आज सकाळी लिहिलेले,एका फटक्यात डिलीट झाल्यामुळे परत आता लिहिते.
खरंतर कसं लिहू याबाबत दुविधा आहे.सुरुवात करते.
मीना,माझी नवीन कामवाली तिच्या नवर्‍याच्या प्रेमप्रकरणामुळे त्रस्त आहे.हे प्रकरण सुमारे ६-७ वर्षे जुने आहे.रोज त्यांचे फोन चालू असतात.व्हिडिओ कॉल करताना २ वेळा मीनाने पाहिले.तिने सासर-माहेर दोन्हीकडे सांगितले.आई म्हणाली धीर धर.गावच्या महिलामंडळात (तिचा शब्द) मीनाने तक्रार केली असता,तिला सल्ला मिळाला की पुरावे आण.नवर्‍याचा मोबाईल पासवर्ड तिला माहित नाही.त्यामुळे प्रेयसीबरोबरच्या व्हॉट्स अप संभाषणाचा स्र्कीनशॉट ती घेऊ शकत नाही.
माझ्या आजोळी मोत्या नावाचा कुत्रा होता. भटक्या लोकांकडून पिल्लू आणलेला. अतिशय इमानी कुत्रा. घरातल्यांसाठी अगदी मायाळू प्राणी तर बाहेरच्या लोकांसाठी तेवढाच डेन्जर. तो विशिष्ठ पद्धतीने भुंकू लागला तर घराकडे कोणी नवीन आले समजावे. एकदा तर त्याने चोरही पकडून दिले होते. आजोबांसोबत शेतावर वगेरे जायचा. धान्य टीपणार्या चिमण्या उडवायचा. आजोबा त्याला मुलासारखे जपत. त्याच्याशी गप्पा करत. कोणी आजारी पडले तर तो शेजारी बसून राही. आजोबांच्या शेवटच्या दिवसात त्यानेही खाणेपिणे सोडले होते. (तेव्हा तो दहा वर्षांचा होता) आजोबा निवर्तले, नंतर चारच दिवसात तो ही वारला.
सामाजिक उपक्रमाचे हे आपले दहावे वर्ष. हा उपक्रम तसा मायबोलीकरांना नवा नाही. मायबोलीकरांच्या साथीने गेली ९ वर्षे स्वयंसेवक हा उपक्रम यशस्वीपणे पार पाडत आले आहेत.समाजासाठी कार्य करणार्‍या संस्थांना सामाजिक उपक्रमाद्वारे मदत मिळवून देण्यास आपण प्राधान्य देतो. या उपक्रमात दरवर्षी ज्यांना सरकारकडून फारशी मदत मिळत नाही (वा मिळतच नाही) किंवा संस्था मुख्यत्वे फक्त देणगीदारांवर चालते अशा गरजू संस्थांना प्रामुख्याने वस्तुरुपात मदत करण्यावर आपला भर असतो.
अरेंज्ड मॅरेज मध्ये प्रेमात कसे पडावे? म्हटला तर बाळबोध पण तेवढाच महत्वाचा प्रश्न
सध्या माझ्यासमोर हाच प्रश्न पडलाय राव. आम्ही दोघेही पुण्यातले वय ३५ च्या आसपास, नकार द्यायला काही कारण नाही, पण अँटेचमेंट होत नाहीये.
एक कुटुंब अनेक वर्षे राहत असलेले घर सोडून नव्या जागी रहायला गेले. सानिका त्यांचे एकुतले एक अपत्य. ना धड लहान ना खूप मोठी त्यामुळे इतरांपेक्षा लवकर नव्या जागी रमली.
नव्याने तयार होणारी वसाहत त्यामुळे फार थोडे लोक रहायला आलेले. सानिकाच्या घरासमोर त्याचे घर. नाव मोहित. तिच्यापेक्षा वयाने चार वर्षे मोठा त्यामुळे साहजिकच दादा म्हणून ओळख झाली.
ओळख कोणत्याही नात्यात न अडकता हळूहळू मैत्रीत मुरत गेली. त्यांच्या गप्पांना ना कोणते विषय लागायचे ना कोणती वेळ. दंगामस्ती तर अशी रंगायची की पाहणाऱ्याला हेवा वाटायचा.
रिक्षा तुळशीबागेजवळ थांबली आणि प्रज्ञाचा चेहरा लहान मुलांसारखा खुलला. दोघीही मग तिच्या खरेदीत गुंतल्या. सकाळची वेळ असल्याने गर्दी जास्त नव्हतीच. तिच्या क्लिप, साडीपीन, मुलीला केसांचे बेल्ट, रंगीत बेल्ट, आवडतील त्या सर्व प्रकारच्या चप्पल-सॅन्डल घेऊन झाल्या. गार्गी तिला एकेक गोष्ट आठवण करुन देत होती.
"ए तुला आठवतंय तू अशीच मला सोडून अजयबरोबर आली होतीस एकदा? हे असले झुमके घेतले होते दोघींसाठी?", प्रज्ञाने विचारलं.
"हो तुला किती राग आला होता. घेतलेच नाहीस ते. चल, घे आता एक. मी पैसे देते. ", गार्गी हसून म्हणाली.
.
.
मी ईथे कोण आहे ?
कुठे आलोय मी ...
ह्या अनोळखी जगात !
अज्ञात मी अजुन स्वत:लाच
.... का आलो तरीही !
प्रश्न ..
निव्वळ प्रश्न ..
निरुत्तरित प्रश्न !
ह्या प्रश्नांना उत्तर मिळणे
खरंच गरजेचे आहे का ? ...
माझ्या विशिष्ट शरीराची
मलाच भीती वाटू लागली आहे;
इतक्या वर्षानंतर प्रथमच जाणीव होतेय
माझ्या अस्तित्वाची अन्
काहीच नसल्याचीही !
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
