पाऊस

मातलेला पाऊस

मी आता पावसावर कविता करत नाही
कारण पाऊस कसा असतो नीट कळत नाही
कुठेतरी पाऊस मातला नदी नाल्यात
जनावरे माणसांची थडगी गल्लीबोळात

चाटूनपुसून गावासोबत जवळचा डोंगर सुद्धा नेला
तरी उन्मत हत्तीचा उतमात थांबेना , कुठे
गारपिटीत आशाआकांक्षा गोठवून गेला
गावाला आली स्मशानकळा
स्मशानभूमीत कधी मळा पिकत नाही
मी आता पावसावर कविता करत नाही

असाच तो करतो कुठे कानाडोळा
कुठेतरी बरसतो फक्त आगीचा गोळा
कुणासाठी तो फक्त आख्यायिका झालाय
गरीब स्वप्नाचा इंद्रधनू थडग्यात पुरलाय

पाऊस म्हंटल कि आठवतात का?

लहानपणीच्या होड्या, सोडायच्यात आजही थोड्या

पाऊस म्हंटल कि आठवतो का?

मातीचा वास, शहरात होतो फक्त आठवणींचा भास

पाऊस म्हंटल कि आठवतो का?

टपरीवरचा गरम चहा, मिळत नाही तसा कुठंही पिऊन पहा

पाऊस म्हंटल कि आठवती का?

पोत्याची कोप, सगळं असून हि नाही लागत झोप

पाऊस म्हंटल कि आठवतो का?

चिखलाचा राडा, आता फक्त ओढायचाय संसाराचा गाडा

रंगेबेरंगी छत्र्यांच्या आड आधार वाटतो
न भिजन्याचा तो फक्त एक बहाणा असतो
कुडकूडणारी थंडी अन गारठलेली जोडपी
थरथरणाऱ्या ओठांवर कुडकूडणारे शब्द
पाउस जरी थांबला तरी ओलावा तसाच राहणार
माझ्यापाशी ती तिच्यापाशी मी असल्यावर
कसलं घर अणि कुठला पाऊस अठवणार

आपण आणि पाऊस....

ऋतू बदलतोय, भिजतोय. आपले कठीण रुक्ष रूप सांडून कोवळा कोवळा होतोय. रंग बावरे वेल्हाळ रूप सांडून रुजवातीच्या जबाबदाऱ्या

पेलू पहातोय.

  इतके दिवस करपून, कोळपुन गेलेल्या भुईवर वळवाचे चार थेंब काय पडले, उत्साहाने ती रोमांचित झाली आहे.

दाटून येणाऱ्या नभात ती उद्याच्या आशेचे चित्र पाहतेय. थोडीशी उन्हाची तलखी कमी होत आहे म्हणताच जराश्या सरीनन्तर ती परत वाढते. कुमारावस्थेतून यौवनात येण्याचा काळ जसा चिंतामिश्रित कुतूहलाचा असतो तसाच हा परिवर्तनाचा दोन ऋतूंच्या मधला हा काळ, हुरहुरीचा, नवीन अनुभव घेण्याचा. काया बदलून नव्या उत्साहाने तरारून उठण्याचा. लगबगीचा.

त्याची पावसाला आर्जवे
नकोच पडु आता .
तिचीही पावसाला विनंती
चिंबच भिजव आता ...

त्याचा पाऊस म्हणजे
चिखलाने वैतागलेला
तिचा पाऊस म्हणजे
मृदगंधाने शहारलेला...

पाऊस त्याचा पाऊस तिचा
दरवेळी दोघांचा ठरलेला वाद
सैरावैरा पावसासारखे दोघेही
धुमसायचे मनातल्या मनात...

पाऊस थोडा ओसरला की
दोघेही शांत व्हायचे.
श्रावणसरींनी बरसल्यावर जसे
पुन्हा ऊन पडायचे...

पाऊस तुझा पाऊस माझा
वाद शेवटी मिटायचा
मिठीत सामावताच दोघे
पाऊस पुन्हा बरसायचा...

- १२-०६-२०१८ निखिल..

पुन्हा तीच आळवणी

थेंब पहिले वहिले
धरेवर कोसळले
अंकुरती आशा थोर
मनमन थरारले

रान होईल हिरवे
दाणे अमूप टपोरे
उजाडशा झोपडीत
डोळे लकाके गहिरे

सुखावेल गाईगुरां
चारा गोजिरा हिरवा
वेली रोपट्यांना येई
धुमारून तो फुटवा

भाजी भाकरी इवली
पडे ओंजळीत का रे ?
दिस येतील सुखाचे
परजेना (पर्जन्या) सांग ना रे !!!

वाऱ्याचा सोसाट, ढगांचा गोंगाट
आकाशी झिंगाट, रोषणाई !
पाऊस मिठीत चिंब भिजला
घास भरवते एकमेकाला तरुणाई

जोडून तिफन, वादळावर आरूढ़
रचते भारुड, बैलांची सवाई !
पाऊस मिठीत चिंब भिजला
जोत सरकतो फुलवत हिरवाई

छपुर ठिबकलं ओसरीत भरलं
चिखलाचं जिणं जागीच सरकलं
पाऊस मिठीत चिंब भिजला
बळी घेत रोज एक रोगराई

― अंबज्ञ

उन्हाचा गाव

"अगं, चलतेस का आता, उशीर होतोय. केबिन लॉक करायचं आहे मला."

"हो सर, एक मिनिट!" आपला पावसात भिजण्याचा प्लॅन न सांगता तिने चोर कप्प्यातली छोटीशी कॅरीबॅग काढून, त्यात मोबाईल आणि आणि पैसे व्यवस्थित गुंडाळून पुन्हा चोरकप्प्यात ठेवले. आणि विलास ला म्हणाली," चला"

दोघे केबिन लॉक करून गेट वर आले. विलास ची बस अजून गेटवर आली नव्हती. अक्षदा ला बाय करावं म्हणून त्याने वळून पाहिलं तर ती गायब होती. 'अरेच्चा, आत्ता तर सोबत होती, कुठे गेली? '