व्यक्तिमत्व

केशव शिंदे हा एक लहानपणापासूनचा माझा एक मित्र.माझा मित्र म्हणण्याऐवजी मी त्याचा मित्र असे म्हटले तर अतिशयोक्ती ठरणार नाही.कारण त्याच्या दारापुढे त्यानेच लावलेले अशोकाचे झाड हे आमच्या दृढ मैत्रीचे खास द्योतक. श्रीकापरेश्वर निस्सीम भक्त असलेल्या भागोजी शिंदे यांचा द्वितीय सुपुत्र. एड्गाव, जुन्नरचे मूळ रहिवासी असलेले भागोजीबाबा निर्वतल्यावर त्यांची गादी खुल्या मनाने स्वीकारीत सांजसकाळ कापरीबाबाच्या चरणीलीन होत नामस्मरणाचा रोग जडलेले आगळे वेगळे दिलखुलास व्यक्तिमत्व. चांगल्या विचाराची उंची असलेला सहा फुटी मध्यम बांध्याचा एखाद्या स्वच्छ सुंदर निर्झरा सारखा खळाळून हसणारा.

घाव सोसूनच एखादी कलाकृती जन्माला येते, घाव बसत असताना, चटके खात असतानाच ती सुबक होत असते. घडवणाराही योग्य असला की कलाकृती कशी सुबक सुंदर बनते व कलाकृती तयार झाली की ती जनमानसांत डोळ्यांत भरते, सुंदर दिसू लागते असेच काहीसे घडले गेलेले श्री वसंत लडग्या गावंड ह्या उरण - कुंभारवाडा येथील चित्रशिल्पकारा विषयी माहिती करून घेऊया.

आताचे रूक्ष क्षेत्र हा माझा चॉईस कधीच नव्हता. मी लेखक झालो असतो असे मला वाटते. तुम्हाला असे काही वाटते का ? इथे चर्चा करा.

षष्ठ द्वादश
सुशांत झाडगांवकर
तो मिलीटरी एरीयात एका कॉलनी बाहेर च्या पथदर्शक शिल्पावर चढून ते रंगवत होता..विशीत होता तो.जुनाट कपडे, गोरा रंग, तरतरीत उभट चौकोनी चेहरा.. सकाळच्या कोवळ्या ऊन्हात चमकणारे पिंगट केस,तल्लीन होवून झोकात ब्रशने त्या शिल्पाचा वरचा भाग तो रंगवत होता..
ह्या शहरात, छावणीत रहाणार्‍या संपन्न लोकांच्या वस्तीत ह्याने सुशोभीकरण करणार्‍या कंत्राटदाराच्या हाती काम करावं हा नियती चा एक एपीसोड होता..
षष्ठातला व्रुषभेचा मंगळ..
का कुणास ठाऊक.. अचानक हे वाक्य माझ्या मनात आलं आणि मी ह्या सकाळच्या बघितल्या फ्रेम ला खोलवर साठवून ठेवलं..

धोंडो केशव कर्वेंचे चरित्र किंवा त्यांच्या कार्याविषयी, त्यांच्या आठवणी सांगणारे काही वाचनात आले काय? विशेषतः त्यांच्या आठवणी, लेखनाचे, भाषणाचे उतारे अवश्य या धाग्यावर लिहा.

0-6 वर्षे या वयात मुलांचा मेंदू अतिशय जास्त कार्यश्रम असतो, अक्षरशः समोर ठेऊ ती गोष्ट ते आत्मसात करायला पाहात असतात,
मोठी माणसे जाणते-अजाणतेपणी त्यांच्या बरोबर जी इन्ट्रॅकशन करतात त्यातून मुले खूप गोष्टी शिकत असतात,

आपण मुद्दामहून ठरवून किंवा सहज झाले म्हणून मुलांबरोबर काही साधे सोप्पे खेळ खेळतो, त्यातून मुलांना काहीतरी नवीन शिकायला मिळते. अगदी साध्या नावाच्या भेंड्या पण मुलांचे फोनेटिक साऊंड पक्के करतात, मोठ्याना इंटरेस्ट असेल तर नावांचे अर्थ वगैरे गोष्टी सांगू शकतात,

असे काही खेळ आपण खाली लिहुया.

उत्सव म्हणजे लखलखणाऱ्या लाख दिव्यांची झगमगणारी धरती. या वर्षी गणपती नवरात्र उत्सवाच्या वर्गणीवर उत्सव होईल का....? मंडळ कार्यकर्त्यांना नेहमी प्रमाणे पडलेला घोर प्रश्न. एक म्हणजे गणपती बाप्पा असो वा आई जगदंबा...! भक्ती असेल तेथे शक्ती धाव घेते. कार्यकर्त्यांच्या मनात बळ निर्माण करणारी ती अदृश्य शक्ती कोणी पाहिली नाही. पण गणपती बाप्पा, आई जगदंबा हे आपले त्राता आहेत. ते आहेत म्हणून हे जग आहे. त्यांना भक्तामध्ये विराजमान व्हायचे असेल तर ते त्याची तजबीज करूनच स्थानापन्न होतात. हा अनुभव आम्हांला अनेकदा आला. एक वेळ तर अशी होती, मूर्ती आणायची तर पैसे द्यायला हवेत...!

लोक्स,

स्त्री भावनाप्रधान असते आणि पुरुष बुद्धीप्रधान असतो; किंवा स्त्रीया त्यांच्या मेन्दूचा उजवा गोलार्ध जास्त करून वापरतात तर पुरुष डावा. असे काही मान्यताप्राप्त समज आहेत. इतके की त्यांना गृहीत धरले जाते. माझ्या ‘कदाचित’ या कवितेत मी स्त्रीच्या नजरेने ‘ब्रेक अप’ कडे पाहीले. पुरुष हळुवार, तरल भावभावना समजावून घेताना कुठेतरी उणा पडतो असा काहीसा विचार त्या कवितेतून उमटला, अशी शंका मलाच येते.

ती
एक मिटलेली कळी,
स्वतः त रमणारी,
अखंड बोलणारी,
ती
स्वतः च अस्तित्व शोधणारी,
नकुशीच अदृश्य ओझं मनात साठवलेली,
ती
परंपरांच्या साखळदंडात गुंतलेली_
तो तोडायचा की पैंजण बनवायचं यात अडकलेली
ती
रानात ले स्वछंदी पाखरू,
डोळ्यातल्या स्वप्नांना गगनाची आस असणारी,
पण त्याची गुढी स्वतःच खाली उतरवणारी
कोणीतरी तिचे हे हात धरावे_
थरथरणाऱ्या मनावर फुंकर घालावी,
तिच्या काळ्या पांढऱ्या कुंचल्यातून इंद्रधनू उमटावे_
अन मिटलेल्या कळीचे हसरे फुल व्हावे.