काव्यलेखन

माझ्या "मी"ची व "त्या"ची मैत्री
म्हणजे ....
उधाण आलेल्या भक्तीसमुद्राच्या
बेधुंद उत्साही सळसळत्या लाटा.
"तो" माझा" मित्र असल्याची
शाश्वत सुंदर छटा
वय, जात, धर्म, झुगारून
जोडलेल्या असंख्य वाटा.

"त्या"चा प्रेमळ शब्द म्हणजे
माणुसकीचं झाड उगविण्यासाठी
टाकलेलं हळवं खत.
पश्चातापग्ध मी खंबीरपणे
उलगड़तो तेथे माझे मनोगत

चक्रव्युहात हरवलय स्वतःला आपण
शोधत बसतो मग का देवाला आपण

आनंदाने जगण्याची गंमतच निराळी
उगाच करतो तमाशा कशाला आपण

पसरताना हात कर पुनर्विचार एकदा
लाचारी का बाळगायची उशाला आपण

जमत नसेल तर नको देऊस वचन
तोडायचे का उगाच भरवशाला आपण

किती काळ जगायचे किड्यामुंग्यासारखे
चल घालूया गवसणी आकाशाला आपण

एकटेपणाचा मला आज राग येतो
कधी थोडा कधी फारफार येतो

रात्र वैरी आहे जपून चाल पूढे तू
रोख जो पराजय वारंवार येतो

कुठे दूष्काळ कुठे उपासमार आहे
गरज नाही जेथे तेथे धुंवाधार येतो

सावर स्वतः राहू दे तपस्या अभंग
मदनाचा तीर का निशाणी आरपार येतो

कधी तू श्रीराम कधी रावण होतो
केव्हा उजेड केव्हा घेउन अंधार येतो

गिलहरियां....- कवि अभिजित भट्टाचार्य

मला निसर्ग कविता फार कमी आवडतात. कदाचित सर्व प्रकारच्या उपमा प्रत्येक गोष्टीला आणि व्यक्तीला देऊन झाल्याने नवीन काही शिल्लक आहे असं आता वाटत नाही. सिलसिलाच्या 'ये पत्तियों की है सरसराहट....' वाल्या डायलॉग ला लै भारी वाटते हो अजूनही. आणि तितकीच लहान असताना 'हिरवे हिरवे गार गालिचे' आवडली होती. ती आता इतकी आवडते की नाही माहित नाही. मध्ये 'जिंदगी ना मिलेगी दोबारा' मधलं एक गाणं ऐकलं होतं,'सूरज की बाहो में'. अगदीच बोर वाटलं होतं. त्यामुळे दंगल मधलं हे गाणं ऐकलं तेव्हा एक वेगळाच आनंद मिळाला.

वृत्तबद्ध लिहिताना
माझी एक गोची होते
यमक जुळवू जावे तर
अलगद काही निसटून जाते

माझी कविता "जुळत" नाही
टोटलच बघा लागत नाही
(अन जुळलीच बेटी चुकून तर..)
कमावलेली कृत्रिमता
हट्टीपणे हटत नाही

कवितेचे झटपट वर्ग
कुठे कोणी घेतं का?
असल्यास जरा सांगा मला
प्रतिभा विकत मिळते का?

(एक कोडं सुटत नाही ...)

शब्द इतके रुक्ष तरी
भावना इतक्या तरल क़शा?
काळजात रुतलेली कविता आठवून
डोळ्यांच्या कडा ओलावतात कशा?

जेथे जातो तेथे....

जेथे जातो तेथे तो माझा सांगाती
चालतो तयाला हाती धरुनिया

गेलो कोठेही तरी तयाचा आधार
दाखवितो मार्ग सदैव मजला

सगळे ते नम्बरं तयाच्या लक्षात नीट
कनेक्टेड रात्रंदिन केलो देवा

तयासी मी सदा खेळतो कौतूके
नेट वरी सुखे संचार अंतर्बाही

बॅटरी होता डाऊन जीव कासावीस
धाव घेतो सत्वर चार्जर कडे

इंग्रजी, मराठी टाईपतो वेगे
त्यानेची अंगठे बहाद्दर केलो देवा

जगात नेटवर्क्स विविध अनेक
ड्युएल सिमकार्ड वापरी प्रसंगी

बॅलन्स तो संपतो असा भरभर
रि-फिलचे बळ अंगी देई देवा

संतसंग

संताचे सांगाती |
दोष विलोपत |
निवळीले चित्त |
परीसस्पर्शे ||

संत वाणी होता |
विठू पाघोळला |
सखा माझा जाला |
हृदयीचा ||

दंभ जळू जाता |
मिटले मीपण |
मऊ होइ मन |
मेणाहून ||

सोयरे सगळे |
नोहे दुजाभाव |
प्रेमाचाच भाव |
सर्वठायी ||

पवित्र हा देह |
करीती तत्काळ |
पुण्याचा सुकाळ |
सर्वकाळ ||

हारपली भूक |
संसार सुखाची |
होय परमार्थाची |
पराकोटी ||

तुझं शंकुसारखं धारदार नाक
शुभ्रवर्णी दंतमाला
अन हसल्यावर उमटणारा
गालावरचा पॅराबोला

इंटिग्रेशनच्या चिन्हासारखे तुझे
लिमिटबद्ध लांबसडक केस
डोळ्यांमधले कूटप्रश्न अन
देहबोलीचे अॅनालॉग संदेश

तू मॉडमध्ये टाकल्यासारखी
नेहमी पॉझिटिव्ह असायची
अपुर्णांक होतो मी
वजाबाकीच फक्त जमायची

तू आयुष्यात आलीस अन मला
शुन्याचा शोध लागला
जगण्याचा भाव माझा
दसपटींनी वाढला

माझ्या खिशातल्या पाकिटाचं
व्हॉल्यूम तू कधी पाहिलं नाहीस
तुझ्या नातेवाईकांच्या स्वभावाचं
घनफळ मी मोजलं नाही

विसरून गेली

डोळ्यात स्वप्ने कोणती देवून गेली
काळजात माझ्या घर करून गेली

चेतवून शब्द याग मज मनात येथे
लिहिण्याचे असे वेड लावून गेली

स्पंदने ह्रदयाची गातात तीच गीते
सांज किनारी तु जी शिकवून गेली

विस्मरावी मी कशी ती सारी स्वप्ने
पाहिलेली आपण जी सोडून गेली

मोगरा गंधवेडा केसात माळलेला
वहीत माझ्या कसा विसरून गेली

माझ्या कवितेची शाई
आहे अजब मिश्रण
भस्म अधुऱ्या स्वप्नांचे
त्यात अश्रुंचे शिंपण

कधी माझ्या कवितेचा
शब्द निनादे आभाळी
कधी धरती विंधतो
कधी ग‌र्ज‌तो पाताळी

कवितेची ओळ माझ्या
कधी बोब‌डे बोल‌ते
कधी बोलता बोलता
गहनाशी झोंबी घेते

क‌वितेच्या रोम‌रोमी
फुंकीन मी प्राण जेव्हा
तेव्हा तुम्हा रसिकांचा
पाठीवरी हात हवा