“हाय. काय करत आहेस ?”
“काही नाही रे. पुस्तक उघडून बसले होते बस्स.”
“हो का ? बघू बरं कुठला विषय वाचत आहेस.”
प्राजक्ताने आपल्या पुढ्यातलं भलंमोठं गणिताचं पुस्तक उचललं. तिच्या उजव्या हाताच्या भिंतीवर एक आरसा टांगलेला होता. त्या आरशात स्वतःचं प्रतिबिंब पाहून तिने डोळे मिटले अन इमेज मोड ऑन केला.
हिरवी बाजीगरी
पाऊस सरता ऊन्हे कोवळी रेशीम धाग्यांपरी
दंवबिंदूंची झालर उमटे हिरव्या पात्यांवरी
नेत्रसुखद रंगांची उधळण कडे पठारांवरी
भिरभिरणारी अातषबाजी चित्र करी साजिरी
शीळ मधुर पक्ष्याची अलगद येता कानांवरी
सुंदरतेला नाद लाभला दूर दूर अंबरी
वाटा भिजल्या, हिरव्यारंगी कातळही गहिवरी
मुक्त मनाने श्रावण परते काळजात हुरहुरी
हिरव्यारंगी रंगवूनी मन देत उभारी खरी
सतेज करते पुन्हा सृष्टीला हिरवी बाजीगरी
चॅलेंज भाग ३
दिगंत म्हणाला, “who’s next?”. शौनकने मीरा आणि अवनीकडे बघितलं. त्यांपैकी कोणीच पुढे होत नाहीये असं पाहिल्यावर तो म्हणाला, “ठीक आहे, मी वाचतो,” आणि त्याने वाचायला सुरुवात केली.
“लिहिणंबिहिणं मला कठीणच आहे. दिगंत, तुम्हा फिलॉसॉफर लोकांना बरं जमतं असं लिहिणं. आम्ही डॉक्टर म्हणजे three times a day लासुद्धा TDS लिहिणारे.... बघूया कसं जमतंय.
इंग्लंड आणि युरोपात फिरताना इतक्या विविध प्रकारच्या सायकली पहायला मिळतात की मति गुंग होते! इतक्या कल्पक आणि वैविध्यपूर्ण रचना पाहून नेहमीच असा विचार येतो की या लोकांना हे असलं काही सुचतच कसं? इतकी सर्जनशीलता आली कुठुन? त्याचं कारण म्हणजे भारतात मी फक्त तीनच प्रकारच्या सायकली पाहिल्या. एक आपली नेहमीची लेडिज/जेन्ट्स सायकल व त्यांचं लहान मुलांसाठीचं छोटं रूप. दुसरी लहान मुलांची तिचाकी आणि तिसरी खूप वर्षांनंतर आलेली गिअरची. खलास! माझं चहुकडून झापडं लावलेलं बंदिस्त डोकं! कधी वेगळा विचार करायची सवयच नाही लावली तर काय होणार दुसरं?
गुड मॉर्निंग डॉक्टर ग्रे.
गुड मॉर्निंग मिस करी....बरोबर ?.. तुम्हीच मेल पाठवलात ना काल रात्री, सकाळची पहिली अपॉईंटमेंट मिळेल का म्हणून? - सत्तरी पार केलेले, दाट पांढर्‍या आणि कुरूळ्या केसांचे डॉ.ग्रे त्यांच्या सोनेरी फ्रेमच्या चष्म्यातून त्यांच्या केबिनच्या दारात ऊभ्या डॉ. करींकडे बघत म्हणाले.
हो डॉ. ग्रे मीच पाठवला होता आणि धन्यवाद एवढ्या शॉर्ट नोटीसवर तुम्ही मला भेटायचे मान्य केलेत.
आजचा सामना सुयुध्दला जिंकायचा होता. त्याच्या गटाला दिशा दाखवायचे महत्वाचे काम तो आज करत होता. त्याच्या मनात आज हा सामना कसा जिंकता येईल ह्याचेच विचार घोळत होते. निलमध्वजने पाच ते सहा गट केले होते आज त्यांना गरुडध्वजला हरवायचेच होते. त्याच सोबत इतर गट पुढे पोहचणार नाहीत ह्याची ही खबरदारी त्यांना घ्यायची होती. सुयुध्द सोबत त्याच्या गटात 14 जणं होती ज्यात 4 मुली आणि 10 मुलं होती. झाडांच्या आडोशातुन लपत छ्पत एक-एक जण बरोबर सर्वीकडे नजर ठेवत पुढे जात होता. त्यांना तलावापासुन जंगलाच्या आत येऊन नुकतीच 20 मिनिटं झाली होती. त्याचे कपडे तलाव पार करताना भिजले होते.
संद्याकाळी मनाला अनामिक हुरहूर लागून राहिली होती आणि मन भूतकाळाच्या रेशमी पडद्यामागं पोहोचल होत. का कुणास ठाऊक पण कधी नाही ती तिची आठवण येत होती . म्हणजे अगदी प्रेमबिम नव्हतं..... का होत ? माहित नाही पण एक हुरहूर होती तिच्या बद्दल . आज राहून राहून तिची आठवण येत होती, खरंच कशी असेल ती ? आणि काय करत असेल.. कुठे असेल .. ती सध्या काय करते ?
*********************************************************************************
