काव्यलेखन

माझं दप्तर झालयं..

एखादी कविता जेव्हा,
अर्थाशिवाय वाचतो मी.
जरी त्यातला प्रत्येक शब्द,
स्मृतीमध्ये भरतो मी.

तेव्हा भरत असतो दप्तरात, मी कवितेच पान..!

हलकाफुलका विनोद,
मनात असते नोंद-वही..
विनोद कळतो मला,
हसणं तरी फुलत नाही..

तेव्हा भरत असतो दप्तरात, मी विनोदाची जाण..!

माणसातच आहे देव,
जर मानला तर.
पैसे देऊन देवळात दर्शन,
घेतो जोडून कर.

तेव्हा भरत असतो दप्तरात, मी डोळसपणाचं भान..!

ही वाट एकटीची....

दूरवर कुठेतरी भास तुझा होतो...
तुझ्या विचारांचा गंध मनात अजूनही दरवळतो...

माझे अश्रू सुध्दा बोलतात माझ्याशी...
मैत्री झाली आहे त्यांची या बदलत्या रंगाशी....

रणरणत्या उन्हातली पाऊलवाट,
बघते तुझी अतोनात वाट....
कितीही बहरला ऋतु हिरवा,
तरी मनात दुःखाचे धुके दाट...

हे वादळ येण्यापूर्वी
पाऊस होता मुसळधार...
त्यात चिंब भिजण्यापूर्वी
उन्हातच केला एकटीने प्रहार...

सांगितले स्वतःला थांब किनाऱ्याशी,
सागरालाही कळू दे तू खूणगाठ बांधली आहेस मनाशी....

मी काही कवियत्री नाही. पण थोडफार लिहायला शिकतेय, प्रयत्न करतेय.

विस्तारुन धुम्रपटल
अरुणोदय झाला
चराचरातून कणाकणातून
रवि तेजोमय झाला

त्या ऊठणाऱ्या तरंगातून
उमलणाऱ्या कलीकांतून
मंदिरातील शंखध्वनीतून
स्वरनाद प्रकटला

कोंब तरारुन उठले
नवांकुर स्वागता सजले
सृष्टीच्या सृजनाचा
नवाध्याय प्रारंभला

अरुणासह उषेची स्वारी
दर्शनलाभे भल्या सकाळी
उठ उठ रे वनमाळी
रविशिखा भेटायासी आल्या

नीलाक्षी

सत्य मानले सूर्योदयाला
खोटे न जाता अस्ताला

सत्याला गर्तेत ढकलून
खोटे लागलो पचवायला

आभाळ दाटून आले
मन दबकले काळोखाला

समजूत काढता सूडाची
"स्व" तंत्राला खोडून काढला

मझ कस कधी जमेल
स्वातंत्र्याचा झेंडा फडकावयला

दुःख डोंगरा एवढ्या
काळ ही सोकावला

इच्छा आकांक्षाच्या मेरूला
अस्ताच्या अंधारात दडवला

उंच विचारांची उंची भरारी
घेता येईल का या गरूडाला

सवेंचि उघडी लोचन मी सकाळी
असायचीस तू काढीत रांगोळी दारी
बिलगून तुला पाठीशी घट्ट मी राही
स्वर्गीय ती मिठी वाटे पुन्हा हवीशी
येशील का ग एकदाच परतोनी तू आई...

काहीच न बोललो तरी तुला सर्व कळायचे
कधी उदास कधी थाऱ्यावर चित्त ते नसायचे
फिरायचे अशावेळी हात तुझे पाठीवरी
प्रेमळ थाप ती वाटे पुन्हा हवीशी
येशील का ग एकदाच परतोनी तू आई...

कधी उशिर आणि कधी गडबड किती
धांदल ती उडे वरी चिडचिड वेगळी
तोंडात दोन घास बळेच तू भरविशी
पोटातली ती भूक वाटे पुन्हा हवीशी
येशील का ग एकदाच परतोनी तू आई...

