लेखन

वस्तूनाही असं मन

वस्तूनाही असं मन

लहानपणापासून ते आतापर्यंत वाचन हा माझ्या आयुष्याचा एक महत्वाचा भाग बनलेला आहे. बालपणी त्याची सुरवात छोट्याशा रंगीबेरंगी गोष्टीच्या पुस्तकांनी झाली. पुढे माध्यमिक शाळेत अभ्यासेतर अवांतर वाचन चालू झाले. तेव्हापासून ते थेट कमावता होईपर्यंत जे काही असे वाचन झाले त्यासाठी विविध वाचनालयांचा आधार घेतला. पुढे कमावता झाल्यानंतर काही प्रमाणात पुस्तक खरेदी करीत राहिलो. तरीही पुस्तकांचा मुख्य स्त्रोत हा वाचनालय हाच राहिला होता. ३०-४० वर्षांपूर्वी वाचनालये ही सुसंस्कृत शहरांचे वैभव असायची. आज त्यांचे प्रमाण आणि सर्वसाधारण दुरवस्था आपण जाणतोच.

शिवीन आणि रिचा आज लवकरच घरी गेले. शिवीनने रिचाला तिच्या घरी सोडले व तो घरी गेला. त्याच्या आईने हाताला पट्टी पाहून काय झाले म्हणून विचारले.शिवीनने आईला सगळा वृत्तांत सांगीतला. शिवीनची आई काळजीत पडली. तिने रिचा कशी आहे? तिला तर जास्त लागले नाही ना? मग तू हॉस्पिटलमध्ये का नाही गेलास?डॉक्टरला बोलावू का? पोलीसात तक्रार केली का?अशा अनेक प्रश्नाचा शिवीनवर भडिमार केला. शिवीनने तिला खुर्चीत बसवले व काळजी करण्याचे काही कारण नाही असे म्हणून तिची समजून काढली.हो पोलीसात तक्रार केली आहे. पण गाडीला नंबर प्लेट नव्हती त्या मुळे काही उपयोग नाही झाला.अस त्याने सांगीतले.

रजतच्या बोलण्याला मान देऊन म्हणा किंवा त्याला तसं वचन दिलं होतं म्हणून म्हणा- पण स्नेहाच्या घरच्यांनी आणि वंदनामावशीनी परत त्या दोघांच्या लग्नाचा विषय नाही काढला- निदान त्या दोघांसमोर तरी नाही! पण त्यामुळे स्नेहाच्या मनावरचं दडपण मात्र अजूनच वाढलं. वरवर जरी सगळे जण अगदी नेहेमीप्रमाणे स्नेहाशी बोलत असले तरी तिला प्रत्येकाच्या डोळ्यांत एकच प्रश्न दिसत होता. 'सगळे जण आपल्या उत्तराची वाट बघतायत आणि आपण मात्र काहीही न सांगून त्यांच्या भावनांशी खेळतोय' याची जाणीव सतत होत होती स्नेहाला. पण ती तरी काय करणार ? कितीही प्रयत्न केला तरी सलीलचा विचार तिच्या मनातून जातच नव्हता.

उपचाराविण तडफडते अन मरून जाते
सत्य बिचारे कण्हते-कुढते, सडून जाते

सहचर्याचा धर्म निभवण्यासाठी केवळ !
दोरीसोबत मेण दिव्याचे जळून जाते

हवे-हवेसे मिळून अवघी युगे लोटली
नको-नको ते क्षणाक्षणाला घडून जाते

उष्मेने बर्फ़ाचे होते पाणी पाणी !
परिस्थितीच्या चटक्यांनी मन विझून जाते

हेतुपूरस्सर विसरुया चल परस्परांना
व्यवहाराला जग हतबलता म्हणून जाते

नाते अपुले सरून गेल्यावरती पटले
काही काळानंतर अत्तर उडून जाते

सुप्रिया मिलिंद जाधव

मी प्रथम कोकणात , गुहागरला गेलो मित्रांसमवेत , मित्राच्याच घरी... १९८५ मधे.
अगदी आपण कोकणतलं घर म्हणून जे सर्व ऐकलेलं असतं , ते सारं आहे त्या घरात. खालच्या पाटातलं हे १०० वर्षे वयाचं कौलरू घर . पडवी , सोपा , झोपाळा , माजघर , देवघर इतर खोल्या...मागे परसात विहीर , नारळ , सुपारी ची शेकडो झाडं... आणि त्या मागे थेट पुळण आणि अथांग पसरलेला , डोळ्याला फक्त आणि फक्त निववणारा सागर... सतत गाज देऊन आधाराची भक्कम जाणीव करून देणारं त्याचं अस्तित्व !

.

वाचकांस नम्र निवेदन : सदर  कथा हि निव्वळ मनोरंजनाच्या उद्देशाने लिहिली गेली आहे , त्यात कुठलेही खुसपट काढून वाद घालत बसू नये . !.. 

मूर्तिमंत भीती उभी . ...!.

स्नेहाच्या मनात आधीच विचारांचा इतका गोंधळ उडाला होता आणि त्यात आई आणि मावशीची ही अशी थट्टा ...अगदी सात्विक संताप होत होता तिच्या जीवाचा ! पण तिच्या मनात चालू असलेली ही विचारांची उलथापालथ कोणासमोर मांडणंही शक्य नव्हतं. तिला स्वतःलाच हे सगळं सॉर्ट आऊट करायला लागणार होतं. 'खरं म्हणजे त्या दोघींवर कशाला चिडतीये मी ? त्यांची काहीच चूक नाहीये. त्यांच्या दृष्टीनी बघितलं तर सगळं नॉर्मलच आहे ना... ,' स्नेहाला आता आपल्या चिडण्याचा; आई आणि मावशी वर ओरडण्याचा पश्चात्ताप व्हायला लागला. जे आजपर्यंत कधीही घडलं नव्हतं ते आज झालं होतं. 'बघितलंस सलील ? तुझ्यामुळे आज मी त्या दोघींवर चिडले.

आज अक्षर दिनाच्या, सुंदर हस्ताक्षर असणाऱ्या सर्वांना शुभेच्छा. एक शब्द दहा वेळा लिहून गिरवून घेऊन चांगलं वळण देणाऱ्या शिक्षकांना तसेच सुलेखा पाटी ज्यांनी वापरली आहे, त्यांना त्याचं महत्त्व आहेच त्याच्या निर्मात्याला, आणि मैत्रिणीच अक्षर सुंदर आहे म्हणून जीव लावून मेहनत घेणाऱ्या त्या निरागस बालमनाला, आणि थोडेसे प्रयत्न करूनही अक्षर चांगलं होत नाही म्हणून नाद सोडून देणाऱ्या मित्र-मैत्रिणींनाही अक्षर दिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा.