काव्यलेखन

पौर्णिमा सौंदर्याची

कलेकलेने चंद्र वाढतो, तव काया तशी फुलली
सोळावं वरीस लागता, पौर्णिमाच देही खुलली

जपून-जरा, सांभाळ-शील तू, सौंदर्याचा भार कसा
भल्याभल्यांना पिसे लावितो, पौर्णिमेचा माहोल असा

राहू-केतू टपून बसले, सौंदर्य तुझे डागाळण्या
लावतील ते ग्रहण तुजला, कठीण रूप सांभाळण्या

चंद्रालाही डाग असतो, पौर्णिमेचे तुला सांगणे
शाप की वरदान म्हणावे, सौंदर्य तुझे असे देखणे

पूनव चांदणे जगात पसरो, सौंदर्याची तू तर खणी
दुःख निराशा गिळून मिळू दे, सुख शांती सर्व जनी

पार्श्वभूमी:-- आजकाल जीवनाची शैली बदलली आहे. या बदलांचा जीवनावर होणार्‍या परिणामाचा परामर्श घेणे कधी कधी गरजेचे वाटते. आपली आर्थिक परिस्थिती, वैयक्तीक महत्वाकांक्षा, विभक्त कुटुंबपध्दतीत नवरा बायको या दोघांनाही नोकरी करण्याची गरज या गोष्टी मध्यम वर्गीयांच्या जीवनावर खूप परिणाम करत आहे. आपल्या मुलाचे चांगले पालनपोषण व्हावे म्हणून एक मूल कुटुंबशैली आता बर्‍यापैकी स्थीर झाली आहे. हे सर्व होणे अपरिहार्य आहे. पण या बदलाचे अनेक पैलू आहेत.

गझल - मरण
=====

का विचारावेस तू, यावे मला का रे मरण
बघ जरा आकाश जेथे पावती तारे मरण

दोन घटनांनीच झाली आमची असली दशा
'जन्म होणे' एक अन दुसरी 'न येणारे मरण'

मी कधी मरणार ह्याची वाट सारे पाहती
मी असा जगतो जणू की पावले सारे मरण

मी तुझ्या गंधाविना शाबूत असतो राहिलो
पण तुझ्यापासून आणत राहिले वारे मरण

काजवे लेवून बुरखे मध्यरात्री हिंडती
मी पिढ्या देतो विजांच्या घेत अंधारे मरण

शेर शेरासारखा का वाटतो हे सांगतो
दोनवेळा पाहिले येऊन जाणारे मरण

सावल्या उंच झाडांच्या ताणून पसरती अंग
केशरी, लाल, सोनेरी पानांत उमलती रंग
जोवर हा उजेड आहे तोवर बोलू निर्धोक
त्यानंतर शब्दांमध्ये मिसळत जाइल काळोख

काळोख उसवतो नीज, रक्तात रुजवतो वीज
स्वप्नांना फुटतिल कोंब नांगरले जर काळीज
आता ना पेलायाचे तसले ते वेडे बहर
तू नकोस लावू ओठी हे शापित काळे जहर

रुपगर्विता

चेहऱ्यावरती भाव रतीचे
मदनाची मंजिरी
घट्ट कंचुकी अशी बांधिली
उभार उरोजावरी

कमनिय बांधा सिंहकटी
सौंदर्याची पुतळी
असिधारा की नाजुक सुंदर
नाक चाफेकळी

अधरावरी कुणी सांडिली
बाल उषेची लाली
रंग संध्येचे छान उधळले
वनराणीच्या गाली

दो नयन ना, कमल दले
की भृंग कमलावरी
मधु चाखण्या टपून
बसली काव्यरसिका परि

कृष्णकुंतल मेघ पसरले
नभांगणाच्या शिरी
केश रुपे अंग भिजविती
धुंद प्रणयाच्या सरी

शेंदराचे ओरखाडून थर
मी शोधत रहातो तुला
सापडलास अस वाटत
तेव्हा तुझे भाट मला लुटत रहातात

मधेच म्हणते कुणी
मोक्षाला पर्याय नाही
ते जाउंदे, मेल्यानंतर बघू

श्रीमंती

वारसा संतांचा, अभंगाचे मळे
शब्दांमृत फळे, सकल जना !

स्पष्ट होत भाव, भाषेचा सहारा
शब्द त्यां फुलोरा, रचनात्मक !

शब्दांतुनी येता, भावनांचा मेळा
श्रोते होत गोळा, सुजाण सारे !

गोडवे आम्हासी, माय मराठीचे
कौतुक शब्दांचे, तिन्ही त्रिकाल !

अर्पूण शब्दधन, रसिकाचे जाती
लाभली श्रीमंती, कुबेरा पेक्षा !

© शिवाजी सांगळे
संपर्क:९५४५९७६५८९
http://marathikavita.co.in/preranadai-kavita/t31382/new/#new

सत्तेवरती पाप बैसले
सलाम करण्या पुण्य वाकले

कोल्हे कुत्रे रस्तोरस्ती
वाघ सिंह का कमी जाहले?

पोवाडे मी लिहू कुणावर?
शौर्य कालचे लुप्त जाहले

भ्रुणहत्त्येच्या सुपारीस का
डॉक्टरची फी म्हणू लागले?

आज तिला सुखरूप वाटते
वार्धक्याचे कवच लाभले

सन्याशांच्या भगव्या खाली
क्षुद्र पशूंनी स्वार्थ साधले

नोटांवरती सदैव हसती
गांधींनीही दु:ख झाकले

गमक यशाचे नवीन झाले
कुणी कुणाचे पाय खेचले

"निशिकांता"ने धवल बघाया
इतिहासाचे पान चाळले

निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

तुझ्यात मिसळायला आवडत मला

का तर विचार ?

मी कुठलाही रंग धारण केला ना
तरीही तू सामावून घेतोस मला

आणि

तुझ्याशी वादडायलाही !!

परत विचार ....का ??

कारण

तू कोणतही सोंग काढलस ना ?
तरीही हासून मान डोलावते मी !

भांडतो, ओरडतो, रडतो
शेवटी ऍडजस्ट करतो

मात्र अजिबात कबूल करत नाही

परस्परांवाचून राहू शकणार नाही हे !

कारण

विषाची परीक्षा घेईल कोण ?

मी ही पोळलेली,
तू ही पोळलेलाच !

सुप्रिया

पिसापिसांचा कोंबडा

पिसापिसांचा कोंबडा
रंगबिरंगी केवढा

तुरा सुरेख लालेल्लाल
दिमाखदार मस्त चाल

दाणे टिपतो निवडून निवडून
किडे खातो जमिन उकरुन

ओरडतो कुकच् कु
कोंबडेभाऊ कुक्कुड कू