लेखन

आत्मजा

In this world,she is our world..

"त्याच्यात काय कोणिही करू शकतंच की"
"कोणिही करेल, पण तुम्हाला जमणार नाहीत"
"हो ना, मी कोणिही कुठाय...." गेले. आजचे पोहे गेले, वर चहा पण बगूनानांच्या डांबरट घशाखाली. असे काही झाले की बगूनानांची मान एका खास पद्धतीनी हलते. त्यात समाधान, विजय आणि आजचे काम झाले ही तृप्तिची भावना असते. ते आता सोफ्यावर छान मांडी घालून माझे वर्तमानपत्र वाचू लागले. त्यांची आजची काळजी तर संपली होती.

ऋन्मेषच्या धाग्यावर मुलांना मारावं की नाही, यावर खूप किस पडलाय. मारू की मारू नाही, हा प्रश्नच चुकीचा आहे. त्यामुळे चर्चापण वाहवत गेलीये. तुम्ही अमेरिकेत मुलांना दिवसभर डेकेयर मध्ये ठेवता, रात्री दुसऱ्या खोलीत झोपवता, तुम्ही कोण आम्हाला सांगणारे असा सूर निघाला. आम्ही एखादी चापटच तर मारतोय, कुठे रोज रोज बुकलून काढतोय, मारलं नाही तर धाक नाही राहत, कधी कधी तर मारावंच लागतं, हा युक्तिवाद बरेच लोक करतात. त्यावर मी प्रतिसाद लिहला पण तो फारच मोठा झाला. म्हणून हा नवीन धागा. यावर न मारता काय करता येईल, यावर चर्चा अपेक्षित आहे. मारावं की नाही, हा प्रश्नच नाहीये.

प्रास्ताविक :

“तुला उद्यापर्वा सुट्टी आहे ना?”

हे ऐकून माझ्या पोटात खड्डा पडला. हा प्रश्न वाटतो तितका साधा नाही. जातिच्या नवऱ्याला यातला गनिमी कावा नीट ओळखू येतो. मी मान कापलेल्या कोंबडीसारखी नुसतीच मान हलवली. हे अत्यंत कौशल्याचं काम आहे. वरच्या प्रश्नानी माझा मुरारबाजी होणार आहे याची मला खात्री झाली होती. साधारणतः या प्रश्नानंतर तृतीय श्रेणितली कामे काढून मला दिली जातात, आणि ती मी स्वतःचे शीर कापले गेलेले आहे असे समजून, मुरारबाजी बेसिसवर दोन्ही हातात..... तलवारिंच्या ऐवजी केरसुणी, झाडू वगैरे घेउन उत्साहात आणि आनंदाने पुरी करावीत, अशी हिची माफक अपेक्षा असते.

“मग आज घर आवरुया जरा....”

१. एक प्रेमपत्र

२. दुसरं प्रेमपत्र: सूर निरागस हो. . .

३. लव यू ज़िन्दगी: अदूचा तिसरा वाढदिवस!!!!

४. मुलीच्या चौथ्या वाढदिवसानिमित्त लिहिलेलं पत्र: गोष्ट आणि फगड्या

डिस्क्लेमर- नियमांतल्या त्रुटी शोधणं आणि त्यातनं पळवाटा काढणं हा आमचा आयडीसिद्ध अधिकार आहे आणि तो आम्ही मिळवतोच.

नियम क्रमांक एक-
लिहिणारा मायबोलीकर आहे.
नियम क्रमांक दोन-
शीर्षकातील कॉलेज आणि मोरपिशी अनुभव एवढे उल्लेख लेखनात असणं पुरेसं ठरावं.

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि तो दचकला.
शेजारच्या घराबाहेर गर्दी, पोलिसांची गाडी आणि रुग्णवाहिका दिसत होती. ओसीडी असणाऱ्या रघुला हे असे गर्दी वगैरे दिसले कि धडकीच भरत असे, जितके लोक तितके श्वास-उच्छवास आणि किती जिवाणू विषाणू.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय? समीर? हा इथे कसा?

बघता बघता समीरने भेसूरपणे हसत प्रीतीचा गळा पकडला व तिला पुलावरून खाली ढकलून देऊ लागला.

“समीर, स्टॉप इट. प्लीज. संपलंय सगळं”, प्रिया ओरडली, “पाच वर्षे होऊन गेलीत. ती जिवंत नाही आता. आणि मी सुद्धा”

“तू मूर्ख आहेस. ती जिवंत आहे”

“आम्हा दोघींनाही तूच मारले आहेस”

“मेलो तर मी आहे. तुम्ही दोघींनी मारलेय मला. नाटक करू नकोस”

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि तो पुन्हा हताश झाला. अजून किती काळ योग्य सवारीची वाट पहायची?
---x---
"केवळ घोडे सवारीयोग्य असणे पुरेसे नाही. करकचून मांड मारून बस", प्रशिक्षक जवळजवळ ओरडलाच. त्यासरशी घोड्याला मांड आवळून रघुने टाच मारली. धुळीचे लोट उडाले. अन् उधळलेल्या घोड्यासहित रघु समोरच्या दरीत गायब झाला! भयाण किंकाळी हवेत विरली.
---x---