पाऊस

उधळत खिदळत होतो
त्या नीलसागरात
सुवर्णमत्स्य संगतीने
पाण्याचे गीत गात

हातात हात माश्याच्या
पाण्यात सुरांची साथ
लव्हे डोलता किनारे
बिलगुनी आनंदात

पाण्याचे ऐकून गाणे
नभ व्याकुळतेने पुरता
बोलवित मजला तिकडे
लेऊन सफेद कुर्ता

मज कडेवरी घेऊनी
दिनकर मेघदूत झाला
निरोप देऊन सागरास
तो आभाळी आला

खूप खूप खेळुनी
मी नभाच्या समवेत
धुंद होऊन जावे
जिथे जिथे नभ नेत

खेळ खेळता खेळता
मळला तयाचा सदरा
हात फिरवूनी मायेने
घेतसे मजला उदरा

प्रेमळ कुशीत नभाच्या
होतो निजून शांत
ऐकून कोरडी हाक
मोडला ओला एकांत

पाहून हाक कोणाची
मन गलबलून आले
हिरव्यागार धरेचे
केवळ माळरान झाले

ढग मग येतात आभाळाची कावड भरून
हवेत एक हळवा गारवा हलकेच देतात पसरून

आत्ममग्न थेंबांची आवर्तने होत राहतात काही काळ
हिरवेलेसे गढूळ पाणी साचत जाते सभोवताल

मौनात शांत थरथरत झाडं जगून घेतात हिरवेपण
धुरकट हवेत चुकार शीळ ओलावलेले पंख पण

पिवळ्या प्रकाशाची नक्षी आता ढगांच्याही पाठीवर
निथळणाऱ्या क्षितिजाच्याही पल्याड घुमते एक सर

टिपून घेतो काचेवरचा एक थेंब अस्पर्शसा
एक मेघ आत दडलेला बरसाया आतूरसा

लेकीने (इराने) ९ वर्षांची असताना केलेली कविता.

पावसाचा सूर, ऐकू येतो कानात.

असं वाटतं, भिजाव पावसात.

आई म्हणते नको, ताप येइल तुला,

उद्या आहे परिक्षा, विसरू नको बाळा.

पड पड रे पावसा
गड गड रे पावसा
धड धड रे पावसा
मझिया देशी

नको रागावू असा
पाठ फिरवू असा
जीव करून पिसा
जावू दूरदेशी

सदा चुकतो आम्ही
वने तोडूनी तोडूनी
केली उजाड अवनी
तव प्रिय

लाज राजाला नाही
खंत प्रजेला नाही
दिशा जळती दाही
धगधगत्या

काही भकास डोळे
काही खपाट पोटे
तुझ्या लावून वाटे
बसलीत

त्यांच्या ओठांसाठी
त्यांच्या पोटासाठी
त्यांच्या बाळांसाठी
तरी पड

विक्रांत

असा येतोसच मग तू अचानक
झडझडत, सरसरत
आवरून धरणं स्वतःला फार काळ
तुलाही नाहीच जमत

तुझा आवेग मग बरसत राहतो
झाडा-पानांवर, रस्त्या-वाटांवर
सगळं, सगळं उधळून देतोस
उदार होतोस थेंबा-थेंबावर

अनावर, अविचल, अखंड...
बोलतोस न बोलता तसंही
पक्कं गारुड मनावर तुझं
कळतं थोडंसं... कळतही नाही

सैरभैर वाराही रमतो
खेळतो तुझा झिम्मड खेळ
घुमतो, झेपावतो उभा-आडवा
साजरी करतो पाऊसवेळ

अशा वेळी माझ्या मनात
मौन बोलकं होतं...
भिजत राहते मी तुझ्यात
सैल... निःशब्द...शांत !