चित्र बघून उमटलेली ही एक सूक्ष्मकथा..
आजच्या ह्या डिजिटल युगात जवळ येतायत अस वाटत असतानाच, आपली आपली म्हणताना, न कळत दुरावत जाणारी एक धूसर हुरहूर लागून जाते..
...
“चहाची तीच चव, तोच वास आणि तस्साच रंग. आई कसं ग जमतं तुला…?“ आईने आणलेल्या चकलीचा तुकडा तोंडांत टाकत निमाने आईला विचारलं.
ते चौघेही - तिचं पूर्ण कुटुंब - रविवार दुपारच्या चहाच्या गप्पा टाकत होते.. सगळं अगदी तस्सच.. जणू शारदा निवासातच होते ते.
गेला आठवडाभर मंडळींच्या स्वागतासाठी केलेली यातायात सार्थकी लागली म्हणून निमानं समाधानाने मोठा श्वास घेतला आणि परत त्यांच्या गप्पात सामील झाली.
काल ट्रेनमधून उतरलो. सोबत मुलगा होता. जो नुकताच दुसरीत गेला आहे. त्याला ट्रेनमधून प्रवास करायला फार मजा येते. बाय रोड जायचे म्हटले की रडायलाच लागतो, ट्रेनचा हट्ट धरतो. पहिल्या विमान प्रवासात सुद्धा झोपून गेला, ट्रेन सारखी मजा आली नाही म्हणाला. कारण ट्रेनच्या खिडकीची त्याला वेगळीच क्रेझ आहे. ट्रेनमध्ये चढलो आणि खिडकीची जागा रिकामी दिसली नाही तर तो चिडतो, रडतो, माझ्या हाताला खेचून मला ट्रेनमधून उतरायला भाग पाडतो. कारण ट्रेनच्या गर्दीचा अनुभव अजून त्याने घेतला नाहीये. ट्रेनमध्ये साधे बसायला मिळणे सुद्धा कित्येकांसाठी त्या दिवसाचे सर्वात मोठे सुख असते याची त्याला कल्पना नाहीये.
(भाग ४ - https://www.maayboli.com/node/86621)
मितूनं भल्या पहाटे मिहिरची बेडरूम गाठली. दरवाजा ठोकला. मिहिरनं पेंगुळलेल्या अवस्थेत दरवाजा उघडला. मितू वॉज लुकिंग लाईक अ डिव्हाईन व्हिजन! काळे टाईट्स, त्यावर कलरफुल लॉन्ग स्लीव्ह्ड लेटर्ड, पायांत फ्लोटर्स. तिचा चेहेरा प्रफुल्लित होता, त्यावरून आनंदाचं ओज ओसंडत होतं! "वेक अप, स्लीपी हेड!” करून तिनं शिमगा केला. "हिऱ्या, चल लवकर समुद्रावर जाऊ, सूर्योदयाच्या आत...”
(भाग २- https://www.maayboli.com/node/86617)
महिना उलटून गेला होता. आता मिहिर बऱ्यापैकी रूळला होता. तिथे गरजेचं म्हणून ड्रायव्हिंग शिकून घेतलं होतं. लायसन्सही मिळालं. मग प्रॅक्टिस व्हावी म्हणून कमल रोज त्यालाच गाडी द्यायचा आणि स्वतः आरामात बसून जायचा यायचा. मग वीकेंडचं शॉपिंग असो वा मंडई. हळूहळू मिहिरचं बेबी-सिटींग संपून तो आता गोष्टी आत्मविश्वासपूर्वक करायला लागला होता. यात महत्त्वाचं म्हणजे आता त्याला स्थानिक लोकांची बोलीभाषा बऱ्यापैकी कळू लागली होती. त्यामुळे संवादाची अडचण सुटली होती.
(भाग १ - https://www.maayboli.com/node/86615)
पहिला दिवस असा सुरू झाला. उशीर झाला, पण तसंही कमल लेट लतीफ म्हणून प्रसिद्ध होताच. पहिल्यांदा कस्टमर साईटलाच घेऊन गेला मिहिरला. वेगवेगळ्या लोकांशी ओळख होत होतं होती. हाय हॅलो चालू होतं. मिहिर पुण्याहून सॉफ्टवेअरचं नवं व्हर्जन घेऊन आला होता. त्यामुळे अनेकांना त्याची उत्सुकता होती. खूप गहिरं कारण होतं, दोन अर्थांनी - काहींचं काम सोपं होणार होतं, तर काहींची नोकरी जाणार होती! पण हे मिहिरला त्या क्षणी कळायचं कारण नव्हतंं.
"मैं बिभुतीमनोज कर्माकर, लोग मुझे कमल बोलते है."
"हाईईई कमल!"
Maternity leave वरून परत कामावर रुजू झाल्यापासून सगळंच बदलून गेलंय.
म्हणजे, काम बरचसं तसंच आहे , पण लोक बदलल्यासारखे वाटतायत . कामाच्या ठिकाणी एखादी situation येते , पूर्वीसारखीच, पण आता माझा अंदाज आणि प्रतिक्रिया वेगळ्या असतात.
आणि वेगळ्या म्हणजे अगदी 'ऑंटी type '. Aunty आपल्या सर्वांच्या ऑफिसेस मध्ये एखादी तरी असतेच ना, तशी. जी नेहमी उशीरा कामावर येते पण संध्याकाळी सर्वात आधी निघते, तशी. जिला उशीरा थांबून काम करणं अजिबात म्हणजे अजिबात पटत नाही आणि जेव्हा नाईलाज होतो तेव्हा जिची प्रचंड चिडचिड आणि संताप होतो, तशी aunty .
