तुम्हाला तुमचं घर भाड्याने द्यायचं आहे? तुम्ही घरमालक आहात का? एक फुकटचा सल्ला.. नको, ताबडतोब घर विका! भाड्याच्या फंदातच पडू नका. उगाच मनस्ताप! स्वानुभवाचे बोल आहेत. तरीपण धाडसी निर्णय घेताय? माझ्या लाख लाख शुभेच्छा!
"अनुप्रासलो मरणे" - आरती प्रभु ( दिवेलागण) - या काव्याचे रसग्रहण करण्यासाठी हा धागा सुरु केला आहे. मायबोली वरील जाणकारांनी कृपया या कवितेचा अर्थ, संदर्भ, रसग्रहण इथे करावे.
अनुप्रासलो मरणे
“सगळे तय्यार ?,”
“ ए थांब थांब मी पण आलेच “
“ए आता पटकन कर न क्लिक, सगळे येतात आहे न फोटोत?”
शांता शेळके यांची ही कविता जेव्हा आशा भोसले यांच्या स्वरांमधून आपल्याला भेटायला येते तेव्हा स्वप्नातला गाव हे शब्द मनात रुंजी घालतात. दूर जाणारी आणि स्वप्नातल्या गावी नेणारी वाट कशी असेल या बद्दल कुतुहल वाटू लागते, आणि त्या वाटेच्या दिशेने मी विचार करू लागते. त्यावेळी वेगवेगळे बघितलेले रस्ते मला आठवू लागतात आणि नकळत मला त्या प्रत्येक रस्त्याचे, वाटेचे वेगवेगळे पैलू दिसू लागतात. कवितेमधील वाट ही कच्ची पायवाट आहे की डांबरी रस्ता आहे ही जरी कळत नसले तरी आपल्या डोळ्यासमोर ती पायवाट च असावी असे चित्र उभे राहते.
चित्र बघून उमटलेली ही एक सूक्ष्मकथा..
आजच्या ह्या डिजिटल युगात जवळ येतायत अस वाटत असतानाच, आपली आपली म्हणताना, न कळत दुरावत जाणारी एक धूसर हुरहूर लागून जाते..
...
“चहाची तीच चव, तोच वास आणि तस्साच रंग. आई कसं ग जमतं तुला…?“ आईने आणलेल्या चकलीचा तुकडा तोंडांत टाकत निमाने आईला विचारलं.
ते चौघेही - तिचं पूर्ण कुटुंब - रविवार दुपारच्या चहाच्या गप्पा टाकत होते.. सगळं अगदी तस्सच.. जणू शारदा निवासातच होते ते.
गेला आठवडाभर मंडळींच्या स्वागतासाठी केलेली यातायात सार्थकी लागली म्हणून निमानं समाधानाने मोठा श्वास घेतला आणि परत त्यांच्या गप्पात सामील झाली.
काल ट्रेनमधून उतरलो. सोबत मुलगा होता. जो नुकताच दुसरीत गेला आहे. त्याला ट्रेनमधून प्रवास करायला फार मजा येते. बाय रोड जायचे म्हटले की रडायलाच लागतो, ट्रेनचा हट्ट धरतो. पहिल्या विमान प्रवासात सुद्धा झोपून गेला, ट्रेन सारखी मजा आली नाही म्हणाला. कारण ट्रेनच्या खिडकीची त्याला वेगळीच क्रेझ आहे. ट्रेनमध्ये चढलो आणि खिडकीची जागा रिकामी दिसली नाही तर तो चिडतो, रडतो, माझ्या हाताला खेचून मला ट्रेनमधून उतरायला भाग पाडतो. कारण ट्रेनच्या गर्दीचा अनुभव अजून त्याने घेतला नाहीये. ट्रेनमध्ये साधे बसायला मिळणे सुद्धा कित्येकांसाठी त्या दिवसाचे सर्वात मोठे सुख असते याची त्याला कल्पना नाहीये.
(भाग ४ - https://www.maayboli.com/node/86621)
मितूनं भल्या पहाटे मिहिरची बेडरूम गाठली. दरवाजा ठोकला. मिहिरनं पेंगुळलेल्या अवस्थेत दरवाजा उघडला. मितू वॉज लुकिंग लाईक अ डिव्हाईन व्हिजन! काळे टाईट्स, त्यावर कलरफुल लॉन्ग स्लीव्ह्ड लेटर्ड, पायांत फ्लोटर्स. तिचा चेहेरा प्रफुल्लित होता, त्यावरून आनंदाचं ओज ओसंडत होतं! "वेक अप, स्लीपी हेड!” करून तिनं शिमगा केला. "हिऱ्या, चल लवकर समुद्रावर जाऊ, सूर्योदयाच्या आत...”
(भाग ३ - https://www.maayboli.com/node/86619)
(भाग २- https://www.maayboli.com/node/86617)
महिना उलटून गेला होता. आता मिहिर बऱ्यापैकी रूळला होता. तिथे गरजेचं म्हणून ड्रायव्हिंग शिकून घेतलं होतं. लायसन्सही मिळालं. मग प्रॅक्टिस व्हावी म्हणून कमल रोज त्यालाच गाडी द्यायचा आणि स्वतः आरामात बसून जायचा यायचा. मग वीकेंडचं शॉपिंग असो वा मंडई. हळूहळू मिहिरचं बेबी-सिटींग संपून तो आता गोष्टी आत्मविश्वासपूर्वक करायला लागला होता. यात महत्त्वाचं म्हणजे आता त्याला स्थानिक लोकांची बोलीभाषा बऱ्यापैकी कळू लागली होती. त्यामुळे संवादाची अडचण सुटली होती.
