काव्यलेखन

बोलण्या आधीच माझ्या तोलतो शब्दास मी
घाव ना देतो न घेतो पाळतो तत्वास मी

लडखडू द्या अन् पडू द्या का दया मज दावता?
शापितांचा गाव हा पण राहतो फर्मास मी

दार सटवाईस केले बंद ती येता घरी
मीच जिम्मेदार माझा कोरतो भाग्यास मी

दु:ख माझे मी गिळावे दाखवावे का जगा?
तोरणे, सुतकातही पण बांधतो दारास मी

राजकारण भ्रष्ट झाले लाचखोरी माजली
रामशास्त्र्यांच्याच चरणी ठेवतो विश्वास मी

ताज आग्र्याचा कशाला? भेट देता तिज फुले
चेहरा फुलतो असा की पाहतो मधुमास मी

व्यर्थ उडीदातून गोरे सांगता निवडावया
दान करण्याला मताचे शोधतो शुभ्रास मी

माझी व्हॅलेंटाईन

तुडवत निघालोय मी अनवट रानवाटा
महामार्गावरून वाट माझी जात नाही !

रानोमाळ भटकते मन दिन-रात माझे
गाव, शहर, बंगल्यात मी राहत नाही !

पाना फुलांचे रंग टिपत मी जातो
हिरवा निळा भगवा माझी जात नाही !

अनुभवतो दिवस-रात्र गाणे निसर्गाचे
कोलाहल जगण्याचा आता सहवत नाही !

पुरता भाळलो मी सौंदर्यावर निसर्ग देवीच्या
आणखी आता प्रेयसी मी शोधत नाही !

निसर्ग देवता माझी माता, मैत्रीण, प्रेयसी
व्हॅलेंटाईन डे आता उगाच मनवत नाही !

डॉ. राजू कसंबे
मुंबई

प्रेमाचा उत्सव
(व्हॅलेंटाईन डे)

प्रेम-उत्सव आज सजला
धरती म्हणाली सूर्याला
जगी द्वेषाचा अंधार विसरू
चल, प्रेमाचा प्रकाश पसरू

गुलाब सुंदर फुलले किती
प्रीतीचा धुंद गंध पसरती
काटे क्षणभर आपण विसरू
चल, प्रेमाचा प्रकाश पसरू

निर्झर निर्मळ गाणे गाती
प्रेमाचा खळखळ संदेश देती
पाषाणांचा या विरोध विसरू
चल, प्रेमाचा प्रकाश पसरू

रात्र येऊ दे, कशास भिती
दिवस जगणे आपुल्या हाती
अटळ जे ते आपण विसरू
चल, प्रेमाचा प्रकाश पसरू

वेळ घालवेन मी---( व्हॅलंटाईन डे निमित्त लिहिलेली गझल )

एकटा मजेत वेळ घालवेन मी
अंतरात चेहरा तुझा बघेन मी

सोडलेस तू मला तरी जगेन मी
आठवांत विरह दु:ख बोळवेन मी

ओठही रसाळ अन् मधाळ चेहरा
पौर्णिमा दुधाळ रोज पांघरेन मी

गंध एवढा तुझ्या रुपात दाटला!
तू फुले न माळताच दरवळेन मी

काळजात स्पंदने तुझ्याच कारणे
चालतील ती, असेन मी नसेन मी

ठेच लागते समोरच्यास, मागुनी
चाल तू हुशार हो, पुढे निघेन मी

वाटणी करूत आपुल्यात ये सखे
तू नभात नांद, तारका बघेन मी

शब्दात विठ्ठल सुर ही विठ्ठल।
संगीत विठ्ठल ताल ही विठ्ठल।
कळीत विठ्ठल फुल ही विठ्ठल।
देहात विठ्ठल मनात विठ्ठल।
हवेत विठ्ठल पाण्यात विठ्ठल।
धरणीत विठ्ठल आसमानी विठ्ठल।
विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल।।१।।...
मैत्रीत विठ्ठल प्रेमात विठ्ठल।
माय ही विठ्ठल बापात विठ्ठल।
आभाळ विठ्ठल पाऊस विठ्ठल।
उन ही विठ्ठल सावली विठ्ठल।
हळवा विठ्ठल बरवा विठ्ठल।
डोक्यात विठ्ठल डोईवर विठ्ठल।
विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल।।२।।...
रंजला विठ्ठल गांजला विठ्ठल।
सावळा विठ्ठल भोवळा विठ्ठल।
दलीत विठ्ठल शोषित विठ्ठल।

