काव्यलेखन

बरसू दे मज मेघसा
भार हो आठवांचा वसा
क्षणैक ये गे चमकुनी
सौदामिनीशी मदालसा

© निखिल मोडक

कधी मी असते
कधी मी नसते
कुणाला कळते
कुणा नाही!

मीही हो.. सांगते!
हसतच होते
आताशा दिसते
कुणा नाही!

माझी मीच लुप्त
माझे मन सुप्त
विश्वातून गुप्त...
दिशा दाही!

माझ्या मनातही
उमलते काही
तुला दिसेलही
किंवा नाही!

तरिही इथेही
बहुदा तिथेही
सांडते कुठेही
कुणी नाही!

डोळ्यांतही नाही
काळजात नाही
धगीतही नाही
धूर नाही!

अशी मी बधीर
खरंच अधीर
माझ्यापाशी नाही
फार काही!

प्रसन्न सुंदर सुगंधी सकाळी
प्रेम बरसले अवचीत अवकाळी
नाहत्या ओलेत्या भोर केशांतून
थेंब तयाचे अवतरले भाळी

ओठी शब्द फुलून आले
शब्दांचे मग मोती झाले
तु ते हळूवार उचलूनी घेत
कर्णफुलांसम कानी ल्याले

- पाभे
२४/०९/२०२१

पंचतत्व

अनंत आकाश पाहता
मन माझे मोठे झाले
तेच आकाश मनात कोंबले
क्षणात सुक्ष्म अ‍ती लघू झाले ||१||

विस्तीर्ण जलाशय तो सागर
त्यापुढती मी यकश्चित केवळ
नाव घडवली फळकुट घेवून
लिलया पार कराया मिळे बळ ||२||

डोंगरांचे पर्वत जाहले
लंघून जाण्या उर धपापले
विमानात मात्र बसता
गिरिशिखर भव्य भासले ||३||

संकटांची धग आली पेटून
शत्रूसमान खिंडीत गाठून
वारामागून वार करून
पराजीत केले त्यांना जिंकून ||४||

पानगळीचा मोसम असुनी वेड्यासम मी खळखळ हसते
वसंतातल्या मधुगंधाची चाहुल येता मन मोहरते

शैषव सरता, स्वप्नामध्ये राजपुत्र वावरू लागला
आटपाट नगराच्या गोष्टी अता एक थोतांड भासते

अखंड उत्सव जीवन झाले ग्रिष्म असो की श्रावणधारा
चैत्रामधल्या पर्णफुटीला आरशात मी सदैव बघते.

छंद लागला तुझा सख्या अन् एकाकीपण हरवुन गेले
तू नसताना आठवणींची मनात माझ्या वर्दळ असते

बंधनात मी कधीच नसते असून दारी लाख पहारे
भेट जरी स्वप्नात जाहली, दोघांचीही रात्र उजळते

संभाव्याच्या अब्ज छटांतून
वर्तमान उलगडे कशाने?
कोण ठरविते? किंवा सारे,
यदृच्छयाच घडून जाते?

भूतभविष्यातील भासांचे
इंद्रजाल मायावी छेदून
काल-प्रवाहा स्तब्ध करोनी
ऐलपैल वर्तमान उरते

कालौघाची गाज अनाहत
चराचराला व्यापुनी उरते
क्षण आत्ताचा क्षणजीवी नच
क्षणोक्षणी वर्तमान कथिते

( अतृप्त भटकत्या आत्म्याचे पण कांही मनोगत असते? असेलच तर ते जाणून घेण्याची योग्य वेळ म्हणजेच सध्या चालू असलेला पक्ष पंधरवाडा! बघा काय आहे मनोगत ते. )

प्रेमात आपुल्यांच्या मी
एवढा गुंतलो होतो !
ज्या क्षणी जाहला मृत्यू
मी पिशाच्च बनलो होतो

आजही भटकतो आत्मा
का आसपास पोरांच्या ?
राबता सुखांचा राहो
भरभरून दारी त्यांच्या
दिसताच नात रडताना
पळभर गलबललो होतो
ज्या क्षणी जाहला मृत्यू
मी पिशाच्च बनलो होतो

खरे चेहरे झाकण्या चढवूनी खोटे मुखवटे
खरेच आहे भासवतात मग ते चेहरे खोटे ||१||

मनात कटूता असूनी वाहवा करती
हसूनी खोटे वार करती पाठीवरती ||२||

तोंडदेखला आदर देवूनी स्वागत होई
पाठ वळता निंदा करण्याची करती घाई ||३||

स्वार्थ साधण्या स्तूती करती तोंडभरूनी
कार्यभाग संपला, टिकेची झोड वदनी ||४||

खोटे चेहरे वागवीत खोटे जीवन का जगावे?
मुखवट्याविना खरे चेहरे जगाला दाखवावे ||५||

- पाषाणभेद
२१/०९/२०२१

मी जात येत होतो, ती येत जात होती
मजला हवे हवेसे ती गीत गात होती

उबदार गोड नाते विणले तिने असे की
मम वेदना जराशी टाकीत कात होती

खुदकन मधाळ हसता मोतीच सांडती अन्
 वार्‍यासवे फुलांची आली वरात होती

स्वच्छंद उंच उडणे तिजला हवेहवेसे
डोळ्यात स्वप्न जपले, दृष्टी नभात होती

खळखळ प्रवाह वाहे आनंद अन् खुशीचा
ती आसपास असता स्वप्ने उरात होती

मी दार बंद केले, लागो न दृष्ट तिजला
चंद्रास उमगले ती आली घरात होती

अंधार दाटलेला तिज आवडे न केंव्हा
ती मंद तेवणारी समईत वात होती

आयुष्याचे कडू कारले
साखरेत मी घोळत असतो
जे मिळते ते गोड मानणे
तत्व एवढे पाळत असतो

प्रसन्न वदने प्रसन्न होसी
असे ऐकले त्याच क्षणाला
स्वार्थ गुंतला तुझ्यात अंबे
ओढ लागली तुझी मनाला
तुझा उदो अन् रोज जोगवा
पोट जाळण्या मागत असतो
जे मिळते ते गोड मानणे
तत्व एवढे पाळत असतो

वांझोटे मन तरी कशाने
प्रसव वेदना सुरू जाहल्या?
हवे हवे ते घडावयाच्या
मनात उर्मी उठू लागल्या
नकोच मृगजळ, नको निराशा
स्वप्नी रमणे टाळत असतो
जे मिळते ते गोड मानणे
तत्व एवढे पाळत असतो