साहित्य

मी घराचा दरवाजा लावून घेतला आणि वेळ पाहिली. आठ वाजत होते. कामगार आणि त्यांची कामे यामुळे दुपारी विश्रांती मिळाली नव्हती. रात्रीचा स्वैपाक तयार होता. बाहेर पावसाने गुधडा घालायला सुरुवात केली होती. बरोबरीने वीजही साथ देतअसल्याने एक प्रकारचा राक्षसीपणा वातावरणात पसरला होता. दिवाणावर बसण्यासाठी मी गेलो , तिथे मला उदीचे खडे आणि त्यांची रेव दिसली. त्यातले काही खडे उजेडात चमकत होते. पिवळसर तांबुस रंगाचे खडे मी गोळा केले . एका पेपरात गुंडाळून त्याची पुडी बनवली आणि ती समोरच्याच खुर्चीवर ठेवली मला अचानक फकिराची आठवण झाली. तो म्हणाला ते किती विरोधी होतं हे आठवलं.

केसर रंगी स्तब्ध तरंगी

क्षण
घड्याळाची टिकटिक वाजते आहे न माझ्या हातातून निसटणार्या वेळेची मला आठवण करून देत आहे. टिक टिक म्हणता म्हणता मुठीत घट्ट धरून ठेवलेला तो क्षण टिकता टिकत नाही, न आयुष्य पुढे सरकत राहतं.अश्याच छोट्या छोट्या क्षणांनी ते घडत राहतं, आकार घेत राहतं.
किती छोट्या छोट्या तुकड्यानी बनलेलं हे आपलं जगणं, क्षणांच्या कुपितून दरवळणाऱ्या आठवणींवर तर तग धरून असतं.

हात तुझा एकदा,हातात हवा होता
इशकाचा डाव जुना, पण घाव नवा होता
कोऱ्या काळजाचा, हा गुंता सुटला नाही
तू झाली दुसऱ्याची, मला प्रेमच "पटले" नाही
©कवी - वेडा फकीर

गंधावाचून आहे फुल,इथे कोणाला रुचले का ?
अन्न आहे नाही चव,इथे कोणाला पचले का ?

प्रीत त्यांनी खरी जळवली,देह गिळून खचले का ?
बऱ्याच झाल्या भूलथापा,अजुनही त्यांना सुचते का ?

पाऊस माझा सखा सोयरा,आता तोही सुकला का ?
नभात दाटुनी येते वीज,अश्रू सोबतीस बसला का ?

नको नको हे तुमचे लालच,असे म्हणुनी फसलात का ?
नकारघंटा ऐकू आली,आयुष्यावर रुसलात का ?

अरे किती रे करशील हाल जिवाचे,आनंद ओंजळी रुतला का ?
तूच म्हणाला हेच सुख ते,मग असा पळत तू सुटला का ?
©कवी - वेडा फकीर

झुरल्या माझ्या या व्यथाना,हसून गेले "नशिब"
कष्ट करून हात पोळले,मन म्हणाले "नशिब"

अंतरीच्या या मळ्याला,गंध दिला "नशिब"
एक वेड्या चाहुलीला,फसवून गेले "नशिब"

वाट बघण्याची ही सवय,वाट लावून गेले "नशिब"
हातात होता घास माझा,त्यांनी पळवले "नशिब"

वेदनेचा हुंकार आला,अन बहिरे झाले "नशिब"
रक्ताचे मग सडेच पडले,उपचार नडला "नशिब"

कर्तृत्व हाती आपुल्या असते,नसते काही "नशिब"
ज्यांचे जळले अन मग कळले,ते म्हणाले "नशिब"
©कवी - वेडा फकीर

आता फक्त रविवारची
वाट बघत जगायचं
शनिवार रात्री जागून
रविवारी हे नको,ते हवं
असं म्हणत झोपायचं
तुला माझ्या आठवणीत
घुसळ घुसळ घुसळायच
पुन्हा तू आलीस का सोबत ?
असं म्हणत अबोल व्हायचं...
तुझं मन माझ्यात
अविरत असच जळायच
तू जळाली खरी
मनात निखारा बनून कशाला उरायच ?
सुमित्रा आपलं नात ही रविवार सारख व्हायचं...
जस की वेळात वेळ काढून रविवार कधी हे "फक्त बघायचं"
©कवी - वेडा फकीर

ऋतू बदलतोय, भिजतोय. आपले कठीण रुक्ष रूप सांडून कोवळा कोवळा होतोय. रंग बावरे वेल्हाळ रूप सांडून रुजवातीच्या जबाबदाऱ्या

पेलू पहातोय.

  इतके दिवस करपून, कोळपुन गेलेल्या भुईवर वळवाचे चार थेंब काय पडले, उत्साहाने ती रोमांचित झाली आहे.

दाटून येणाऱ्या नभात ती उद्याच्या आशेचे चित्र पाहतेय. थोडीशी उन्हाची तलखी कमी होत आहे म्हणताच जराश्या सरीनन्तर ती परत वाढते. कुमारावस्थेतून यौवनात येण्याचा काळ जसा चिंतामिश्रित कुतूहलाचा असतो तसाच हा परिवर्तनाचा दोन ऋतूंच्या मधला हा काळ, हुरहुरीचा, नवीन अनुभव घेण्याचा. काया बदलून नव्या उत्साहाने तरारून उठण्याचा. लगबगीचा.

काथ्याकूट: भाग एक
नित्याचं ब्रेकअप (भाग दोन)
मोघम अमोघ (भाग तीन)
इराची तऱ्हा (भाग चार)
उरातला केर (भाग पाच)
नकळत चघळत (भाग सहा)

दोघांनी ठरवल्याप्रमाणं घनदाट येड्याबाभळी पसरलेल्या पांदीत आलो होतो. हवा असलेला एकांत आज आम्हाला तृप्त करणार होता. समाज पण निष्ठुर असतो, प्रेमाचं नातं नेहेमीच नाकारतो. आज मात्र आम्हाला मिलनापासून रोखणारं कुणीही नव्हतं. कमालीचा एक्साइटेड मी, तिची आतुरतेनं वाट बघत होतो.