“महालय आच्छेन. आजे चॊक्खू दानेर दिन !” (पितृपंधरवडा संपतोय आज, आज देवीच्या मूर्तींना डोळे रेखण्याचा - चक्षु-दानाचा दिवस आहे) माझे मित्र राधामोहन बाबू उत्साहात बोलले आणि मी मनातल्या मनात जुन्या कोलकाता शहराच्या अरुंद रस्त्यावरून कुमारटोली (कुंभारवाडा) भागात फेरी मारून आलो सुद्धा. कोलकात्याच्या दुर्गापूजेची महती आणि मोहिनीच तशी आहे. चला तर, तुम्हालाही माझ्यासोबत थोडे फिरवून आणतो.
जसे तसे काही वर्ष निघून गेले. सिद्धेश अाता सी. ए कोर्स करत होता. एकदा फेसबुकच्या नोटिफिकेशन मधे सजॅशन अालं “संजीवनी गुपता”. ते नाव वाचल्या बरोबर. त्याच्या मनामधे खळबळ उटली. जुन्या आठवणी परत दुःख देत होत्या. त्याने तिचा अकाउंट उघडला. तिचे पोटो बघु लागला. फोटो बघता बघता कधी त्याच्या अोठांवर हसू उमठलं त्याला ही कलळं नाही. त्याने तिच्या अकाउंट मघे ती ज्या सी. ए फर्ममधे काम करते ते नाव लक्षात ठेवलं व इंटरनेट वरुण त्या फर्मचा फोन नंबर काडला. काही महीन्यांनी त्यानी अार्टीकलशिपसाठी त्या फर्म मधे कॉल केला. त्याला इंटरव्ह्यूला बोलावला व तो पास झाला.
काश्मिरी कळ्यांना
लुटले काश्मिरी कळ्याकळ्यांना
ठाई ठाई बंदुका
निसर्गराजा दुःखी होऊन
रोज देतो हुंदका
बागबगीची कळ्याकळ्यांना
श्वास झाले कुंद का ?
प्रत्येक कळी फुलण्याआधी
आज देते हुंदका
हसणे गाणे कळ्याकळ्यांना
आज झाले बंद का ?
माय रडे लेकीसाठी
गळ्यात येई हुंदका
वारा छेडी कळ्याकळ्यांना
जन्मजात छंद का ?
झाडावरची फुले पाहुनि
देती केवळ हुंदका
एक सांगणे कळ्याकळ्यांना
वाऱ्या दावा दंडुका
रडणे भेकणे सोडा आता
नका देऊ हुंदका
आमच्या पुण्यातल्या घरी गणपती बसत नाहीत. त्यामुळे मी माबोवरच्या ऑनलाईन गणेशोत्सवाची अगदी घरी गणपती बाप्पा येणार ह्या भावनेने वाट पाहत होते. येणार येणार म्हणत असतानाच तो दिवस आला! माबो प्रशासनाने संयोजक मंडळात काम करण्याची इच्छा असणाऱ्यांची नावे मागवली होती आणि सहभागी व्हा असे आवाहन केले होते. अधाशासारखं मी त्या बाफवर पहिला प्रतिसाद देत माझं नाव नोंदवून घ्या अशी विनंती केली. आपली मंडळात निवड होईल की नाही ह्याबद्दल मी साशंक होते ह्याबाबतीत पुढे काय करायचे ते न समजून फक्त वाट पाहणे हातात असल्यामुळे विसरून गेले.
माझा मित्र सिद्धेश कदम एका उत्तर भारतीय मुलीच्या प्रमात पडला होता. कसं बसं त्यांचं प्रम प्रकरण जुळलं होतं. त्याला तिचा होकार मिळालं होता. ती इतकी सुंदर अाहे की तिच्या हसर्‍या चेहर्‍यांला बघावं तर बघतच रहावंसं वाटेल. तिच्या हसर्‍या चेहर्‍यांत एक निरागस भोळेपणा अाणि लाजवटपणा अाहे. सिद्धेश मात्र हसर्‍या चेहर्‍यांचा. त्याचा चेहरा नेहमी पहावं तर हसराच असतो. कधी वाटेवर भेटल्यावर त्याचा हसरा चेहरा पाहुण मन खुश होतो, सगळे दुःख विसरुन जातो. तो तिच्या प्रेमात वेडा झाला होता. ती म्हणेल तिथे लगेच धावा-धाव करत भेटायला पोहचायचा. तिचा एक खुप जवळचा मित्र होता.
माझ्या नजरेतून .. १
गार्‍हाणे
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
अशी कशी जगण्याची वाट लागली ।
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
पावसाबरोबर आकाशातून खड्डे पडती
तेच तेच खड्डे पठ्ठे बुजती
पैशाने ठेकेदारांची पोटं भरती
खड्डयांपाई रस्त्यांची वाट लागली
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
अशी कशी रस्त्यांची वाट लागली
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
वाट लागली देवी । वाट लागली ।।
!! मैत्रिण आणि प्रेयशी!!
अग कितीही अडवले तरी तुझ्याकडे धाव
घेतल्या वीणा माझे मन राहे ना"
तू विचारते मला मैत्रिण आणि प्रेयशीत फरक काय आहे"
मि तर तुमची मैत्रिण आहे ना?
तुझ्याकड़ून फक्त प्रेमाची साथ मांगतो"
मैत्रीण आणि प्रेयशीतला फरक तुला सांगतो.......
गणपती आले की जणू सणांची लाटच येते. सगळेच सण खूप आंनद देणारे, आपल्या रटाळ आयुष्यात थोडी प्रसन्नता आणणारे असतात असे मला वाटते. अगदी गरीब - श्रीमंत, दुःखी - सुखी सगळ्या सगाळ्यांसाठी खास असतात. उद्यापासून नवरात्री चालू होतील. जसे मी म्हटले की सगळेच सण खास असतात, पण गेल्या काही वर्षांपासून नवरात्री माझ्यासाठी जास्त जवळची झालीये. खरेतर नुसत्या माझ्यासाठी नाही तर आम्हा सर्वांसाठी.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.