मन

माधवी समीर जोशी, ठाणे

काही दिवसांपूर्वी टीव्हीवर माझे अतिशय आवडते गाणं मन मंदिरा लागले.खरंच आपले मन एखाद्या मंदिरा सारखं असते. आपण मंदिरात कशी देवांची नित्य पूजा अर्चना करतो तसेंच रोज मनात सकारात्मक विचार रुजवावें लागतात. सणासुदीला जशी मंदिराची कानाकोपऱ्यात साफसफाई होते तशीच मनातील नकारात्मक विचारांची कोळीष्टके दूर करावी लागतात.

मन थाऱ्यावर , जग जाग्यावर
मन कसकसलं,जग विस्कटले
मन उभारलं,जग विस्तारले
मन विहरलं, जग बहरलं

अनिल अवचट ह्याच्या ह्या ओळी मनाविषयी सगळे सांगून जातात.हल्ली सगळेच जण मानसिक तणावाखाली वावरताना दिसतात.

सदाबहार श्रावण

वाट हिरवी सावळी
चाले डौलात श्रावण
धारा लेऊन रेशमी
न्हातो उन्हात साजण

जाई जुई शुभ्र कळ्या
वेली घेती अंगभर
नाजुकसा पारिजात
सडा शिंपितो केशर

धारा रेशमी गळ्यात
सखा गुंफतो श्रावण
मनामनात फुलवी
इंद्रधनुचे तोरण

पालवल्या दशदिशा
थेंब झुलती पानात
दूर शीळ पाखराची
घुमे ओलेत्या रानात

सदाबहार श्रावण
येवो न ये अंगणात
हिरवाई सतेजशी
जपू सदैव मनात...

मन, पाऊस....

काळे काळे ढग येता
जाते सारे अंधारून
मन बसे कोपर्‍यात
बावरून सुनसान

येती थेंब टपटप
एक साखळी धरून
लय भिनता पुरती
चिंबतान होते मन

भिने गारवा मनात
पुन्हा पुन्हा थरारुन
मूकपणे गाळी आसू
जाते थिजून थिजून

काळी रात्र सरे जेव्हा
येई पुन्हा उजाडून
ऊन्ह रेशमी बिलगे
मन जाई आसावून

कोंब इवले नाजूक
ऊन्ह झेलती मस्तीत
कंच हिरव्या ओठांत
दहिवर चमकत....

कधी खुळं, कधी शहाणं, कधी भाबडं, कधी कलंदर. आपल्याशी सतत बोलणारं, तरीही कधीच नीटसं नं कळणारं, मन आपलं.

कासव बघितला. बघताना बोरकरांची 'जेथे जातो तेथे' आठवत राहिली.
जेथे जातो तेथे मी माझा सांगाती
पुढे आणि पाठी मीच माझ्या
मीच माझी वाट मीच माझा दिवा
हि-याचा ताजवा मीच माझ्या
मीच माझी रुपे पाहतो पाण्यात
आणितो गाण्यात मीच त्यांना
मीच मला कधी हासडितो शिव्या
कधी गातो ओव्या मीच मला
अशी माजी चाले नित्य मम पूजा
लोकी माझ्या ध्वजा मिरवितो
नाही कधी केली तुझी आठवण
म्हणालास पण मीच तू रे

एका सुंदर कार्यक्रमाहून परतत होते. गवयाचा गळा तापतो तशी माझीमाझीच मनाची मैफलही रंगली होती. त्याच तंद्रीत सिग्नलला उभी असताना अचानक एक अगदी टिपेचा चिरका स्वर कानावर पडला. थांबलेले सगळेच चमकून पलिकडच्या फुटपाथकडंं बघायला लागले आणि तिथंच खिळले. मीही रेंगाळलेच क्षणभरासाठी, खोटं का बोला, पण नशिबानं झटकन भानावर येऊन मान वळवली.

धुरकट झालं सारं
भरारलं वारं
मोतीपवळ्याचं लेणं
उतरलं धरतीवर
वीज लकाकता आकाशी
अवघी धरा उजळली
माय लेकराची मग
मनोमन भ्याली
पाखरू बावरे
घरट्यातच वावरे
उब घराचीच करी
सर्वा आश्वस्त
उधानलं नदी नालं
ओढ कशी आवरु
सासुरवाशीण सई
लगबगीत माहेरा जाई
असा ओलेता उत्सव
झाले हिरवे रान
शिळ घालिते कसे
आज उनाड मन

लहानपणी निरागस असतं
जसं देवाघरचं फूल असतं
पाप-पुण्याच्या बाहेर असतं
द्यायचं घ्यायचं काही नसतं
.
तरुणपणी भावनाप्रधान असतं
सगळं जग सुंदर दिसतं
हळुवार क्षणी कोणावर तरी जडतं
मग आपल्या हातात काही नसतं
.
उतारवयात हळवं होतं
गतस्मृतीत जास्त रमतं
दुःखद आठवणींनी डोळे टिपतं
आता सगळं विसरायचं असतं
.
मन खरं तर मुक्त असतं
उगाच वयाचा चष्मा चढवतं
कधीतरी वयाला चुकवायचं असतं
मनाला मनासारखं वागू द्यायचं असतं
.

ही गझल मायबोलीवरुन मी स्वत: वैयक्तिक कारणामुळे काढुन टाकत आहे.