काव्यलेखन

तुझ्या मिठीत...

तुझ्याच मिठीत माझे जग सारे
तुझ्याच डोळ्यात पाहते चंद्र तारे
उचंबळुनी येती या लाटा प्रीतीच्या
तुझ्याच भोवती हे अवखळ किनारे

तुझ्या स्पंदनात विसावले जग सारे
नको आयुष्यात काही फापटपसारे
मिसळून श्वासात श्वास तुझ्या
विसरुनी जाते गंध फुलांचा रे

तुझ्या मिठीत विसावता, घोंगावते वादळवारे
विसरुनी जाते जगास, शांत होती निखारे
आठवणींनी नुसत्या फुटती धुमारे
अवचित प्रीतीची वेल हि बहरे

राजेंद्र देवी

सफल झाली जीवन यात्रा
आला क्षण समीप
दुर क्षितिजावरती हिमशिखरे देती साद.

माझ्या मुखी ठेवशील ना
तूच तुळशीचे पान
तीर्थाचे पाणीही तूच दे सखे.

नको आणू आसवे जातांना
तुझी आनंदाची साथ
शेवटला निरोपहि गोड हंसूनि दे.

राम राम घे माझा
माळूनी हातात हात
अखेरची उब तुझी अनुभवू दे.

सापडेन मी कवितेत माझ्या
जेव्हा घालशील साद
तुझ्याशी बोलींन मी त्या शब्दांसवे, बोलींन मी त्या शब्दांसवे.

चंद्र जागला गं नभी चंद्र जागला।
कोजागिरी रात्र आज चंद्र जागला ।।धृ.।।

शरदमास पूनवरात्र खेळ रंगला।
आज यौवनात रात्र खेळ रंगला।
नसांनसांत नि मनांत मोद जागला।।१।।

उद्याने आज सखे सजली ही किती।
तरुलतांसी बहर सखे आज हा किती।
आसमंती दरवळला गंध आगळा।।२।।

पूर्ण चंद्र माथ्यावरी लुप्त सावल्या।
लक्ष लक्ष तारका नभात दाटल्या।
कोजागिरी उत्सवात पियुष प्राशल्या।।३।।

रचना :- डॉ. विकास सोहोनी.

गात धुंद गीत आज।
ध्यात छंद मी तुझाच।
वात मंद चांद रात।
शांत कुंज पारिजात ।।धृ।।

दूर दूर चांदण्यात।
दूर दूर तारकांत ।
साथ साथ या नभात।
आज रात यौवनात।।१।।

तूच तूच या कळ्यांत।
तूच तूच या फुलांत।
तूच तूच या वनांत।
तूच तूच या मनांत।।२।।

शांत शांत या तळ्यात।
शांत शांत या जलात।
शांत शांत या अशात।
मीत तूच लोचनात।।३।।

रचना:- डॉ. विकास सोहोनी

३. गझल - या मनींचे त्या मनाला...
अक्षरगण वृत्तिय गझल :-
(गालगागा गालगागा गालगागा गालगा )

या मनींचे त्या मनाला गे कळावे ते कसे।
अंतरीचे भाव माझे गे दिसावे ते कसे।।१।।

मोगऱ्याचा गंध माझ्या अंतरा वेडावितो।
गंधवेड्या या मनाला आवरावे ते कसे।।२।।

पूनवेची रात आहे तारकांचा साज हा।
आसवेड्या या मनाला तोषवावे ते कसे।।३।।

चातकाची जाणली मी वेदना ती आज गे।
मीलनाचे गीत सखये आळवावे ते कसे।।४।।

संगती ती तूचि नाही या "विकासा" चैन ना।
भाववेड्या या मनाला थोपवावे ते कसे।।५।।

रचना :- डॉ. विकास सोहोनी.

मला ग बाई वाट गावली, माझ्या नशिबानं
सप्तशॄंग गडावर जायचं, नवरात्रीत चालून ||धृ||

हाती धरली कावड
गोदेच्या निर्मळ पाण्यानं ||१||

गड झाला हिरवा
साथ दिली पावसानं ||२||

घर माझं भरलं
धन धान्याच्या राशीनं ||३||

जगण्याची रीत दावली
देवी सप्तशॄंगीनं ||४||

नवसाला पावली आई
आशीर्वाद दिला तिनं ||५||

पुजा करून ओटी भरीन
कुंकू लावीन हातानं ||६||

सगे सोयरे झाले सोबती
पायी चालती आनंदानं ||७||

दर्शनाची आस लागली
घाईनं उचलते पाऊलं ||८||

कृपा असू द्यावी भक्तांवरी
विनवणी करी पाषाण ||९||

शरदातील पूनवशशी भासतो कसा।
कोजाग्रती तरी पहात हासतो कसा।।१।।
पिठूर शांत चांदणे धरणीवरी कसे।
वर्षवी तो संजीवनी जागतो कसा।।२।।
रमले की मीत्रसखे नृत्य गायनी ते।
न्याहाळीत प्रियतम सजण पाहतो कसा।।३।।
एकाकी कुणी ललना खिन्न का ऊभी।
तीज प्रियतम विरह अशात दाहतो कसा।।४।।
पूनवअवस परिपाठा जाणतो'विकास'।
नियतीचा खेळ कुणासी ग्रासतो कसा।।५।।
- विकास सोहोनी

ही फसवी पहाट आहे
की चांदण वेडी भूल
केसांतून हात फिरावा
अलवार अशी चाहूल
तू विझणा-या ता-यांचा
हळुवार निसटता भास
हे स्वप्न म्हणावे मी की
नुसताच जुना परिहास?

ना नीज पापणी येते
गुंतून असावे कोण
कर्णाच्या दानामध्ये
आजन्म हरवतो शोण
ही हळवी माया फसवी
मी अजून हरते आहे
गुरफटल्या उ:श्वासांना
कळते सावरते आहे

बाप
माय जशी राबते दिवसाकाठी,
बाप तेवढा जागतो रातीनं.
तापात जगतो जीवन सारं,
उपेक्षित का ठेवला नियतीनं ?

दिसतो जरी पाषाण रुक्ष,
हळवा असतो तो हिमतीनं.
बाप होणं सोपं नसतं,
जीवन जगतो शिस्तीनं.

बाप म्हणजे जीवन अनुभव,
समाजाशी जोडनारा दुवा असतो.
म्हणून बसलेला का असेना?
बाप तेवढा हवा असतो.

बाप म्हणजे छत्र सावली,
असता नसते कुणाची छाप.
किंमत त्याची कळते तेंव्हा,
आपल्यात जेंव्हा नसते बाप.

@गजानन बाठे

गझल - जितके जितके मनास केले

जितके जितके मनास केले आरस्पानी
तितके तितके लोक भेटले कारस्थानी

नक्की संशय घेण्याजोगे होते काही
कारण की, हावभाव होते फार इमानी

सत्ता पालटण्यासाठी ती कारण ठरली
शेतकऱ्याची वाया गेलेली कुर्बानी

जगास इतका माज कशाचा हेच कळेना
एक अदानी आहे तर दुसरा अंबानी

धर्म असो कुठलाही, अपुल्या घरात पाळा
रस्त्यावरती हिंडतात जथ्थे सैतानी

विजेऐवजी वाऱ्याने फिरती हे पंखे
माणूसच नसतो बर का बस बेईमानी

तुझे खरे, मी बाकी काही केले नाही
मला बांधता आले घर हे छोटेखानी