तत्त्वज्ञान

एक वेळ अशी येते कि

तुम्हाला झाडं जवळची वाटू लागतात

तुमच्याशी फुलं बोलू लागतात

सारे पक्षी तुमच्याकडेच बघून उडतायत

असं वाटू लागलं

कि समजा तुमची प्रेमळ पहाट झालीय

दूर मनाच्या आकाशात

एक प्रेमाची चांदणी उगवलीय

ती जशी टीम टीम करू लागेल

तसं प्रेम पसरेल चराचरी

नखशिखांत बनवेल प्रेम पुजारी

सुचतील रात्रीबेरात्री नवीन उखाणे

भल्या पहाटे द्याल कबुतरांस दाणे

गप्प घालाल विवेकानंदांची घडी

तोंडाचा होईल चंबू अन नजर सताड उघडी

मायबापास वाटेल जेव्हा

तुमचा काहीतरी बिघाड झालायं

दवा दारु देऊनही

रात्रीला पंख फुटले

अन ती गेली उडून

दिवस बिचारा काम करून

गेला थकून भागून

शोधू कुठं अन जाऊ तरी कसं ?

हि अर्धवट नोकरी सोडून

विचार करुनी वेडा झाला

मग्न गेला बुडून

वैनतेया सांगे विनवून

कामिनीस आण शोधून

खगराज चहू भ्रमण करुनि

आला निरोप घेऊन

गरोदर आहे यामिनी

सांगे तात बनलात आपण

गळून पार अर्धा झाला

जमीन गेली सरकून

कोण देईल सुट्टी मजला ?

कोण ठेवेल धरती झाकून ?

उडणारा बोजवारा आठवून

हात पाय गेले गळून

शिस्तीत नोकरी केली असती

ओंजळीत शब्द मोजकेच माझ्या
झोळीत भावना अनेक
शब्द कुठं अन कसं पेरू
याचीच पडलीय मला मेख II
शब्द तो परतुनी येता
भावना ती तीव्र होई
शब्द तो परतुनी येता
भावना ती तीव्र होई
उतरता दौतीतुनी ते
मन मात्र शांत होई
तृप्त होता मन
जणू शब्द होई नाहीसा
भावनांनी पुन्र्जन्मायचा
घेतला आहे वसा II
शब्द जोडे भावनेला
साद मन जे घालिती
सोडावी कोडे क्षणात
भावना ज्या मांडती
शब्द वाहे भावनांना
नित्य नव्याने जन्मती
शब्द माझा सोबती , गड्या
शब्द माझा सोबती अन
शब्द ती सरस्वती II

आजकालचे सौंदर्य डोळ्यात मावत नाही

कोण खरंच सुंदर मनाने, तेच तर कळत नाही

जी बघावी एकसारखीच दिसते

उगाच ओळखत नसली तरी , गालातल्या गालात हसते ॥

पूर्वी फार बरे होते , फक्त नजरेचे इशारे होते

ती पण बघायची दुरून चोरून चोरून

जवळ येता जरा तिच्या

निघून जायची पटकन , मान खाली घालून ॥

आमचा काळ बरा होता , साधे असलो तरी खरा होता

मी असं म्हणत नाही , कि आजच्या प्रेमात दमच नाही

जोड्या भरपूर जुळत असतात , पण खरी कुठली तीच मिळत नाही ॥

दूरचित्रवाणीवर चित्रपटात , पूर्वी फक्त दोन फुलं एकत्र यायची

असं किती दिवस अजून, फक्त बघायचं ,

म्हणून ठरवलं निदान डोळे तरी मारायचं

जाणूनबुजून एकदा गाठली तिला

चांगलाच मारला सणकून डोळा ॥

भडकून तिनं लाखोली वाहिली

चारचौघात बोलली " उंदीर साला "

