काव्यलेखन

स्वयंप्रकाशित देवापुढती उगा कशाला दिवा लावता?
जरी राहतो अंतरात तो, मंदिरात का व्यर्थ शोधता?

माझ्याशी मी बोलायाची कला घेतली शिकून आहे
अपुल्यांनाही कशी कळावी, सांजवेळची घोर आर्तता?

बाबा माझे कारकून मज कशी मिळावी आमदारकी?
बाप असावा राजकारणी, हाच निकष अन् हीच पात्रता

नराधमांनी कुस्करलेल्या, म्हणे कळीला न्याय मिळाला!
देव तरी का देऊ शकतो वापस तिजला तिची मुग्धता?

गझलीयत जर नसेल तर त्या रचनेला का गझल म्हणावे?
लाख असूदे वृत्त, काफिया, अंगभूत आपुली गेयता

कुणाचे दुःख डोळ्यातून माझ्या वाहते आहे

कुणाचे दुःख डोळ्यातून माझ्या वाहते आहे
कुणाच्या आठवांनी रात्र सारी जागते आहे

तसा माझा तिचा संवाद आता राहिला कोठे?
तसे ही केवडा आता कुठे ती माळते आहे

कळेना नेमका वाटेत हा मुक्काम का आला
रडावे वाटते तेथे हसावे लागते आहे

मला आभास दे थोडेतरी निस्वार्थ प्रेमाचे
नव्याने एकदा पुन्हा जगावे वाटते आहे

नको शोधूस तू कुठला बहाणा थांबण्यासाठी
जरी पाऊल ह्या वाटेवरी रेंगाळते आहे

द्वैत

नव्याने प्रश्न उदभवला

गळ्याचा फास जेंव्हा सैल झाला, श्वास गदमरला
कशी पोसायची पोरे? नव्याने प्रश्न उदभवला

कधी? केंव्हा? मरायाचे असे स्वातंत्र्य का नाही?
जरी मी कैकदा मृत्यू तसा जगण्यात अनुभवला

जगाला अन् मलाही मी असा फसवीत जगलो की!
दिखाऊ हास्य वरती पण उसासा आत भळभळला

तुझी चाहूल आली अन् कधी नव्हतेच ते घडले
मनाचा कोपरा अन् कोपराही लख्ख लखलखला

नवा सत्संग पाहोनी नवे ऐकावया गेलो
बसोनी व्यासपीठावर नवाही तेच बडबडला

उगा सावरकरांची का अशी हेटाळणी करता?
विरोध्यांनो निखारा घ्या, पुजा जो काल धगधगला

कधी गोमटी, कधी साजिरी.
कधी नखऱ्याची नार नवेली.
कधी अल्लड
ही अवखळ कुठली.
कविता मनातली.

बंडखोर ही रान पेटवी.
वीज नभातुन कडाडलेली.
कधी तप्त ऊन, कधी चांदणओली.
कविता मनातली.

अभंगवाणी, कधी विराणी.
भावगीत अन् गझल नशीली.
कधी ओवी झाली, झरझर झरली.
कविता मनातली.

कधी प्रेमाची अन् विरहाची,
डोळ्यामधुनी कधी ओघळली.
कधी फुलातुन खुदकन हसली.
कविता मनातली.

कधी बासरी घननीळाची.
तांडव होऊन कधी नाचली.
कधी टाळ मृदुंगातून उमटली.
कविता मनातली.

- समीर

मी बराच भटकत गेलो
कवितेच्या ऐकून हाका
अर्थांचे विणले जाळे
शब्दांचा घेऊन धागा

दररोज तुझ्या सृजनाचे
रहस्य नवे उलगडते
प्रतिमांची उंची तुझिया
विश्वाला व्यापून उरते

तो आला , रमला, जगला
संध्येच्या कातर वेळा
तो महाकवी दुःखाचा
दुःखाला सजवून गेला

मज सूर्यास्ताची आता
हुरहूर सतावत नाही
तिन्हीत्रिकाळ संध्यासुक्ते
हृदयात ग्रेस गुणगुणतो.

