साहित्य

ओॲसिस!

पुनर्जन्म

पुनर्जन्म हा साठीनंतर
ज्येष्ठ नागरिक, वय सात
जुने जगणे सरले आता
नवजीवनाची करूया बात

काळोखाच्या रात्री कधी
कधी चाललो बिकट वाट
नव्या युगाची वाट पहाते
उज्वल रम्य पहाट

संध्यासमयी सांज फुलली
क्षितिजावरती रंग बरसात
सूर्य अजून तळपत राही
मम प्रियेची जोवर साथ

दूर पुढे दिसते अजून
मंद दिव्याची तेवत वात
नव्या दमाने जगण्यासाठी
आम्ही टाकली कात

अस्त होई कधी तरी
जरी मोक्ष सागरात
पार करू भवसागरही
घेऊन हातात हात

मला नाही लग्न करायचं ममा”
“का ग बेटा? नचिकेत सारखा संमजस, सालस मुलगा शोधून सापडणार नाही. माझ मन सांगतय तू त्याला हो म्हणाव.”
“ममा तुझाही प्रेमविवाह, पण पपा तुला अजूनही घटस्फोटाच्या धमक्या देतात. तेही लग्नाला तीस वर्ष झाल्यानंतर! तू संसारात कष्ट उपसले. आजीच मोठ दुखण काढलं, आता आजोबा महिना झाले अंथरुणाला खिळून आहेत. लवकर सुटकाही होत नाही. सार सहन करून तुझ्यात दोष?”
“गतजन्मीची देणी चुकती करत आहे मी, होईल त्यातूनही सुटका. माझा आशीर्वाद आहे, चांगला होईल तुझा संसार.”

"आतातरी काढून घे शाप... मुक्ती दे..."
तेवढ्यात एक धिप्पाड माणूस त्याच्यासमोर आलं.
"काय रे, मारुतीची चोरी करतोय व्हय, आरं तुला काही लाज?"
"मारू नका...एक थेंब तेल पाहिजे होतं फक्त, म्हणून देवळात आलो"
त्या माणसाला त्याची दया आली.
"आरं चांगला देव हाय तो, मागितलं तर सगळं देतो."
'देव?' तो मनाशीच हसला. 'त्या एका देवानेच तर हा शाप दिलाय...'
"घे, थेंबभर तेलाने काय हुतय, कपाळ?"
त्या धिप्पाड माणसाने त्याला वाटीभर तेल दिलं, आणि तो निघून गेला.
त्याने घाईघाईने आपल्या कपाळाच्या जखमेवर तेल लावलं...
दाह शांत झाला...

ती हो म्हणाली. शेवटी त्याच्या दबाबाला व प्रभावाला नमली. "आताच भेट" नंबर वेगळाच होता पण आवाज तिचाच होता.
"घाट प्रारंभ" .. पाटीकडे र्दुलक्ष करत त्याने कारचा वेग वाढवला. गाडी काढतांना घाराजवळ उभा नीळा शर्ट तिच्या भावासारखा का वाटला?
तो विचार झटकुन तो बाहेर पाहु लागला. "धोक्याचे वळण" .. उतरता रस्ता पुढे एकदम वळतो. दरीपासुन रोखायला फ़क्त एक मोडका कठडा.
वेग कमी करण्यास त्याने ब्रेकवर दवाब टाकला. खरररर.. आवाज. लागण्याचा प्रयत्न करुन ब्रेकचे पेडल सरळ तळाला लागले.
तो फ़ार वेगात वळला. कारने स्वत: भोवती गिरकी घेतली व लाकडी कठडा तोडुन ती दरीत लुप्त झाली.

किती पावलं चालले असेन? १०००? २०००? आणि किती बाकी आहेत? काहीच कळेना आता. परत फिरले तर बाहेर पडायची वाट तरी सापडेल का माहिती नाही.

“फार काही वेळ नाही लागणार मला. पायाखालची तर वाट आहे माझ्या” असं ऐकवलं होतं ना मी, मला जाण्यापासून अडवल्यावर?”

पण हा रस्ता, या गल्ल्या.. चकवा लागल्यासारखं झालय मला. बहूतेक मी फिरुन परत तिथेच येतेय. मंद सुगंधाची गल्ली लागली होती मगाशी. बहूतेक त्याच्या पुढच्या वळणावर आहे एक्झिट. पण ती गल्ली परत फिरुन लागतच नाहीये. I am sorry dear, you were right हे चक्रव्यूह भेदायची ताकद नाहीये माझ्यात. ’down the memory lane’ मधे आज माझा अभिमन्यु झाला गं.

सुलोचनाबाईंची चारी धाम यात्रा

...टाळ्यांचा कडकडाट झाला. कुमारांनी हे सारे आपल्यासाठी अगदी सहज आहे अशा अविर्भावात किंचित हसत हा मान स्विकारला. आणि समोरचा एक कळकट माणूस उठून उभा राहिला.

म्हणाला " मला एक शंका आहे साहेब"

कुमारांनी वर पाहिले. साधे शर्टपँट घातलेला प्रौढ गृहस्थ होता. त्याने त्याची ओळख समाजशास्त्राचा प्राध्यापक म्हणून करून दिली. आडगावच्या का होईना पण कॉलेजचा प्राध्यापक. कुमारांनी त्याला न्याहाळले. प्राध्यापक इतका गबाळा राहतो? त्यानी आपला सारा तिटकारा बाजूला सारला. इथे आता मराठीतच बोलावे लागणार. निश्वास सोडून कुमारांना त्या माणसास बोलण्यास सुचवले.

हणमंत्या डोहात उतरला.
"नीट रं." पाटील आरडला.
"दहा वर्षापासून हेच काम करतुय. काय नाही होणार."
पाटील वर सिगारेट फुकत होता.
"फौजदार, वढणार का?"
फौजदाराने हातानेच नाही असा इशारा केला.
"सापडलं..."
पाटील सरसावला, त्याने सिगारेट फेकली.
हणमंत्याने जोर लावून प्रेत वर काढलं.
फौजदाराने गाडी आणली. टम्म फुगलेलं प्रेत टाकलं. पंचनामा सुरू झाला.
फौजदाराने दहा रुपये बक्षिस दिलं. हणमंत्याने कपाळाला लावलं.
फौजदार निघाला. शिपाईही निघाले. फौज पार लांब गेली.
खाड!!!!!
हणमंत्याचा गाल काळानिळा झाला.

"आय चिटेड ऑन निखिल" केतकी म्हणाली.
"व्हॉट?"
"आर यू मॅड??"
"सॉरी..."
"सॉरी काय? अगं तुझ्या लग्नाला दोनच आठवडे राहिलेत" मेघा केतकीवर ओरडली.
हे ऐकून नंदन सटकन शिंकला!! शिंकेचे कण असे भोवताली विसावले, वातावरण शिंकामय झालं.
"शी.. का?" मेघा नंदनवर ओरडली.
"सॉरी... काही शॉकिंग ऐकलं की मला शिंका येतात" नंदन नाक पुसत म्हणाला.
"तुझ्या शिंकासुद्धा शॉकिंग आहेत" मेघा नंदनला रुमाल देत म्हणाली.
हे सगळं बघत, केतकी डिश मधल्या सॉसमध्ये बोट घालून, विचार करू लागली.