या भागात न्यू यॉर्क सिटी आणि आसपास असलेल्या ऐतिहासिक इमारतींच्या प्रतिकृतींची प्रकाशचित्र आहेत.
ओलाना आणि मॉन्टगमरी पॅलेस
सेन्ट पॅट्रिक्स कथेड्रल
एखाद्या निवांत रात्रीच्या शांततेवर
ओरखडा उमटवणारा
अवचित कुणाचा तरी फोन येतो
आणि अंगभर भितीची लहर पसरते
मनात असंख्य पाली चुकचुकायला लागतात
काळजाचे ठोके वाढायला लागतात
हातपाय डळमळायला लागतात
काय झाले असेल? कुठली बातमी असेल
समद्रपार असलेले जिवलग ठिक तर आहेत ना?
त्या तेवढ्या एका क्षणात जिवाचे पाणी पाणी होते
एका सेकंदात सगळे अंतर पार करता आले तर!!!!
बी
अहो, मी डाएट बद्दल बोलतेय.
"कसं काय तुम्ही लोक डाएट करता बुवा? मला तर भात खाल्ल्याशिवाय शांत नाही वाटत."
'वडापाव आठवड्यातून एकदा तरी खाल्लाच पाहिजे'
'पोट मारून जगायचं तर खायचं कधी?'
कधीतरी मरणारच ना? मग खाऊनच मरू....
हे डाएट न करणारे किंव करू न शकणारे आणि थोडे स्थूलतेकडे झुकणारे लोक असं काहीतरी बडबडत असतात. पण कधीतरी आपण हे करून पाहू असा विचार (निदान विचार तरी) करून पाहतात की नाही कोण जाणे.
नाईट रायडर २०० !
भारतात मध्य मार्च पासून उन्हाचा चटका वाढतो आणि कुठलाही क्रिडा दिवसा करणे हा प्रकार नकोसा होतो, सायकलींगही त्याला अपवाद नाही, शिवाय १३ १/२ तास, २७ तास वगैरे अश्या उन्हात करणे म्हणजे भयंकरच. पण म्हणून सायकलींगच करायची नाही असे तरी का? म्हणून २८ मार्चला पुणे रॅन्डोनी नाईट रायडर आयोजीत केली.
२८ मार्च ला सध्यांकाळी ७ वाजता सुरू होऊन २९ मार्चला सकाळी ८:३० वाजता संपण्याची वेळ होती. मार्ग होता, पुणे विद्यापीठ - कात्रज - कापूरहोळ - चांदणी चौक - लोणावळा - रूपाली असे एकुण २०३ किमी.
"जोश्या, काय रे कसा आहेस?"
- सोन्या मी ठिक आहे की तु काय म्हणतोस? जेवलीस काय? काय केलं आज कमल नं?
शनीवार/रविवारी हा ठरलेला संवाद, माझ्यात आणि माझ्या वडलांच्यात 
धक्का बसला का? अहो माझ्या वडलांना सगळे जोश्याच म्हणतात. मग मी कसं काय म्हणणार नाही? लाजे काजेस्तव कधी तरी अहो बाबा म्हणते. म्हणजे तसं अलिकडे अहो जाहो च करते, पण मध्यंतरी बरीच वर्ष कधी मी अहो म्हणालेच नाही त्यांना.. कायम 'अरे जोश्या'च.. कधी चुकून अहो जाहो म्हटलंच तर 'रागवलीस काय पद्मे?" अस प्रश्न यायचा...
