विरह

या कवितेचे त्या कवितेशी होते नाते गोते कसले
पुनरपि जननंच्या चक्रावर माझे प्राक्तन आहे फसले

छंद इकडे वृत्तांताचा, उमगत गेले अर्थ पुन्हा ते
विक्रीडित ना शार्दूलाचा वसंततिलका विव्हळत जाते

विरहामधली अधीर तडफड मीलन होता अधर कापते
गूढ हताशा तू नसताना अश्रूंची ही माळ गुंफते

पुन्हा एकदा मिठित घेतल्या अनवट नजरा मुद्रा लोभस
वात्सल्याचा ओघ अचानक करपून गेला नितांत राजस

शैशवातल्या प्रवासातले अवखळणारे शिशू निखालस
भिरभिरणारे इवले डोळे सागर सुंदर नितांत सालस

विरह..

चंद्र-तारकांनी भरलेले आभाळ हे आज
रिते आहे
मनातल्या विचारांचे
मळभ हे आज
आभाळातही दाटले आहे

तुझ्यासवे जगायचे होते
आयुष्य हे सारे
आणाभाका- वचनंही
दिलेली एकमेकांस
ते सारे धुक्यात
आज विरले आहे

आषाढघन होऊन
तु बरसुन गेलास
मनात नव्या जाणिवा
पेरुन गेलास
त्याच जाणिवांआधारे
जगते आहे
पण आता मी एकटी
कमी पडते आहे
दिले वचन मोडते आहे

हरवली पुनव
*********

ते डोळे मिटणारे
ते श्वास सरणारे
अगतिक असहाय
ते प्रेम हरणारे

विशी पंचविशीतले
होते वय कोवळे
जगण्याचे स्वप्न
डोळ्यात एकवटले

हळू हळू वाढलेली
श्वास गती होती वक्षी
थकलेल्या पिंजरी
त्या थकलेला पक्षी

चुकलेला नेम जणू
होता तो काळाचा
करपला देठ जणू
चुकूनिया कळीचा

दाट केस काळे कुंकू
छोटे भालावरी
खचलेला पती सवे
होता हात हातावरी

आणि मग गेली ती
लढूनिया थकलेली
पुनवच जणू काही
अवसेत हरवली

ती गेली

*****

चार तपांची साथ ही सुटली
क्षणात सुटली
सौख्य सारी

आताच भेटली गमते मजला
आताच फुलला
होता ऋतु

तव गजर्या चा गंध अजून तो
बघ दरवळतो
कणोकणी

तीच सळसळ तव पदरांची
गृह चैतन्याची
साक्ष असे

आणि किणकिण देही भरली
चुड्या मधली
रुंजी घालते

येईल हाक अहो म्हणूनी
अवचित कानी
सदा वाटते

कुठे न गेलीस कधी न सांगता
मग हे आता
घडे कसे

सोबत सदैव हवी तुला ना
मग सांगना
काय झाले

नवे कितीही नाते जुळले तरी जुने तुटत नाही
संपले जरी साथ आपले मात्र प्रीत सुटत नाही

असतात सार्‍या दिशा साक्षी साक्ष देण्या प्रिया
ते सोबतीस आहे म्हणून तुझी उणीव आटत नाही

दूर दूर आपण, मध्ये इतके खोल पण रिते अंतर
मीलनाचे स्वप्न नयनी, सत्यात काही घटत नाही

मिळाली सौख्याची पर्वणी पण तुजवाचून अपुरे
मी श्वास रोखून धरले असता दुरावे मिटत नाही

तू लहर जणू प्रेमाची मी तप्त आतुर किनारा
विरहाची ही प्रतीक्षा इथेच काही संपत नाही

काव्य शांत व्हावे तर बोलतील ही हे मौन
शब्द रुजलेल्या पानात वादळ उठत नाही

" अगं पूर्वा, ये ग जरा मदत करायला . " राहुलची आई तिला बोलावत होती .
" हो येते ना काय करताय ? " - पूर्वा
" अगं काय हा पसारा झालाय त्यातून काय करायचा सुचत नाहीये बघ राहुलला लाडू खायची इच्छा झाली होती म्हणून हे सगळं घेऊन आले पण या कामाच्या रगाड्यात काही करायचं होईना . आज जरा वेळ मिळाला तर हा सगळं पसारा झालाय . मी आवरून घेते मग आपण बसुया करायला. " अहो तुम्ही बसा काकू मी आवरते पसारा . "
" अगं तुला कुठं हि काम सांगू . "
" अहो असू द्या हो मी करते हे . तुम्ही बघा किती दमलाय आणि किती घाम आलाय तुम्हाला . थोडा वेळ बसा तोपर्यंत होईल माझं . "

विरह वेदना !!
-----------
आता नको तू पुन्हा दू:खात लोटू
सुकली आसवे ही, नको पुन्हा भेटू
**
शिशिरात पानगळ, वसंतात पालवी
पुन्हा प्रीतीची आस, नको लाळ घोटू
**
तुझे हासणे, तुझे बहाणे, तुझे ते लाडावणे
त्या हरित आठवांनी, नको रक्त आटू
**
जीवन म्हणजे खेळ उन - पावसाचा
जगणे आहे मजेचे, नको स्वत्व घोटू
**
हार कुणाची, जीत कुणाची खेळात आपल्या
जिंकण्याचे भान ठेव, नको श्रेय लाटू
**
झाले जरी माझ्या, जीवनाचे वाळवंट
खाईत वेदनांच्या आता नको दूर लोटू
**
प्रकाश साळवी

तुला वाहिली मी फुले आज काही,
झुलू देत नाही हवा ती जराही ||

जशी दूर गेली सखे आज तू ही,
तशी या जिवाची न पर्वा मलाही ||

तिचे श्वास होते खरे प्राण माझे,
तिच्यावाचुनी झोंबतो गारवाही ||

कसा शोध घेऊ, कुणा साद घालू,
न येई तिची हाक आता तिलाही ||

मनी शेवटाची न इच्छा मलाही,
जरी ती कथा पूर्ण झालीच नही ||

अजून ही तुझ्यामध्ये माझा, जीव का अडकतो कळेना
तुझे रंग घेऊन स्वप्नी, अजूनही का तुज स्मरते कळेना

मी अखंड झुरत्या क्षणांत तुझिया, तुला शोधूनी बघते
का तुझ्या भेटीचा ऋतू हवासा, न येई फिरुनी कळेना

आकाश तुझे अन तुझ्या चांदण्या, न माझे काही उरले
वाट तुझी-माझी सरली, अन गाव तुझा का सुटला कळेना

जरी मी जपले माझ्यात तुला, लपवूनी जगापासून
परी तुझ्यात ना मी उरले जराशी, का नाहीस जपले कळेना