माझी एक ओळखीतली फॅमिली इथे भारतात परतत आहे, त्यातील स्त्रीला बरच सामान कमीच करायचे आहे.
तर त्यात आधी खालील वस्तु आहेत,
खरे तर तिला कोणा अतिशय गरजूला गेले तर बरे असे वाटतय , त्यातही भारतीय गरजूला ... कारण वस्तु त्यांनाच बहुधा उप्योगी पडतील..
ज्या गोष्टी भारतीय प्रकाराच्या नाहियेत, त्या ती अमेरीकेतच सालवेशनला देइल.
तसेही भारतात येवून तिला , मिनिमलिस्ट जगायचे आहे.
आपल्या सामाजिक उपक्रमाचे हे ८वे वर्ष. या उपक्रमांतर्गत चांगले काम करणाऱ्या; गरजू व नोंदणीकृत सेवाभावी संस्थांची नावे, त्यांबद्दलची माहिती आणि त्या संस्थेची सध्या काय गरज आहे याची एक यादी करुन, त्या माहितीची शहानिशा करून यादीतील संस्थांना मदत करण्यासाठी आपण मायबोली.कॉम, मिसळपाव.कॉम तसेच फ़ेसबुकच्या माध्यमातून एक जाहीर आवाहन केले.
"पप्पा!"
"बोल!"
"अंह असा रिप्लाय नाही द्यायचा, वन वर्ड मध्ये."
पप्पा खळखळून हसला. क्वचित पप्पा असा हसायचा.
"बोल माझी माऊ."
"पप्पा वीस वर्षाची आहे मी, माऊ काय म्हणतोय?"
"तू माझी खाऊ माऊ आहेस. बोल ना काय झालंय?"
सध्या सर्वाना पुढे जायची घाई आहे. परंतु काहि महाभागांना मात्र जरा जास्तच घाई दिसते. ही सतत व्यस्त, त्रस्त आणि काहिशी अत्यव्यस्त असणारी मंडळी भेटणार्यांची अनेक ठिकाणे आहेत. प्रामुख्याने ATM, पेट्रोल पंप, ट्राफिक सिग्नल्स, टिकिट खिडकी इत्यादी ठिकाणी ही मंडळी हटकुन भेटतात. गर्दीच्या रस्त्यांवरून सुसाट वेगाने वाहने पळवनारे कुशल वाहन चालक याच जात कुळीतले. बहुतेक सर्वाना रेल्वे स्टेशन वर जायचे आहे व पोहचले नाहीतर यांची गाड़ी सुटनार, अर्थातच गाडी सुटली तर यांचे आयुष्यभराचे नुकसान होणार, असेच आपल्याला वाटावे एवढ्या सुसाट वेगात ही मंडळी जात असतात.
वेदना त्यांची लिहीण्या
दारिद्र्य माझ्या लेखणी
मन माझे सुन्न होते
ऐकूनी त्यांची कहाणी
नवनिर्माणाचे सौंदर्य अंगी
का ठरावा शाप जिवनी
स्वप्नं साध्याच जगण्याचे
का उधळावे हे लहानपणी
कर्मयोग त्यांनी आचरीला
गिताज्ञान नकळत मिळाले
सांग हे भिकारड्या देवा, का
भोग त्यांच्या भाळी लिहीले
सभ्यतेचा उगाची आव आणितो
क्रूर त्याचे हिनकस वागणे
वासनांध माणसांची नजर झाली
माता भगिनी आपल्याच विसरणे
[अपुर्ण]
―₹!हुल/१२.८.१७
फार महत्वाचा नसलं तरी जरा नाजूक विषय आहे. पण चर्चा झाली तर बरे होईल.
परवाची गोष्ट. ऑफिसमध्ये जुन्या प्रोजेक्ट टीम मधली एक सहकारी गर्भवती आहे असे लक्षात आले. तशी हि गुड न्यूज तिच्या सध्याच्या टीम मध्ये तर सर्वांनाच कळली होती. पण मला ती अनेक दिवसांनी पहिल्यांदाच लिफ्ट मध्ये भेटली. प्रेग्नंट आहे लक्षात आले. तर हाय हेलो झाल्यावर मी सहज तिला अभिनंदन म्हणालो. पण तिची प्रतिक्रिया फारशी चांगली नव्हती. वाईटसुद्धा नव्हती. नुसतेच कसनुसे स्मितहास्य केल्यासारखे करून ती दुसरीकडे पाहू लागली. नंतर काही बोलली पण नाही. त्यानंतर लिफ्टमधून बाहेर पडल्यावर सुद्धा बाय वगैरे न करताच निघून पण गेली.
पुढील पाच मिनिटात, हे मानवते
"अ" अतिरेकी काळिमा फासतील तुझ्या तोंडाला
"ब" बलात्कारी झुकवतील तुझी मान शरमेने खाली
"क" कोवळी बालपणं विकली जातील छुप्या बाजारात
"ड" डोकी फुटतील धर्ममार्तंडांच्या एका भृकुटीभंगाने तुझ्या डोळ्यादेखत
ई-पेपर्स सांगून थकतील "अ" "ब" "क" "ड" च्या मिनिटागणिक वाढत जाणाऱ्या किंमती
तुझ्या जीर्ण-शीर्ण त्वचेचं रोम-रोम जळताना
हे उत्सवी फिड्ल कोण वाजवतंय न थांबता?
लहान असताना आपल्याला जगण्यात थ्रील यावे म्हणून फार काही वेगळे करावे लागत नाही.लहानपणीचे कुतुहल,मोठ्यांचे अटेंशन,वेगवेगळे खेळ ,भुतांच्या गोष्टी अन काय अन काय.हा काळ खूपच सुखाचा असतो.अनेक गोष्टी नव्याने माहीत होत असतात,कसलीही भ्रांत नसते, त्यामुळे रोजचा दिवस आनंदाचा असतो(बर्याचदा).
थोडे मोठे झाल्यावर ,कॉलेजला गेल्यावरही आयुष्य बर्याचदा थ्रीलींग वाटते.विरुद्धलिंगी आकर्षंण ,मुव्हीज,फॅशनेबल राहणे,खाणे ,नवीन ठीकाणी फिरणे हे होत असते.नवतरुण असल्याने उत्साह दांडगा असतो.
नमस्कार,
येत्या बुधवारी, म्हणजे ९ ऑगस्ट, २०१७ रोजी भारतातल्या प्रमुख शहरांमध्ये या देशातले शास्त्रज्ञ, विज्ञानशाखेचे विद्यार्थी, शिक्षक आणि वैज्ञानिक मूल्यांवर प्रेम करणारे नागरिक एकत्र येऊन संचलन करणार आहेत. ’इंडिया मार्च फॉर सायन्स’ असं या संचलनाचं नाव आहे.
