तू कारगिल वरून आलास, खूप खूप आनंद झाला, जीव भांड्यात पडणे म्हणजे काय असते ते कळले.
फुलपाखरा सारखे स्वछंदी दिवस होते ते.
तू आल्यावर खूप विचार करून एक निर्णय घेतला आपण, कि तू व्हॉलेंटरी रिटायरमेंट घ्यायला हवीये.
कारण तू स्पोर्ट पर्सन असल्या मुले, तुझ्या बरोबर आम्हीही येऊ शकत नाही, आणि आता बास वाटत होते, तुझ्या शिवाय राहणे, मी एकटी होते तेंव्हा ठीक होते, पण आता ऐश्वर्या सारखी धोसरा काढू लागली होती, पप्पा हवेत म्हणून.
शेवटी तू व्हॉलेंटरी रिटायरमेंट घेऊन कायमचा आमच्या सोबत आलास.
आज खूप दिवसांनी माबोवर आले म्हणून ही लॉकडाऊन काळातच लिहून ठेवलेली एक कथा!
-----
दिवस १
भाग-१
“यमे, आवर गं लवकर.. पाहुणे अर्ध्या तासात पोचतायत!”
“अहो.. तुम्हाला वेगळं सांगायला हवय का! आणि हे काय? आधी तो बनियन बदला बरं.. शर्ट मधून आतली छिद्र दिसतायत!”
“नलू ताई चार कांदे घ्या चिरायला.. मी पोहे भिजवते.”
सुमन काकूंची प्रचंड धांदल उडालेली होती. त्यांच्या कन्येला, म्हणजेच ‘बीएश्शी फश्ट क्लास’ यमीला पहायला आज मंडळी येणार होती. घरातले सगळेच एकदम जय्यत तयारीत होते. ठेवणीतले पडदे, बेडशीट्स, आभ्रे, पायपुसणं सगळं काही आज बाहेर आलं होतं. पायपुसणं सुद्धा ठेवणीतलं असू शकतं याची कल्पना फक्त मध्यमवर्गीय गृहीणींनाच असते. असो.
आठवणी तुझ्या माझ्या किती सुंदर, किती कटू, पण तुझ्या माझ्या.
आठवते तुला, जस्ट पोस्टिंग झाले होते तुझे पुण्यातून, ४ वर्ष एकत्र राहिलो पहिल्यांदाच.
जसे लग्न झाले, तसे तुझे पोस्टिंग आऊट ऑफ पुणे च होते, तू पडला स्पोर्ट्स पर्सन, त्यामुळे कधीच तुझ्या बरोबर फॅमिली quarters मध्ये राहताच नाही आले.
पहिला भाग - https://www.maayboli.com/node/77294
----------------------------------------------------------------------------
"मनू! ते नवीन चेअरमन भेटायला येणार आहेत. खरतर मी स्वत: आग्रह करून बोलावलं आहे त्यांना. तू ही येते का बाहेर? तेवढीच भेट होईल." आबांनी अंगणातून ओरडून मला हाक दिली होती.
नवीन चेअरमन ते कशासाठी? मला काही समजेना.
"आबा, कोण नवीन चेअरमन? मला काहीच समजले नाही." मी कपडे बदली करून, ओले कपडे तिथेच एका दांडीवर वाळत टाकत तडक अंगणामध्ये आले.
फोन वरील संभाषण:
मी: आई, अगं एक गम्मत सांगायची होती. आज ना सहज मनात आलं की चालायला जातीये तर मठात जाऊन यावं. म्हणून इकडे आले. थोडी गर्दी होती. पण अगं वेळ होता माझ्याकडे. म्हणून मग line मध्ये उभं राहून दर्शन घेतलं. अगदी सहज मनात आलं म्हणून अन्नदानासाठी पैसेही दिले. बाहेर प्रसादही घ्यावासा वाटला. म्हणून खिचडीचे २ द्रोण घेऊन बाहेर आले तर बाहेर जाम गर्दी दिसली.
आई: अगं असणारच. आज स्वामींचा प्रकटदिन आहे ना. फारच छान झालं तू आज गेलीस ते.
मी: हो का? अगं फारच छान झालं की.
आई: स्वामींचीच कृपा.
----
' काळ्या मेघाराजाने आभाळात दाटी-वाटी केली होती. वारा भिरभिर घिरट्या घालत होता. फक्त एका थेंबाच्या प्रतिक्षेत कुठेतरी एखादा चुकार चातकपक्षी आवासून आशेने नभाकडे टक लावून होता. शेवरीच्या झाडाची बोंड आता चांगलीच तयार झाली. त्यातून निघणार्या सफेद म्हातार्या गोल-गोल भिंगर्या घालत स्वच्छंद विहार करत होत्या. लहानपणी आम्ही त्यांनाच कपाशी समजायचो, आणि ही कपाशी म्हणजे कापसासारखी दिसणारी म्हातारी जेव्हा वार्याबरोबर उडायची, तेव्हा जो पहीला पाऊस यायचा त्याला म्हणायचो, 'कपाशीचा पाऊस'.
राक्षस
`पितृछाया` बंगल्याचे गेट उघडून मी अंगणात पाऊल टाकले. बंगल्याकडे एक नजर टाकली. बंगल्याची संपूर्ण रयाच गेलेली होती. बंगल्याचा मालक कफल्लक झाला होता वगैरे काहीही परिस्थिती नव्हती. तो श्रीमंतच होता. मात्र गेले सात-आठ वर्ष आजारी होता; गेले दोन वर्ष तर अंथरुणावरच होता. जवळचं असं कुणी जवळ नव्हतं. आणि मी, त्याचा so called मित्र, एक डॉक्टर होतो. रोजच्या माझ्या visitसाठी मी त्या बंगल्यात शिरत होतो.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
