काव्यलेखन

असूनही ना दिसणे कधी, दुर्दैवी दुसरा भोग नाही
जुळून येतील सरळ धागे, नशिबी आमुच्या योग नाही

गुंतलेल्या यातनेची तक्रारही करत नाही कधी
सहजच मिळणाऱ्या सुखाचा, आम्हांस कसला लोभ नाही

आनंदी आहोत असेच आम्ही कुठल्याही ऐटीविना
इमान आहे शाबूत अजून, आम्हांस बेइमानीचा रोग नाही

थोडेसे खटकते या जनमानसांशी कधीतरी, कुठेतरी
जाणून आडवे जातो, यातला काही भाग नाही!

खांद्यास खांदा, कदमाला कदम, साधे सोपे समीकरण आहे
द्वेष वगैरे तडीपारंच आहेत, अम्हांत इर्षेची आग नाही

( मी करम या समूहाशी जुडलेला आहे. आधी हा ग्रूप व्हाट्सअ‍ॅप वर कार्यरत होता. काव्य संमेलने, गझल मुशायरे या व्यतिरिक्त हा समूह सामाजिक उपक्रम पण घेत आहे. असे विषय ज्यांना इतर संस्था हात पण लावत नाहीत ते पण श्री भूषण कटककर, समूहाचे अ‍ॅडमिन यांच्या पुढाकाराने समूहाच्या कार्यक्रमात चर्चिले जातात. असे खूप कार्यक्रम समूहाने महाराष्ट्र साहित्य परिषद, पुणे येथे घेतलेले आहेत. पैकी एक कार्यक्रम वेश्यांचे प्रश्न उजागर करण्यासाठी घेतला होता. या कर्यक्रमात दोन वेश्यांना व्यासपीठावर बोलावून त्यांच्या मुलाखती घेतल्या होत्या. त्या वेश्यांचे स्पष्ट बोलणे माझ्या मनाला भिडले होते.

एक ज्योत विझताना..

एक ज्योत विझण्याआधी...
क्षणभर थरथरली.
उरलंसुरलं तेलवात एकवटून...
किंचित मोठी झाली.
लख्ख त्या उजेडात...
जिवलगांचे चेहरे...
अखेरचे डोळ्यांत साठवून घेत
शांत झाली.

- दवबिंदू

पण...बोलत नाही
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)

माझ्याबद्दल कधी कुणाला सांगत नाही
वळून बघते, हसतेही पण...बोलत नाही

एक चांदणी लुकलुक करते..अन् मावळते
त्याच अदेवर चंद्र रात्रभर झोपत नाही

तिला पाहिजे तसा तसा मी बदलत गेलो
अन् ती म्हणते मनासारखा वाटत नाही

खरे सांगतो..बाई म्हणजे असा डोह की
जन्म संपतो..थांग कुणाला लागत नाही

मी दिसलो की उगाच कुजबुज कुजबुज करते
वेळ बदलते..स्वभाव काही बदलत नाही

जशी यायची.. तशीच येते पाणवठ्यावर
मी ही असतो पाय तिचा पण घसरत नाही

हजारो अगतिक पाय,
हजारो किलोमीटर चालत
निघाले आहेत तिथे,
जिथे त्यांना वाटायचं
काहीच नाहीये...
कदाचित दूर झाले असतील
त्यांचे गैरसमज आणि
जिवंत झाल्या असतील जाणिवा...
आता दिसत असतील त्यांना
त्यांचे अडकलेले जीव
आणि कदाचित झाले असतील...
सगळे साल्मन फिश!

काहीच सुचेना आता
शब्दांनी पाठ फिरवली
वरवरचे माझे दुःख
लिहून शाईही सुकली

कुजबुजू लागले कागद
वाऱ्याशी काहीबाही
वृत्तांनी संग सोडला
मात्रांना लागली घाई

निरोपही न घेता माझा
यमकही निघाली जेव्हा
सगळेच निसटले होते
मजला हे कळले तेव्हा

माझ्या सोबत हे सारे
जगले होते स्वच्छंदी
क्षणभंगुर दाद मिळवण्या
मी केले त्यांना बंदी

-©अभिजीत गायकवाड

एक दिवा इवलासा
रोज रात्री पेटायचा
अंधार ठेऊन खाली
तो प्रकाश वाटायचा

मला नवल वाटायचे
अन नाही कळायचे
असे वागुन हे याला
काय बरे भेटायचे?

मी त्याच्या जवळ गेलो
आणि हाच प्रश्न केला
त्याने एका ओळीतच
'ब्रह्मोपदेश' हा दिला

दुसर्‍यांसाठी जळणे
हे सुख जेव्हा कळेल
"बुध्द" होशील तुही
मोक्ष इथेच मिळेल

जरा घोट घेता हुशारी कशाला
पिलो फार नाही खुमारी कशाला

असावी तहाची जिथे आज चर्चा
फुकावी तिथे मी तुतारी कशाला

नको व्याज लाऊ अता का म्हणावे
करावी फुकाची उधारी कशाला

खरे बोल होते तुला त्रास झाला
हवे शब्द त्याला दुधारी कशाला

जरी खेळलो ना कधी डाव मीही
मला तू म्हणावे जुगारी कशाला

निलेश वि. ना. शेलोटे
वृत्त:- भुजंगप्रयात
(लगागा लगागा लगागा लगागा)

.... ती: काल्पनिक ....

त्या वळणावरती मला,
ती सहज भेटली होती...

स्वप्नांच्या त्या दुनियेत,
अलवार ती रंगली होती...

जीवनाच्या त्या पटावर,
आयुष्य ती खुलवित होती...

मनसोक्त ती आपले,
रंग ते उधळीत होती...

बेधुंद पामरा परी,
ती सुखात बावरली होती...

स्वप्नांचे ते बंगले,
ती सहज सुखवित होती...

आयुष्याच्या त्या वळणावरी,
ती मुक्त श्वास घेत होती...

पाहुनी ते क्षण हृदयात दाटले,
स्पंदनांनी मन माझे हे बावरले...

त्या वळणावर ती,
खळखळून हसली होती,

संकट कोरोनाचे
----------------------

निःशब्द झाले सारे
पसरली करूण शांतता
दृष्ट नजर कुणाची
लागली या सुंदर जगता

सुखाने बागडणारे जग
दृष्टचक्रात सापडले
जणू काही उमललेले
फुल कोमेजून गेले

पसरला इतका रोग की
कशानेच रोखता येईना
भावनिक आव्हान करूनही
जनता मनावर घेईना

पोलीस लेकरं बाळ सोडून
कामावर आले
डॉक्टर, नर्स जनतेसाठी
मी हि माणूस हे विसरून गेले

पिंजऱ्यातले पक्षी स्वच्छंद
तर मानव बंदिस्त असे हे घडले
भयभीत मनी, जीवलगांच्या
काळजीत सारे मग पडले