द्वैताच्या माहेरी
अद्वैताचे गाणे
घेऊन साजणे
आले कोणी
आता माझे मन
इथे ग रमेना
संग सोसवेना
इतरांचा
तोच तो ग मनी
राहिला भरुनी
झाले मी दिवानी
एकत्वाची
कल्लोळाची ओढ
लागली थेंबाला
निघे मिटायला
दुजेपण
सुटावे माहेर
सुटावे सासर
उभी वाटेवर
राहावी मी
मग आहे नाही
येणे जाणे काही
रंभागर्भ वाही
गती व्हावी
विक्रांत गडनी
सद्गुरु स्वामिनी
पाहते हसुनी
कौतुकाने
दावी खाणाखुणा
जीवीच्या त्या गोष्टी
भरुनिया प्रीती
ओतप्रोत

खरे होते
*****

शब्द खरे होते
सूर खरे होते
परि यार माझ्या
कानी दडे होते ॥

रूप खरे होते
रंग खरे होते
परि डोळे स्वप्नी
अंध बंद होते ॥

चित्र खरे होते
विश्व खरे होते
कागद मनाचे
जळलेले होते ॥

श्वास उरी होते
हात करी होते
भीतीच्या सावली
जन्म दुरी होते ॥

देव खरे होते
गुरू खरे होते
जर तर वैरी
भाऊबंद होते ॥

हजारदा लिहून एक ओळ खोडली
तुझ्याकडे बघून एक ओळ खोडली

मनातल्या मनात मी सुगंध ठेवला
गुलाब वापरून एक ओळ खोडली

उगाच मी दिशा दिशा पुसून टाकल्या
चुकून मी चुकून एक ओळ खोडली

बराच वेळ घेतला निरोप द्यायला
पुन्हा पुन्हा रडून एक ओळ खोडली

जसे सुचेल मी तसे लिहायला हवे
म्हणून मी अजून एक ओळ खोडली

जयदीप

तुझ्या चाहुलीने मनी तेवते रे
मनाला जरा वेगळे वाटते रे

तुझे मस्त रेंगाळणे भोवताली
जरी ग्रिष्म, श्रावण सुखे पाहते रे

समुद्रास भरती फुका, चंद्र गगनी
दुरावा सदाचाच, हेलावते रे

जुन्या आठवांची खुशी एवढी की
मनाच्या कपारीत ओलावते रे

जसे एकटेपण छ्ळू लागते मज
तुझी प्रेमपत्रे जुनी चाळते रे

उशा पायथ्याला किती संपदा! पण
खरी चैन आलिंगनी लाभते रे

मशाली जळू दे मला काय त्याचे?
तुझ्या प्रेमज्योतीत तेजाळते रे

मनाची उदासी जरा दूर करण्या
तुझा चेहरा एकटक पाहते रे

पावसा कधी रे कळेल तुला

पावसा तुजवरी च अवलंबून सारी सृष्टी
तरी का तू न ठेविशी तीजवरी कृपादृष्टी

भ्रमण करिते वसुधा नियमीत नेमाने
म्हणूनच येती जगती ऋतू चक्र क्रमाने

पण पावसा तूच का करितो चुकार पणा
अडूनी रहातो अन् दावितो तुझा मी पणा

न येता वेळेवर करितोस कधी उशीर
पाण्या विना भुकेलेली दिसती शिवार

विना पाणी जीव सृष्टी कशी बहरतील
प्राणी मात्र तुजविण कसे वाचतील

पावसा तू तर कधी अवचित येऊनी
उभ्या पिकाचे जातो नुकसान करुनी

अती वृष्टी करुनी वाहुन नेतो घरदार
करितो जनांना सर्वची परीने बेजार