कविता

लोकं शहरांसारखी की शहरं लोकांसारखी
लोकं शहरांमध्ये राहतात आणि शहरं लोकांमध्ये
माझ्यात एक शहर आहे
तसं तुझ्यातही एक शहर आहेच की ....

आज बहुत दिनो बाद अलमारी खोली तुम्हारी
और अंदरसे यादों की खुशबू आ गयी..
खुद को रोक न सकी तो देखा
की अंदर कुछ पुरानी किताबे तो है,
मगर उन पन्नो पर लिखे तुम्हारे लफ्झ आज भी उतनेही जवान
एक तसबीर मिली है और उसमे तुम भी,
तसबीर मे रंग उतनेही नए लगे जितने तुम बुढे
नीचे कुछ रखा है
एक डिब्बा, जिसमे एक पुराना शिशा है
देखा तो पता चला की अब मै भी बूढी लग रही हू
इतने मे मेरे पीठपर रखे हाथ को मेहसूस किया
और देखा तो तुम खडे हो मुस्कुराहते हुए
तुमने वो हाथ मे छुपा हुआ फूल मुझे दे दिया
और मेरे नजदीक आकर खडे हो गये

जणू पतंग मी आई, तुज हाती धागा धरी,
तुझ्या शिकवणीने मज, नेई उंच त्या अंबरी

तुझी मूर्ती अंतरात, तुझे शब्द या बोलात,
तूच दिलेस ही बोली, ती गातो मी स्वरात,
तू आहेस सागर, ज्यात माया चराचरी...,

तूच सांगितले मज, मोल जीवनाचे,
तूच दाखविले मज, मार्ग जगण्याचे,
तुझ्या संस्कारांनी झालो, मी तुझा अज्ञाकरी,

तू दुर न जावी कुठे, आस ही मनाची,
कधी वेळ न यावी, तुझ्याविन जगण्याची,
जरी मालक जगाचा, आई विन तो भिकारी...,

-अनिकेत बालाजी येमेकर

जरा ऐक ना
मना ऐक ना
कसे सावरु?
कसे आवरु?
मला सांग ना
मना ऐक ना !

कुठूनी येतसे
वादळ वारे,
कसे शोधू मी
स्तब्ध किनारे
मलाच माझी
वाट दिसेना
डुबकी मारुनी
आले तरीही
ठक्क कोरडी
कशी? कळेना
मना सांग ना

जरा दूरशी
किनाऱ्यावरी
अंग चोरुनी
बसले असता,
तुषार उडले
उगा जरासे
चिंब भिजले
माझे मी पण
कसे? कळेना
जरा सांग ना

जरा ऐक ना!
मना ऐक ना!

काय सांगू तुझ्या स्पर्शाचे
हे कसले वणवे पेटलेले
गात्रांत जे गुंफलेले
अन् तनुवरी फुललेले

ही काय अशी मोहकता
जी गवसली तुझिया सवे
माझीच मला पटलेली
जणू ओळख ही नव्याने

होता स्पर्श तुझा,
हरपते भान सारे
क्षणात जग ही विरते
माझी न मी उरते

ग्रीष्मात इंद्रधनु ही
दिसते मला नव्याने
थवे अन् काजव्यांचे
चमकती उन्हाते

हा स्पर्श नसे सोवळा,
ही माया अद्भुत वेडी
तुझिया ठायी गुंतलेली
माझी, काया मंतरलेली.

बोटात जेव्हा येते तान्हे तुझे बोट
भान हरपते सारे मृदुल तुझा स्पर्श
व्यर्थ झाली मनातील अनेक ती द्वंद्व
अर्थहीन ते सारे अहंकार आणि गर्व

निरागस त्या हास्याने मोहून मी जातो
क्लेश सगळे तनाचे विसरून मग जातो
त्रास जीवनातील सुसह्य चांगले ते बघतो
क्षणात एकाच मी नैराश्य झटकून टाकतो

आशेवर, अनुकंपेवर जे चांगले त्या साऱ्यावर
परत एकदा विश्वास वाटतो करावा त्यावर
पुन्हा मग माणुसकीचा अभिमान मला वाटतो
माणूस मी असण्याचा साजरा उत्सव करतो

दिलीप फडके

ऋतू हा हवासा, हवा ही गुलाबी
तुझा हात हाती असा राहूदे -२

तुझा हात हाती गुंफूनिया मी
जरी टाकते हे पाऊल नवे
वाटा नव्या या, खुणवी मला; पण
मनी हुरहुरी का उगा दाटते

तुझी साथ असता, तुझ्या सोबतीने
मिटवीन साऱ्या शंका प्रिये
तुझा स्पर्श होता, स्पर्शातूनीया
मुक्यानेच सारे मला आकळे

तुझे स्वप्न हलके बिलगले मला अन्
अता काही दुसरे मला ना दिसे
अनवट सुरांच्या किनाऱ्यावरी या
तुझ्या भावनांचे उमटले ठसे

हे यांचे गाणे आहे

बाबा

निद्रादेवीची आराधना
रोजच मी करत असतो
कारण झोपलो तरच पडतात स्वप्नं
आणि स्वप्नात आपण दोघे भेटतो...

तुम्ही घेऊनच गेलात माझी
रात्रीची झोप सारी
त्याची मला खंत नाही पण,
जागेपणी तुम्ही भेटत नाही...

विचारायचे असतात अनेक सल्ले,
मारायच्या असतात खूप गप्पा,
सांगा बरे कसा घालवू
आयुष्याचा हा टप्पा...?

इकडे तिकडे शोधू लागतो
मिळतो का तो आधार तुमचा,
निराशाच पदरी पडते
सारेच संपल्याची उरे भावना...

कंठ कोरडा पडतो आणि
नेत्रही अश्रू पीती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

आठवणी या अशा अतिथी
सांगावे नसतात
जरी नकोश्या तरीही येवून
बीनडंखी डसतात
तोच डंख अन् त्याच वीषाने
गुंगावे तरी किती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

वर्तमानाला हादरुन सोडे
बीतलेली एक घटका
आठवणीमध्ये लपून लावते
पुन्हा मनाला चटका
नको दिवस तो परतून यावा
नको पुन्हा ती तीथी
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

डोळ्यांत दोष वाटे हर्षात अश्रू गळला
तो डाव पापणीचा तेव्हा मला न कळला

वेशीत शब्द खोटे रस्ते नवीन होते
तो गाव लेखणीचा तेव्हा मला न कळला

गाफिल सर्व काटे न सांगता उमलल्या
ठराव त्या कळ्यांचा तेव्हा मला न कळला

तोडले अंग लचके वाटे मला पिशाच्च
घेराव "माणसांचा" तेव्हा मला न कळला

बाजार लोकशाही त्यांनीच मांडलेला
तो "भाव" भाषणांचा तेव्हा मला न कळला

चपळाई अंगी होती तरीही ससेच हरले
सराव कासवांचा तेव्हा मला न कळला

ठेवून खूश त्यांना अवघा दबून गेलो
भराव मागण्यांचा तेव्हा मला न कळला