गद्यलेखन

आरोग्यदायी पेय.
-नजीकच्या DFH मधून जेव्हढी मिळतील तेव्हढी ड्राय फ्रूट्स मिळतील ती घेऊन या. ती एकत्र करून चांगली कुटा. किंवा मिक्सर मधून फिरवून आणा.
-नंतर एक लिटर दूध घ्या. ते पाऊण लिटर होईस्तोवर उकळा.
-आता त्यात कुटलेली ड्राय फ्रूट्स मिसळा. आता ते मिश्रण अर्धा लिटर होईपर्यंत उकळा.
-चवी पुरती भरपूर साखर टाका. हयगय नको.
-हे पेय शीत कपाटात म्हणजे मराठीत ज्याला फ्रीज म्हणतात त्यात गार होण्यासाठी ठेवा.

रस्त्यापासून दूर... एक भलामोठा डोंगर.
डोंगराच्या पायथ्याशी छान टुमदार दुमजली बंगल्यांची वस्ती.
शहरापासून दूर... अलिप्त.
मुद्दामहून राखलेली...
...नाहीतर त्या अजस्त्र, महाकाय, आकाशालाही गिळंकृत करणाऱ्या स्कायस्क्रेपरच्या गर्दीत झाडीत असलेली ही वस्ती कधीचीच संपली असती...
...पण त्या वस्तीला आशीर्वाद होता त्याचा, म्हणून तिचं नावच होतं...
...सोडा तो विषय पुन्हा कधीतरी.
तर तिथल्याच एका बंगल्यात तो राहायचा...
...वयाच्या खुणा स्पष्ट चेहऱ्यावर उमटलेल्या, मात्र तरीही ताठ मानेने आकाशाकडे बघणारा.
सतत काही ना काही वाचत असलेला, लिहीत असलेला.

"आई, आपण इकडे का जेवायला बसलो आहोत? झाडाखाली? किडे आहेत इथे! चल ना तिकडे जाऊ सगळे"

भार्गव दहा वर्षाचा होता. मोठ्यांच्या भानगडी समजण्याचे त्याचे वय नव्हते. त्याची मोठी बहिण कोमल सोळा वर्षांची होती. तिला फार काही कल्पना होती असे नव्हे, पण इतके कळत होते की आई योग्य निर्णय घेत असणार.

आई म्हणजे नीलाक्षी, नीला!

जेव्हा मायबोलीवरती हा उपक्रम वाचला,आवडलाच.. की एखाद्या क्षेत्रामध्ये यशाचं शिखर किंवा प्रथितयश किंवा लक्षणीय यश वा वेगळा अनुभव घेण्याबद्दल इथे लिहायचं.
आपण किमान वरील शेवटच्या निकषामध्ये तरी आहोत, या विचाराने ,शिवाय इथे अजून कुणी लिहिलेलं दिसलं नाही, तेव्हा आपण निदान इथे तरी “”पयलं नमन”” करूया, असं वाटलं नि लेखणी सरसावली. (हा डिस्क्लेमर आहे हं)
तर तो दिवस होता, २८ फेब्रुवारी २०२२.. म.भा.दि. मायबोलीवर छान साजरा होत होता, आणि त्यात एका उपक्रमामध्ये मी अभिवाचन केलं होतं. नेहमीप्रमाणे माबोकरांचं कौतुक आणि काही दिशादर्शक सल्ले मिळाले. (आवाज,शैली यांना अनुसरून)

ईवलसं बाळ हातात आले. तिला माहितही नसलेल्या कित्येक भावनांनी तिचे मन भरून गेले. बाळाच्या रडण्याने, जावळाच्या वासानेही तिचा जीव उचंबळून यायचा.

नक्षत्रासारखी आहे पोर, आजी म्हंटली. तिला आता निवांत वाटत होतं. सगे-सोयरे आजूबाजूला होते. भूक तर इतकी प्रचंड लागत असे की, ज्याचे नाव ते.

लहान असताना, गरम पुरणपोळीवर तुपाची धार घालून आजी द्यायची. दमानं घे, तोंड भाजेल म्हणायची. चांदीच्या वाटीत कवडी सारखं घट्ट दही द्यायची. भरलं वांग, मिरचीचा खर्डा. अहाहा! जातीच्या खवय्याला संयम कसला?

एखादी घनदाट भावना जेव्हा मनाची पकड घेते‌ तेव्हा शब्दांची फुलपाखरं मनपटलावर फेर धरतात आणि आपण त्यापैकी काही शब्दांना पकडून ती भावना कैद करू पाहतो. आपल्याला फक्त शब्दकल्लोळ ऐकू येतो. जोपर्यंत ही भावना शब्दांना गवसत नाही तो पर्यंत मन था-यावर नसतं. अशीच एक जूनी भावना मनात दाटून आलीय आणि तिला पकडायला शब्द धडपडताहेत. माझ्या मनचक्षूसमोर एक बाजार भरलाय…मी पाहिलेला आठवडी बाजार…
एक सुंदर गजल आज प्रकर्षाने आठवली….
ये दौलत भी ले लो, ये शोहरत भी ले लो
भले छीन लो मुझसे मेरी जवानी
मगर मुझको लौटा दो बचपन का सावन

ती साकारत असलेलं पात्रच तसं होतं. 'रांधा वाढा उष्टी काढा...' या काळातली स्त्री तिने साकारली होती.

पोटात भुकेची आग. पण कामावरची अपार निष्ठा तिला जेवू देत नव्हती. कारण तिचीच प्रमुख भूमिका असलेला हा प्रयोग तिच्यासाठी फार महत्वाचा होता. तो यशस्वी होण्यासाठी तिने जीवापाड मेहनत घेतली होती. तिच्या अपेक्षेप्रमाणे तिला प्रेक्षागृहातून भरभरून प्रतिसादही मिळत होता.

उद्धार

अंत: अस्ति प्रारंभ: - 3 - {संयम} - {SharmilaR }

मुळात ती शांत प्रवृत्तीची!

लेकरांना अंगा खांद्यावर खेळवणारी ती. तिच्याजवळ चार घटका निवांत बसलेल्या जीवांना शांतवणारी ती. माहेरवाशीणीचं गुपित ऐकणारी अन् लेकुरवाळीची आसवं स्वत:त रिचवणारी ती.. कुशीत आलेल्याचं तन-मन निर्मळ करणारी ती..

पण.. पण.. ज्यांना तिने आंघोळी घातल्या, त्यांनीच तिला मलिन केलं. ज्यांचा ती विसावा होती, त्याच लोकांनी तिला गृहीत धरलं.. आक्रसून तिने जगायचं कसं..? जायचं तरी कुठे?

दहा वर्षांनी कॉलेजमेट्सच्या रियुनियनचा योग आला. पावसाळ्यात करायचे ठरले.

वर्षाविहार रियुनियन!

सारे आले होते. "ते दोघे" वगळून! पाऊसही तसाच धुंद होता. दहा वर्षांपूर्वी असायचा तसाच. आणि आम्ही सारेच रेनडान्स करत होतो. दहा वर्षांपूर्वी करायचो तसेच. पण माझ्या मनात प्रश्न येत होते. ते दोघे का आले नसावेत? कॉलेजमध्ये त्यांचे प्रेमप्रकरण किती गाजलेले. आता कुठे असतील? काय झाले असेल?

आणि अचानक माझे लक्ष गेले. ते दोघे सुद्धा आम्हाला जॉईन झाले होते. "अरे तुम्ही दोघे कधी आलात?", असे विचारत मी त्यांच्याकडे निरखून पाहीले. एकमेकांसोबत डान्स करत होते खरे.