काव्यलेखन

चांदणे मंदावले इकडे दिशा अंधारल्या !
आणि तिकडे वक्षकाठी सांजवाती लागल्या?

दुःख निजले काल होते जे सुखाने अंतरी,
जागले ते आज आणिक पापण्या पाणावल्या !

लेखनातूर लेखणीही स्तब्ध झाली तेधवा,
जेधवा त्याने सखीला चंद्रमाळा घातल्या !

काय मी केले असे कि प्राण झाला पोरका?
ह्या फुलासाठीच ना मी त्या कळ्या झिडकारल्या !

जाणतो मी जीवनी ह्या शाश्वती कसली नसे !
रंगण्यापूर्वीच गोष्टी आमुच्याही भंगल्या !

फुल ते कोमेजता का त्यास पाणी द्यायचो?
व्यर्थ मी बहुतेक त्याच्या पाकळ्या कुरवाळल्या !

कैवल्य मिळाले | अज्ञान गळाले |
मनाला कळाले | सत्य आता ||

आले डोळा पाणी | आली गळा गाणी |
विसावली वाणी | सत्याठायी ||

सरले सायास | विरले आभास |
सत्याचा सुवास | परिमळे ||

प्रसन्नले मन | आनंदले तन |
अवघे जीवन | स्वर्ग झाले ||

गौण होते वाद पण गेले विकोपाला
आत्मप्रौढी बाधली होती समेटाला

मान्य आहे त्रस्त तुझिया मी वियोगाने
आठवांची बाग आहे दरवळायाला

चाहुलीनेही सखे गंधाळतो मी पण
वाटते का दरवळावे सोनचाफ्याला?

हार होता दोष झटकाया म्हणावे की
तेच घडते जे हवे असते विधात्याला

सर्व स्वप्ने पूर्ण झाली, त्या अभाग्यांच्या
जीवनी ना ध्येय उरते धडपडायाला

चार भिंती, चौकटी, गुदमर कशासाठी?
तोड अबले! चक्रव्यूहाच्या परीघाला

ना दिले भक्तास दर्शन तू कधीही पण
विरहिणी दिधलीस देवा गुणगुणायाला

भिजणारे मन - - - -

रिमझिमणाऱ्या, धारांमधुनी, भिजणारे मन
आठवणींच्या, हिंदोळ्यावर, झुलणारे मन

धो-धो धो-धो, सों-सों सों-सों, पावुस वारा
या खिडकीतुन, त्या खिडकीतुन, बघणारे मन

धूसर-धूसर, डोंगर-झाडे, भिरभिरणारी
पानामधुनी, रानामधुनी, पळणारे मन

लख-लख लख-लख, चक-चक चक-चक, वीज-नभातुन
अंगागातुन, रक्त-कणातुन, जळणारे मन

आनंदाचे, सूर-हरिच्या, बासूरीचे
मोहरणारे, भुलवणारे, भुलणारे मन

आपण दोघे, तरिही निश्चल, झाडा खाली
परस्परांच्या, डोळ्यांमधले, झुरणारे मन

अवांछित

पाउस कधीचा । पडत राहतो
नडत राहतो । जाणीवेसी

नभ काळेशार । काळोख मनात
हताशा जनांत । रुजलेली

नेत्री दाटतात । भयावह व्यथा
अगणित कथा । माणसांच्या

कधी मग येते । तिरीप जराशी
ऊन पावसाशी । बागडते

लख्ख उजळतो । रंग अंबराचा
भाव अंतरीचा । सावरतो

आकाश निळेले । भूतल हिरवा
मनाचा पारवा । झेप घेतो

नेतो तोच देतो । निरामय सृष्टी
आशामय दृष्टी । अवांछित

-श्रीराम

पाऊस

पाऊस पडतोय
झिरपतोय हळूहळू
रांगत येईल हळूच वाणसामानात
तिथून मग उद्याच्या विवंचनेतही..

पाऊस पडतोय
ओल्या भिंतीवर
चिंब भिजलेल्या आठवणी
हिरव्या होतील पुन्हा..

पाऊस पडतोय
घामात मिसळतोय
रक्तात भिनतोय
स्वेदफुलांना सुगंध येईल आता मातीचा..

क्षितिजावरती मळभ दाटते

तू आल्याने मलाच नाही
वसंतासही बरे वाटते
गेल्यावर तू किती उदासी !
क्षितिजावरती मळभ दाटते

दिशाहीन वाटाही चुकती
जणू जाहला त्यांना चकवा
शोधशोधुनी तुझ्या घराचा
मार्ग, मनाला येतो थकवा
अंधाराच्या खाईमध्ये
फक्त निराशा मनी साठते
गेल्यावर तू किती उदासी !
क्षितिजावरती मळभ दाटते

तू किती जखमा दिल्या, मी नोंद नाही ठेवली
कोरले ह्रदयावरी जे क्षण दिले तू मखमली

का वियोगाचे कुणाला दु:ख व्हावे एवढे?
तृप्त मी मिळताच तुझिया आठवांची सावली

आस आहे एक माझी, स्वप्न मी व्हावे तुझे
खाक झालेल्या मनी का पाकळी गंधाळली?

आठवातिल माय माझी, फाटक्या लुगड्यातली
पण तिने आभाळमाया काय असते दावली

वानवा दिसली सुखाची उच्चभ्रू वस्तीत अन्
मी कलंदर एवढा की वेदना कुरवाळली

काल स्त्री आरक्षणाची घोषणा केली तरी
काय झाले देव जाणे प्रक्रिया थंडावली

आकांक्षांचा भुंगा | मन पोखरतो |
तेव्हा मी स्मरतो | शून्यत्वाला ||
परी वाटेवरी | चालताना का रे |
ऐहिकाचे वारे | येती जाती ||

उठाठेव मनी | करती षड्रिपू |
कसेकाय जपू | शून्यत्वाला ||
मनाचेच मन | हाल करू पाही |
दुजा कुणी नाही | रिपू माझा ||

ऱ्हास अस्मितेचा | वेगळेच दुःख |
गेल्यावरी सुख | शून्यत्वाला ||
धजावत नाही | मीपण सोडाया |
मन गुदमराया | सज्ज नाही ||

वेडे माझे मन | काय काय करी |
गृहीतही धरी | शून्यत्वाला ||
शून्यत्वा जाईन | ही ही एक आशा |
कसे मायापाशा | आकलावे ||

पुसतोस ना तू आयुष्य काय आहे
सांगतो तुला ऐक सत्य काय आहे

अर्थ ज्यास आहे ते सर्व व्यर्थ आहे
दुःखाचे मूळ तुझ्या तुझा स्वार्थ आहे

चिरकाळ टिकेलसे इथे काही नाही
नाशवंत ऐसेही इथे काही नाही

मन तुझे मिथ्य आहे नाहीस तू कुणी
आहेस तू सर्व आणि नाहीस तू कुणी