कविता : शब्दखूण

कविता: बिबट्याचे मनोगत

Submitted by भागवत on 13 August, 2019 - 09:34

सिमेंटच्या जंगलात येण्याची नाही हौस
भरपूर पर्यटनाची मज नाही सोस
माणसा सोबत संघर्षात नाही मौज
भरपेट भोजन सुद्धा मिळत नाही रोज

सोसायटीत ओळखीचे कुणीच नाही
म्हाडात तर घर सुद्धा घ्यायचे नाही
नाशिक पाहण्यात तर मला रस नाही
माणसं भेटण्याचा मला आनंद नाही

शोधतो व्यक्तीला, जो प्रश्न सोडवेल
शोधतो स्वतःला, जिथे आनंद पसरेल
शोधतो स्वप्नांना, तिथे आसरा भेटेल
शोधतो जागेला, जिथे भोजन मिळेल

विषय:

शब्दखुणा:

सारे काही मुक्याने..

Submitted by निरु on 4 August, 2019 - 01:31

सारे काही मुक्याने...

०१.. अपरिपक्व मी आततायी
बेताल उद्रेक माझा
परि शांत राहुनि ती
तोल साधते मुक्याने…

०२.. होताच भांडणे ती
अद्वैत विस्कटे आमूचे
नाही चकार शब्द
ती द्वैत सांधे मुक्याने...

०३.. प्रत्येक विवादा अंति
जाति ताणली नाती
शतशब्द व्यर्थ माझे
ती जिंकते मुक्याने…

०४.. ऐकून सर्व या बाबी
मी भासे तुम्हांस पापी
या आशेने भांडतो मी
ती भांडते मुक्याने…

विषय:

शब्दखुणा:

ती

Submitted by पुरंदरे शशांक on 30 July, 2019 - 23:45

ती

पानांवर अलगद थेंबी ती आरसपानी होते
.......ती अशीच उमटत जाते

कुसुमांच्या बहरातूनही काटेही पेरीत जाते
......ती अशीच वेडी असते

सुंदरता हाती धरुनी ओंगळास थारा देते
......ती सदा मनस्वी असते

सुंदरासुंदरापलिकडली व्यक्तता केवळ असते
....... ती कधीही कृत्रिम नसते

प्रिय स्पर्शाने अनामिक भावना मनी उमटते
....... ती अशीच बहरत जाते

जावळातून तान्हुल्याच्या ती गंधीत होत रहाते
.......ती अशीच शब्दी येते

भाकरीत दिसते कधी ती, भुई सारवताना येते
.....ती कविता अविरत असते

विषय:

शब्दखुणा:

कविता: आज्जी माझी…

Submitted by भागवत on 29 July, 2019 - 07:27

आभाळभर माया, आठवणींच्या सुरकुत्या
प्रखर बुद्धीची प्रभा, अंगी विशिष्ट कला
आज्जी माझी...

मायेची पाखर, उडून गेली दूरवर
परी आठवण नाही पुसली कदापि
आज्जी माझी...

संवादातून प्रेमाचे ऋणानुबंध जोडले
भेटीत स्नेहच जपले, हेच संचित साधले
आज्जी माझी...

कधी प्रसंगातून शब्दाविनाच सुटले,
डोळ्यातून अश्रु अर्धवट ओघळले,
प्रयत्नांत कधी धडपडले, घडले
परी मी किंचित नाही घाबरले
आज्जी माझी...

आप्तांना भेटण्यास जीव कासावीस
दिसताच पाणावले डोळे आठवणीने
आज्जी माझी...

विषय:

काव्यलेखन

शब्दखुणा:

कविता

निरोप

Submitted by -शाम on 24 July, 2019 - 10:18

*निरोप*

केलीस फार तू निरोप घेण्या घाई
मन:पटलावरचे पुसलेसुद्धा नाही
ही आठवणींची गलबललेली चित्रे
सोडू का माझ्यासोबत कुण्या प्रवाही

चेहरा असा पारा पुसलेला ऐना
ना बिंब कोणते वा काही उमटेना
भवताली रंगबिरंगी सजते दुनिया
अन् मला सफेदीमध्ये या करमेना

काळासोबत गळतील मनाची पाने
ना पुन्हा बहरणे कुठल्या हिरवाईने
देहास फरपटत नेऊ पैलतीराला
की गाऊ माझे गाणे आनंदाने

मी जरा मोकळे बोलू जाता येथे
शब्दांचे धागे दुनिया ओढत नेते
अवघ्या प्रश्नांचा गुंता गुंता होतो
उत्तर पहिले काळीज काढुनी घेते

विषय:

साहित्य

काव्यलेखन

शब्दखुणा:

कविता

संचित

Submitted by आनंदनंदिनी on 23 July, 2019 - 11:06

तुझ्या आठवांचं संचित
'आपल्या' असणाऱ्या सगळ्या क्षणांच्या
मऊशार अशा रेशमी रुमालात गुंडाळून
माझ्या मनाच्या
खोल, अंधाऱ्या तळघरात
जपून ठेवलंय मी
युगानुयुगं
शरीर जीर्ण झालं असलं
तरी त्या क्षणांवर एक
सुरकुती हि नाही
का त्या आठवांवर
कुठलेही तरंग उठलेले नाहीत
अंतरीची भळभळती जखम
सातत्याने वाहतेय
नव्यानं तयार होणारं रक्त
त्या तळघराच्या जमिनीला
अखंड ओलावा देतंय
हृदयाच्या भिंतींना
अजून हि चिरा गेलेल्या नाहीत
पण त्यावर काही युगांची पुटं मात्र
आता चढू लागलीयत