चांदणे

हे दु:ख ऊरी माझ्या; आसवे डोळ्यात तुझ्या कां?
मी असता दारी त्याच्या; मागणे शब्दात तुझ्या कां?
*
व्यक्त जाहलो कवितेतून; जाणले तुज गझलेतून
सांगत मी माझे असतांना, लाजणे गालात तुझ्या कां?
*
ऋतु आले गेले कितीही, चिंब होतो प्रेमातच तरीही
गात मल्हार मी असतांना; पैंजणे पायात तुझ्या कां?
*
नभ माझे माझ्यापुरते, क्षितिजाचे त्याला कुंपण
हा चंद्र ओंजळीत माझ्या, चांदणे ह्रूदयात तुझ्या कां?
*
-अशोक
दि २६-०५-२०१८

टपटप पडती धरणीवरती शुभ्रफुलांचे सडे
खुलून येते लख्ख चांदणे रिमझिम बरसते
हसू लागते फूल बहरते हिरव्या माळावरचे
जाहले इतकेच की, तिने आभाळ पाहिले ....१....

श्वासात दरवळते अत्तर मोहरत्या स्पर्शाचे
झुळूक गंधाची येते नंतर कळी उमलते
नदीत झरते जळात झुलतेे इंद्रधनु उमटते
जाहले इतकेच की, तिने आभाळ पाहिले ....२....

............... वैजयंती विंझे -आपटे

पेटला धृव क्षितिजाशी चांदणे बरसले होते
डोळ्यांनी बोलत काही ते दोघे बसले होते

शब्दांची ऊब जराशी स्पर्शांची रिमझिम थोडी
श्वासांतून वाहत गेले ते वादळ कसले होते

बोटांशी गुंफ़ून बोटे स्पंदने थबकली रमली
कैफ़ातिल धुंद शहारे ओठातुन हसले होते

आकाशी झुंजत गेले जोडपे धुंद पक्ष्यांचे
प्रेमातुर दोघे असूनी त्यांच्यात बिनसले होते

गहिवरल्या सागरलाटा थांबल्या किनारी जेव्हा
वाळुतून पाणी निर्मळ विरताना दिसले होते

चंद्रासम विरघळताना आभाळ उतरले खाली
कुणी चित्रकार रेखतो हे दृश्यंच तसले होते

खांद्यावर ठेवुन डोके ती निवांत वाटत होती
काहुर मनातील सारे बाहूत तरसले होते...

जिचे हास्य जणू चंद्राचे चांदणे,
पण पलटे कलाकलांनी,
तिला कसे कळावे,
किती होरपळून मेले,
दिवसा सूर्याच्या झळांनी !

जिचे आगमन जणू वळवाचा पाऊस,
पण बरसे आपल्याच लहरीत,
तिला कसे कळावे,
किती चातक आतुर,
पाण्याच्या पहिल्या थेंबास !

जिचे शब्द जणू अमृताचा प्याला,
पण सोबत असे विषकुंड,
तिला कसे कळावे,
किती नीळ्कंठ होऊन गेले,
प्राशाया अमृताचा एक थेंब !