आमच्या कोकणातल्या घरा वरचा आणखी एक लेख
पुष्पा, गो, ती मोठी कढई दे जरा पटकन घासून.
पुष्पा, तेवढं अळू दे चिरून आणि आठळ्या ही दे सोलून आळवात घालायला
पुष्पा, ह्या ओढणीचा रंग जातोय तेव्हा वेगळी धु.
पुष्पा , निखिलला घे जरा आणि आगरात फिरवून आण.... किती किरकिरतोय बघ.
तुम्ही ओळखलचं असेल ही पुष्पा कोण ते. हो बरोबर आहे … ही आमची कोकणातल्या घरची कामवाली . पु. लं च्या नारायणा सारखी हसतमुखाने सर्व आघाड्यांवर लढत असते दिवसभर.
“हां तर मी मूळचा पुण्याचा. हे तर तुला कळलंयच आता.” सिद्धार्थ बोलता बोलता हळूच तिच्याकडे पाहत म्हणाला.
“हो. कळलं... पुढे..?” निशाने सरळ प्रश्न केल्यावर जरा नाराजीनेच सिद्धार्थने पुढे सांगायला सुरुवात केली.
“हं.. तर माझं शिक्षण पुण्यातच झालं. अगदी इंजिनीरिंग होईपर्यंत मी पुण्यातून कधीच बाहेर कुठे गेलो नव्हतो. इंजिनीरिंग होऊन जॉब लागल्यावर मात्र पहिल्यांदा मित्र मैत्रिणींबरोबर ट्रीपला जायचं ठरलं.
मोठा ग्रुप होता आमचा. पण त्यातल्या काही मोजक्या लोकांशीच मी बोलायचो. खूप शांत होतो मी”
“काय सांगतोस? तू शांत होतास?” निशाने मध्येच त्याचं वाक्य तोडत विचारलं.
- १ -
मडगावच्या एका रेस्टाॅरंटमध्ये काम करणारा एक मुलगा. पंधरासोळा वर्षांचा असावा. चार वर्षांपूर्वी गावाकडून आलेला. इथे नोकरीला लागला तेव्हा फक्त टेबल पुसायचं काम करायचा. त्यातही मालकाकडून बोलणी खावी लागायची.
आता एका हातात राईस प्लेट आणि दुसऱ्या हातात दोन कपबशा पकडून सर्व्हिस देतो.
एक्स्पर्ट झालाय.
वर, कमालीचा हसतमुख !
माझ्या टेबलवर आला तेव्हा त्याच्याशी दोन शब्द बोलल्याशिवाय राहाववलं नाही!
बँकेतलं माझं काम नीट चालूच होतं. माझी कर्ज देण्याची पद्धत इतकं होऊनही मी बदलली नाही. आता मार्च महिना संपला होता. मोहंती साहेबांनी मध्यंतरी एकदा अचानक भेट देऊन तपासणी केली. त्यांना
'ती आली, त्यांनी पाहिलं आणि ते हसले' फॉल सेमिस्टरपासून सुरू झालेल्या आमच्या फिलॉसॉफी क्लासचं हे एका वाक्यातलं वर्णन!
टुण्णा किरणुद्दीनच्या बायकोला वांगं आवडत असे. तिने आजूबाजूच्या बायकांना सोबत घेऊन टुन्नाच्या डोक्यात वांगं ही सर्वश्रेष्ठ भाजी आहे असे भरवले. रोज एकेक मैत्रीण येऊन टुन्नाच्या बायकोशी मोठ्या आवाजात चर्चा करायची. वांगं सोडून प्रत्येक भाजी कशी निकम्मी आहे यावर त्यांचा खल व्हायचा. हळू हळू टुन्नाचं डोकं काम करेनासं झालं.
मग टुन्नाच्या घरी रोजच वांगं बनू लागलं. रोज वेगळ्या रूपड्यात पण वांगच बनत असे. कधी भरीत, कधी वांग्याच्या फोडीला मसाला लावून हाफ फ्राय, वांगं बटाटा, वांग्याचीच उसळ, वांग्याचा झणझणीत रस्सा...
निशा वेळेत एअरपोर्टला पोहोचली. सिक्युरिटी वगैरे उरकून गेटला येऊन बसली. अजून boarding ला वेळ होता त्यामुळे तिने तिचं नेहमीचं काम करायचं ठरवलं. आजूबाजूचे लोक बघत बसणे. तिला काही मन वगैरे वाचता यायचं नाही पण माणसे बघणे हा तिचा आणखी एक विरंगुळा होता. ट्रेन स्टेशन, airport अशा ठिकाणी तर पर्वणीच! कारण १०० प्रकारची १०० माणसे. कोणी गडबडीत, कोणी मुलांना आवरून दमलेलं तर कोणी पहिल्या प्रवासाला निघाल्यामुळे खुश!
।। पाण्यात पाहताना चोरूनिया क्षणीक
त्याचेच त्या कळले तो राजहंस एक।।
जवळपास सहा दशकापूर्वी मराठी रसिकांमध्ये लोकप्रिय झालेल्या या अर्थपूर्ण गीताच्या गायिका आदरणीय आशाताईंचा आज जन्मदिवस.
एका स्वच्छ तळ्यातील सुरेख सुंदर इवलेसे बदकाचे पिल्लू सुज्ञ रसिकांच्या मानस सरोवरात अत्यंत डौलदारपणे आणि ऐटीने मनसोक्त विहार करीत आहे. ‘आशा’ नावाच्या या राजहंस पक्षाला सर्वसाक्षी परमेश्वर निरामय दीर्घयुष्य देवो.या
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
