पाऊस.. पाऊस.. पाऊस शब्दच किती गोड आहे ना.. ऐकायला सुद्धा आणि बोलायला सुद्धा... पाऊस म्हटल की आठवतो तो वार्‍यासह जोरात कोसळणारा मुसळधार पाऊस.. तर कधी कधी अगदीच रिपरिप.. पण तो जेव्हाही येतो इतकी refreshment देऊन जातो की बस अस वाटत की आयुष्यातली ही भावना, हा क्षण इथेच थांबावा.. काळाने पुढे सरकूच नये कधी.. असा हा पाऊस...
त्याचा थंड स्पर्श.. चेहर्‍यावर, गालांवर, ओठांवर, हातावर ओघळणारे पावसाचे ते थंड पारदर्शक मोहक थेंब... Actually ते पावसाचे थेंब थंड नसतातच कधी... वातावरणाला गारवा ते थेंब थंड करतो...
हवामान बदलाचे दुष्परिणाम हे आता दूर कुठे तरी हिमालयात हिमनद्या वितळाताहेत, उत्तर / दक्षिण ध्रूवावरचे हिमनग सुटून निघत आहेत असं काहीतरी केवळ वाचायची गोष्ट राहिली नाही. लेहला झालेली ढगफुटी, केदारनाथ प्रलय, अशा केवळ फिरायला जायच्या ठिकाणांच्या ठिकाणी घडणार्‍या गोष्टींसोबतच, मोठ्या भूस्खलनामुळे सह्याद्रीच्या कुशीतील माळीण सारखे आख्खेच्या आख्खे गाव नाहीसे होणे, पुण्यासारख्या उत्तम हवामानाकरता प्रसिद्ध असलेल्या शहराचे ४५ अंश सेल्सियसपर्यंत पोहोचलेले तपमान असे आपल्या उंबरठ्यापर्यंत येऊन ठेपले आहेत.
अंगावर भयचकिताचा सरसरीत काटा येणे म्हणजे काय ते आज अक्षरश: अनुभवास आले. रोजच्या राजकारण आणि भक्तरुग्ण वादाची झिंग एका झटक्यात उतरली, आणि मन भानावर आलं. असं काही झालं, की आपोआप सहावे इंद्रिय जागे होते, आणि भविष्य जणू भेसूर होऊन वर्तमानाच्या रूपाने विक्राळपणे समोर येते. भविष्याचे भय भेडसावू लागते, आणि कितीही अश्रद्ध, नास्तिक असलो, तरीही, हे असे भविष्य कधीच आकारू नये यासाठी मन नकळत प्रार्थनाही करते...
तो, जो कोणी अज्ञात नियंता-निसर्ग आहे, तो ती प्रार्थना नक्की ऐकेल अशी आशा आपोआप बळावते अन् अंगावर उमटलेला शहार हळुहळू मिटू लागतो...
दहा पंधरा वर्षा अगोदरच्या सॅनिटरी नॅपकिनच्या जाहिराती आठवतायेत का? काचेच्या बरणीतल्या निळ्या शाईत खडू बुडवताना दाखवायचे. . केवळ सुचकतेने मांडणी करुन निम्या लोकसंख्येच्या अपरिहार्य बाबी बद्दल अजुनही म्हणावं त्या खुलेपणानं बोलणं,वागणं होत नाही.
आभाळानं द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
धरतीनं जागा द्यावी
झाडांची आई व्हावी
झाडांनी सावली द्यावी
पक्षांची घरटी ल्यावी
पक्षांनी पंख पसरावे
आभाळात विहरावे
आभाळाने द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
पाषाणभेद ( त्रंबकेश्वर मुक्काम)
२५/०५/२०१९
उन्हाळ्याचे स्वागत आपण काय हा उन्हाळा, कधी निघून जातील हे गर्मीचे दिवस असे बहुतांश मंडळी करत असतो. घरातला उकाडा आणि बाहेरचे उन्हाचे चटके अगदी नकोसे वाटतात. पण ह्या उकाड्या आणि चटक्यांची दाहकता दुर्लक्षित करायला काही आनंददायी बाबींमुळे सुसह्य होतो. चैत्रातली चैत्रपालवीचे दर्शन घेताना भर उन्हातही डोळे रंगीबेरंगी फुलोऱ्यात अजूनही शांत होतात. निसर्गातील पळस, पांगारा, बहावा, गिरिपुष्प, सोनमोहोर, पिंपळाची कोवळी तांबूस पालवी रस्त्यात फुललेली दिसली की मन कस प्रसन्न होत.
दहिसर नदीची आणि माझी भेट पहिल्यांदा २७ वर्षांपूर्वी झाली. तेव्हा माझ्या कॉलेजची मैत्रीण दहिसरला राहायची. एकदा आम्ही तिच्या घरी गेलेलो. दहिसर तेव्हा अगदीच गाव होते. तिचे घर रेल्वे स्टेशनसमोरच्या गल्लीमध्ये होते. २-३ दुमजली इमारतीमधील एक इमारत तिच्या बाबांनी बांधलेली. घराबद्दल सांगताना ती म्हणाली ह्या गल्लीतून पुढे गेले की नदी लागते. मला खरतर तेव्हा हसूच आलेले. २००५ पर्यन्त बऱ्याच मुंबईकरांना मुंबईत ३-४ नद्या आहेत हे माहीतच नव्हते. मीदेखील त्यातलीच.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
