१९४२ साल हे 'चले जाव' या ऐतिहासिक आंदोलनासाठी इतिहासात नोंदवलं गेलं, पण ह्यावर्षी अजून एक ऐतिहासिक घटना घडली आणि ती घटना होती महानायक अमिताभ बच्चन यांचा जन्म!
त्यानं काय केलं नाही पडद्यावर? ऍक्शन केली, रोमान्स केला, गाणं म्हटलं, डान्स केला, हसवलं, रडवलंही आणि अन्यायाविरुद्ध लढा देण्याची प्रेरणा दिली. आपल्याला जे आवडतं ते सगळं त्याने केलं आणि एक काळ असा आला की तो जे काही करतोय तेच आवडतंय.
सरकारी नोकरी करत असताना अनेक सहकारी लाभले. वेगवेगळे अधिकारी अनुभवायला मिळाले. कधी मी नवीन ठिकाणी बदलून गेलो तर कधी नवीन अधिकारी, सहकारी बदलून आले.
आमची कार्यालयं म्हणजे सिमेंट किंवा लोखंडी पत्र्याच्या खोल्या, त्यात मोठ मोठी सागवानी टेबलं, लाकडी खुर्च्या आणि लाकडी लोखंडी कपाटं. फायलींचे गठ्ठे कपाटात आणि कपाटांवर रचून ठेवलेली. कामासाठी येणाऱ्या जाणाऱ्या खेडवळ लोकांचा राबता. आम्हीच आमच्या जागेत कसंतरी बसून कामं उरकित असायचो. गर्दीमुळे आणखीनच कोंदट वातावरण निर्माण होत असे.
जिभेचे चोचले तर सर्वच पुरवतात. पण काही लोकांना विचित्र गोष्टी खाण्याची सवय असते . हा धागा त्यांच्यासाठी
विचित्र गोष्टी यासाठी कि त्यातील सर्वच गोष्टी खाण्याजोगी नसतात. पण त्यांना खाण्याचे जणूकाही डोहाळे लागले असतात.
अशा काही गोष्टी खालीलप्रमाणे
१) पाटीवरची पेन्सिल
२) खडू
३) तांदूळ
४) धान्यातले मातीचे खडे
५) गुलाबी मिसरी
६) धना डाळ
७) काळी माती
८) मुलतानी माती
हे लिहीत असताना नकळतच तोंडाला पाणी आले
रस्त्यात कालवा इतका झाला की शंकर्‍या उठलाच. खाटेवर टेकलेल्या बूडाचा आधार घेउनच अशी गिरकी फिरली की पाय खाटेखालच्या बुटावर आले. स्लीव्हलेस टीशर्टाचे खांद्यावरचे दोन कोपरे बोटाच्या चिमटीत पकडले गेले. एक हिसका देऊन दोन्ही हात सवयीने कानावरच्या केसातून फिरले. हात फिरले म्हणण्यापेक्षा हात जागेवर राह्यले, मान पुढे मागे झाली. बुटाची चेन ओढली गेली. मोरीतल्या पाण्याचा हबका तोंडावर बसला तसे ते ओले हात परत एकदा केसावर फिरवून शंकर्‍या खोलीबाहेर पडला.
कुठल्याही पदावरील दुसऱ्या मानकऱ्याला पहिल्या इतकी ओळख आणि प्रसिद्धी मिळत नाही. लाल बहादूर शास्त्री यांच्या बाबतीतही नेमके तेच झाले. जगातील सर्वात मोठ्या लोकशाही देशाचे दुसरे पंतप्रधान. मात्र त्यांच्या नशिबी प्रसिद्धी कमीच आली.
तू आणि पाऊस
गच्च भरलेलं आकाश जणू,
तसच काहिसं निखरतं रूप,
तू आणि श्रावण सरी,
दोघांत आहे साम्य खूप.
बहरल्या हिरव्या डोंगर कडा,
गाभारी घुमला शंखनाद,
कौलावरती टीपटीप पाणी,
शब्द तुझे मज देती साद.
दुथडी भरून वाहे सरिता,
रोज तुझा वर्षाव नवा,
लपून बसला दिनकर कोठे?
स्पर्श गार ना उबदार हवा.
धो धो पडतो नुसता पाऊस,
तू श्रावण मी शब्द ओले,
ओलावल्या त्या भिंती काही,
असेच काही मन ही झाले...
गजानन बाठे
तू आणि पाऊस
गच्च भरलेलं आकाश जणू,
तसच काहिसं निखरतं रूप,
तू आणि श्रावण सरी,
दोघांत आहे साम्य खूप.
बहरल्या हिरव्या डोंगर कडा,
गाभारी घुमला शंखनाद,
कौलावरती टीपटीप पाणी,
शब्द तुझे मज देती साद.
दुथडी भरून वाहे सरिता,
रोज तुझा वर्षाव नवा,
लपून बसला दिनकर कोठे?
स्पर्श गार ना उबदार हवा.
धो धो पडतो नुसता पाऊस,
तू श्रावण मी शब्द ओले,
शेवाळल्या त्या भिंती काही,
असेच काही मन ही झाले...
गजानन बाठे
लहानपणीची एक गमतीशीर आठवण सहज आठवली म्हणून..
पेमा शॉदरॉन यांच्या "Start where you are" पुस्तकातील एक उत्तम प्रकरण "Be grateful to everyone" वाचनात आले. अतिशय आवडले कारण त्याच्याशी रिलेट होऊ शकले.
गेल्या आठवड्यात शण्मुखानंद हाॅलमध्ये एका कार्यक्रमास गेलो होतो. नृत्य, गायन, सत्कार असे विविध कार्यक्रम होते. त्यात सिंधूताई सपकाळांचा सत्कार होता. सिंधूताई अतिशय साधे पातळ नेसून कार्यक्रमास आल्या होत्या. ७२ वर्षांच्या सिंधूताईंना चालण्यास थोडे कष्ट पडतात. स्टेज चढून आल्यावर जवळच त्यांच्यासाठी खुर्ची मांडण्यात आली व ज्या संस्थेतर्फे कार्यक्रम होता त्या संस्थेचे चारही पदाधिकारी आदराने त्यांच्या खुर्चीमागे उभे राहिले. सिंधूताईंनी माइक हातात घेतला व त्या फक्त पुढची १०-१५ मिनिटे बोलल्या. पण एवढ्या वेळात त्यांनी सगळे सभागृह दणाणून सोडले.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
