काव्यलेखन

हसणार्‍यांनी हसत रहावे
रडणार्‍यांनी रडत रहावे
प्राक्तन कसले?लगाम धरुनी
मनाजोगते जगत रहावे

शिल्पकार मी माझा आहे
हवे तसे मी मजला घडविन
वरदहस्त मज नको कुणाचा
वाट कंटकांची मी तुडविन
एकलव्य आदर्श ठेउनी
स्वतः स्वयंभू घडत रहावे
प्राक्तन कसले?लगाम धरुनी
मनाजोगते जगत रहावे

लांबी बघुनी अंथरुणाची
पाय पसरणे पसंत नाही
बुलंद माझे उंच इरादे
विचार करण्या उसंत नाही
विश्वासाने घेत भरारी
क्षितिजापुढती उडत रहावे
प्राक्तन कसले?लगाम धरुनी
मनाजोगते जगत रहावे

सारी स्वप्ने पूर्ण जाहली
तरी जगावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

पूर्णविरामाची ना पडली
गाठ कधी माझ्याशी
प्रवाह खळखळ, दोस्ती केली
मी खाचा खळग्यांशी
अपूर्णतेला पूर्णत्वाचे
वेड असावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

जसा चेहरा तसा दावला
स्पष्टपणे मज त्याने
दोष पाहुनी प्रयत्न केला
सुधारण्या जोमाने
निर्भिड त्या आरशास आता
सत्कारावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

जेव्हा जेव्हा आपली
उराउरी भेट होते
तेव्हा तेव्हा काहीतरी
अलवार स्पर्शून जातं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
तुझ्या हाताचा विळखा
देत राहतो ऊब मऊसूत
डोळे झरत राहतात
त्या क्षणीचा आनंद
की कैक दिवसाचं दुःख
कसं सांगू नक्की काय असतं?
थोडं विसावल्यावर
कान ऐकत राहतो तुझी स्पंदने
आणि मी त्यामागचं अव्यक्त,
डोक्यावरून फिरत राहतो
तुझा हात
ओठ अलगद भाळावर
विसावतात
त्याक्षणी मी उरत नाही
तुझं मला व्यापून टाकणं असतं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
भेट संपते, तू निघतोस
निघताना म्हणतोस

सारी स्वप्ने पूर्ण जाहली
तरी जगावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

पूर्णविरामाची ना पडली
गाठ कधी माझ्याशी
प्रवाह खळखळ, दोस्ती केली
मी खाचा खळग्यांशी
अपूर्णतेला पूर्णत्वाचे
वेड असावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

जसा चेहरा तसा दावला
स्पष्टपणे मज त्याने
दोष पाहुनी प्रयत्न केला
सुधारण्या जोमाने
निर्भिड त्या आरशास आता
सत्कारावे म्हणतो
नवस्वप्नांच्या हिंदोळ्यावर
प्रेम करावे म्हणतो

श्रेष्ठ रामभक्त श्री लक्ष्मणजी

जनक वचन पूर्ति राघवे शिरोधार्या
सहज वनी निघाले सोडूनी ती अयोध्या

प्रभु तरी मज तुम्ही बंधू सौमित्र बोले
विचरत तुज पाठी काननी सौख्य झाले

रमत न मन भक्ता भोग भिंगुळवाणे
चरण तरी प्रभूचे योगचि मुख्य होणे

समजुत बहु काढी राघवे लक्ष्मणाची
वचन मजचि निभाया कानने एकलाचि

दृढतर वचनांनी बंधू नाकारिले ते
तुज सह तरी येणे हेचि कर्तव्य साचे

विरघळत प्रभूचे चित्त या भक्त योगे
सहचर सुख मोठे काननी राघवाते

विपरित जरी काही येत दृष्टीपुढे ते
कर तरी पुढती ये घेतसे वार मोठे

शतकातुनी एखादा रचितो
कवि, शब्दांचा जमवुनी मेळ,
कविता- जी करुनिया अचंबित
विलक्षणाचा मांडी खेळ

जेथ पोचुनी तर्क कुंठतो
तीच वाट पकडे कवि तो
इंद्रजाल शब्दांचे विणी -जे
रसिक कधी भेदू न शकतो

नित्य बदलते दृष्य दिसावे
स्फटिक लोलकातून जसे
वाचत असता ऐसी कविता
नित्य नवी ती भासतसे

ओघळणार्‍या आसवातुनी
ओठावरती हास्य झिरपते
हिंदोळ्यावर वसंतऋतुच्या
विश्व निराळे खुलून दिसते

वसुंधरेवर मधुगंधाची
कुणी एवढी केली उधळण?
मनात वेड्या वसंत फुलता
भावफुलांची होते पखरण
प्रीत जागते अशी अंतरी!
तगमगणारे मन मोहरते
हिंदोळ्यावर वसंतऋतुच्या
विश्व निराळे खुलून दिसते

दवबिंदूंचे लेउन मोती
थरथरणार्‍या पात्यांनाही
चाहुल येता वसंतॠतुची
नटावयाची होते घाई
पहाट उत्सव हिरवाईचा
बघून सुकले मन अंकुरते
हिंदोळ्यावर वसंतऋतुच्या
विश्व निराळे खुलून दिसते

कृष्ण विवर

न राहिले स्वत:चे काही
उरलीय एक निर्वात पोकळी
गूढरम्य लोभसवाणी
परिघामध्ये अडकून पडलेली...

विस्मयकारी चमत्कारी
तेजोमय दुग्ध प्रवाही
असंख्य तारकांची स्वप्नं वाही
नीलकणांत पसरून देई...

अस्तित्त्वासाठी धडपडणारी
स्वावलंबी, न भीती कुणाची
क्षितिजास तोडून, मुक्तवेगी
त्या काळडोहाने गिळलेली...

वेडे मन असे काही
त्यात गुंतते, गुरफटते
नियम आकर्षणाचे मोडूनी
नित्य विघटीत होत राहते...

ऊन कोवळे, प्रखर दुपारी
धूसर झाले का मावळता?
आयुष्याचे रंग बदलले
कसे एवढे बघता बघता?

खळखळणारी बाल्यावस्था
हुंदडणारी, बागडणारी
अन् आईच्या पदराखाली
सायंकाळी विसावणारी
जाग यायची ऐकुन ओव्या
माय गायची दळता दळता
आयुष्याचे रंग बदलले
कसे एवढे बघता बघता?

आईच्या मायेत डुंबता
बालपणाचे सोने झाले
खडबड असुनी, पाठीवरती
मोरपिसासम हात वाटले
ठेच लागली मला जर, तिची
रात्र जातसे कण्हता कण्हता
आयुष्याचे रंग बदलले
कसे एवढे बघता बघता?

इथून निघून जाताना...

होतील पाय जड, का जाईन तरंगत
धरुन ठेवीन सारे, का निघेन वार्‍यागत !

आठवतील का क्षण सुखद आणि स्वर्गवत
राहील काही मनात दुःख तेच खदखदत !

तोच द्वेष, तीच माया तीच ती साथसंगत
ठेवीन सारे ह्रदयात का वाटेल विसंगत !

साखळ्यांचे ओझे मनात खळखळत
निघेन का मी तेव्हा जरा अडखळत ?

कोडेच सारे काही, का वाटेल स्वप्नवत
क्षणात होईन पार, का जरा थांबत थांबत !

दृष्य सारे मावळेल, विचार सारे अस्तंगत
अदृष्यही असेल का ते असेच काही क्षणासोबत !