काव्यलेखन

एकदा

काय मी करू तुझ्यासाठी सांग एकदा
सोबत घालवलेल्या क्षणाना आठवू दे एकदा

तूच होती ती जीच्यावरी जिव जडला एकदा
डोळे भरुनी पुन्हा तुला पाहू दे एकदा

माझ्या मुक्या भावनांना शब्द फुटू दे एकदा
साठऊन ठेवलेल्या आसवांना वाहूदे पुन्हा एकदा

हा क्षणही निघुन जाईल अमोल जाऊ दे एकदा
बहरेल कळी फुलांची होऊन बाग एकदा
-अमोल

जाता जाता पुन्हा तुला डोळेभरून पाहू दे
आठवणींचा तो एक कप्पा मनामध्ये राहू दे

नाही कुंदन नाही मोती नाही कसले हिरे
काळ्या निशेचे खोटे तारे तरी तुला वाहू दे

जातीखाली चिरडले असतील कितीतरी किडे
लाटांनी तरी किनाऱ्याला खरं प्रेम दाऊ दे

पाहिजे होेत कुणी गाणार आलापात गोडवे
राग माहीत नाही तरी देठापासून गाऊ दे

पायवाटा चुकल्या साऱ्या, काटे पायात टोचले
जखडलेल्या पायांनी मला तुझ्याकडे धावू दे

'आई' या कवितेचे राहिलेले दोन कडवे

काय जादू असते
ममतेत कोण जाणे
'आई' म्हणुनी त्याने
हाक मारली नव्याने

आवाज ऐकुनी त्याचा
ती माता सुखावली
या मृत्युलोकात ती
पुन्हा द्विज झाली

आई

दुखणे जरी बाळाचे
जळते मातेच्या काळजात
डोळ्यास झोप नाही
चिंतेत जगली रात

पसरून पदर देव्हाऱ्यात
स्वतःचे गार्हाणे मांडते
कर बरे बाळास माझ्या
म्हणुनी देवाशीच भांडते

लेकरास दुःखात पाहून
आज ती खचली होती
धरुनी छातीशी कोकराला
उपाशीच निजली होती
-अमोल

#मुक्ताकाव्य
गुलमोहर

तुला पाहताना
गुलमोहर आठवतो
समोर असतोस तरीही
पिसाट आठवणींच्या
लागते मागे उगीचच....
फार आवडायचं त्याव भडक लाल रंगात हरवून जायला....
सगळं झाड एकसारखं...
गोठलेल्या लाल हिमनगासारखं.....
माथ्यावर ऊन्ह पडावं
वितळून थेंब थेंब गळायचं!!
टपटप पडणारी फुलं,
अधाशी चातकासारखी वेचायचे, वाचायचे...
एकच वेगळी पाकळी...
तुझ्या हास्याचे रहस्य असलेली
तेव्हापासून बरोबर तू असल्यासारखं..
म्हणूनच गुलमोहर पूर्ण लाल लाल पांघरतो तेव्हा समोर असलास तरी तू आठवतोस...
तेव्हाचा माझ्या मनातला!!

व्यर्थ सारे कुणीही कितीदा गुणा
शक्यतो ना जुमाने कधीही कुणा
ते निराधार मी शून्य गणितातले
ना जमेला कुणाच्या न झालो उणा !

उंच आकाश व्यापे खगांचा थवा
रोज टापू नवा रोज चारा नवा
दूर मागे कधीचे घरा त्यागले
ना विसावा कुठे ना कुठे गारवा !

गुंतल्याच्या कुठेही न खाणा-खुणा
मीच माझ्या घरी राहतो पाहुणा
दशदिशा हिंडतो मी हवेसंगती
सोडुनी ह्या सुगंधीत पाउलखुणा

ओढ़ वाटे तुझी रातदिन धावते
लोक म्हणतात वेडयापरी वागते
स्वत्व माझे विसरते तुझी व्हावया
सांग त्यांना तुझी कोण मी लागते

सुप्रिया

नशिबाने भविष्याची आस दाखवत
बरेचदा फसावल होतं,
मी आभारी आहे तिचा
एक स्वप्न माझ्या पण मांडीवर विसावल होत.