लेखन

अरबस्तानातील जातिवन्त उंटांनी देखील 'क्या बात है' असे म्हणावी अशी बोकलवाडीची ती रखरखीत दुपार. सेंट परशु महाविद्यालयातला तो आमचा सातवी ड चा कळकट्ट वर्ग आणि डोक्यावर डग मारत फिरणारा जुना पुराणा सिलिंग फॅन. मध्येच फॅनने कर कट्टक कर कट्टक असा आर्त आवाज केला आता मरतय हे मरतुकडं म्हणून वर पाहिलं तर मेलेल्या पेशन्टने, गचमन आंग झटकावं अन पुन्हा फ़क्कक-कन श्वास घ्यावा तसा पुन्हा पंखा सुरु झाला आणि डग मारू लागला.

ऑफिसच्या कामाची दगदग, खरेतर दगदग कामाची होत नाही, काम आवडिचेच असते, दगदग होते ती माणसा माणसामधल्या ताण तणावांची, गैरसमजुतिच्या धाग्यांनी विणल्या गेलेल्या कोळीष्टकांची. एखादाच प्रसंग असा असतो, जो ही जळमट काढून लख्ख करतो, या कोळिष्टकांच्यामधे लपलेले, मूळ प्रेमाचे धागे उजळून टाकतो. असे काही क्षण संपूर्ण मन स्वच्छ करुन टाकतात.
अशाच एका दगदगत्या ऑफिसमधून घरी आल्यावर पोरानी मोट्ठा आवाज काढून , “बाबा गोष्ट” केले. त्याचा ऑफिस दगदग याच्याशी काडिमात्र संबंध नव्हता. त्याला बाबा दिवसभर फसवून कुठेतरी जातो, आणि तरी संध्याकाळी आल्यावर चिडचिड करतो, एवढेच माहित होते. त्यामुळे आता गोष्ट आलिच.

समजावणे जनांचे कळते मला न काही
सरणात जाणत्यांचे कळते मला न काही !

दिवसाच भीत जातो, बघतो इथे-तिथे मी
निद्रिस्त श्वापदांचे कळते मला न काही !

बहुतेक 'मीच बहिरा' हा दोष सत्य आहे
हळुवार भावनांचे कळते मला न काही !

पाऊस, वादळाचे भाकीत काय सांगू ?
ग्रह-गोल, तारकांचे कळते मला न काही !

ऐकून हासतो मी मधु बोल बाहुल्यांचे
खोटे-खरे तयांचे कळते मला न काही !

बिंदूमध्येच सिंधू ? धारेत तीर्थ अथवा ?
हे गूढ आसवांचे कळते मला न काही !

न कळे मला 'कसा मी इतका बधीर झालो ?'
की दुःख वेदनांचे कळते मला न काही !

खोलीतून बाहेर आल्यावर नम्रता काही क्षण तिथेच दाराला टेकून उभी राहिली. खरं म्हणजे संग्रामपासून दूर व्हायची तिचीदेखील अजिबात इच्छा नव्हती. पण त्यावेळी त्याचं ऑफिसचं काम वेळेत पूर्ण होणं जास्त महत्वाचं होतं. 'Romance तो क्या.....बाद में भी कर सकते हैं।' तिनी स्वतःच्या हिरमुसल्या मनाला समजावलं. तिला स्वतःचीच खूप गंमत वाटली. थोड्या वेळापूर्वी 'सुबह और शाम , काम ही काम ' करणाऱ्या तिच्या नवऱ्याबद्दल तिची तक्रार होती की 'क्यूँ नहीं लेते पिया प्यार का नाम?' आणि आता जेव्हा तिचा पिया स्वतः रोमँटिक मूडमधे आला होता तेव्हा तिनीच त्याला रिकाम्या हाती परत पाठवला होता.

"काय अज्जु कसाय? बर्याच दिवसांनी माॅर्निंगला.
विवेकाने आल्या आल्या विचारपूस केली..

"सुमीतची कृपा...सुमीत परत काशीला गेलाय म्हणे"

"हो रे त्याच काय नेहमीचचं..खुपच अध्यात्मिक...कुठला तरी साधु
येणार आहे त्याच्या दर्शनासाठी गेलाय...ऐ चल मी आधी लाॅगिन करते मग बोलू.."

"गुडमाॅर्निग" भाईनेसुद्धा आल्या आल्या ग्रिट केलं..

"गुडमाॅर्निंग..अरे हा आपके पीसी पर कुछ काम है सो आपको आयटीवालेने आज के दिन सुमीत के पीसीपर बैठने को कहा है.."

"अरे यार उसके डेस्कपर वो तसवीरे?.. कैसे बैठू??"

पहिल्यांदा अमृताला बघितलं तेव्हा तिच्या मध्ये काही कमी आहे हे जाणवलं नाही पण आपल्या उणिवांवर मात करून पुढे कसं जायचे हे तिच्या बोलण्यात आणि डोळ्यात दिसले. तशी ती दिसायला छानशी , लांब केस , सरळ नाक आणि सुंदर डोळे. दहावीचा शेवटचा पेपर देउन घरी येताना एका कारच्या अपघातात एक पाय गमावला . अश्या अवस्थते तिने Graduation पुर्णे केले .

"आये, माझं घर निबंद लिहायला लावलाय म्याडमनी! उद्यालाच द्यायचाय... सांग की काय लिहू..." परश्या वैतागलेल्या स्वरात आईला सांगत होता.
"आत्ता! मी काय सांगू? लिही की तुझं तू! परीक्षेला काय मी येनारे व्हय लिहून द्यायला!" आईने पण आवाज वाढवत उत्तर दिलं.
"मी लिहलता की मग, पन..." खाली बघत परश्या बोलला.
"पन काय मग?" आईचा प्रश्न.

शहर बरेच मागे पडले होते पण तो व्यक्ती अजूनही पळत होता . त्याच्या अंगातून घामाच्या धारा वाहत होत्या , धाप लागत होती पण पोलिस त्याच्या मागावर होते ,त्याचामुळे तो पुढे जातंच राहिला .जवळच्या शेतामध्ये त्याला एक झोपडि दिसली कुणीच नव्ह्ते आजूबाजूला ,त्याने झोपडित काही वेळ लपायचे ठरवले . झोपडिमधे एक पलंग , चूल व शेतीचे काही सामान होते .अचानक तो रडू लागला .कालपासूनचा घटनाक्रम त्याच्या डोळ्यासमोर येऊ लागला.......

म्हटल्याप्रमाणे साधारण अर्ध्या पाऊण तासात नम्रता परत आली.खरं म्हणजे आधीच्या प्लॅनप्रमाणे संग्राम आणि नम्रता संध्याकाळी थोडे उशिरा पार्टीला जाणार होते आणि येताना मुलींना घेऊन येणार होते.पण ऑफिसमधून संग्रामसाठी आलेला फाईल्सचा डोंगर बघून नम्रतानीच तो प्लॅन कॅन्सल केला होता. मनप्रीत ला पण परिस्थितीची पूर्ण कल्पना होती कारण तिच्या घरी पण तेच दृश्य होतं ;म्हणून तिनी आधीच नम्रता आणि संग्रामसाठी डिनर पॅक करून ठेवला होता.