काव्यलेखन

क्षितिजावर एकल संध्या, क्षितिजापासून उदास,
झोळीत नभाच्या पसरे, तपकिरी खिन्न संन्यास -।।धृ।।

मातीचे फिटते देणे, मातीत मिसळता माती,
उत्सवास एकांताच्या, एकटेपणाची भीती,
चालणे नव्याने आता, उरलेला जुना प्रवास... ।।१।।
झोळीत नभाच्या पसरे, तपकिरी खिन्न संन्यास -।।धृ।।

घन निळे-जांभळे गहिरे, सोडून जाताना मागे,
हुंदक्यात उमलून येते, घर होते हळू-हळू जागे,
अंगणातील तुळशीचे, सावकाश मिटले श्वास... ।।२।।
झोळीत नभाच्या पसरे, तपकिरी खिन्न संन्यास -।।धृ।।

असा सूर लागे जसा श्वास घेतो

असा सूर लागे जसा श्वास घेतो कळेना तरी दैवी की लाभला
सदा अंतरींच्या जशा सप्त तारा विशेषे तिन्ही सप्तका लागल्या

मना मोहवी, दुःखही मोह घाली असे सूर स्वर्गीय कोंदाटले
लडी रेशमाच्या वरी कर्णद्वारी ह्रदी येत ते सौख्य सामावले

अभिसारिका ती कधी विद्ध होई सखा पाहुनी लाली गालावरी
कधी साद घाली जरी ईश्वराला तरी दाह भावे इथे अंतरी

असे भाव सारे सुरा गुंफुनिया रसिका मनी सौख्यदा जाहले
पियूषा परी ते सदा निर्मळाचे शशी सूर्य तारे तसे नांदले

हाय ही सुरुवात का अंत याला मी म्हणू?
लाभली सुटका मला, का तरी येते रडू?

सर्व, अगदी सर्व हे, नेहमी होते तुझे,
फक्त ते केले कधी, आपुले नाहीस तू.

उसवले नाते कधी, समजले नाही मला
बंध नव्हते रेशमी, ठिगळ होते ते जणू

तू दिलाची जान, पण सांगणे ही गौण हे,
प्रेयसी होतीस पण तू अता त्याची वधू.

पण तुझे भागेल का अन् कसे माझ्याविना?
सागराची प्यास तू, मी वर्षावाचा ऋतू.

रोखण्या मजला तुम्ही, पंख माझे छाटले,
मी बघा पंखांविना लागलो आता उडू.

कर पुन्हा बंधी तुझा, तू मला रे जीवना,
हा सुखी संन्यास मज, येत नाही रे रुचू

आज वाड्यातल्या गप्पांमध्ये फिटनेस साठी किती पावलं कोण चालते ह्यावर चर्चा सुरु असताना सुचलेले.
दत्ता पाटील यांनी लिहलेल्या, मधुकर पाठक यांनी स्वरबद्ध केलेल्या आणि प्रल्हाद शिंदे यांनी गायलेल्या 'पाऊले चालती पंढरीची वाट' ह्या अजरामर गीताचा आधार घेऊन रचलेले विडंबन.

शब्द तितकेसे जमले नसतील पण लिहले.

पाऊले चालती फिटनेसची वाट |
साखर झोपेची तोडूनिया गाठ ||

गोऱ्या गोऱ्या गालावरी
खुलतेय गोड खळी
चांदण्यांचं तेज जसं
रूप तिचं सोनसळी
बहरल्या फुलापरी हसते मधाळ ती
पौर्णिमेचा चांद जसा दिसते कमाल ती.

पापण्यात लपविते मनातलं गुज
सांजपरी रूप न्यारं भाळावर सजं
पाहुनिया तिला का रं वेड जिवा लागं
फिरतंय मन माझं तिच्या मागं मागं
नभातली कुणी परी भासते कमाल ती.

चाहुलीनं तिच्या माझं मोहरत मन
वाऱ्यातून घुमू लागे पिरतीच गाणं
लाजाळूचं झाड जसं लाजते कमाल ती.

गझल

वादळाला वादळाने गार केले
या नभाला का ? कुणी बेजार केले

ना घड्याळे घालुनी ती वेळ येते
बंद दाराने तुझे सत्कार केले

सांग सारे जाऊनी साऱ्या जगाला
काजळी ने का ? तुला लाचार केले

बोलताना बोलले वाटेल तेव्हा
ना कुणाच्या मागुती मी वार केले

बोलले नाही तुला, नाही कुणाला
मी तुझ्यासाठीच रे शृंगार केले....

प्रथमेश जोशी

केतकीत नागिण सळसळते
क्षितिजरेष विखुरते वितळते
रेखांशी अक्षांश गुंतते
स्थलकालाचे वितान विरते
झळाळते नक्षत्र फिकटते
त्रिमितिशरण भवताल क्षणार्धच
आदिबंधनातून निसटुनी
ओतप्रोत माझ्यात डहुळते
तो क्षण आला
तेव्हा कळते

दिवस निसटतो बघता बघता
प्रश्न राहती शोधत उत्तर
रात्र जागते उंबरठ्याशी
डोळ्यांवरती ओढून चादर

धावू कुठवर क्षितिज लांबते
खडकावरती फुटती लाटा
कुणा ठाऊक कोठे नेती
भरकटलेल्या पाऊलवाटा

ठिगळ जोडता ह्या टोकाला
त्या टोकाचे जाते उसवत
स्वप्नबिलोरी स्वैर पाखरू
झाडावरुनी उडते फसवत

पुढे कधी मग पलटून बघता
आयुष्याची कोरी पाने
कळते मागे राहून गेले
पैलतीरावर जीवनगाणे

द्वैत

का होतं असं?
मन विस्कळीत झालं की,
गुंत्यांमध्ये गुंतत गेलं की
तू आठवतोस.
मध्यरात्री रस्ते शांत झाल्यावर,
खिडकीतून बाहेरचे दिवे मिणमिणतात तेव्हा
वारा रहमानच्या सुरावटी सारखा तरंगत असताना
मन हलकं हलकं होत जाताना,
तूच आठवतोस.
का होतं असं?

चार ओळी मनाच्या तळातून पोहून वर आल्या की
कागदावर त्या उतरवताना
तू आठवतोस.
कोणालाही दाखवण्या आधी 
तू त्या वाचाव्यास 
असं मग उगाच वाटत राहतं..
का होतं असं?

फुलांचे ताटवे फुलावे
प्रेम बहरून यावे
तुळशीच्या दिव्यासवे
प्रेम हृदयात तेवावे...