गद्यलेखन

लक्षणे अशी दिसत होती की देशाला स्वातंत्र्य मिळणारच. दुसऱ्या महायुद्धांत दमछाक झालेले सरकार आता भारताला स्वातंत्र्य देण्याचा विचार करत होते अश्या खात्रीलायक बातम्या केसरीतून वाचायला मिळत होत्या. फक्त आपल्यालाच नाही तर सर्व कॉलोनींना स्वातंत्र्य मिळणार असे दिसत होते. मग काय गोरे इथून जाणार? गोरे सोजीर गेलेतर जाऊद्यात पण गोऱ्या कंपन्या गेल्या तर? असल्या काळज्यांनी झोप लवकर येत नव्हती. सगळे गेले तरी हरकत नाही पण एच जे फोस्टर अॅंड कंपनीनची बॉम्बे ब्रॅंच चालू ठेव रे देवा. माझी नोकरी राहील. कृष्णा आणि गंगीचे शिक्षण करायचे आहे. गंगीच्या लग्नाचे सुद्धा बघायचे. किती काळज्या करू? झोप कशी येणार?

©सर्व हक्क लेखकास्वाधीन. कुठल्याही प्रकारे पुनर्मुद्रित अथवा रूपांतरण करताना लेखकाची परवानगी अनिवार्य राहील.

प्रस्तावना -

संततधार ही कथा लिहिताना व वाचकांना देताना आनंद होत आहे. खरं सांगायला गेलं तर हा लेखनप्रकार मी जास्त हाताळलेला नाही. पण काहीतरी चांगलं लिहू शकू, असा विश्वास आहे.
ही कथा दोन व्यक्तींची आहे. नवरा बायकोच्या नात्यात असलेल्या, पण हळूहळू समांतर आयुष्य जगत चाललेल्या. त्यात बायको काही गोष्टी नवऱ्यापासून लपून करायला लागते, आणि हळूहळू नात्यातील असलेले दुरावे समोर यायला लागतात. यानंतर पडणारी प्रश्ने आणि त्यांची उत्तरे शोधणारी कथा म्हणजेच संततधार!

मध्यंतरी लॉकडाऊनच्या काळात आपल्या सरकारने तळीरामांची फारच पंचाईत करून ठेवली होती. आता तळीरामांना मात्र रोजच्या रोज नेहमीचा खुराक मिळायलाच लागतो. हे लोक करोनाला बिलकुल घाबरत नसतात. जर दोन दोन महिने दारूची दुकाने जर बंद रहात असतील तर या तळीरामांनी काय करावे बरं ? यावर कोणीतरी, काहीतरी उपाय शोधायलाच हवा होता. तो उपाय मी अथक प्रयत्नाने शोधून काढला आहे.

भल्या पहाटे कोंबड्याच्या आरवण्यानी दुर्गाची झोप चाळवली. तिनी हळूच डोळे किलकिले करून खिडकीच्या दिशेनी बघितलं. बाहेर अजून बऱ्यापैकी अंधारच होता. तिनी अजून थोडा वेळ झोपायचं ठरवलं आणि पुन्हा स्वतःला पांघरुणात गुरफटून घेतलं. 'आत्ता मिळतंय झोपायला तर झोपून घे.' दुर्गा स्वतःलाच म्हणाली. पण रोजची लवकर उठायची सवय ...त्यामुळे परत काही झोप लागेना ! उगीच लोळत पडण्यात अर्थ नाही- असा विचार करत शेवटी ती उठलीच. सवयीनुसार हाताबरोबर अंथरूण- पांघरूण आवरून ठेवलं आणि ती स्वैपाकघरात शिरली. आज किती छान वाटत होतं...पहाटेची ही शांत वेळ दुर्गाला नेहेमीच आवडायची. हवेत एक हवाहवासा वाटणारा हलकासा गारवा असायचा.

*स्फुट - लव्ह बर्डस*
=====

तो चिवचिवाट आकांत असतो का?
ती नाजूक फडफड, व्यर्थ धडपड केल्याची जाणीव तर नसते?

ते चोचीत चोच घालणे, प्रेम असते की एकमेकांचे अश्रू पुसणे?
भरपेट राळ खाणे, भूक असते की वेळ घालवण्याचा एक उपाय?

कशालाही घाबरणे, नैसर्गिक असते की बघणाऱ्याचे मनोरंजन होऊन तरी तो पिंजरा उघडेल अशी वेडी आशा?

एकमेकांशी लाडिकपणे भांडणे, किरकोळ हक्कांसाठी केलेला लढा असतो की वेडसर मनःस्थितीतील विलाप?

कोथिंबिरीच्या काड्या चावणे, छंद असतो की मानवजातीवर स्वप्नातच उगवलेला सूड?

तीनशे रुपयाला मिळतो एक पक्षी!

पंधराशे रुपयांना पिंजरा!

काही शब्द हे आपल्या डोक्यात default setting मधे कोरलेले असतात, नाही का ? म्हणजे बघा ना...प्रेमळ आई, शूर सैनिक , रसिक प्रेक्षक.....तसेच हे दोन शब्द -'स्वातंत्र्यवीर सावरकर' ! आणि फक्त आपल्या मनातच नाही तर आपल्या फोन मधे पण...विश्वास नाही बसत ? मग प्रत्यक्ष अनुभव घ्या...मराठी कीबोर्ड वर फक्त 'स्वातंत्र्यवीर' हा शब्द टाईप करा...खाली suggested text मधे 'सावरकर' हा शब्द दिसेल...by default !!आज स्वातंत्र्यवीर सावरकर यांची १३७ वी जयंती! त्या वीरपुरुषाबद्दल मी काही लिहावं इतकी लायकी नाहीये माझी....

देणं सीझन २ – भाग १
https://www.maayboli.com/node/73996
देणं सीझन २ – भाग २
https://www.maayboli.com/node/74043
देणं सीझन २ – भाग 3
https://www.maayboli.com/node/74080
देणं सीझन २ – भाग ४
https://www.maayboli.com/node/74117
देणं सीझन २ – भाग ५

तिन्हीसांजेची वेळ.

लेक अजून कामावरून यायचा होता.
सून स्वयंपाक आटोपून टीव्हीवरच्या मालिका पाहत बसली होती. नातू मोबाईलवर गेम खेळण्यात दंग होता. नात कानात बोंडे टाकून गाणी ऐकत बसली होती. मी आपली ओटीवर कोपऱ्यात बसले होते.

अचानक लाईट माहेरी गेली. टीव्ही बंद झाला. सगळीकडे अंधार पसरला.

"जळली मेली ती लोडशेडींग !" आतून सुनेचा वैतागलेला आवाज आला.

मी बत्ती पेटवली. उजेड पाहून काही पाखरं बत्तीभोवती भिरभिरु लागली.

खालच्या आळीत कुठेतरी अंताक्षरी सुरु झाली होती.

आमची नातवंडं काही मोबाईल बाजूला ठेवायला तयार होईनात. त्यांचं आपलं सुरूच.