काव्यलेखन

तू माझ्या आयुष्यात
ठेविले पाऊल पहिले
तूच माझी दुनिया आता
मागे सारे जग राहिले

शांत रानातली
वाऱ्याची सळसळ
कि आषाढातली
तू धोधो कोसळ

जरी असे अजाणता
आयुष्य तुजसी वाहिले
तू माझ्या आयुष्यात
ठेविले पाऊल पहिले

असो सहवास हा
तुझिया विभ्रमांचा
मीपणा जावो अंता
फुगा फुटो भ्रमांचा

येवो अर्थ सहजीवना
आधी एकांत किती साहिले
तू माझ्या आयुष्यात
ठेविले पाऊल पहिले
-------------------------
बिपीन सांगळे

गझल - काय होतीस तू बघत परवा
=====

काय होतीस तू बघत परवा
काय होतीस तू दिसत परवा

सर्व चटके जरी दिसेनासे
वाहिले रक्त भळभळत परवा

काल किंवा उद्या न येवो पण
येत राहो परत परत परवा

तू भरवलास घास गोडाचा
ते कडू क्षण पुसत पुसत परवा

वाचली नेमकी गझल त्याने
नेमके तेच वाचवत परवा

तूच नव्हतीस एकटी तेथे
हेच नव्हते मला कळत परवा

हात हाती दिलास तू माझ्या
घेतला श्वास पूर्ववत परवा

माणसे 'बेफिकीर' भवताली
एकजण बस तुझी करत पर्वा

-'बेफिकीर'!

फ्यूजन होता परक्या स्त्रीशी
भावतात का ओंगळ गाणी?
स्त्रीलंपट चौकट राजाला
आवडते का बदाम राणी?

संकटातही देत साथ ती
प्रपंचामधे राबराबते
प्रेम एवढे ! वटपूजेला
सातजन्म ती साथ मागते
घरकी मुर्गी दाल बराबर
म्हणून का तिजशी बेमानी
स्त्रीलंपट चौकट राजाला
आवडते का बदाम राणी?

नका विचारू कोणाच्या तो
वळणावरती चालत आहे?
शोध सावजांचा घेण्याची
जुनी पुरानी आदत आहे
फुले हुंगणे, वडिलोपार्जित
जपलेली रीत खानदानी
स्त्रीलंपट चौकट राजाला
आवडते का बदाम राणी?

गूढ हास्य

आठवते कां तुला
ते चोरून पहाणे
गालाला गोड खळी पाडून
तिरक्या नजरेने तू पहायचीस
नि गुलमोहरासारखी मोहरायचीस

तुझ्या गालाच्या खळीत
माझा बळी घेऊन
लाजून गूढ हसायचीस

आजही मला ते गूढ हसणे छळते
मनात घुटमळते
मोनालिसाच्या हास्यासारखे !

मी हाक दिली असती
तर तू साद दिलीही असती
काय माहित ?

फक्त एकदाच सांगशील का ?
त्या गूढाचा अर्थ

पण आता तू थोडीच
कबलणार आहेस खरी
त्या गूढाची कबर बांधून
त्यावर फुलं वाहिलेलीच बरी

झेलून आश्वासनांचा भडीमार आता
द्या निवडून कोणतेही सरकार आता

दिसतील डूकरे ठोकताना भाषणे
मुर्दाड गर्दीत सभेच्या व्हा ठार आता

किती छान गेली वर्षे विसरु जरासे
पुन्हा करु दे त्यांना पाठीत वार आता

देश माझा विकसित आहे पडद्यावरी
लाव गरिबावर कराचा भार आता

ठेवू नकोस लेखी वादे वचन त्यांचे
मागचे आठवत आहे हेच फार आता

याच्यापेक्षा तो बरा एवढेच काय ते
वृत्तीच बललली चोरांची पार आता

*स्फूट - मृत्यूपत्र*

प्रिय अक्षय,

तुझे बाबा ऐन उमेदीत गेले
अवघ्या बेचाळीशीतच आटोपला कारभार !

मृत्यूपत्र केले नव्हते त्यांनी
मात्र
हक्काची बायको म्हणून
आपसूकच मिळालं मला सगळं !

मी जाईन तेव्हा...
मृत्यूपत्र केले नाही तरिही
एकुलताएक वारसदार म्हणुन
तुलाच मिळणार आहे सगळं !

फक्त

डोळे, हृदय, लिव्हर, किडनी, स्वादुपिंड आणि त्वचा सोडून...

ह्या अमूल्य संपत्तीवर
पहिला हक्क गरजवंतांचाच
नात्यांप्रमाणेच समाजाचही देणं लागतोच
की आपण !

खरतर तुझ्यासाठीच करतेय हे मृत्यूपत्र

त्याच्या येण्याची ,अलगद असते वाट
काहीसा वेगळाच असतो, त्याचा थाट

येताना मात्र 'एकटा - च' येतो पण!
जातांना स्वता:चा ,डंका वाजवून जातो

गाजावाजा नसतो ,तो असतो स्वतःचा
दबक्या पायाने येवून, देतो एक तमाचा

कदर नाही कोणाची ,तोडतो नात्याची नाळ
आगळ्या वेगळ्या रहस्याशी ,जोडतो ' काळ'

त्याच्याही दारात होतो, वेगळा नृत्य
ओळखला जातो, त्याच नाव ' मृत्यू' ....

#रिंकी

अजरामर थोडासा झालो---( करम आणि रंगत संगत प्रतिष्ठान यांच्या संयुक्त विद्यमाने १३.०१.२०१९ रोजी महाराष्ट्र साहित्य परिषद, पुणे येथे अवयवदान या गंभीर विषयावर एक कार्यक्रम झाला. या कार्यक्रमात या विषयावर मी पेश केलेली कविता---)

कलेवराच्या डोळ्यांना मी
अजून थोडे जगा म्हणालो
अमृत प्यालो नसून सुध्दा
अजरामर थोडासा झालो

नेत्रदान ही रम्य कल्पना
वास्तवात मी उतरवल्याने
दोन जिवांचे जगणे आता
बहरत होते कणाकणाने
वरून बघता हास्य तयांचे
मीही आनंदात बुडालो
अमृत प्यालो नसून सुध्दा
अजरामर थोडासा झालो

व्हायचयं पतंग

व्हायचयं मला पतंग
स्वतःच्या आभाळात
स्वच्छंद, पाखरासम
बेधुंद आणि अमर्याद
मनमर्याद, उडण्यासाठी...

नकोत कोणतेही पाश
न् नको आहेत कसली
बंधने कोणा हातातील,
हवेत पंख स्वकर्तृत्वाचे
मनसोक्त, उडण्यासाठी...

माहित आहे, लागते
बळ आणिक शक्ती
स्वार व्हायला बेलाग
वाऱ्यावर, दोर तुटल्या
पतंगा सारखं, उडण्यासाठी...

© शिवाजी सांगळे
संपर्क:९५४५९७६५८९
13-01-2019 YQ