काव्यलेखन

रामदास फुटाणे यांची वात्राटिका

चारी मुंड्या चीत करून
‘नंबर एक’ ला पाणी पाजत असते
पत्नी काय, संपत्ती काय
‘नंबर दोन’ चीच गाजत असते

सध्या पत्नी नंबर ३ पर्यंत राजकीय अधःपतन झालय.

म्हणुन मला वात्रटीका सुचली

दुसरी असुदे नाही तर तिसरी
राजकारणाचा नैतीकतेचा संबंध काय ?

प्रकरण दाबता आले म्हणजे झाले

हाय काय अन नाय काय ?

**शब्दांची मजार**

चालताना संगती तुझ्या
तू बोललीस जे सखे
त्यातील शब्दास काही
सौख्य अर्थाचे लाभले

सांडले अन्यथा शब्द जे
मागे रेंगाळले अंगणी
आयुष्य क्षणीक त्यावरी
चादर चांदण देखणी

मौक्तिके दो आसवांची
त्या मजारीवर सांडली
तुझिया भावचंद्राची
त्यावरी बिरुदावली

उमगले तेव्हाच मजला
शब्द जे सांडले सखे
तेच अर्थाची खरे तर
होती जरतार ल्यायले

©निखिल मोडक

आठवणीच्या डायरीस मी
चाळतोय नेमाने आता
माझ्या सार्‍या त्या कवितांची
जीर्ण जाहली पाने आता

नभांगणातिल लक्ष तारका
शब्दबध्द मी केल्या होत्या
तारुण्यातिल सुखदु:खांच्या
भाव भावना विणल्या होत्या
जगा नकोसे चलनातुन जे
 बाद जाहले नाणे आता
माझ्या सार्‍या त्या कवितांची
जीर्ण जाहली पाने आता

आर्घ्य द्यावया पाणी नाही
पाण्याचे दुर्भिक्ष्य एवढे!
श्रावणधारांच्या कवितांचे
तरी न तेथे कुणा वावडे
हास्य फुलवण्या आभासाचे
जरूर आहे लिहिणे आता
माझ्या सार्‍या त्या कवितांची
जीर्ण जाहली पाने आता

......................................

मी एका अज्ञात जागी येउन अडकलेय
हे रस्ते अनोळखी आहेत
घरांचे दरवाजे बंद आहेत
झाडांच्या सावल्या निष्पर्ण आहेत
झर्‍याच्या पाण्याला ओळखीचा आवाज नाही
पाण्याची चव अनोळखी...
सगळं गाव काळोखी...

धुळीनं माखलेल्या पायांना
या वाटा थारा देईनात
इथं तिथं सगळीकडे... अंधारात पेरलेले सोबती
पण तेही काही साद देईनात
कोलमडून मला स्वत:तच कोसळताना पाहताहेत
पण ते माझ्या हाती हात देईनात

मला वाटा शोधायला हव्यात
की... त्याच भिरभिरत आल्यात अश्या इथवर?
मलाच शोधत?
आणि स्वत:लाच हरवून बसल्याहेत?

मी एका अज्ञात जागी येउन अडकलेय
हे रस्ते अनोळखी आहेत
घरांचे दरवाजे बंद आहेत
झाडांच्या सावल्या निष्पर्ण आहेत
झर्‍याच्या पाण्याला ओळखीचा आवाज नाही
पाण्याची चव अनोळखी...
सगळं गाव काळोखी...

धुळीनं माखलेल्या पायांना
या वाटा थारा देईनात
इथं तिथं सगळीकडे... अंधारात पेरलेले सोबती
पण तेही काही साद देईनात
कोलमडून मला स्वत:तच कोसळताना पाहताहेत
पण ते माझ्या हाती हात देईनात

मला वाटा शोधायला हव्यात
की... त्याच भिरभिरत आल्यात अश्या इथवर?
मलाच शोधत?
आणि स्वत:लाच हरवून बसल्याहेत?

वचन दिलेले पूर्ण कराया क्षणेक आली, निघून गेली
तिच्या अल्पशा सहवासाने, मरगळ सारी सरून गेली

काळजातल्या कपारीतली ओल नेमकी तिने शोधली
पहिल्या नजरानजरेतच ती अंतःकरणी रुजून गेली

मला वाटते तिने म्हणावे "प्रेम तुझ्यावर मी करते" पण
लाजलाजरी नजरेमधुनी म्हणायचे ते म्हणून गेली

धूसर धूसर स्वप्न अधूरे, पाठलाग मी उगाच केला
हासत लाजत भल्या पहाटे धुक्यात होती विरून गेली

आठवणींची संगत असते, एकाकीपण विसरायाला
यासाठी तर यदाकदाचित नसेल का ती त्यजून गेली?

येत होती, जात होती माणसे
गीत अपुले गात होती माणसे!

साथ होती माणसांच्या माणसे
माणसांचे हात होती माणसे...

आज झाली जीवनाची सोबती
काल जी अज्ञात होती माणसे

माणसांचे पीक येथे काढती
येथुनी निर्यात होती माणसे!

हसत त्यांनी सहज अश्रू लपवले...
केवढी निष्णात होती माणसे!

भासली होती विजेचा लोळ ती -
पेटलेली सात होती माणसे!

का घरे मी दुश्मनांची जाळली?
त्या घरांच्या आत होती माणसे....

- कुमार जावडेकर

--------
अंधार
--------

आज अवचित आला, दाराशी कोण अंधार,
चल म्हणाला सोबत, सोडुनि सारे धरेवर...

शहारलो मी मनी, घाम आला माथी,
हे काय अवचित जाणे, कार्य किती आहे बाकी...

थांब म्हणालो जरा, करू दे थोडी तयारी,
जाता न पडो कमी, कोणा माझ्या माघारी...

अजून थोडे क्षण हवे, घेण्यास मोकळा श्वास,
थोडे आयुष्य अजून, बिनधास्त जगण्यास...

अंधार तो हसला, म्हणाला मी जातो परतून,
ओंजळीत टाकुनी तुझ्या, जीवनाची शिकवण...

राहिले असे काही, जगायचे ठेवू नको,
भरभरून घे आनंद, दुःखी मना ठेवू नको...

दुःख तिर्‍हाईत त्याचा पापणीला भार

दुःख तिर्‍हाईत त्याचा
पापणीला भार
काळजाला रोज नवी
पडते कपार

जीव जळे कोवळासा
हसू तरी कसे
हरवले पहाटेचे
शुभ्र कवडसे

परतून येई पुन्हा
तोच तोच वारा
विझता विझता पुन्हा
पेटतो निखारा

बांध फुटूनिया जावे
वाहुनी हे सारे
क्षिताजाशी कोसळावे
ओळखीचे तारे

द्वैत