रंगीबेरंगी

२००९ ते २०१३ अशी चार वर्षं सिंगापुरात राहताना मी आणि नवर्‍याने मिळून सिंगापुरातली खाण्याची बरीच इंटरेस्टिंग ठिकाणं शोधून काढली होती. आम्हां दोघांमध्ये तो चिकन, पोर्क, बीफपासून बेडूक, सॅगो वर्म्सपर्यंत सर्व काही खाणारा आणि मी अंडंही न खाणारी शाकाहारी! त्यामुळे आम्हां दोघांना सिंगापुरातले 'रॉकी-मयूर' (संदर्भ : हायवे ऑन माय प्लेट) म्हणायला हरकत नाही. सिंगापुरात ठिकठिकाणी दिसणार्‍या फूडकोर्टांबद्दलची रंजक माहितीही नॅशनल लायब्ररीत पुस्तकं चाळताना हाती लागली होती.

मला इथे सिंगापुरमधे येऊन तब्बल २० वर्ष पुर्ण झालीत. ३० वर्षाचा पुर्ण होता होता इथे आलो तो इथे इतके वर्ष होतील असे तेंव्हा जराही वाटले नव्हते. अगदी माझ्या पहिल्याच दिवशी मी भुकेजल्या पोटी अन्न शोधायला बाहेर पडलो आणि समोर दोन मोठी कावसे उलटी टांगलेली होती आणि त्यांच्या तोंडातून काळेकुट्ट लाल लाल भडक रक्त वाहत होते.

१.

२.

३.

४.

५.

ही लिंक कुठे टाकायची हे नक्की न कळल्यानी इथे देतो आहे:
https://sahitya.marathi.gov.in/%E0%A4%87-%E0%A4%AC%E0%A5%81%E0%A4%95-%E0...

४४४ पुस्तकं महाराष्ट्र साहित्य आणि संस्कृती मंडळाकडून

झोप येईना येईना, कविता सुचली निरंजना |
शब्दापुढे रचणे शब्द, हाचि लागला तया नाद|
निरंजनाचा कपडा भगवा, आत निरंजन रे नागवा ||

मुळात गाण्यांचे प्रकारच एवढे आहेत, की प्रत्येक प्रकारावर स्वतंत्रपणे लिहीता येईल. त्यातल्या त्यात प्रेमगीत, विरहगीत वगैरेबद्दल बरेचदा बोललं जातं, पण आज ज्या प्रकाराबद्दल लिहीतोय, ते कुठल्या प्रकारचं हे नीटसं माहिती नाही. हे गाणं मात्र पहिल्यांदा ऐकल्यापासून आवडलेलं. इतकं, की त्याचे शब्द एका कागदावर लिहून काढून, सारं पाठ होईपर्यंत घोकंपट्टी करून करून ते वाचलं.

एखादं गाणं आवडलं, तर त्याचे शब्द श्रेष्ठ की धुन असल्या प्रश्नात न पडता, गाण्यातला आनंद घ्यावा असं मला वाटतं. (आळस!) आज इतक्या वर्षांनी पाहिलं, की गाणं लिहीलंय "गुलजारनी", आणि संगीत आहे "विशाल भारद्वाजचं"!

रोजची दुपारची.. रात्रीची
निरवानिरव करता करता
एक दिवस डळमळतं
आयुष्य काठावर येतं

आणि सुरु होते
शेवटची निरवानिरव
जड वाटतात तेंव्हा
मोठ्या जिकरीने
साठवलेल्या ..
संग्रह केलेल्या
गाठोड्यात बांधून ठेवलेल्या
ठेवणीतल्या
वस्तू..
गजबजलेल्या संसाराचं
रिक्त..रिकामं चित्रं!

निर्जीव वाटायला लागतात
त्यावेळेसचे ते सर्व क्षण अन क्षण
काहीच उरलेलं नसतं
उरलं असतं
एक न पेलणार ओझं
प्रत्येक आग्रहातला अट्टाहास
हास्यास्पद होऊन जातो!

स्वीस चॉकलेटसारख्या गोड
शुक्रवारच्या निवांत संध्याकाळी

हसत-बागडत स्टारबक्समधे भेटू
पाईनच्या बाकड्यावर बसून
गारेगारशी कॉफी चाखू ..
वेळेचे भान हरपून
मधाळशा गप्पांमधे विरघळून जाऊ

चांदण्याच्या मौज-मस्तीत
रमत-गमत डॉमिनोमधे जाऊ
टोमॅटो-मोझेरिला पित्झा खाऊन
डीझर्टला तिरामिसू मागवू
आणि अ‍ॅल्कोहोलिक चवीबरोबर
कष्टाळलेल्या वीकडेजला गुड्बाय करत
पुन्हा एक वीकेण्ड साजरा करु!!!!

-बी

२४ जाने २०१४ ला आयोजकांनी ३०० आणि ६०० च्या ब्रेव्हेचे आयोजन केले होते. मी ६०० साठी भाग घेण्याची तयारी केली होती. त्याप्रमाणे नाव नोंदवले आणि डी डेची उत्सुकतेने पाहत होतो. एकदम ६०० असल्यामुळे हा पूर्ण आठवडा टेपरींग मुळे मी कुठेही राईड करायची नाही असे ठरविले होते. त्या आधीच्या शनिवारी १०० + आणि रविवारी ६५ अशी पूर्वतयारी केली व आठवडाभर पूरक डायट चालू केला.

ह्या वेळचा रूट होता, पुणे-वाई-महाबळेश्वर-सातारा-कोल्हापूर-निपाणी-सातारा-पुणे त्याला सह्याद्री स्पेशल असे नाव आहे.

अजब.. विचित्र असते
आतल्याआत तुटत जाण्याची प्रक्रिया...

चेहर्‍यावर पसरलेली असते
वाळवंटासारखी रुक्ष कोरडी शांतता
आतमधे मात्र सलसलत असतात
चरचरणार्‍या जखमा ओल्या!!!!

जितकी ती आपल्याला तोडत जाते
तितकीच ती जोडत जाते
आपल्यातील बळ.. सामर्थ्य कणकणाने!

ह्या सगळ्याची अनपेक्षित सवय होईपर्यंत
ही प्रक्रिया आयुष्याचा एक हिस्सा बनून जाते...
एखाद्या कडेकोट अभेद्य किल्ल्यासारखी
ती स्वतःला बंदीस्त करुन ..सामावून घेते...

हळूहळू आपल्या जगण्याच्या कलेवर
प्रतिकुल परिस्थितित मात करुन
प्राप्त केलेल्या बळावर.. सामर्थ्यावर
कोरडेपणावर आणि हृदयहीनतेवरही
आपले प्रेम होऊन जाते...