आजच मंगला टॉकिजच्या मोठ्या स्क्रीनवर हा चित्रपट पाहिला. घरी आलो, आणि नेटवर शोधलं, "नाथ हा माझा - कांचन घाणेकर ". त्या साईटवर "केवळ एकच प्रति उपलब्ध" असा संदेश होता. त्वरीत योग्य काम केलं.
लहान-लहान म्हणून तीची कधी गंमत करावीशी वाटते, तर कधी एऽक रट्टा द्यावासा वाटतो आणि बर्‍याचदा दिलाही जातो. आईने रट्टा दिला, की "आईने वाऽऽ केलंऽऽऽऽ". "आईने वाऽऽ केलंऽऽऽऽ" करत बाबांकडे जावं. बाबांनी रट्टा दिला की आई आहेच जवळ घ्यायला. कधीकधी नुसतं ओरडलेलंही पुरतं, लगेच भोकाड पसरावं. क्षणात हसावं, क्षणात रडावं. पण रडल्यावर बर्‍याचदा पुढच्या पाच मिनिटात सगळं विसरून परत जवळ यायला बाई तयार.
मागच्या सात-आठ वर्षात पुण्यातल्या किंवा एकूणच घरांच्या वाढलेल्या किमतींबद्दल आपण खूप ऐकले/वाचले . अर्थात मी स्वत: योग्य वेळी (म्हणजे किमती प्रचंड वाढलेल्या असताना) घर घेतल्यामुळे सुखी आहेच. परत नवे घर घेण्याचा माझा अजिबात प्लॅन / तयारी /ऐपत नाही. "आता घरांचे दर निम्म्याने कमी होणार" ही गोष्ट मागची बरीच वर्षे ऐकत आलो. मी घर घेतल्याच्या दुसर्‍या दिवशीच मला एकाने ही गोष्ट ऐकवली होती.
मुळात गाण्यांचे प्रकारच एवढे आहेत, की प्रत्येक प्रकारावर स्वतंत्रपणे लिहीता येईल. त्यातल्या त्यात प्रेमगीत, विरहगीत वगैरेबद्दल बरेचदा बोललं जातं, पण आज ज्या प्रकाराबद्दल लिहीतोय, ते कुठल्या प्रकारचं हे नीटसं माहिती नाही. हे गाणं मात्र पहिल्यांदा ऐकल्यापासून आवडलेलं. इतकं, की त्याचे शब्द एका कागदावर लिहून काढून, सारं पाठ होईपर्यंत घोकंपट्टी करून करून ते वाचलं.
एखादं गाणं आवडलं, तर त्याचे शब्द श्रेष्ठ की धुन असल्या प्रश्नात न पडता, गाण्यातला आनंद घ्यावा असं मला वाटतं. (आळस!) आज इतक्या वर्षांनी पाहिलं, की गाणं लिहीलंय "गुलजारनी", आणि संगीत आहे "विशाल भारद्वाजचं"!
संगीत!
संगीत कशामधे नाही? आपल्या रोजच्या जीवनात संगीत भरून राहिलेले आहे. नाद! साद! आलाप! भारतीय शास्त्रीय संगीत जगात सर्वश्रेष्ठ आहे हे तर आता नासानेही कबूल केलेले आहे. त्यामुळे भारतीय शास्त्रीय संगीताचा नाद नाही करायचा.
आजच्या वैश्विकीकरणाच्या काळात इंग्लंड-अमेरिका आणि इतर अशा अनेकविध जोगरफीच्या संगीताचे सूर आपल्या कानावर पडतात. काही सूर आवडतात, काहींची कानाला सवय होत जाते. थोडक्यात काय, तर कुठल्या जोगरफीमधे, कुठल्या प्रकारचे म्युझिक फेस करायला लागेल ह्याचा अंदाज बांधणे आता अशक्य आहे!