सरता दिवस, ढळता सूर्य आणि मनात दाटलेली सय
थेंब थेंब पाऊस, भरलेलं आभाळ आणि डोळ्यात काहूर

धुक्यातली पहाट, गुलाबी थंडी आणि लपेटलेला तुझा हात
पक्ष्यांची किलबिल, पानांवर साठलेलं दव आणि शहरातें अंग

सोसाट्याचा वारा, उठलेला धुराळा आणि हरवलेली मी
समुद्राची गाज, पसरलेलं क्षितीज आणि ठणकती नस

डोलणारी कणसं, वाऱ्याची झुळूक आणि तुझी आठवण
आकाशात पंचमी, दारी तोरणे आणि मनी सोहळे

अंधारी वाट, चमकणारा काजवा आणि दारी पणती
बासरीची धून, पाण्यात चांदणे आणि मनी मोरपीस

'छान गायलास खूप'
सांगितलेस..
म्हणजे, भान हरले नाही..!
गाण्यातली बेभानता कुणी
असं बोलून मोडत नाही ..!

'खूप छान लिहतोस'
म्हणालीस...
म्हणजे, आत काहीच हलले नाही....!
डोळ्यांतल्या पाण्याची सर
अश्या उपचाराला नाही....!

"माझे प्रेम आहे तुझ्यावर " ...
सांगितलेस..
तिथेच जिवलग उरलो नाही
अव्यक्ताला व्यक्तामध्ये
पालटलेस ..
तिथेच खोल मुरलो नाही

डाव खेळू जीवनी नाबाद सखये
साद दे, देईन मी प्रतिसाद सखये

आवसेला पौर्णिमा सजवीत जाऊ
पाहिजे ते भाग्यही घडवीत जाऊ
का धरावा कुंडलीचा नाद सखये?
साद दे, देईन मी प्रतिसाद सखये

मान्य! खडतर मार्ग आहे जीवनाचा
पाकळ्यांचा तर कधी काट्याकुट्यांचा
चालताना अनुभवू उन्माद सखये
साद दे, देईन मी प्रतिसाद सखये

हात तू आश्वस्त दे हातात, चढण्या
ऊंच ध्येयांच्या सखे प्रेमात पडण्या
तारकांशी ये करू संवाद सखये
साद दे, देईन मी प्रतिसाद सखये

गुरुपौर्णिमेनिमित्त चराचरातील सर्व गुरूंना विनम्र अभिवादन !
गुरू

बाह्य जगी जरी असे वेगळा
अंतर्यामी मनु मातीचा गोळा
निसर्ग असे गुरूंची शाळा
घट घडविण्या गुणी आगळा

वृक्षाचे उदार दातृत्व घ्यावे
नदीचे पोषक नेतृत्व घ्यावे
ताऱ्यांचे घ्यावे चमचमणे
वाऱ्याचे जगी असून नसणे

आईची घ्यावी निःस्वार्थ माया
पत्नीची शीतल चंदन छाया
बाळाचे घ्यावे निष्पाप हसणे
बाबांचे जीवनी कष्ट उपसणे

बाहेर कोसळणारा मुक्त पाउस, भर उन्हात..
मग तोच पाउस, तेवढाच मुक्त,त्याच्या मनात..
एक सिगारेट त्याच्या ओठांशी...क्षणभर...
पेटण्याआधीच विझलेली..मनभर...

सिगारेटपुढे ती नेहमी हरायची
मोकलून त्याला म्हणायची...
'बघ हा.. अजुन एक सिगारेट ..आणि
समज आपली शेवटची भेट...! '

रोजचं द्वंद्व त्याच्या आत.. 'सिगारेट' का 'ती' ?
संपायच्या आतच आणि, समोर असायची 'ती'
सिगारेट सकट स्विकारायला तिचा नकार..
त्याचा हटट एकच..'मला आहे तस्सा स्वीकार'..