कविता

सिटीतल्या रोड्सवरून
पोएट भटकत जातो
तेव्हा टिपतो तो व्हेन्समधलं
कुठे वाहणारं कुठे गुठळलेलं ब्लड,
भिंतींमध्ये खोल एम्बेडलेला नॉईज,
सिमेंटच्या गॅप्समधून येणारा मल्टीलेयर्ड अरोमा,
स्कीनच्या पोअर्सना पाणी आणणारा सिटीचा फ्लेवर,
आणि पार्कापार्कांवर सेटल झालेली
अर्बनस्तानाची आफ्टरटेस्ट
पोएट टच करतो इतरांचे एक्स्पीरीयंसेस
आणि फील करतो स्वतःचे फीलिंग्ज

नमस्कार मायबोलीकर,

पहिल्यांदाच लहिण्याचा प्रयत्न केलेला आहे, काही चुकल्यास क्षमा असावी.

आठवण
आयुष्याच्या उत्तरार्धात सर्व आठवू लागले.
सुटून गेलेले क्षण आठवण म्हणून पहिले.

एका कवितेने
मला अमौनाची शपथ घातल्यापासून
मी एक वाहता झरा झालोय!
माझ्या उगमाशी असलेले बुद्बुद् शब्द,
त्या उगमापलीकडे असलेल्या
शाश्वताचा अर्थ
थेट संसारसागरापर्यंत
अनेक वाटांनी,
हळूहळू,
पण ठाम पोहोचवतात!
मग सनातन सूर्य
त्या अर्थांचं पांघरूण विणतो
धरा नेमस्त गर्भार होते,
आणि झऱ्याला
अखंड शब्द मिळतात!
आता मी
त्या उगमापलीकडे जायचं म्हणतोय!
फक्त,
बुद्बुदाच्या उठण्या-मिटण्यामधला
क्षण सापडायचा अवकाश!
~ चैतन्य दीक्षित

कवितेस....

साधीशीच वाटेल अशी सुती साडी, गोरा रंग, कपाळावर ठसठशीत नजरेत भरेल असं कुंकू, कानात मोत्याच्या कुड्या, मोठे डोळे आणि त्यावर मोठ्या फ्रेमचा चष्मा, डोक्यावरुन पदर घेतलेला, हसतमुख चेहरा, साधंसच वाटेल असं रसाळ, ऐकत रहावं असं प्रेमळ बोलणारी आजी ही शांताबाईंची झालेली पहिली ओळख. त्याकाळी दूरदर्शनवर एक कवितांचा कार्यक्रम सादर होत असे, आणि घरी आजी तो मनोभावे ऐकत असे. त्यात म्हटल्या जाणार्‍या कित्येक पारंपारिक कविता आजीला तोंडपाठ होत्या आणि दूरदर्शनवर त्या सुरू झाल्या की इकडे आजी त्या पूर्ण करत असे.

मन 'पोलादी', हे ठावूक मजला आहे
चिंतेचे कारण? वाट 'चुंबकी' आहे

मन अजाण? हट्टी? काय म्हणावे सांग!
ते,अशाश्वताला शाश्वत समजत आहे

मन डोकावतही नाही गर्दीमध्ये
ते 'आयसोलेशन' मधेच रमले आहे

मन म्हणाल ते ते, सर्व बाळगून आहे
ते किंमत जोखून, वापर ठरवत आहे

मन चंचल नाही परी स्थिरही नाही
हे 'भलेबुरे'च्या मधले काही आहे

मन उलट-सुलटचा खेळ खेळते आहे
हा विणकामाचा छंद, अघोरी आहे

नमस्कार माबोकर,

'सुचेतस आर्टस' ही अभिवाचन, ऑडिओबुक्स, भाषांतर यामधे काम करणारी संस्था आहे.व आम्ही मराठी भाषा संवर्धनासाठी काम करतोय.
ह्या वर्षी आम्ही प्रथमच 'कविता/गजल सादरीकरण स्पर्धा २०२२' आयोजित करत आहोत.

आपण ह्यात वैयक्तिक किंवा सांघिक भाग घेवू शकता.

अधिक माहितीसाठी मला संपर्क करावा - ७७०९०७३००८ / pisalvinita@gmail.com

माझ्या कवितांचा ‘कदाचित’ हा (पहिला आणि शेवटचा) काव्य-संग्रह दोन वर्षांपूर्वी प्रसिद्ध झाला त्या दिवसाच्या आठवणी दाटून येतात. तो माझा सत्तरावा वाढदिवस होता! माझ्या बाबतीत असे काही होणार आहे असे कुणी मला माझ्या चाळीशी-पन्नाशीत सांगितले असते तर मी त्या माणसाला वेड्यात काढले असते कारण जवळपास अर्धे आयुष्य जगून होईपर्यंत मला काव्य हा एक दुर्बोध आणि ‘कठीण’ साहित्य प्रकार वाटायचा.

माझं ते दीक्षित डाएट चालू असताना
तू चीझ बर्स्ट पिझ्झा खातेस
अन माझ्या त्या ढेरीकडे
कुत्सित नजरेने बघतेस

सकाळचा नाश्ता करायचा नाही
असं ठरलं होतं आपलं
बटाट्याचे वडे तळताना
तुला काहीच कसं नाही वाटलं?

दिवसातून फक्त दोनदा जेवणार होतो
कमी गोड कमी खाणार होतो
तुझ्या या साजूक तुपातल्या बिर्याणीचं
मी काय बरं करणार होतो?

सोळा तास लंघन करायचं होतं
हाल्फ चड्डीवर पळायचं होतं
त्या इन्शुलीनला फैलावर धरून
ताळ्यावर आणायचं होतं

पण तू मास्टरचेफ बघू लागलीस...