उपक्रम

नमस्कार मायबोलीकरहो,
मायबोली गणेशोत्सवाचे हे यंदाचं २० वे वर्ष. जगाच्या कानाकोपऱ्यात पसरलेले मायबोलीकर ज्यांना इच्छा असूनही गणपतीत घरी जाता येत नाही अश्या सर्वांसाठी अगदी आपला घरचा उत्सव. उत्सव ऑनलाइन असला तरी यात आरत्या होत्या, पंचपक्वान्नांचा नैवेद्य होता, आरास सजलेली, विविध उपक्रम होते, पानाफुलांच्या रांगोळ्या सजल्या, स्पर्धा झाल्या. उत्सवात मायबोलीचं वातावरण पण एकदम उत्साहपूर्ण असते आणि म्हणूनच नेहमी उत्सव दणक्यात होतो.

धाप लागली होती तिला, दरदरुन घाम फुटला होता आणि थकवाही जाणवत होता. घशाला कोरड पडत होती. अस्वस्थता, अशक्तपणा क्षणाक्षणाला वाढत चालला होता. डोळ्यांपुढे अंधारुन येऊ लागलं.

अवतीभवती बरीच हालचाल तिला जाणवत होती. ते लोकही शर्थीचे प्रयत्न करत होते, तिला या प्रसंगातही आश्वस्त करत होते, आधार देत होते.

काय होणार आता? इथेच संपणार का सारं? या जाणीवेने ती सुन्न झाली. सुहृदांचे चेहरे डोळ्यांसमोर फेर धरु लागले. भावुक झाली ती. आता श्वासही अडकू लागला.

इतक्यात......

मिटणार्‍या डोळ्यांसमोर तिला आकडा दिसला ९९९९……..

त्या क्षणी सारा त्रास नाहीसा झाला.

"अभ्या, चल उशीर झालाय आधीच. आपण काय या ऱोहनसारखे लकी थोडीच आहोत? त्याची मॉम एकदम कूल आहे. आपलं आहे का तसं? घरी प्रवेशताच प्रश्नांच्या सरबत्तीला सामोरं जावं लागतंय आपल्याला रोज, वीट येतो अगदी."

अभि आणि जितुचा हा नेहमीचा, मैदानात खेळतानाचा ठरलेला डायलॉग, रोहन कायमच हसत ऐकायचा. क्वचित दुजोराही द्यायचा, "हो आहेच माझी मॉम एकदम कूल. नाही विचारत मला उशीरा येण्याचं किंवा कमी मार्क्स पडल्याचं कारण".

"ग्रेट यार, आम्हाला भेटायचंय एकदा तुझ्या मॉमला ".

ठरल्याप्रमाणे ऱोहन घेऊन आला आपल्या मित्रांना मॉमला भेटवायला, तिच्या खोलीत.

“तुमचं नक्की ठरलंय ना? तुम्ही एकमेकांच्या आठवणी पुसून टाकाल पण लोकांचे काय? ते तुम्हाला विसरणार नाहीत.”
“मी हे शहर सोडून जाणार आहे” ती म्हणाली आणि त्यांनी संमतीपत्रावर स्वाक्षरी केली.

या उपचाराने त्यांच्यातली मैत्री, प्रेम, अोढ, एकत्र पाहिलेल्या स्वप्नांबरोबर समज, गैरसमज, राग, दुरावा, कडवटपणा सगळेच संपणार होते.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

किती पावलं चालले असेन? १०००? २०००? आणि किती बाकी आहेत? काहीच कळेना आता. परत फिरले तर बाहेर पडायची वाट तरी सापडेल का माहिती नाही.

“फार काही वेळ नाही लागणार मला. पायाखालची तर वाट आहे माझ्या” असं ऐकवलं होतं ना मी, मला जाण्यापासून अडवल्यावर?”

पण हा रस्ता, या गल्ल्या.. चकवा लागल्यासारखं झालय मला. बहूतेक मी फिरुन परत तिथेच येतेय. मंद सुगंधाची गल्ली लागली होती मगाशी. बहूतेक त्याच्या पुढच्या वळणावर आहे एक्झिट. पण ती गल्ली परत फिरुन लागतच नाहीये. I am sorry dear, you were right हे चक्रव्यूह भेदायची ताकद नाहीये माझ्यात. ’down the memory lane’ मधे आज माझा अभिमन्यु झाला गं.