विरह

जेव्हा जेव्हा आपली
उराउरी भेट होते
तेव्हा तेव्हा काहीतरी
अलवार स्पर्शून जातं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
तुझ्या हाताचा विळखा
देत राहतो ऊब मऊसूत
डोळे झरत राहतात
त्या क्षणीचा आनंद
की कैक दिवसाचं दुःख
कसं सांगू नक्की काय असतं?
थोडं विसावल्यावर
कान ऐकत राहतो तुझी स्पंदने
आणि मी त्यामागचं अव्यक्त,
डोक्यावरून फिरत राहतो
तुझा हात
ओठ अलगद भाळावर
विसावतात
त्याक्षणी मी उरत नाही
तुझं मला व्यापून टाकणं असतं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
भेट संपते, तू निघतोस
निघताना म्हणतोस

शोधितो आहे मिळाला अजून नाही
तुझ्या आठवणींना पर्याय असा काही
गुंफून शब्दांची माळ काव्य केले किती
मंत्रमुग्ध असे लिहणे काही जमले नाही

तुझ्या सुखात नेहमी माझे सुख मानले
समाधान मात्र तुझ्याकडे उधार राहिले
काही दिवस देवदास सारखे जगून पाहिले
मद्याचा सहवास करणे मात्र जमले नाही

अपेक्षा होती मला भरघोस परताव्याची
हृदयाची गुंतवणूक मात्र चुकीची निघाली
नफा ना तोटा ह्या तत्वावर संधी तर झाली
केलेल्या संधीचे सोने करणे मात्र जमले नाही

- अक्षय समेळ.

तांबडा का तो चंद्र नभीचा
का न असे नेहमीचा चंदेरी
ओळख असूनी अनोळखी
प्रित लपवीत रागावली स्वारी

फुले कळ्या घेवून पाने
मी एकटी उभी कधीची
वाट पाहूनी रात्र संपली
पहाट उजाडली नभाची

- पाषाणभेद
२४/१०/२०२१

काळीज माझे फक्त का? हा प्राण तू घेऊन जा,
हे प्रेम म्हणजे काय ते परिमाण तू घेऊन जा.

आयुष्य सारे शाप मी खाऊन अंगी काढले,
'करणार नाही कौतुके', ही आण तू घेऊन जा.

झाले पुरे मज रेटणे, हे एकदाचे संपवू,
ही आणलेली प्रेरणा अन त्राण तू घेऊन जा.

होती अगोदर जीवनी शांती किती, सांगू तुला,
जी भावनांची खोदली ती खाण तू घेऊन जा.

आहे म्हणाली प्रेम पण तू प्रेम ना केले कधी,
खोटेच शब्दांचे तुझे हे बाण तू घेऊन जा.

मज शोक करण्या पाहिजे अंधार आणिक आसवे,
या चांदण्यांची नाटकी ही घाण तू घेऊन जा.

किनारा

सागराची लाट वाऱ्यासम होऊनी बेभान
धुंडाळते जणु एक किनारा

असे चहुबाजुंनी वेढलेली
नानाविध किनाऱ्यांनी
परि धुंडाळते ती जणु
तो एक किनारा

थांबायचे क्षणभरच
विसाव्यासाठी;
स्पर्श होताच
त्या किनाऱ्याचा अलवार

मग वेगी परतायचे
मागे ओल्या पाऊली
दुर्दैव तिचे ते कुणा सांगावे
उमटत नाही पाऊलखुणा
अन्
उरत नाहीत पुरावे त्यांच्या
त्या क्षणमात्र भेटीचे..

-दिप्ती भगत
(01 Aug 2020)

या कवितेचे त्या कवितेशी होते नाते गोते कसले
पुनरपि जननंच्या चक्रावर माझे प्राक्तन आहे फसले

छंद इकडे वृत्तांताचा, उमगत गेले अर्थ पुन्हा ते
विक्रीडित ना शार्दूलाचा वसंततिलका विव्हळत जाते

विरहामधली अधीर तडफड मीलन होता अधर कापते
गूढ हताशा तू नसताना अश्रूंची ही माळ गुंफते

पुन्हा एकदा मिठित घेतल्या अनवट नजरा मुद्रा लोभस
वात्सल्याचा ओघ अचानक करपून गेला नितांत राजस

शैशवातल्या प्रवासातले अवखळणारे शिशू निखालस
भिरभिरणारे इवले डोळे सागर सुंदर नितांत सालस

विरह..

चंद्र-तारकांनी भरलेले आभाळ हे आज
रिते आहे
मनातल्या विचारांचे
मळभ हे आज
आभाळातही दाटले आहे

तुझ्यासवे जगायचे होते
आयुष्य हे सारे
आणाभाका- वचनंही
दिलेली एकमेकांस
ते सारे धुक्यात
आज विरले आहे

आषाढघन होऊन
तु बरसुन गेलास
मनात नव्या जाणिवा
पेरुन गेलास
त्याच जाणिवांआधारे
जगते आहे
पण आता मी एकटी
कमी पडते आहे
दिले वचन मोडते आहे

हरवली पुनव
*********

ते डोळे मिटणारे
ते श्वास सरणारे
अगतिक असहाय
ते प्रेम हरणारे

विशी पंचविशीतले
होते वय कोवळे
जगण्याचे स्वप्न
डोळ्यात एकवटले

हळू हळू वाढलेली
श्वास गती होती वक्षी
थकलेल्या पिंजरी
त्या थकलेला पक्षी

चुकलेला नेम जणू
होता तो काळाचा
करपला देठ जणू
चुकूनिया कळीचा

दाट केस काळे कुंकू
छोटे भालावरी
खचलेला पती सवे
होता हात हातावरी

आणि मग गेली ती
लढूनिया थकलेली
पुनवच जणू काही
अवसेत हरवली

ती गेली

*****

चार तपांची साथ ही सुटली
क्षणात सुटली
सौख्य सारी

आताच भेटली गमते मजला
आताच फुलला
होता ऋतु

तव गजर्या चा गंध अजून तो
बघ दरवळतो
कणोकणी

तीच सळसळ तव पदरांची
गृह चैतन्याची
साक्ष असे

आणि किणकिण देही भरली
चुड्या मधली
रुंजी घालते

येईल हाक अहो म्हणूनी
अवचित कानी
सदा वाटते

कुठे न गेलीस कधी न सांगता
मग हे आता
घडे कसे

सोबत सदैव हवी तुला ना
मग सांगना
काय झाले

नवे कितीही नाते जुळले तरी जुने तुटत नाही
संपले जरी साथ आपले मात्र प्रीत सुटत नाही

असतात सार्‍या दिशा साक्षी साक्ष देण्या प्रिया
ते सोबतीस आहे म्हणून तुझी उणीव आटत नाही

दूर दूर आपण, मध्ये इतके खोल पण रिते अंतर
मीलनाचे स्वप्न नयनी, सत्यात काही घटत नाही

मिळाली सौख्याची पर्वणी पण तुजवाचून अपुरे
मी श्वास रोखून धरले असता दुरावे मिटत नाही

तू लहर जणू प्रेमाची मी तप्त आतुर किनारा
विरहाची ही प्रतीक्षा इथेच काही संपत नाही

काव्य शांत व्हावे तर बोलतील ही हे मौन
शब्द रुजलेल्या पानात वादळ उठत नाही