काव्यलेखन

रोज तो जुळवून अपुली
एक कविता ठेवतो
वृत्त-मात्रा-अर्थ-लय-
-छंदात निशिदिनी रंगतो

जे न दिसते रविस तेही
मिटून डोळे पाहतो
काव्य अन् शास्त्रामधे तो
क्षण नि प्रतिक्षण डुंबतो

कल्पनांचे भव्य इमले
सुबकसे तो बांधतो
(मी तयांची द्वारपाली
आपखुशीने निभवितो)

विविध प्रश्नांचा तुम्हाला
अटळ छळ जो जाचतो
मात त्याला देऊनी तो
मिति-दिशा ओलांडतो

शब्द धन वाटून अविरत
थकून कधि तो थांबतो
(मी ही त्या दुर्मिळ क्षणाची
वाट गुपचूप पाहतो)

दुःखाचे रडगाणे गाता गाता
असलेले सुखही दूर भासते
नशिबाला दोष देता देता
आयुष्य पुढे चालत राहते

सुटले ते सोडून द्यावे
क्षणात आयुष्य बदलत जाते
ऊन सावलीचे खेळ सारे
कधी सुख पापणीआड लपते

आयुष्याचे कोडे सोडवता
नवीन कोडे बनत जाते
जेव्हा आयुष्य कळू लागते
तेव्हा वेळ संपत येते....
- शब्दवर्षा ( वर्षा )

मित्र तु माझा,
धीराचा पाठीराखा......
शब्द एकच तुझा ,
देई आकाशी झेपवणारा झोका....

तुटता आशा ,
ओवतो सुईत धागा ....
निर्धास्त पतंग मी,
न दिसणारा तु मांझा ....

नको साथ तुझी ,
नको हळवासा दिलासा.....
घट्ट आहे मन माझे,
जणू स्तंभ तूच त्याचा.....

वावरते जिथे जिथे मी,
असतो त्यात सहवास तुझा ....
ओढ नाही मला तुझी ,
नांदतो अंतरात माझ्या तू सखा....

Rudra......

खेळ नियतीने थाटलेला आसमंत सारा फुललेला
अनमोल रूपी मोती मैत्रीच्या रूपात भेटलेला

जुळती जिथे घट्ट अशी स्पंदने
शब्दांत मांडता न येणारी तिथे बंधने

जिथे पतंग मैत्रीचा मनसोक्त उडणारा
निस्वार्थ भावना अन् प्रेमाचा झरा जपणारा

दिलखुलास जीवलग नाते मनास सुखवणारे
स्वरात कसे गुंफावे क्षण मैत्रीचे हर्षवणारे

खळखळणारा झरा जणू निर्मळ हास्य वाहती
मैत्रीचा सुगंध हा जणू चोहीकडे दरवळती

आठवणींची पाने चाळता नयनात अश्रू दाटते
चैतन्याची पालवी फुलता कधी हास्य उमटते

न जाने क्यों होता है ये जिन्दगी के साथ
अचानक ये मन किसी के जाने के बाद
करे फिर उसकी याद, छोटी छोटी सी बात

का कळेना जीवनी या सोडूनी जाते कुणी
का कळेना या मनी उरतात फक्त आठवणी

जो अन्जान पल, ढल गए कल
आज वो, रंग बदल बदल
मन को मचल मचल रहे है छल
न जाने क्यों वो अन्जान पल..
सजे भी ना मेरे नैनों में, टूटे रे हाय रे सपनों के महल

क्षण सुखाचे हरवले, बेचैन मन आक्रंदले
हर्षनिमिष सारे संचिताचे हरपले
नयनी पाणी उभे राहिले , थांबवेना पापणी
का कळेना जीवनी या सोडूनी जाते कुणी

जे तुला बोलू न शकलो
कागदावर मांडले
नेमके ते पान माझ्या
डायरीचे फाटले

गाळली नाही कधीही
मूक माझी आसवे
व्यक्त झालो मी कधी तर
फक्त झालो मजसवे
चार भिंतींनीच होते
दु:ख माझे जाणले
नेमके ते पान माझ्या
डायरीचे फाटले

आठवांनो का अताशा
साथ माझी सोडली?
हस्तरेषा चांगली जी
ती कुणी का खोडली?
प्राक्तनाने आज फासे
सर्व उलटे टाकले
नेमके ते पान माझ्या
डायरीचे फाटले

एकही कविता आताशा
काळजाला भिडत नाही
शब्द मोहक विभ्रमांनी
भ्रमित आता करीत नाही

कोरडा असतो किनारा
लाट फुटते मत्त तरिही
जखम होते खोलवर पण
रक्त आता येत नाही

प्रार्थनांचे मंत्र निष्प्रभ,
बीजअक्षर श्रांतलेले
भंगलेल्या देवतांना
आळवूनी भ्रष्टलेले

मार्गदर्शी ध्रुव अन्
सप्तर्षी आता लोपलेले
दीपस्तंभांचे दिवेही
भासती मंदावलेले

या अशा कुंठीत वेळी
दाटुनी येते मनी
विफलता, जी रोज उरते
रोमरोमा व्यापुनी

एक आशा तेवते या घनतमी रात्रंदिनी
शृंखला पायातल्या तुटतील कधितरी गंजुनी

आठवांचे केवढे थैमान होते
वर्तमानी वाटले सुनसान होते

मागण्या आले मतांचे दान होते
घोळणारे शेपटी ते श्वान होते

घोषणा ऐकून हरले भान होते
स्वर्ग ते देतील हे अनुमान होते

काढला टक्का नि मी भयभीत झालो
शिक्षितांमध्ये किती नादान होते

चौकशीचे देउनी आदेश झाले
रत्नजडितांचे किती अपमान होते!**

दहशती करतात ते नापाक सारे
काय त्यांना? पर्व ते रमजान होते

का विरोधक भडकती अन् तोल सुटतो ?
सैनिकांचे जर कधी गुणगान होते

बैठकीमध्ये निघाला मार्ग नाही
वाद झाले, वाढले तपमान होते

त्या झाडाच्याही मागे, मावळते रोजच संध्या,
अंधार पांघरून पाने, निजलेल्या निपचित फांद्या! ।।धृ ||

दिनभरी खेळूनी थकले, मैदान पांगले भवती...
थोपटतो अलगद वारा, उडवीत सुंगधी माती! ।।१।।

एव्हाना परतून वाटा, येतात पुन्हा पाराशी,
डोळ्यात दाटते वाट, पळी-पात्र उभे दाराशी! ।।२।।

त्या तिथे काहीसे दूर...पाणवठा अबोल झाला!
देवाजीचा शेजार, शांततो ह्याच समयाला... ।।३।।

सुरु नंतर कूज-बूज होते, पुट्पुटती कंदील गीते...
ऐकण्या रात्रीचे गाणे, मैफल ताऱ्यांची जमते! ।।४।।

© अपूर्व संजीव जांभेकर

होती कुठे ती माणसे?

शोध घेतांना हिर्‍यांचा कैक दिसले कोळसे
माणसे जी वाटली, होती कुठे ती माणसे?

ऐकती सत्संग आणी रोज जाती मंदिरी
लोभ, माया. मोह नांदे पण तरीही अंतरी
अंध जे स्वार्थात त्यांना काय दावू आरसे?
माणसे जी वाटली, होती कुठे ती माणसे?

श्वापदे पुसती मनुष्या "हिंस्त्र का तव संस्कृती?"
"तू बलत्कारी न आम्हा भावते ही विकृती"
"प्रेम हे का नाव देता वासनेला छानसे?"
माणसे जी वाटली, होती कुठे ती माणसे?