भरपाई
दरवाजाची बेल वाजली. सकाळची नऊची वेळ, म्हणजे कमळेची यायची वेळ. विशाखा तिच्या रात्रीच्या हॉस्पिटल dutyवर गेली होती.
मी यंत्रवत उठून दरवाजा उघडला आणि परत सोफ्यावर येऊन बसलो. हातात मोबाइल घेतला आणि सहज समोर पाहिलं, कमळा माझ्या समोरच उभी होती. एरवी ती थेट स्वयंपाकघरात शिरत असल्याने तिला समोर उभं पाहून मला आश्चर्य वाटलं.
कमळा गेले २-३ दिवस कामावर आली नव्हती. पण याबद्दल विचारणा करण्याचं काम विशाखाचं असल्यानं मी याबद्दल काहीच बोलणार नव्हतो.
``सायेब, गणेशला अपघात झालाय...`` कमळा म्हणाली.
काळ चालला पुढे
तम सारून सूर्य उगवला
प्रकाश पसरला चोहीकडे
का मानवा तू मनात कुढे?
काळ चालला पुढे पुढे
संकटांशी देत लढे, काळ चालला पुढे
पक्षी गाती फुले हसती
नाचती अवखळ ओढे
आनंदीआनंद उधळीत
काळ चालला पुढे पुढे
संकटांशी देत लढे, काळ चालला पुढे
ऊनपाऊस खेळ सर्वदा
निसर्गचक्र हे नित्य घडे
भलेबुरे स्वीकारीत सारे
काळ चालला पुढे पुढे
संकटांशी देत लढे, काळ चालला पुढे
चंदर गेल्याचवर्षी एका सहकारी बँकेत नोकरीला लागला होता. मनमिळावु स्वभाव आणि प्रत्येक कामामध्ये झोकुन देण्याची तयारी या गुणांमुळे तो बँकेत चांगलाच लोकप्रिय होता. बँकेने नुकत्याच एका गावात उघडलेल्या शाखेसाठी सर्वोत्तम कर्मचारीवृंद नेमण्याचा संचालक मंडळाचा मानस होता. चंदरचीही या नव्या शाखेची घडी बसवण्यासाठी निवड करण्यात आली. एकटा जीव असल्याने चंदरने फारशी खळखळ केली नाही उलट आपलं काम पाहूनच आपली निवड झाल्याचे समजताच गडी जरासा फुशारुन गेला. सोमवारी नवीन ठिकाणी कामावर हजर व्हायचे होते म्हणुन चंदर रविवारीच आई बाबांचा निरोप घेऊन बदलीच्या गावी जाण्यासाठी निघाला.
क्षुद्र समजून
पायाखाली आलेली
काळी, निरुपद्रवी मुंगी
जेव्हा तू
हेतुपुरस्सर,
त्वेषाने चिरडतोस
तेव्हा
मुंगीच ओढवणार मरण
गृहीतच धरलेल असत !
मात्र
तुझ्यातील माणुसकीच झालेलं निधन
आकस्मिक ओढवलेल मरण म्हणावं ?
की
आत्महत्या ???
सुप्रिया मिलिंद जाधव
झाडाचा वाढदिवस
(बालकविता)
खडे जे संभ्रमांचे क्रूर नियती टाकते आहे
तुझ्या डोळ्यातले प्रतिबिंब माझे हालते आहे
तुझ्या शहरात असणे हा सुगंधी सोहळा असतो
तुझ्या श्वासांमुळे जिथली हवा गंधाळते आहे
हवेने ऐन रणरणत्या दुपारी रोख बदलावा
तसे भाग्यात आले सौख्य लहरी वागते आहे
तुझ्या एका कटाक्षाने मनाचे फूल दरवळते
तुझे दुर्लक्षणे आयुष्य अवघे जाळते आहे
परत धाडायचे होतेच तर का मारल्या हाका ?
किनाऱ्याला धडकली लाट उत्तर मागते आहे
जरी अंधारले आहे, पुन्हा उगवेल नेमाने
भरवश्यावर जिवाची म्लान पणती तेवते आहे
सुप्रिया मिलिंद जाधव
धर्मसंकट
``हे बघ मध्या, तुला माझी सगळीच परिस्थिती माहिती आहे. माझ्या मुली जवळ जवळ तिशीला आलेल्या आहेत रे. पण पैशामुळे त्यांच्या लग्नाचं मला काहीच बघता येत नाहीये. या डिसेंबरला माझी पॉलिसी संपतेय. माझा अपघाती मृत्यू झाला असता तर माझ्या कुटुंबाला एक कोटी रुपये मिळाले असते आणि नैसर्गिक झाला असता तर पन्नास लाख. कोटी जाऊ दे, पन्नास लाखही जाऊ दे. निदान पंचवीस लाख मला मिळवून दे. मला दोन्ही मुलींची लग्न लावून देता येतील रे.`` सुधाकर काकुळतीने मला म्हणत होता.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
