कविता

ही बागही माझी नाही हा बहरही माझा नाही

हा चैत्र कधीचा आला अजुनि वसंत आला नाही
ही बागही माझी नाही वा हा बहरही माझा नाही...

ती सावज होती माझे पण ती हसुनी कोवळे पाही
मी पारधी आता नाही अन् हा बाणही माझा नाही...

अलवार स्पर्श तव होता रोमांच तरारे अंगी
माझे ह्रदयही माझे नाही अन् मी ही माझा नाही...

पलिकडल्या तीरावरती माझे सौख्य थांबले होते
पण ही नौका माझी नाही अन् नावाडी माझा नाही...

होकार दिलास न मजला वा नकार दिला नाही
उपेक्षा जगू देत नाही प्रतिक्षा मरु देत नाही...

आज खूप दिवसांनंतर कविता ऐकली किंवा त्यासाठी वेळ मिळाला असे म्हणेन..मधुराणी प्रभूलकर यांच्या कवितेचे पान या सदरातील ही कविता..कविता अशी आहे..
चहाच्या कपासोबत त्याने मैत्रीचा हात पुढे केला.
फ्रेंडस! ती भांबावली..
लग्न झालंय, मुलं मोठी, सगळे छान चाललंय म्हणाली.
तो हसला आणि म्हणाला, मी मैत्री म्हणतोय तुला,
ती पुढे म्हणाली, आणि कसं आहे मला असे हे आवडतच नाही. मी बरी, माझे काम बरं, ह्या असल्या गोष्टी न साठी माझ्याकडे वेळच नाही.
तो पुन्हा हसला आणि म्हणाला अग मी मैत्री म्हणतोय तुला,

लपून रहात नाही...

आनंदाचा बुरखा
पांघरुनही माझ्या
चेहऱ्यावरचे दु:ख
लपून रहात नाही...

मित्र-सख्यांच्या सहवासात
हास्यविनोदाच्या कल्लोळात
काळवंडलेला माझा चेहरा
लपून रहात नाही...

कामाच्या धबडग्यात
स्पर्धेच्या या जगात
माझी निरिच्छता
लपून रहात नाही...

नातेवाईकांच्या घोळक्यात
त्यांनी दिलेल्या आधारात
माझे अनाथपण
लपून रहात नाही...

जगायला तर हवेच
हसायला तर हवेच
त्या हसण्यातले माझे अश्रू
लपून रहात नाहीत...

*

अवास्तव स्वप्नांच्या विश्वात
मी कधी वावरलोच नाही
वास्तवाचे भान माझ्या
मी कधी विसरलोच नाही

मर्यांदांची जाण माझ्या
सदा ठेवुनी मनी
प्रयत्नांची कास माझ्या
मी कधी सोडलीच नाही

असंख्य आली अपयशे
झाल्या अनेक उपेक्षा
यशाची त्या आस माझ्या
मी कधी गमावलीच नाही

दीर्घ अशा या प्रवासात
झाल्या अनेक जखमा
चिकाटीच्या औषधाने
त्या भरल्यात आता

ठेवलेल्या संयमाची
दिसू लागलीत फळे
जागोजागी दिसू लागलेत
आता यशाचे मळे...

***

अथांग या आकाशात
आता मला उडायला हवं
बंदिस्त या पिंजऱ्याचं दार
आता मला तोडायला हवं

आयुष्यातील क्लिष्ट गणितं
सोडवणं थांबवायला हवं
संसारातील सुख दु:ख
यातील लक्ष काढायला हवं

करण्यासारख्या असंख्य गोष्टी
वाचन, लेखन, ज्ञानसंवर्धन
व्यर्थ मनोरंजनातील वेळेचा
अपव्यय आता टाळायला हवा

मर्यादित या आयुष्यातील
प्रत्येक क्षणच महत्वाचा
एक एक क्षण कामी आणणं
कटाक्षानं पाळायला हवं

आलो, जगलो आणि मेलो
असे जीवन का जगावे
काहीतरी करुन जाणं
हेच ध्येय ठेवायला हवं...

***

अनेक वर्षांच्या प्रतिक्षेनंतर
आस माझी फळास आली
आज अचानक कुठुन तरी ती
हलकेच माझ्या दारी आली

भेट तिची स्वप्न माझे
असे अचानक पुरे झाले
कोणत्या जन्मीचे पुण्य माझे
या जन्मी कामास आले

शोधात होतो सदैव तिच्या मी
गवसत नव्हती कुठे कधी ती
कसे तिला मी कुठे भेटावे
सांगत नव्हते कुणी मित्रही

आज अचानक भेट जाहली
जाणिव आहे ओळख नवी ही
तरी अडखळत हा चालू केला
संवाद त्या माझ्या कवितेशी...

***

सकारात्मकता जोपासूया. प्रतिकार शक्ती वाढवूया. निसर्ग काहीं सांगतोय.

फुलांनी फुलणं सुरूच ठेवलंय. उन्हाळा आपल्या पद्धतीने वाढतोच आहे. पावसाळा येईल. म्हणजे काळ पुढे जाणारच आहे. ऋतू असेच आपलं चक्र चालवणार आहेत.

या सकारात्मकतेसाठी ही कविता.

असें ऋतुनी
सजावेधजावे
नटूनि थटूनि
येणे करावे

असे फुलांनी
उमळणे करावे
हळूच हसोनी
मग दरवळावे

पहाटवाऱ्याने
कळीस स्पर्शावे
गूढ जाणिवेने
तिने थरथरावे

पानांच्या कुशीत
हळू नांदताना
स्वयंपण सोशीत
उन्हे पेलताना

माझे परम दैवत
हरवून बसलोय मी
पाठीशी उभी आधाराची भिंत
ढासळलेली पहातोय मी

माैज-मजेचे दिवस
आता सारे संपलेत
सारे बाल्य माझे
गमावून बसलोय मी

तुमचे ते हास्य
तुमचे ते बोलणे
हवेहवेसे ते सारे
आज शोधत बसलोय मी

आदर्श वडील कसे असावे
याचे मूर्तिमंत रुप तुम्ही
तुमच्या त्या वात्सल्यासाठी
अक्षरश: वेडावलोय मी

तुमच्याशी प्रेमभरा संवाद
क्वचित झालेला वाद
तरीही तुमच्या जवळ बसून
होणारी ती चर्चा आठवतोय मी

निरोप म्हणजे देवाला नमस्कार
निघताना हातावर घातलेलं दही
पाठीवर थरथरता हात आजीचा
सांगून जातो बरंच काही

न सैलावणारी घट्ट मिठी
छकुल्या हातांनी केलेला टाटा
जेव्हा दुरावतात सखे सोबती
जेव्हा वेगळ्या होतात वाटा

साता समुद्रांपार पहिली भरारी
सासरी चाललेल्या ताईची पाठवणी
हसण्याचा केलेला आटोकाट प्रयत्न
दडवीत हुंदका
लपवीत डोळ्यातलं पाणी

सहवासातल्या क्षणांच्या आठवणींची दाटी
विरहाची हुरहूर जडावलेली अंतः करणं
निरोप म्हणजेच परतीचं तिकीट
निरोपातच असतं पुढल्या भेटीचं बोलावणं