पुढची शेपटी मागे नेली

मी पण बोललो मग " चिचुंद्री साली " ॥

प्रेमदूधात मिठाचा खडा पडला

दूध गेलं उडत , शिव्यांचा सडा पडला

वाग्युद्धध ते असेच चालले

पशूप्राण्यांचे दिले दाखले

नक्की कोण कुठल्या वंशाचा

कुत्रा मांजर डुक्करहि आले ॥

अशी भांडली,अशी भांडली

उभी आडवी तिनं चड्डी फाडली

निष्ठुर कली मन अन कीर्तन मायेचे

संसार निर्धार आधार बीजाचे II

बीज बोयी मानव , वात्सल्य केवळ त्या चौकटीत

घृणा वाढे ती सदैव, करी मंथन विद्येचे II

कल्लोळ माजे दुःख होता जीवाला

हर्षात जवळी तो मद्याचा प्याला II

कसा आलो जन्मी , ते अज्ञात सारे

प्रबळ झालो , त्याचे श्रेय लुटे रे II

जननि भासे पापी , जिने जन्म दिधला

तू बीज बोताक्षणी तिला विसरला II

कुठे फेडीशी हे पांग, सांग तू रे वैष्णवा

अनाथ होशी निर्गमनि नरकातसुद्धा II

{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }

विचारांच्या गर्दीत शोधतोय मी कुणाला ?

तिला कि मला स्वतःला

ती पण आता पुसट वाटू लागलीय

अवती भवति तिच्या विचारांची गर्दी झालीय

स्वतः शोधतोयं त्या मनाला

ज्याने साद दिली होती पूर्वी तिच्या भावनांना

आढे वेढे घेवून लग्नाचे पेढे वाटले

कमी होते कि काय म्हणून

राहत्या घराचे दरवाजे पण छाटले

छाटून सर्व खिडक्या अन दारें

एक सुंदर घरकुल थाटले

टाकली भिंत मध्ये उभी

पल्याड ते सर्व नातलग

अल्याड माझे दोन छकुले जीवलग

त्यांनाच घेउनि पुढे जायचे

त्यांनाच बघुनी स्वतःशी लढायचे

अन लढता लढता कायमचे जायचे

च्या मारी लय भारी ,

आपली लव्हस्टोरी एकदम न्यारी

दिल अपना दरवाजा है तो वोह है समुंदर

तेरे सामने कोई नई

तूइच मला है सुंदर

तुझ्यासाठी सोडली मी जानू

माझी वडिलोपार्जित प्रॉपर्टी

मी एकुलता एक खानदानाचा

तर तू शिरीमंताची कार्टी

नारळीपोफळीच्या बागा होत्या

होते नारळ लटकलेले

तुझे नारळ बघितले

सरळ प्रॉपर्टीमधून हात झटकले

त्यादिवसापासून ते स्वप्नात येऊ लागले

डोळ्यासमोर हलू लागले

कल्पवृक्ष का म्हणतात हे पटू लागले

ठरवून टाकले मनाशी सरळ

पाहिजेत मला हेच नारळ

एक वेळ अशी येते कि

तुम्हाला झाडं जवळची वाटू लागतात

तुमच्याशी फुलं बोलू लागतात

सारे पक्षी तुमच्याकडेच बघून उडतायत

असं वाटू लागलं

कि समजा तुमची प्रेमळ पहाट झालीय

दूर मनाच्या आकाशात

एक प्रेमाची चांदणी उगवलीय

ती जशी टीम टीम करू लागेल

तसं प्रेम पसरेल चराचरी

नखशिखांत बनवेल प्रेम पुजारी

सुचतील रात्रीबेरात्री नवीन उखाणे

भल्या पहाटे द्याल कबुतरांस दाणे

गप्प घालाल विवेकानंदांची घडी

तोंडाचा होईल चंबू अन नजर सताड उघडी

मायबापास वाटेल जेव्हा

तुमचा काहीतरी बिघाड झालायं

जोर काढुनी पोर काढलं

काट्यावरचं बोर निघालं

ऐन उमेदीत रंग दाखवलं

कार्ट सालं क्रूर निघालं

नाना स्वप्नं पाळण्यातली

अश्रूं बनली पापण्यातली

स्मरती कर्मे मागली पुढली

काठी साली कमकुवत निघाली

मी पण देखील हेच केले

उगाच वाही अश्रुंचे नाले

का दोष त्या नशिबाला ?

पुसले का कधी आईबापाला ?

{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }