साहित्य

महान पुरुषांना आपला मृत्यू आधीच कळतो असं म्हणतात. `महान` हा शब्द लोकांच्या भल्यासाठी आपले आयुष्य वेचलेल्या व्यक्तींसाठी आपण वापरतो. तशा अर्थाने हिटलरला महान निश्चितच म्हणता येणार नाही. पण त्याचं संपूर्ण जीवन जर आपण पाहिलं तर ते एका असामान्य माणसाचं होतं हे कोणीही मान्य करेल. तर अशा या असामान्य हिटलरनं आपल्या बोलण्यातून, लिखाणातून आणि भाषणांतून अनेकदा त्याला आयुष्य फारच कमी असल्याचं सांगितलं होतं. १९२८च्या दरम्यान तो एकदा म्हणाला होता की आत्ता मी ३९ वर्षांचा आहे. आणखी वीस वर्षेच मी जगणार आहे.

माझे परम दैवत
हरवून बसलोय मी
पाठीशी उभी आधाराची भिंत
ढासळलेली पहातोय मी

माैज-मजेचे दिवस
आता सारे संपलेत
सारे बाल्य माझे
गमावून बसलोय मी

तुमचे ते हास्य
तुमचे ते बोलणे
हवेहवेसे ते सारे
आज शोधत बसलोय मी

आदर्श वडील कसे असावे
याचे मूर्तिमंत रुप तुम्ही
तुमच्या त्या वात्सल्यासाठी
अक्षरश: वेडावलोय मी

तुमच्याशी प्रेमभरा संवाद
क्वचित झालेला वाद
तरीही तुमच्या जवळ बसून
होणारी ती चर्चा आठवतोय मी

लफडं

मस्त छान नाही म्हटले तरी चालेल . मला खऱ्या प्रतिक्रिया हव्या आहेत , शिव्या दिल्या तरी चालतील...

व्यसन

खरा प्रतिक्रिया हव्या आहेत . मस्त छान नाही म्हटलं तरी चालेल , शिव्या दिल्या तरी चालतील .पण खऱ्या प्रतिक्रिया द्या

धाडस

खऱ्या प्रतिक्रिया हव्यात , शिव्या दिल्या तरी चालतील...
उगाच छान , मस्त म्हणण्याची गरज नाही....

तो शांतपणे झोपला होता . एक हात तिच्या अंगावरती होता. ती जागी होती . टक्क जागी होती . काही वेळापूर्वी जे काही झालं होतं त्यानंतर तिला झोप येणं शक्यच नव्हतं . तिने हळुवारपणे त्याचा हात बाजूला केला व बेडवरून उठली . तिने नाईट ड्रेस नीटनेटका केला . बेड खालील कप्प्यातून तिने तिची बॅग काढली व तिला लागतील तेवढे कपडे व इतर गरजेच्या वस्तू बॅगमध्ये भरून गुपचूप घराबाहेर निघाली . दारातून बाहेर पडताच तिने रुचाला फोन लावला

" कुठे आहेस तू...? आलीस का नाही ?

मर्यादा
शिव्या दिल्या तरी चालते मला खाऱ्या प्रतिक्रिया हव्या आहेत . मस्त आहे , छान आहे नाही म्हटलं तरी चालेल , पण खरं खरं सांगा.

आज दि.५ एप्रिल २०२० रोजी रात्री ९ वाजता ९ मिनिटे दिवे प्रज्वलित करण्याच्या संबंधात-
दीप पेटवा मनातले

दीप लावून अंधारात, प्रकाश पडेल चोहीकडे
अज्ञानाच्या अंधारा पण, घालील कोण साकडे

अंधार हटवा दीप पेटवा, नाही फक्त हातातले
मनातही प्रकाश पडू द्या, दीप पेटवा मनातले

'बोले तैसा चाले त्याची, म्हणे वंदावी पाऊले'
संत तुकाराम सांगून गेले, खरेच कोण वागले!

कानी कपाळी ओरडून, उलट्या कळशी पाणी
घरात बसा गर्दी आवरा, सांगून थकली वाणी

शालेय जीवनात साधारण तेरा-चौदा वर्षांचा असताना मी एक बालकविता लिहिली. ती दै. सकाळमध्ये पाठवली. आश्चर्य म्हणजे ती छापूनही आली. त्यावेळी मला झालेला आनंद मला अजूनही आठवतोय. मी दै. सकाळचे ते पान घेऊन मोठ्या उत्साहाने शेजारच्या घरांत दाखवत सुटलो होतो.

अशा प्रकारे सकाळमध्ये छापून आल्यामुळे अतिशय उत्साहात येऊन मी त्या काळात अजून कविता करण्याचा प्रयत्न केला परंतु मला त्या जमल्या नाहीत.

‘कोरोना’मुळे मला झालेली वैराग्य प्राप्ती

गेले काही दिवस ‘कोरोना’ नावाच्या राक्षसाच्या भीतीने आम्ही स्वतःला घरात कोंडून घेतल्यामुळे आम्हाला वैराग्याची भावना प्राप्त व्हायला लागली. आम्ही आयुष्यातल्या बहुतेक सुखसुविधांचा त्याग केला. त्याचा आम्ही इतक्या सहजपणे त्याग करू शकू असे आम्हाला कधी स्वप्नातही वाटले नव्हते. तेव्हा आता आपण आयुष्यातील पुढील वाटचाली बाबत ज्ञानी गुरूंचे मार्गदर्शन घ्यावे असे अस्मादिकांच्या डोक्यात आले.

सकाळी उठल्या उठल्या माझी धावपळ चालू होते. फिल्मसिटीला वेळेत पोहोचणं माझ्यासाठी महत्त्वाचं असतं. मी वेळेचा एकदम पक्का असणारा एक अतिशय यशस्वी चित्रपट कलाकार आहे... असा जर तुमचा समज झाला असेल तर तो साफ चुकीचा आहे. मी आहे एक स्ट्रगलींग अॅक्टर. शिक्षण आणि पुणं सोडून चित्रपटात नाव कमवायचं अशा महान(?) ध्येयाने प्रेरित होऊन मी घरच्यांना काहीही न सांगता मुंबईला पळून आलो त्याला आता दहा-एक वर्ष होऊन गेली. आता खरं तर ते ध्येय पार धुळीला मिळालंय. उरलीय ती फक्त आजच्या जेवणाची चिंता. उद्याचाही फारसा विचार करणं आता बाजूला ठेवलंय.