लेखन

निरोप म्हणजे देवाला नमस्कार
निघताना हातावर घातलेलं दही
पाठीवर थरथरता हात आजीचा
सांगून जातो बरंच काही

न सैलावणारी घट्ट मिठी
छकुल्या हातांनी केलेला टाटा
जेव्हा दुरावतात सखे सोबती
जेव्हा वेगळ्या होतात वाटा

साता समुद्रांपार पहिली भरारी
सासरी चाललेल्या ताईची पाठवणी
हसण्याचा केलेला आटोकाट प्रयत्न
दडवीत हुंदका
लपवीत डोळ्यातलं पाणी

सहवासातल्या क्षणांच्या आठवणींची दाटी
विरहाची हुरहूर जडावलेली अंतः करणं
निरोप म्हणजेच परतीचं तिकीट
निरोपातच असतं पुढल्या भेटीचं बोलावणं

बालकथा
---------------
चित्रक यक्षाच्या कथा
--------------------------------
खास मुलांसाठी
( घरात अडकून पडलेल्या )

दुसऱ्या दिवशी रजत आणि श्रद्धा त्यांच्या ठरलेल्या वेळेनुसार ऑफिस आणि कॉलेजला गेल्यावर स्नेहा तिच्या स्टुडिओ मधे गेली. दोन तीन दिवसांपासून एक पेंटिंग पूर्ण करायचा प्रयत्न करत होती ती...पण मनासारखं जमतच नव्हतं. कुठेतरी काहीतरी खटकत होतं; पण काय तेच लक्षात येत नव्हतं. "आज रजत घरी आला की त्यालाच विचारते. तो सांगेल नेमकं काय चुकतंय ते!" स्नेहा स्वतःशीच बोलत म्हणाली. खरं म्हणजे अजून एक दोन ऑर्डर्सही होत्या ...'पण आधी हे अर्धवट राहिलेलं पेंटिंग पूर्ण व्हायला हवं . त्याशिवाय नवीन कसं सुरू करणार?' स्नेहाच्या मनात हा विचार आला आणि तिला रजतची आठवण आली.

"अरे बाहेर आभाळ आलं आहे दाटून, shoes का घालतो आहेस?" मुकेश नी पेपर चाळत विचारलं
"weather अँप वर बघितलं मी , फक्त ३०% चांसेस आहेत पाऊस पडायचे, हे काही आपल्या कडच्या सारखा हवामान खातं नाही , परफेक्ट असतो अंदाज इथला, अमेरिका आहे मित्रा " राहूल नी शु लेस बांधत शेरा मारला.
"आता परत तुझ कंपॅरिसन सुरु करू नकोस , तू काहीही म्हणाला तरी माझा निर्णय पक्का आहे. " मुकेश नी पेपर बाजूला ठेवून सांगितलं.
"जाना परत इंडिया ला , मी नाही अडवत तुला फक्त जाऊन रडू नको काय ही ट्रॅफिक, काय हे पोल्यूशन" राहूल वैतागून म्हणाला.

पुरुषांमध्ये बाप शोधला चुकले माझे
पुरुषांमधला पुरुष जागला चुकले माझे

सूर्यास्ताला मानत आले नवीन आशा
अर्थ काढला फक्त चांगला चुकले माझे

लाट उसळली, लाट लोपली... स्तब्ध किनारा !
आवेगाने काठ गाठला चुकले माझे

फार लाघवी होत्या काही फार निरागस
मी इच्छांचा गळा घोटला चुकले माझे

स्त्री असण्याचे माजवले नाही अवडंबर
कुणीच नाही कधी विसरला चुकले माझे

तेच तेच ते लिहिले जाते मान्य मला पण
दुसरे नाही अनुभवायला चुकले माझे

सुप्रिया मिलिंद जाधव

आठव
ते दिवस
जेव्हा तू आणि मी
फक्त दोघेच

असंच
उगाच
नेहमीच
तिन्हीसांजेला भेटायचो

तेज गेलेले
थकलेले
कोमेजलेले
चेहरे असायचे

भावना
इच्छा
आकांक्षा
फक्त एकच

भूक...

-------++++--------
#random
#killicorner
#गूढार्थ
---------------------
© *पल्लवी कुलकर्णी/किल्ली*
---------------------

सदर कथा ही पूर्णपणे काल्पनिक असून या कथेचा कोणत्याही व्यक्तीशी,ठिकाणाशी,नावाशी सबंध केवळ योगायोग समजावा.
________________________________________________

वेळ :- सकाळी १०:०८
ठिकाण :- साऊथ बीच, सॅन फ्रान्सिस्को.
तारीख :- २० जुलै २०१५

डॅरेन आपल्या घरातील लिविंग रूम मध्ये टीव्ही वर गोल्डन स्टेट वॉरियर्स विरूद्ध शिकागो बुल्स यांच्यामधील NBA मॅच पाहत बसलेला असतो आणि तेवढ्यातच त्याचा स्मार्ट वॉच वर त्याचा घराबाहेर कोणीतरी उभे असल्याचे नोटिफिकेशन येते.तो वॉच मध्ये पाहतो तर त्याला दाराबाहेर पोस्टमन उभा असल्याचे दिसते. आणि तो जाऊन दार उघडतो.

सकाळी उठल्या उठल्या माझी धावपळ चालू होते. फिल्मसिटीला वेळेत पोहोचणं माझ्यासाठी महत्त्वाचं असतं. मी वेळेचा एकदम पक्का असणारा एक अतिशय यशस्वी चित्रपट कलाकार आहे... असा जर तुमचा समज झाला असेल तर तो साफ चुकीचा आहे. मी आहे एक स्ट्रगलींग अॅक्टर. शिक्षण आणि पुणं सोडून चित्रपटात नाव कमवायचं अशा महान(?) ध्येयाने प्रेरित होऊन मी घरच्यांना काहीही न सांगता मुंबईला पळून आलो त्याला आता दहा-एक वर्ष होऊन गेली. आता खरं तर ते ध्येय पार धुळीला मिळालंय. उरलीय ती फक्त आजच्या जेवणाची चिंता. उद्याचाही फारसा विचार करणं आता बाजूला ठेवलंय.

`आई ग...` अचानक दचकून ती सुंदर युवती माझ्यापासून जराशा दूर पण समोरच बसलेल्या तिच्या प्रियकराकडे धावली. त्या स्टुडीओच्या मोठ्या खोलीत ती युवती नुकतीच शिरली होती. आत शिरताच सवयीप्रमाणे ती डाव्या भिंतीकडे गेली जिथे मी बसलो होतो. तिला मी तिथे असेन याची अजिबात कल्पना नव्हती. अचानक मला बघून ती कमालीची घाबरली, दचकली, अन समोरच्या दिशेने धावली.