लेखन

तो, हो तोच तो
पुरता झालाय पागल
ओळखेना कुणाला
बनलाय बेताल
परत परत तेच ते
शब्द आणि वाक्यं
पुटपुटतो स्वत:शी
तुटलाय आतून
हसतोय रडतोय
कण्हतोय कुथतोय
कुणाचं कुणाला
देतोय नाव
तो, तोच तो
दिसला वाटेत
बाजूला व्हा
वाट बदला
नाहीतर म्हणेल जग
तुम्हालाच मुर्ख
पागलच्या नादाला
पाहिलंय कुणाला

काल प्रवासात नेटफ्लिक्सचा तीन और आध‍ाचा शेवटचा एपिसोड पाहिला. एम. के. रैना अन् सुहासिनी मुळेच्या 'कामराज' ची थीम आहे सत्तरीच्या जोडप्याला जगताना मध्येच हरवलेली इंटिमसी. एकाच शॉटमध्ये पुर्ण कथा शुट करण्याच्या दिग्दर्शकीय कौशल्यापेक्षा मी अडकलो तो वेगळ्याच गुंत्यात... अचानक गवसलेला क्षण बांधुन ठेवण्यासाठी ती त्याला म्हणते की आता बाहेर जावु नकोस, tomorrow you will not be same again.

श्री अतुल ठाकुर यांचा "व्यसन, एक दुर्दैवी निरिक्षण" हा लेख वाचला आणि परत एकदा अस्वस्थ झालो .... त्यावर प्रतिक्रिया देताना नाशायात्रा आणि बंडखोर या दोन पुस्तकांचा उल्लेख केला ...
हा लेख हे पुस्तक परिक्षण नाही... याचे लेखक तुषार नातू हे स्वतः व्यसनातून बाहेर पडले आणि आता नागपूरजवळ व्यसनमुक्ती केंद्र चालवतात. थोपु (फेसबुक) च्या माध्यमातून त्यांच्याशी ओळख झाली. त्यांच्या बंडखोर या पुस्तकावर दिलेला हा एक साधा अभिप्राय आहे ... त्यामुळे कुठलाही बदल न करत तसाच देत आहे

काही वर्षांपूर्वी एका पुस्तकात एक वाक्य वाचलं होतं..

" Keep a place for everything and keep everything in place."

खूपच आवडलं मला ते ; अगदी मनोमन पटलं म्हणा ना ! ' घरातल्या प्रत्येक वस्तूसाठी एक नियोजित जागा हवी आणि त्याहीपेक्षा महत्वाचं म्हणजे ती वस्तू त्या जागेवर हवी '!! माझ्या 'आवराआवरी' च्या संकल्पनेत अगदी चपखल बसणारी विचारधारा आहे ही !

शालेय जीवनात , वडीलधारी मंडळींना पाहून असं वाटायचं की आपणही त्यांच्यासारखं ,हाती बॅग वगैरे घेऊन, टापटीप होत ऑफिसला निघायचं. आणि आपल्या मर्जीनं वाट्टेल तेंव्हा घरी यायचं.

ना कुठल्या पुस्तकीय अभ्यासाच टेंशन, ना कुठला गृहपाठ , ना कुठली परीक्षा आणि रिझल्टच टेंशन..
मुक्त आणि मनासारखं जीवन..है ना ?
कसलंच कुठे बंधन नाही. कुणाचा ओरडा नाही, अभ्यास नाही केला म्हणून मार नाही. शिक्षा नाही. दटावणी नाही. कसलं आणि कसलंचं टेन्शन नाही.

आपली लाईफ आणि आपण, मोकाट अगदी..भारी ना ?

मी 9 वी ला होतो। आमच्या वेळेस कॉपी पण खूप चालयाच्या। शेवटची परीक्षा होती। पेपर हिंदीचा होता। आम्ही पेपर सोडवत होतो। काही मूल कॉपी करत होती। पण शाळेच्या मुख्याध्यापिका खुपच कडक होत्या। त्या नेहमी चेकिंग साठी फिरत असत। त्या आमच्या वर्गाकडे येताना दिस्ताच काही मुलांनी कॉपी लपवल्या व कही मुलांनी कॉपी इकडे तिकडे फेकून दिल्या। त्या वर्गात आल्या। माझा बेंचजवळ आल्यावर त्यांना बेंचखाली कॉपी दिसली। त्यांनी मला उभ केल व तब्बल दहा ते बारा झापड़ कानाखाली वाजवल्या। डोळ्यातुन आसु आले। मी खुप सांगितल की कॉपी माझी नाही म्हणून पण त्यांनी काहीच एकल नाही व् पेपर हिस्कावुन तिथे असलेल्या मैडम कड़े दिला। व मला घरी

जिम मधली गाणी एपिसोड #३

रोजच्या प्रमाणे सकाळी उठून जिम मध्ये धडकलो ... (विक्रमादित्याने आपला हट्ट सोडला नाही च्या चालीवर )
आज स्पिंनिंग चा दिवस ... सायकल ऍडजस्ट करून "वॉर्म अप" ला सुरवात केली. हळू हळू गाण्यांनी जोर पकडला आणि त्याचबरोबर आमच्या पॅडलिंगने ही

या भागाला 'साधन की साध्य?' किंवा 'नागणेशी!' अशी दोन नावे सुचत होती.
वाचकांनी सांगावं की नेमकं कोणतं नाव चांगलं वाटतंय.
आणि माझा टायपिंगचा स्पीड प्रचंड स्लो असल्याने भाग बहुतेक छोटे होतील, म्हणून दिलगिरी व्यक्त करत आहे.

वारसदार! - भाग ३
https://www.maayboli.com/node/70577

पिशाचिनी
दार वाजलं त्यावेळेला दुपारचे दोन वाजले होते खरंतर पलंगावरून उठूण माझ्या जीवावर आलेल होत , तरीपण उठलो दारामध्ये एक वीस बावीस वर्षाचा तरुण उभा होता
दिसायला देखणा होता चेहऱ्यावरती खूप भीती होती असाच होता इकडे तिकडे बघत होता
"म-- मी आत येऊ त्यांना घाबरत घाबरत विचारले !" "होये ये की मी म्हणालो"
इकडे तिकडे बघतो आणि बाहेरचा कानोसा घेत तो आत मध्ये आला माझा नाव समीर मी कॉलेजचा विद्यार्थी तुमच्याकडे एक छोटंसं काम होतं आणि मला असं वाटतं की यात यात तुमच्या शिवाय कोणीही मला मदत करू शकेल असे वाटत नाही

आता फक्त पाऊस पडतो
पण भरून मन येत नाही
आता आठवतात नवे काही क्षण
पण "ती" आठवत नाही..

गजांतून थंड ओघळ वाहणे नाही.
गुलाबी वार्याने ते शहारणे नाही...
एकटाच खिडकीत उभा मी..
हळूच दारातून, तुझे पाहणे नाही..

कवितांच्या अलगद पाने लिहणे नाही..
अडखळतो शब्दांत मी,तुझे सांगणे नाही..
सरीतातिरी कपाळावर टिंब तुझे नाही..
पाण्यात चांद तुझा, प्रतिबिंब माझे नाही..

उरलेलं ऋणासारखं आयुष्य माझं..
त्यात साथ तुझी का नाही.
भिंतीवरच्या फोटोत एकटीच तु..
खंत वाटे जीवाला त्यात मी का नाही..