ती नगरी मोठी विलक्षण होती. म्हणजे सुंदर वगैरे आणि वैभवसंपन्न वगैरे.
तिथले रहिवासी होते फार फार सुखी आणि समाधानी. उत्कृष्ठ दिनक्रमाच्या पौष्टीक दाण्यांनी ओतप्रोत भरलेल्या तजेलदार कणसांसारखे. उत्साही, आनंदी, सदाप्रफुल्लित, हसतमुख, जीवनाविषयी सकारात्मक दृष्टीकोन बाळगणारे... वगैरे.
आणि असे आहे म्हणजे असेही असणारच की त्यांचा राजा होता फारच सज्जन. चांगला. कनवाळू. निष्ठावंत. प्रजाहितदक्ष. हुशार. नितीमंत. वगैरे. वगैरे. वगैरे.
आणि त्याचा प्रधान. आणि एक साधू. एक सेनापती. आणि इतर.
वगैरे.
श्रावण महिना. भुरभुर पाऊस आणि झाडांच्या फांद्यांमधून डोकावणारं उन्ह.. आल्हाददायक आणि चैतन्याने रसरसून भरलेलं वातावरण. कॉलेज कॅम्पस मधल्या ओल्या तरीही उन्हात चमकणार्‍या प्रशस्त रस्त्यांवरून संपी आणि मंदार फेरफटका मारत होते. सूर्य पश्चिमेकडे झुकला होता. दोघेही फार काहीच बोलत नव्हते. नेहमी बडबडणारी संपी आज खूप शांत होती. ओल्या रस्त्यांवरून फिरताना दोघांची पावलं मात्र अगदी एका लयीत पडत होती. ती शांतता अवघडलेली नव्हती. त्यात संपीच्या बाजूने ती जशी आहे तशी असण्याचा एक खूप समाधानकारक फील होता. कुठलंही दडपण नाही, जे वाटतंय त्याहून वेगळा मुखवटा धारण करण्याची केविलवाणी धडपड नाही.
विदेशी कथा परिचयमालेतील याआधीचे लेख:
१ कोसळणारा पाउस : १०० वर्षांपूर्वी !
२. एका आईचा सूडाग्नी
३. कुणास सांगू ?
४. ‘भेट’ तिची त्याची
५. नकोसा पांढरा हत्ती (https://www.maayboli.com/node/79527)
६. ती सुंदर? मीही सुंदर ! (https://www.maayboli.com/node/79585)
........................................................................................................................................
भुभुच्या गंमती जमती धाग्यावर हा विषय चर्चेला आला आणि लिहायचा प्रयत्न केला. सगळ्यांना काही पोस्ट आवडल्या त्यामुळे मग वेगळा धागा काढून त्या इथे हलवत आहे.
आशा करतो आमच्या ओडीन ची डायरी तुम्हालाही वाचायला आवडेल.
ज्यांना माहिती नाही त्यांच्यासाठी
ओडीन हे आमचे लाब्रॅडॉर भुभुचे नाव
तो आता दीड वर्षाचा आहे.
स्व-काळजी म्हणजे स्वार्थीपणा, आप्पलपोटेपणा मुळीच नव्हे.
स्व-काळजी म्हणजे आखीव-रेखीव आयुष्यही नव्हे.
स्व-काळजी म्हणजे आपले शरीराशी, मनाशी, बुध्दीशी, भावनांशी असलेले नाते, निरंतर चालू असलेला संवाद आणि यातील कधी कुणाचे ऐकायचे हे असलेले तारतम्य.
स्व-काळजी म्हणजे आपल्या बलस्थांनाची आणि मर्यांदाची असलेली जाणीव. पण त्यात अडकून न रहायचं शहाणपणही.
स्व-काळजी म्हणजे स्वत:वर सतत काम करणे.
स्व-काळजी म्हणजे स्वत:च्या गरजा, प्राधान्यक्रम ओळखून घेतलेले निर्णय.
