साहित्य

अजितदादा

रुसले फुगले तरी परतले
घरची त्यांना भलतीच ओढ
जिंकू न शकले तयास कुणी
अजितदादास नाही तोड

हृदयाचा ठोका चुकला
अंधारात वाट हरवता
अमोल परंतु तुम्ही ठरला
दिवसाढवळ्या घरला येता

आनंदी आनंद जाहला
मनात उरली खंत जरी
सदानकदा रुसण्याची
दादा नव्हे ही सवय बरी

कधी अचानक येई लांडगा
मेंढर कळपी खरोखरी
बाबा काका कुणी न येतील
गंमत म्हणून बसतील घरी

प्रियांकावर हैदराबादला झालेल्या गॅंग रेपच्या निमित्ताने निर्भयाची आठवण झाली. आपल्याला क्षणाक्षणाला निर्भयाची आठवण होत रहावी असे प्रसंग पुन्हा पुन्हा घडतात यासारखे दुर्दैव नाही.
मी आतापर्यंत शक्य असेल त्या त्या वेळेस माझ्या लिखाणातून अशा नराधमांना लिंग विच्छेदनाची शिक्षा द्यावी असे सुचवलेले आहे. अशा शिक्षेमुळे अपराध्याला वैयक्तिक शिक्षा तर होईलच पण तथाकथित पुरुषत्वाची जखम आयुष्यभर चिघळत राहील आणि तो पुन्हा असा गुन्हा करू शकणार नाही. तसेच कमावता हात गमावून त्याच्या कुटुंबियांना त्याच्या या दुष्कृत्याची शिक्षा भोगावी लागणार नाही.

"राष्ट्रीय खो खो स्पर्धेसाठी विद्यानिकेतन हायस्कूल मधील संदीप सर्जेराव कवडे या विद्यार्थ्याची निवड" अशी पेपरमधील बातमी वाचून सर्जेरावांना आपल्या मुलाचा अभिमान वाटला.

"मी साखर कारखान्यावर जावून येतो ग. वेळ लागेल. जेवणाची वाट पाहू नको. गोविंदाला टॅक्टर घेवून डिझेल भरायला पाठवून दे. पैसे टेबलावर काढून ठेवलेत",
सर्जेराव सकाळच्या कामाचे नियोजन करत आपल्या बायकोला सुचना देत होते.

हिंदुस्तानी

हिंदू आम्ही हिंदुस्तानी, जात पात ना अन्य धर्म
देशावरती प्रेम करावे, ठावे आम्हां एकच कर्म

हिंदू-मुस्लीम ख्रिस्त ईसाई, भिन्न जरी जगण्याच्या रीती
धर्म आमुचा एक सांगतो, करा जगावर अनन्य प्रीती

देव हृदयी एकच असतो, लाख मोलाचा हा सल्ला
ईश्वर म्हणती येशू म्हणती, वा कुणी म्हणती अल्ला

माणसाची माणसाशी असे, माणुसकीची अभंग नाती
दफन करा अग्नीत जाळा, एकच गती एकच माती

रंग-बिरंगी कपडे घालून, दिसशी जरी तू वेगवेगळा
कपडे उतरून शोधून पाही, मानव सर्व समान सगळा

तर काल दिवसभर माबो संकेतस्थळ बंद होतं आता हे माझ्याच बाबतीत होत होतं की इतरही जणांना हा अनुभव आला हे मला माहिती नाही, पण दिवसभरातून सतरा वेळा चकरा मारल्या तरी "५०४ गेटवे टाईमआऊट" असा संदेश पानावर दिसत होता, आणि मायबोली वापरता येत नसल्याची हुरहुर सतत मनाला बोचत होती.

सिद्ध कथेचे खरे रहस्य
तंत्र साधनेत तारा महाविद्या किंवा आद्य काली पहिली महाविद्या ह्यात साधकाचे सर्वोच्च समर्पण काय तर स्वतः च समर्पित होणे स्वतः चे मस्तक देवी च्या चरणी वहाणे,
पूर्वी गुरू स्वतः च शिष्या चे मस्तक धडा वेगळे करून देवी चरणी वहात असे, त्याला दोघे ही तितक्याच तयारी चे लागत मग गुरू देवीच्या चरणी वाहिलेले मस्तक शिष्या च्या निर्जीव धडावर बसवून त्याला परत जीवन देत आणि मग शिष्य हा गुरू प्रमाणे सिद्ध होत असे तंत्र मार्गातील ही खंड विखंड साधना आपल्याला श्री शंकर महाराज ह्यांच्या पोथीत पण गोष्ट रूपाने आढळते

शब्दथवे

उडत रहातात शब्दथवे
मनात इकडे तिकडे कधी
रेखाटतात उडता उडता
तरंगणारी नक्षी नभी

इतस्ततः पसरतात
रंगबिरंगी पिसे तलम
ओंजळीत येता येता
जातात विरुन धुक्यासम

कसले कसले आकार घेत
ढग जातात विरुन जसे
शब्द असेच येतात विरतात
कधी उरतात पाउल ठसे

‘ सुंभ जळला तरी .........’
रात्रभर धुवाधार पाऊस पडत होता. सकाळी पेपरवाला पेपर टाकून गेला तोही थोडा ओलसरच वाटत होता. मस्त गरम गरम चहाचा घोट घेत पेपर मधल्या बातम्या वाचत होते. पहिल्या पानावरच्या ठळक बातम्या वाचून झाल्यावर दुसरे पान उलटले, महाजन वाडा पावसामुळे जमीनदोस्त झाला होता. आणि वाड्यात राहणारे नव्वद वर्षाचे वामनराव महाजन काका पण मातीच्या ढिगाऱ्याखाली गाडले गेल्याची बातमी वाचली. मन सुन्न झाले. पुढचा पेपर न वाचता तसाच ठेवून दिला. मन भूतकाळात शिरले.

नुकताच इथे एक धागा निघाला होता की वाचून झालेल्या छापील दिवाळी अंकाचे काय करावे? अनेकांच्या त्यात सूचना आल्या. त्यातून या धाग्याची कल्पना मनात आली.

आपल्या वर्गात एखादी तरी कॅरी असतेच- सर्वांपेक्षा वेगळी, थोडी गोंधळलेली, अवघडलेली.तिच्या चालण्यावरून, कपड्यांवरून आपण तिला नावं पाडलेली असतात.कधी तिच्या मागे, कधी तिच्या समोर ही नावं पुढे येतात.एकत्र असण्याच्या बळाने वर्गातला अगदी शेळपटातला शेळपट मुलगा पण तिची टर उडवायचे नवे नवे उपाय शोधतो, अंमलात आणतो.एक समान धागा, एक समान शत्रू वापरून तो किंवा ती आपली इतर मुलांमधली प्रतिमा उंचावू पाहतात.कॅरीबरोबर सध्या जे वर्गात केलं जातंय ते आपल्या सोबत होऊ नये, कॅरीवरचं टवाळखोरांचं लक्ष आपल्यावर वळू नये म्हणून ते टवाळीला पूर्ण सहकार्य करतात.एखादा किंवा एखादीच असते- जिला किंवा ज्याला मनातून ही टवाळी अजिबा