गद्यलेखन

भाग १७
https://www.maayboli.com/node/69522

"मेमसाब, घर आ गया।" ड्रायव्हर च्या या वाक्यानी नम्रता तंद्रीतून भानावर आली. तिनी आवाजाच्या दिशेनी बघितलं- जीपचा ड्रायव्हर दार उघडून अदबीनी उभा होता. तिनी समोर बघितलं तर खरंच गाडी तिच्या घरासमोर येऊन थांबली होती. विचारांच्या नादात तिला कळलंच नव्हतं.लगबगीनी गाडीतून उतरून ड्रायव्हरच्या हातात एक फाईल देत ती म्हणाली," भैय्या, ये फॅमिली वेल्फेअर की फाईल adjutant साहबको दिजिये। मैं बाद में उनसे बात कर लूंगी।"

आज पुन्हा पावसाची रिपरिप चालू व्हायची चिन्ह दिसत होती. सिलाई मशीन चालवतांना माझी नजर राहून राहून खिडकीतून दिसणार्‍या चाळीच्या गेट कडे जात होती. चांगले सहा दिवस झाले मान्सून कासारगोडच्या किनार्‍याला धडकून, पण साधे तासभर सूर्यदर्शन होईल ईतपतही ऊसंत दिली नाही त्याने. सतत भरून असलेलं आभाळ, वीजांचा कडकडाट आणि सोसाट्याचा वारा, प्रलयकाळ अजून काय वेगळा असावा? सिजू आजही भिजूनच येतोय की काय? आज पुन्हा भिजला तर ऊद्या पुन्हा शाळेसाठीचे कपडे ह्या दमट हवेत वाळणार कसे? सकाळी शाळेच्या ओलसर पँटवरून फिरवण्यासाठी तवा गरम करून दिला तर म्हणे, 'ह्या तव्याला अंड्याचा वास येतो'.

शेवटी एकदाचा संग्राम ऑफिसला जायला निघाला.Luckily आज त्याला लवकर जायचं होतं., त्यामुळे नम्रताला तिच्या सीक्रेट मिशन साठी थोडा जास्त वेळ मिळणार होता.. एरवी तो दिसेनासा होईपर्यंत लिव्हिंग रूमच्या खिडकीतून त्याला बघत बसणारी नम्रता आज मात्र त्याची पाठ वळल्या वळल्या लगेच स्वैपाकघरात पळाली. 'मीटिंगला जायच्या आधी निदान पुरण तरी शिजवून ठेवावं' असा विचार करून ती झरझर कामाला लागली. अकरा वाजता मिसेस घोष येणार होत्या त्यामुळे त्याच्या आधी बाकी सगळ्या बायकांना AWWA सेंटर मधे पोचणं आवश्यक होतं. त्या हिशोबानीच तिनी आदल्या दिवशी सगळी प्लॅंनिंग करून ठेवली होती.

नातीगोती - भाग २

तब्बल दोन वर्षांनंतर हा भाग टाकतोय, माफी असावी.

भाग १ -https://www.maayboli.com/node/63469

"प्रथमं दर्शनेयस्य इंप्रेशनं चलास्टस्य" असं कुणितरी म्हणून गेलंय. मला या कुणितरी ला एकदातरी भेटायचंय. सगळ्या म्हणून गेलेल्या गोष्टी हा एकच माणूस कसा म्हणून जाउ शकतो? जगात म्हणायला दुसरे कुणीच नाही की काय? पण तो वेगळा मुद्दा आहे. शैलेश बरोबर करायच्या पुढच्या पि एच डीचा विषय आहे तो. सद्ध्या गोष्ट आहे चष्म्याची. (विषयोळखम् संपूर्णम्)

.

प्रलय-१९

जेव्हा आयुष्यमानचे डोळे उघडले तेव्हा त्याला जाणवलं तो कोणाच्या तरी शय्याकक्षात होता . लुसलुशीत गादी त्याच्या शरीराला आरामदायी वाटत होती . त्याने आजूबाजूला पहिले एका बाजूला ते दोन बुटके आपली मान खाली घालून उभे होते . दुसऱ्या बाजूला एक म्हातारा माणूस त्याच्या शेजारी बसलेला होता . तो काही बोलणार त्याआधीच म्हातारा म्हणाला.....

निसर्गाचा कोकणावर वरदहस्त आहे आणि कोकणच्या पदरात निसर्गाने अनेक रत्न टाकली आहेत. परंतु त्यातील पुष्कळशी उन्हाळ्यातच येत असल्याने आंब्या फणसाच्या प्रभावळी पुढे त्यांची चमक फिकी पडते आणि सामान्य लोकांच्या नजरेला ती पडत नाहीत. ह्या रत्नातल माणिक आहे .... ओळखलंत का ?... नसेल तर सांगते ... हे माणिक म्हणजे कोकम. ह्याचा रंग अगदी माणका सारखा चमकदार लाल असतो म्हणून मी ह्याला कोकणातलं माणिक म्हणते. शहरात हे आमसुलं म्हणून ओळखलं जातं पण खरा कोकणी माणूस कोकमाला कधी ही आमसुलं म्हणणार नाही.

प्रलय-१८

भिती म्हणजे काय याचा खरा अर्थ आयुष्यमानला आता समजला होता . तो बुटका नक्कीच नरभक्षी होता . त्यांनं जेवढे म्हणून सुटायचे प्रयत्न करता येतील तेवढे केले होते , पण त्या बेड्यामधून सुटणे अशक्य होतं . तो बुटका आता मोठ्या चाकुला धार लावत होता . नक्कीच त्याचा मृत्यू त्याला जवळ दिसत होता .