-----©मयुरेश परांजपे(किमयागार)-----
१६/१०/२०२०

फसवी होती सगळी नाती
मुळात हलकी होती माती

उजळावे की विझून जावे
प्रश्न विचारत होत्या वाती

पडतच नाही धुके अताशा
सुकी सुनी गवताची पाती

माणुसकी निजली केव्हाची
गावामध्ये जाग्या जाती

खाली प्रवाह पळतो आहे
कसलीच खळबळ नाही वरती

खड्डे खोदून चट्टे आले
काहीच नाही लागत हाती

( तरही गझल. मतल्याचा सानी मिसरा प्रसिध्द गझलकार श्री भूषण कटककर "बेफिकीर" यांचा. )

तिज दार मंदिराचे उघडायला नको का?
काळानुसार आपण बदलायला नको का?

पत्नीमुळेच दरवळ अन् जीवनात हिरवळ
हे गूज लाडकीला सांगायला नको का?

लिहिण्या जहाल वास्तव काव्यातुनी कवींनी
प्राजक्त, प्रेम, तारे वगळायला नको का?

जर भेटले कुणी तर, का मख्ख लिफ्ट मध्ये?
पंख्याकडेच बघता, बोलायला नको का?

बाजार मांडलेला ज्यांनी रुढी, प्रथांचा
त्यांना विवस्त्र करुनी मिरवायला नको का?

जो चेहरेच दावी, लपवीत वास्तवाला
तो आरसा कधी तर भंगायला नको का?

शेतकरी,
हा शब्द नव्हे साधासा
तो फक्त, करत नसतो शेती
त्याच्या 'करी' च वसतसे 'ती'
रागावून तिच्यावर एक दिवस त्यानं
झुंझुरकाच उठून केलं खूप ध्यान
वाचले मंत्र, पढल्या ऋचा
अन मागितलं मागण?
देवाने तथास्तु म्हणून
परत शेतीचं दिली
त्याला आंदण!!
वेदातल्या ऋचा त्याच रुजून
आल्या मग ओळीत उगवून
त्याच्या पायाच्या भेगा
आणि जमिनीच्या भेगा
एकरूप होताना दिसल्या

जगणे थोडे अवघड झाले
खांद्याला ते बोजड झाले

तत्व मुरडणे, हात मिळवणे
रूळ बदलता खडखड झाले

उडण्याची  ना इच्छा उरली
पंख कधी ना फडफड झाले

ज्ञान जगातुन हरवुन गेले
किर्तन, प्रवचन बडबड झाले

श्रीमंतांना काय जगाचे?
जे झाले ते फक्कड झाले

झोपडपट्टी छान म्हणावी
इमले सारे पडझड झाले

मुजरा द्यावा कष्टकर्‍यांना
हात जयांचे खडबड झाले

सभ्यजगी मज लाखो दिसले
संधी मिळता बेरड झाले

रावण, कौरव आज खिदळती
देवांना डोईजड झाले

पडती मुल्यें, ढोंग बघोनी
"निशिकांता"ला धडधड झाले

परस्परविरोधी रंगांनी
सुखदु:खाच्या बरबटलेला
हवे तसे ना रंग मिळाले
आयुष्याच्या कॅन्व्हासाला

बाळपण किती रम्य निरागस!
प्रेमाचा वर्षाव होतसे
केंद्रस्थानी मीच मी सदा
कुटुंब मजभोवती फिरतसे
दिवस उडाले भुर्र्कन कसे?
किती विचारू इतिहासाला?
हवे तसे ना रंग मिळाले
आयुष्याच्या कॅन्व्हासाला

तारुण्याच्या उंबरठ्यावर
पुलकित होतो उन्मादाने
अधीरता केवढी मनी ती!
स्वप्न उद्याचे रंगवल्याने
रंग गुलाबी जिकडे तिकडे
मला लागले दिसावयाला
हवे तसे ना रंग मिळाले
आयुष्याच्या कॅन्व्हासाला