व्यक्तिमत्व

एक होता माणूसघाण्या. आता तुम्ही म्हणाल 'शी किती घाण वाटतं माणूसघाण्या म्हणायला.' हो पण मराठीने जरा प्रेमळ शब्द दिले तर मराठी कसली. प्रेमळ हा एकच शब्द प्रेमळ असावा मराठीत. असो. तर मी जरा शॉर्टकट मारून त्याला 'माघा' म्हणते. नाहीतर, सारखं माणूसघाण्या म्हणायलाही लै टाईप करायला लागतं. मी काय सांगत होते? हां, माघाची गोष्ट. तर माघा जन्मला तेव्हा काही माघा नव्हता, किंवा त्याला माहित नव्हतं आपण माघा आहोत ते. त्यामुळे त्याचं शाळा, शिक्षण, कॉलेज वगैरे सर्वांसारखंच झालं. उलट शाळेत 'किती बोलतोस रे तू' म्हणून शिक्षकांच्या तक्रारीही यायच्या.

आज संध्याकाळी चालायला बाहेर पडल्यावर कोपऱ्यावर एक ओळखीचा वास आला. खरंतर मी एका नवीन बांधकाम चालू असलेल्या घरासमोरून जात होते. तिथे तो वास येण्याचं काय कारण असेल? तरीही तो वास माझा माग सोडेना. म्हणून थांबले दोन क्षण तिथेच. किराणामालाच्या दुकानातल्या रद्दीच्या कागदांच्या थप्पीचा वास तो. रद्दीच्या दुकानातला नाही हां. तो वेगळाच असतो. हा वास जरासा ओलसर, जरासा तेलकट,मीठ-साखर आणि त्यात मिसळलेला कागदाच्या थप्पीचा. त्या वासाने मला आप्पाची आठवण आली. आता वयानुसार आप्पाला 'अहो आप्पा' म्हणणं गरजेचं, पण सवय.

सकाळी आरुषचा फोन आला - "हॅलो मामा, आजी आहे का रे ? दे ना तिला, मला तिला काहीतरी सांगायचंय तिला", त्यानं एकदम गोड आवाजात सुरुवात केली.
"आजी नाहीये इथे, माझ्याशी बोल की" मी
"नाही, तू आsधी आजीला फोsन दे..य ..."
"हम्म घ्या, लाडक्या नातवाचा फोन आलाय. फक्त आजी सोबतच बोलायचं आहे म्हणे" मी आईच्या हातात फोन देत तिला म्हणालो.

पुढची पाच मिनिटं आजी आणि नातवाचं फोनवर काय खुसुरफुसुर चालू होतं कोणास ठाऊक.
"काय म्हणाले साहेब ?" फोन झाल्यावर मी आईला विचारलं,

सुमारे महिन्याभरापूर्वी मला महेश काळे कोण हे नक्की सांगता आलं नसतं. मुळात शास्त्रीय संगीतात काही विशेष रुची नाहीये.
पण एक दिवस अचानक youtube वर एक विडिओ दिसला.
विडिओ मध्ये महेशला बघून त्याच्याविषयी जाणून घ्यावं वाटलं आणि जी माहिती मिळाली ती ऐकून/ वाचून चकित झाले. त्यानंतर वेड्यासारखे सगळे interviews, व्हिडिओ मिळेल ते बघत सुटले. ‘अरुणी किरणी’ तर रिपीट मोड वर ऐकतेय महिन्याभरापासून. कट्यार चे सगळेच गाणे डाउनलोड केले आणि ऐकतच राहिले. कितीदा ऐकलं तरी कंटाळा येत नाही. मनावर जणू महेश काळेचं गारुड झालंय. अजून कोणी आहे का माझ्यासारखे वेडे?

सुर्वे अण्णा, एक तिरसट चेहऱ्याचा माणूस होता. त्यांचे बारिक बारिक डोळे , रुंद चेहरा, लहानसं पक्षांच्या चोचीसारखं नाक आणि त्यावर सतत बसलेला राग , कोणालाही त्यांच्या जवळ फिरकू देत नसे. त्यांचा पेहराव म्हणजे पांढरा बुशशर्ट आणि पँट . क्वचित तो बुशशर्ट चौकडीचा असे . ते टीशर्टही घालीत असत. व्यायाम करीत राहिल्याने शरीर मजबूत व पिळदार होते. वय असेल साठ बासष्ट. कोणत्याही हालचाली ते फार लवकर लवकर करीत असत. त्यांना मुळी गलथानपणा , आळशीपणा आवडत नसे. आम्हाला तर ते सांगत , " रानडे तुम्ही साठीमध्ये असे कमरेवर हात ठेवून चालणार. मी पाहा. अजून डबलबार , सिंगल बार करतो. "..... .

वाली...

का?आपल्यांनी चालल्या चाली पुन्हा !
पाठीस मीही बांधल्या ढाली पुन्हा !

दिसले तुला ते काल माझे हासणे,
सुकणार माझी आसवे गाली पुन्हा !

ठोठावते सुख आज माझे दार पण,
माझ्याच चुकचुकल्या बघा पाली पुन्हा !

माथी उन्हे पण झाड मी हिरवे जरी
झडणार मग त्या आतल्या साली पुन्हा !

जातो अता घेवून माझी वेदना,
शोधाल मग जखमेस त्या वाली पुन्हा !

प्रिय राजन सावंत......

अस्त

खंगलो उध्वस्त नाही !
झिंगलो मदमस्त नाही !

मीच भेटे ना मलाही ,
एवढा मी व्यस्त नाही !

विकत घ्यावे मज् कुणीही ,
एवढाही स्वस्त नाही !

बघ अवेळी येत आहे ,
आठवांना शिस्त नाही !

गाल देऊ मार खाण्या ?
मी तसा "नेमस्त" नाही !

रक्षका कर तूच चोरी ,
जर इमानी गस्त नाही !

तो कधी ना भेटला जो ,
आपल्यांनी त्रस्त नाही !

मी रवी आहे उद्याचा ,
कोंबड्यावर भिस्त नाही !

ओळ सुचली वाटले मग ,
आज माझा अस्त नाही !

वृत्त - मनोरमा (गालगागा गालगागा)

( सूचनांचे स्वागत )

लॉकडाऊन पोस्ट- १

आपल्या वाटणीला आलेलं भाग्याचं संचित नियती कशी क्रूरपणे हिरावून घेते... सुनील देशपांडे यांच्या आनंदी सहवासाचं भाग्य मला गेल्या काही वर्षांत लेखनाच्या निमित्ताने लाभलं. आज सुनीलजी आपल्यात नाहीत, ही दु:खद बातमी कळली. शरीरातल्या रक्ताची एक थंडगार शिरशिरी शिरापासून पायापर्यंत सरसरत सरकली, आणि मन सुन्न झालं...