29 मार्च 1987
सकाळी १० वा.
कॉलेजचा शेवटचा दिवस. लीला, पार्वती आणि विशाखा तिघीही आपला निकाल बघण्यासाठी घाई घाई ने आपल्या वर्गाजवळ येऊन पोहोचल्या..
वर्ग मुलांनी गच्च भरला होता आपापला नंबर शोधून निकाल बघण्यासाठी सर्वांची धावपळ सुरू होती. ती गर्दी बघून पार्वती लीलाकडे डोळ्याने खुणवत म्हणाली
पार्वती : आता काय करायचं ?
लीला : काय म्हणजे.. तू हो बाजूला
लीला पार्वतीला डाव्या हाताने मागे सारत वर्गामध्ये शिरली आणि एका कर्कश आवाजात ती ओरडली..
लीला : ए....
सहज एका प्रश्नाने माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघितलं,पण प्रश्न विचारण्याची त्याची काय हिम्मत होईना.
आयुष्यात काही गोष्टीना खूप महत्व असतं, जस कि शाळेचा पहिला दिवस, पहिली गाडी, पहिला मित्र/मैत्रीण, पहिलं प्रेम आणि नोकरी करीत असाल तर पहिला पगार, आणि व्यवसाय असल्यास पहिली कमाई ! सगळं कसं पहिलं वहिलं ज्यास अनन्य साधारण असं महत्व, सर्वसामान्य श्रेणीत हा विषय समान असावा अस मला वाटतं, कदाचित तुम्हीही सहमत असालं.. मी मागील एकोणवीस वर्षापासून व्यवसायात आहे पण मला आठवतं बरोबर एकवीस वर्षापूर्वी झालेला माझा पहिला पगार !
"तो आला आहे" एक पोरगं रस्त्यावरून ओरडत पळत गेलं.
"पाण्यावरनं चालत येतोय अहो!" कोणीतरी आश्चर्याने उद्गारलं.
सगळे लोक हातातली कामं टाकून बघायला धावले.
तो पलिकडच्या किनार्‍यावरून येत होता.
शुभ्र दाढी. पायघोळ अंगरखा. डोक्यामागे प्रकाशाचे वलय.
किनार्‍यावर हीऽ गर्दी लोटली!
लोक टाचा उंच करून एकमेकांच्या डोक्यावरून पाहू लागले.
पाण्यावरून एक एक पाऊल टाकत तो येत होता.
गर्दी आश्चर्यचकित झाली.
गर्दी हर्षभरित झाली.
गर्दीने हात उंचावले.
"चमत्कार!" लोक उद्गारले.
"साधु!!... साधु!!..." लोक उद्गारले.
हरवत चाललेले 'स'
' ए , तुला आठवत नाही का? तिची आणि माझी 'क' होती ना'. अनघा काल सांगत होती उत्साहाने.
मला खुदकन हसू आले तो "क' हा शब्द ऐकुन...खरच, विसरच पडला नाही लहानपणच्या त्या गमतीदार शब्दांचा.
पूर्ण शब्द न म्हणता एकच अक्षर म्हणायचे. क आहे. सो झाली वैगरे.
आज पेपर वाचताना , अचानक पुन्हा ती गंमत आठवली. पेपरमधल्या बातम्या वाचून वाटायला लागले की आपल्यातील 'स" हरवत चाललाय का?
माझ्या आईच्या पश्चात इतके वर्ष बहिणीने संभाळलेली तिची नथ अलीकडेच फार मोठ्या मनाने तिने मला दिली. त्याबद्दल तिचे खूप खूप आभार. मला स्वतःला नथ घालणे खरं तर आवडत नाही पण तरी ही आईची नथ तिने मला दिली हा मला माझा सन्मानच वाटला. त्यावेळी मला काय वाटलं ते शब्दात सांगणं कठीण आहे.
असंख्य विचार मनात येत होते पण काय बोलावे व का बोलावे हे तीच तिलाच काळत नव्हत . आईच्या इच्छेनुसार लग्न पार पडल. बहिणीच्या तीन मुलांना जवळ करून क्षणापूर्वी एक अल्लड असणारी मुलगी आता तीन मुलांची आई झाली होती .
संसार बऱ्यापैकी चालू होता. पूर्वी ज्याला दाजी म्हणावं लागायचं तोच आता नवरा झाला होता. संवाद घडायचा तो फारच क्वचितच म्हणजे मुलीला अमुक हव आहे. मुलासाठी कपडे हवे असे. या सर्व गोष्टीत ती स्वतःला परिपूर्ण विसरली होती . आपल स्वतःच आयुष्य नेमक कस असाव हे तिला स्वतःलाही कळत नव्हत. स्वतःला पूर्ण झोकून दिल होत बहिणीच्या संसारात. पण तरीही सतत आई सांगायची मुल स्वतःची म्हणून सांभाळ.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
