संध्याकाळी बरोबर 7 वाजता मिलिंद ऑफिस मधून बाहेर पडला. निघताना 5 मिनिटांपूर्वी घडलेला प्रसंग त्याच्या डोळ्यांसमोर जसाच्या तसा उभा राहिला आणि तो आठवून त्याच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं.
"अगं हो, काय करणार.. बॉस म्हणाला आजच तुझं प्रेझेंटेशन दाखव मला, मग काही चेंजेस असतील तर त्यावर तुला उद्या काम करता येईल. महत्वाचा प्रोजेक्ट आहे नंदू..जरा समजून घे प्लिज. मला माहित आहे मला हल्ली रोज उशीर होतोय घरी यायला. पण हे बघ, माझं प्रमोशन झालं की मिळवलं सगळं! थोडी कळ काढ. आणि हो, जेवायला थांबू नको माझ्यासाठी, तुम्ही दोघी जेवून घ्या अणि झोपून जा लवकर. माझ्या बटरफ्लायची शाळा आहे ना उद्या?"
आरोपी
आयुष्याला कंटाळलाय तो . नको झालं त्याला जगणं . त्याने दावं घेतलं , फास बनवला . पंख्याला लटकवला . स्टुलवर उभारला . गळ्यात अडकवला . तो स्टुल पायाने ढकलला . फास आवळला . श्वास कोंडला . त्याची तडफड झाली . हात पाय झाडले . शेवटी तडफड बंद झाली . त्यांची जीवनयात्रा संपली .
आठ वर्षे झाली आता जवळपास पण मला अजूनही स्पष्ट आठवते ती दुपार, अगदी कालच घडल्यासारखी!
आठवीत होते मी, म्हणजे आठवीत जाणार होते, सातवी नंतरची उन्हाळ्याची सुट्टी होती. माझा ऋषी दादा आला होता सुट्टी साठी. ऋषी दादा म्हणजे ऋषिकेश, माझ्या मीना मावशीचा मुलगा. त्याची पण नुकतीच बारावीची परीक्षा संपली होती म्हणून तो आमच्याकडे राहायला आला होता.
धर्मसंकट
``हे बघ मध्या, तुला माझी सगळीच परिस्थिती माहिती आहे. माझ्या मुली जवळ जवळ तिशीला आलेल्या आहेत रे. पण पैशामुळे त्यांच्या लग्नाचं मला काहीच बघता येत नाहीये. या डिसेंबरला माझी पॉलिसी संपतेय. माझा अपघाती मृत्यू झाला असता तर माझ्या कुटुंबाला एक कोटी रुपये मिळाले असते आणि नैसर्गिक झाला असता तर पन्नास लाख. कोटी जाऊ दे, पन्नास लाखही जाऊ दे. निदान पंचवीस लाख मला मिळवून दे. मला दोन्ही मुलींची लग्न लावून देता येतील रे.`` सुधाकर काकुळतीने मला म्हणत होता.
वार शनीवार. वेळ सायंकाळचे साडेसात. फोनची घंटा खणाणली आणि आम्हा दोघांच्याही- मी आणि माझी पत्नी- चेहर्‍यावर एकदम खुशीचे भाव उमटले. सौ. लगबगीने फोनजवळ गेली. अकेरिकेहून मुलीचा फोन होता. त्या काळी मोबाईल जास्त प्रचलीत नव्हते. सोफ्यावर बसून ती मुलीशी बोलत होती. फोनवर मायलेकीच्या प्रशस्त गप्पा चालू होत्या. वीकएंडला काय केले? नातीचं कसं काय चालू आहे? आमका आमका पदार्थ कसा बनवायचा वगैरे वगैरे. आशा गप्पा पाऊण तास ते एक तास चालायच्या. मी तिच्या जवळ बसून गप्पा शांतपणे ऐकत किंवा ऐकण्याचा प्रयत्न करत होतो. शेवटचे दोन तीन मिनिटे माझा नंबर लागायचा. बाबा म्हणजे प्रकृती कशी आहे?
`गिल्ट!`
``प्रिय सुषमा,
आपल्या शेवटच्या भेटीमध्ये आपल्या पुनर्भेटीसाठी आपण जो नियम किंवा अट ठेवली होती ती माझ्याकडे पूर्ण झाली आहे. तुझा याबाबतचा मेल नाही त्याअर्थी तुझ्याकडे ती पूर्ण झालेली नाही हे उघडच आहे. अर्थात यात मनापासून आनंदच आहे आणि परिस्थिती तशीच राहावी ही प्रार्थनाही! तरी माझ्याकडची बातमी तुला कळावी म्हणून ही मेल तुला पाठवत आहे.
तुझाच सुभाष!``
मी मेल पूर्ण केला आणि सेंड केला.
घर का की घाट का?
ठरलेल्या वेळेपेक्षा पंधरा मिनिटं अधिक होऊन गेली होती. मनात ठाम विश्वास असूनही हृदयाची धडधड कमालीची वाढली होती. इतक्यात माझ्या मोबाईलचा मेसेज टोन वाजला. मेसेज उघडला. जी भीती मला वाटत होती ती खरी ठरलेली होती.
मेसेज तृप्तीचाच होता.
``प्रिय प्रशांत, मी खूप खूप विचार केला. माझा भरलेला संसार सोडून मी तुझ्याबरोबर येऊ शकत नाही. सचिन श्यामळू आहे, अगदी साधा आहे, पण त्याचं माझ्यावर खूप प्रेम आहे. प्लीज मला विसरून जा. मी उद्यापासून जिमला येणार नाही. इथून पुढे आपण कोणताच संपर्क ठेवायला नको. बाय!``
टीपः
पहिल्यांदा लिहायला सुरुवात केली, ती वयाच्या ९ व्या वर्षी, कवितेने. अतिशय टुकार होती, पण लिहीत गेले. घरातून प्रोत्साहन सुद्धा मिळत गेलं, गेली अनेक वर्षं माबोवर सुद्धा मुख्यत्वे कविताच टंकल्या आहेत. काही दिवसांपूर्वी पहिली कथा पोस्ट केली आणि तुम्हा सगळ्यांचे प्रतिसाद बघून असं वाटलं की गूगल डॉक्स मध्ये अर्धवट राहिलेल्या कथा पूर्ण कराव्यात. आज पोस्ट करतेय ती मी लिहिलेली पहिली कथा, खरं तर! पण काही कारणांनी अर्धवट राहिली होती. पहिला भाग आवडला तर नक्की कळवा, म्हणजे पुढचं लिहायला उत्साह येईल कदाचित!
वेळ काढून वाचणाऱ्यांचे खूप खूप आभार!
--
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
