महाराष्ट्र

आरक्षणामुळे अनेक मागास जाती मुख्य प्रवाहात आल्या. शिक्षण आणि नोकरीच्या संधी त्यांना निर्माण झाल्या . काही मूठभर लोकांच्या हाती असलेली मक्तेदारी आरंक्षणामुळे मोडीत निघाली. परंतु अस असलं तरी आजही अनेक जाती या मुख्य प्रवाहात नाहीत. आणि त्यांतील बहुतेकांना आरक्षण आहे. आरक्षण असतानाही त्या जाती आज मागास कशा राहिल्या त्याला जबाबदार कोण..? यावर चर्चा व्हायला हवी. मग आरक्षण असूनही जर जातींचा आणि पर्यायाने समाजाचा विकास होणार नसेल तर आरक्षणाची गरज ती काय..?

आयुात असं नव्याने परत कधीतरी भेटू ....
ओठांवर थोडंसं हू अन काळजात बरंचसं रू ...
क्षणातच आठवेल आपल्या प्रेमाचा इतिहास ...
तो एकच षण मात्र सर्व काही झालं होत खल्लास .....
तरीही मात्र वाट पाहत होो भेटीची .... कारणे
बाकी राहिली ोती ना एकमेकांना सुावयाची .....
ुठून सुरु होतो असा ्रेमाचा आरंभ ..
ा ओढवो मग नंतर वेडसरपणाचा रारंभ .....
का वाढत गेलं आ्यातलं अंतर ....
यातून मन आता ोत जाते कातर कातर
होता माझा श्याम अन होते मी तुझी राधा ...
जूनगेले पूर्ण जीवन पण तो क्षण राहिा अर्धा ....

दृश्य एक
प्रवास ST मधला ..... ST लांब पल्ल्याची .... गर्दी नव्हती .... मधील बाक रिकामी .... मी नेहमी लांब पल्ल्याची गाडी असेल आणि आरक्षण नसेल तर तीस नंतरच्याच बाकावर बसतो . एका थांब्यावर गाडी थांबली .. एक जोडपं गाडीत चढलं आणि गाडी सुटली .... बायको पुढे आणि नवरा मागे ...बायको पुढच्या बाकाच्या इथे थांबली ... नवरा तिच्याकडे लक्ष नं देता मागील बाकाकडे आला आणि झर्रकन खिडकी जवळच्या बाकावर जाऊन बसला आणि एकटाच असल्याप्रमाणे खिडकी बाहेर पाहू लागला ..... बायको शांतपणे त्याच्या शेजारी येऊन बसली .

त्याने पत्र लिहायला सुरुवात केली त्याला तीच नाव नव्हतं माहीत पण त्याने तिला फुलपाखरू असं नाव दिले आणि पत्राला सुरुवात केली.

प्रेम की आकर्षण…

अजून आहे तुझा कोपरा, तसाच लपलेला
अजून आहे तसाच तो आठवणी नी भरलेला।

वेळ बराच निघून गेलाय तरी तो आहे गोठलेला,
अजून एक वाक्याने धगधगतो, तुझया प्रेमाने भरलेला।

जबादारी चा ओझया मध्ये सुद्धा, आहे तो दडलेला,
अलगद एक आठवणीतून बहरतो तो, जणू मोगरा फुललेला,।

तू ही आहे तसाच, प्रत्येक क्षणांनी, आठवा नी सजलेला,
तू ही आहेस तसाच, प्रत्येक ध्यासात, रोमात, श्वासात वसलेला

सध्या खूप गाजत असलेली Netflix ची Series Sacred Games बद्दल तुमच्या प्रतिक्रया आणि पुढील season ची कथा काय असेल यावर चर्चा करण्यासाठी हा धागा

बस वेगात जात होती . माझे विचार मात्र मागे मागे जात होते. पाटलांचा विचित्र वाडा. त्यातलं ते चित्र. त्या चित्रातली ती स्त्री , मला आता तर पाटलीणबाईंसारखी वाटू लागली. हे चित्र नक्की कोणाचं आहे ? ते तिथे का होतं. आणी त्याचा आकार बदलणं, दुसऱ्या भिंतीवरतीही तेच चित्र उमटणं. या सगळ्याच गोष्टींचा मला तरी संदर्भ लागत नव्हता. नाही म्हणायला. पूर्वी एक पुस्तक असंच वाचनात आलं होतं , की पृथ्वीवरील कोणत्याही जागेचं चित्र तिथे न जाता काढता येण्याची कला अगदी प्राचीन होती म्हणे आणि मुख्य म्हणजे असे चित्रकार पाचेक हजार वर्षांपूर्वी होते असेही त्यात लिहिले होते.

शब्द शब्द जपून ठेव...बकुळीच्या फुलापरी...
पाडगावकरांच्या काही खास ठेवणीतल्या गाण्यातलं हे एक गाणं.... या गाण्याला बकुळीचा गंध आहे... मला स्वतःला बकुळ या फुलाबद्धल अनाम विचित्र भावना आहेत- मला त्याचा गंध आवडतो असंही नाही आणि आवडत नाही असंही नाही... त्यात मोग-याचा मादक दरवळ नाही, जाई जुईचा हसरा गंध नाही, सायलीची शांत सुगंधी झुळूक नाही.. चाफ्याचा टवटवीतपणा नाही, इतकंच काय गुलाबाचा दिखावूपणा पण नाही... पण त्यात काहीतरी विलक्षण आहे- जी ए कुलकर्णींच्या कथांसारखं, आरती प्रभूंच्या कवितांसारखं.... काहीतरी अनवट....