जीवनात... (इथे पुलंची माफी मागतो! आपलं कसलं जीवन? आपलं तर फुसकं जगणं! वगैरे मान्य करतो. पण तरीही 'आपला तो बाब्या' ची साथ घेऊन आमच्या जगण्यासाठी आजचा दिवस तेवढा जीवन हा शब्द वापरून घेतो.. )
जीवनातलं मित्रांचं स्थान शब्दातीत आहे. खासकरून शाळाकॉलेजच्या निमित्ताने वसतीगृहामधे राहिलेल्यांच्या बाबतीत तर हे विशेष खरं म्हणता येईल. आईवडिलांच्या मते ज्या गोष्टी आपण करू नये असं त्यांना वाटतं, पण त्या वयात आपल्याला मात्र त्याच कराव्याश्या वाटू लागतात, त्या गोष्टींसाठी मित्रच आपली साथ देतात. पण भर पावसात गाडीवर फिरल्यामुळे जर आजारी पडलो तर डॉक्टरकडेदेखिल हेच घेऊन जातात...
"लहानपण देगा देवा" हे बरेचदा मोठं झाल्यावरच समजतं. लहानपणी मात्र नावडत्या विषयांचा अभ्यास, आवडत्या मित्रांचं शाळा सोडून जाणं, आवडत्या विषयाचा खूप अभ्यास केल्यानंतरही थोडक्यासाठी पहिला नंबर हुकणं, एक ना अनेक त्रास! सगळं नकोसं होऊन जातं. आठवी-नववीमधे गेल्यावर मोठं झाल्यासारखं वाटतंही, पण 'लहानपणी थोडं बरं होतं नाही का' असंही वाटू लागतं. दहावीबद्दल तर 'नो-कमेंट्स!' सायकलवर टांग मारून घर ते क्लास ते शाळा आणि नंतर घर ते क्लास ते कॉलेज(ज्यु) अशी तंगडतोड सुरु होते, तेव्हा कायनेटिक किंवा स्प्लेंडर्स वरुन जाणारी कॉलेजची पोरं भारी वाटू लागतात. त्यांच्या आयुष्यातला आराम खुणावु लागतो.
# 'माहेर' मासिकाच्या ऑक्टोबर २०११ अंकामधे पूर्वप्रकाशित.
# मायबोलीवर आयोजित केल्या गेलेल्या एका कथाबीज स्पर्धेतील मुद्यांवरून ही कथा बनवली होती. तेव्हा मर्यादित स्वरूपात लिहीलेली ही कथा नंतर विस्तारीत केली होती.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
"थोडा. थोऽऽडा कमी पडतोय बघ. जऽरा वर लागुदे.." हवेत चिमुट नाचवून, डोळे बारिक करत सुधीर म्हटला, "किंऽचित."
त्याच्या तिरक्या मानेकडे बघुन चंदू हसला. समजल्यागत मान हलवली आणि परत आकारात चालू झाला.
'घरापासून दूर राहिल्यावर घराची किंमत कळते', म्हणतात.
आता, म्हणताना जरी 'घराची किंमत' असं म्हणायची पद्धत असली, तरी इथे 'घर' म्हणजे काय, तर आई-बाबा, भाऊ-बहिणी, काही आवडीचे मित्र-मैत्रिणी वगैरे सगळं आलंच. ते तर महत्त्वाचेच, पण घर म्हटलं की तितकंच महत्त्वाचं म्हणजे रोज न चुकता तिनतिनदा मिळणारा आयता पौष्टीक आहार. इष्टसमयी प्रगट होणारे चहापोहे निराळे, आणि ही कामं 'न सांगता' करून देणार्‍या 'आई' या व्यक्तीकडून आपली आवडनिवड जपली जाणं हे सगळं म्हणजेच ते 'घराची किंमत' असावं बहुधा.
वर्षातले ३६३ दिवस एकीकडे! आणि *हा दिवस दुसरीकडे!
अशा तुलनेतही ज्याचे पारडे खाली जाईल, तो दिवस म्हणजे वाढदिवस!!
सकाळी बरोब्बर ६.१५ ला जाग आली. मोबाईलला गजर करण्याची गरजच पडली नाही. एका आवर्तनामधे उठलो. पांघरूणाची घडी केली. आवरलं. एक पेला भरून पाणी प्यालं. पुस्तकात वाचल्याप्रमाणे प्राणायाम केला. १२ सूर्यनमस्कार घातले. जॉगिंगला गेलो. साधारण अर्ध्या तासाने परत आलो. मनसोक्त व्यायाम झाल्यामुळे आनंद झाला. दिवसाची सुरुवात अशी छान झाली, म्हणजे दिवसही छानच जाणार! त्यातून आज माझा वाढदिवस! मग काय बोलता?