शनिवारची दुपार. आदल्या दिवशी पावसात भिजल्यामुळे आजारी पडलेली संपी सकाळपासून झोपूनच होती. कॉलेजला पण दांडीच मारली होती तिने. पण बाहेर अचानक वाढलेल्या आवाजाने आणि अॅम्ब्युलेन्स च्या सायरनने ती जराशी दचकूनच जागी झाली. मीनल कॉलेजला गेलेली होती. डोळे चोळत संपी रूममधून बाहेर आली. पाहते तर वरांड्यात मुलींची नि हॉस्टेल स्टाफची ही गर्दी जमलेली.. तिला क्षणभर समजलंच नाही काय झालंय. सगळे श्रुतीच्या रूमच्या दिशेने पाहत होते. भयग्रस्त वातावरण. दोन-तीन मिंटांतच तिच्या कानावर कोणाचं तरी वाक्य आलं,
‘अरे अभ्भि एक घंटा पेहले देखा था मैने उसे कॉलेजसे आते हुए..’
‘हां क्या?’
‘हाय झोपलीयेस का?’
मध्यरात्र उलटून गेली होती. संपी पेंगुळलेले डोळे मोठे करून करून dan brown वाचत बसली होती आणि तेवढ्यात मंदारचा मेसेजने टुन्न केलं. इतक्या उशिरा त्याचा मेसेज पाहून तिने पुस्तक बाजूला ठेवलं. आणि डोळ्यांसमोर मोबाइल धरत आडवी झाली.
‘नाही अजून.. पुस्तक वाचतेय’
‘अच्छा..’
‘तू बोल नं.. काय करतोयस?’
खोदुन विचारल्याशिवाय हा जे बोलायचंय ते पटकन बोलत नाही हे संपीच्या एव्हाना लक्षात आलेलं होतं.
‘काही नाही.. आईचा वाढदिवस celebrate केला बारा वाजता..’
‘अरे.. हो की.. वाढदिवस आहे ना आज.. विसरलेच मी..’
‘हम्म.. साडी आवडली आईला खूप..’
नमस्कार मायबोलीकर,
रोहन प्रकाशन, पुणे यांच्या नव्या कोऱ्या website वर माझ्या अरबस्तानच्या भटकंतीवरचे लेख प्रकाशित होत आहेत. हे सदर रोहन प्रकाशन यांनी माझ्या विनंतीप्रमाणे विनामूल्य उपलब्ध करून दिलेलं आहे. तुम्हा सगळ्यांना इतकीच विनंती आहे, की हे website ला भेट देऊन माझं लिखाण वाचा, त्यावर website वरच प्रतिक्रिया द्या आणि काही सूचना करायच्या असल्यास हक्काने करा. आपल्या सगळ्यांच्या सहकार्याची अपेक्षा आहे!
आशिष काळकर
‘नमे, चल मस्त पाणीपुरी खाऊन येऊ..’
सगळ्यांच्या मग बर्‍याच गप्पा-टप्पा झाल्या.. इतकी वर्ष एका वर्गात असूनही आज खर्‍या अर्थाने होत असलेल्या ओळखी.. दंगा-मस्ती.. धमाल चालू होती. संपी काही वेळाने उठून कोपर्‍यात एकटीच बसलेल्या श्वेता जवळ गेली,
‘श्वेता हाय..’
श्वेताने तिच्याकडे पाहून जुजबी स्मित केलं फक्त. संपीच पुढे म्हणाली,
‘आपण बोलूया का थोडंस?’
श्वेता ने काही न बोलता बाजूला सरकून संपीसाठी जागा केली.
संपी मग तिच्या बाजूला बसत म्हणाली,
‘कशी आहेस?’
‘ठीक आहे.’ उदास चेहर्‍याने श्वेता म्हणाली.
‘अच्छा.. किती दिवस आहेस इथे? कधीपासून सुरू होतंय कॉलेज तुमचं?’
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
