नातीगोती

"पप्पा!"
"बोल!"
"अंह असा रिप्लाय नाही द्यायचा, वन वर्ड मध्ये."
पप्पा खळखळून हसला. क्वचित पप्पा असा हसायचा.
"बोल माझी माऊ."
"पप्पा वीस वर्षाची आहे मी, माऊ काय म्हणतोय?"
"तू माझी खाऊ माऊ आहेस. बोल ना काय झालंय?"

बातमीचा सारांश आणि नंतर लिंक देत आहे,

फार महत्वाचा नसलं तरी जरा नाजूक विषय आहे. पण चर्चा झाली तर बरे होईल.

परवाची गोष्ट. ऑफिसमध्ये जुन्या प्रोजेक्ट टीम मधली एक सहकारी गर्भवती आहे असे लक्षात आले. तशी हि गुड न्यूज तिच्या सध्याच्या टीम मध्ये तर सर्वांनाच कळली होती. पण मला ती अनेक दिवसांनी पहिल्यांदाच लिफ्ट मध्ये भेटली. प्रेग्नंट आहे लक्षात आले. तर हाय हेलो झाल्यावर मी सहज तिला अभिनंदन म्हणालो. पण तिची प्रतिक्रिया फारशी चांगली नव्हती. वाईटसुद्धा नव्हती. नुसतेच कसनुसे स्मितहास्य केल्यासारखे करून ती दुसरीकडे पाहू लागली. नंतर काही बोलली पण नाही. त्यानंतर लिफ्टमधून बाहेर पडल्यावर सुद्धा बाय वगैरे न करताच निघून पण गेली.

चॅलेंज भाग ३

दिगंत म्हणाला, “who’s next?”. शौनकने मीरा आणि अवनीकडे बघितलं. त्यांपैकी कोणीच पुढे होत नाहीये असं पाहिल्यावर तो म्हणाला, “ठीक आहे, मी वाचतो,” आणि त्याने वाचायला सुरुवात केली.

“लिहिणंबिहिणं मला कठीणच आहे. दिगंत, तुम्हा फिलॉसॉफर लोकांना बरं जमतं असं लिहिणं. आम्ही डॉक्टर म्हणजे three times a day लासुद्धा TDS लिहिणारे.... बघूया कसं जमतंय.

दादा म्हणोनी बाप्पास हाक मारते
कान्हा म्हणोनी भावास साद घालते
अबोल हे शब्द भावना मनांत दाटते
का नसे दादा मला,मनांत खंत वाटते

दुर त्या सिमांवरती मृत्यू सोबतीनं खेळे
बसुनी घरांत आपुल्या काढणे सोपे गळे
शस्त्र हातांत घेऊनी दिवस रोजच मावळे
झाडांत त्या गर्द साजरे राख्यांचे सोहळे

माया काळजांत दाट नात्यांची घर करते
मानल्या भावाची मी मनांत वाट बघते
पांचालीस राखणार्या कृष्णास मी आठवते
भावाबहिणीचे हे बंधन सार्यांत ओढ लावते

―₹!हुल / ७.८.१७

"म्हणजे काय?गाडीची किंमत जितके लाख तितके तरी लोक बसायला नको का त्यात?१२ लाखाची गाडी आणि पाच लोक बसणार याला काय अर्थ आहे?"
"शिऱ्या, रिक्षाच घेऊ का सरळ?दोन अडीच लाखात चार लोक बसतील.ड्रायव्हर ला घट्ट मिठीत घेऊन बसण्याची तयारी असेल तर सहा पण बसतील."

पंख पसरून उडणारी डुकरे

तू माझे काय झाले याची पर्वा केली नाहीस
आणि मी हि तुझी
कंटाळा आणि वेदनांशी सामना करीत आपण चाललो आहोत वेड्यावाकड्या मार्गावर
कधीतरी पावसाकढे बघत
कोणत्या नालायकाला दोष दयावा याचा विचार करीत
आणि बघत ती पंख पसरून उडणारी डुकरे

-उडता डुक्कर

(रूपांतरित / आधारित / प्रचोरीत)

मागच्या आठवड्यात मुलं आणि नवरा भारतात आले आणि मी एकटीच बॉस्टनमध्ये. दोन आठवड्यानी मी येणारच होते. सुरुवातीला हे असं बुकींग केलं तेंव्हा मनात बरेच मनोरे रचले होते. आता 'आई' म्हणून ते समोर मांडले की त्यावर टीकाही होऊ शकते पण दोन आठवडे एकटीच असताना भरपूर टीव्ही पाहायचा, मनोसक्त आराम करायचा आणि बरेच लिखाण पूर्ण करायचे असं ठरवलं होतं. मुलं घरातून गेली आणि घर एकदम शांत झालं. रविवारी बरीचशी कामे पूर्ण केली. तरीही भरपूर वेळ उरला. पण लिहिण्याची मात्र अजिबात इच्छा होत नव्हती. मन एकदम सुन्न झालं होतं. तिसऱ्याच दिवशी तिकीट बदलून घेतलं आणि चार दिवसांत घरी पोचले.

(माणसाच्या मनातील अहंकार किंवा त्याच्या हृदयाला पोहोचलेली एखादी ठेच त्याला कुठल्या थराला नेऊ शकते याच डोळ्यांदेखत बघितलेल उदाहरण. ही गोष्ट आहे त्याची आणि तीची. ही गोष्ट मी त्यांच्याच शब्दात मांडण्याच्या प्रयत्न केला आहे. या दोघांची संसाराची घडी पुन्हा कशी जुळवावी याचा नेहमी प्रयत्न चालू असतो. पण अजूनही प्रयत्नाला यश मिळत नाही. दोघांपैकी कोणीही पडती बाजू घ्यायला तयार नाही. )

कोणत्याही युद्धग्रस्त देशात घडणारी एक नेहमीची घटना. एक सैनिक लढता लढता धारातीर्थी पडतो. अंत्यविधीसाठी त्याचे शव त्याच्या घरी आणतात. सुन्न झालेले त्याचे कुटुंबीय व सुहृद त्याच्या मृत्यूचे दु:ख अन त्याच्या भविष्याची चिंता यात दुभंगून गेलेले असतात. वातावरणात एक अस्वस्थ करणारी , दुखरी शांतता……..काळ जणू गोठलाय. पण त्याचवेळी कठोर वास्तव आपल्या निर्मम अस्तित्वाची जाणीव करतंय...