कला

या वर्षीच्या संक्रांतीसाठी माझ्या भाचीसाठी बनवलेले हलव्याचे दागिने..

.

माझे असे आहे की फालतू धागे काढणे बंद करेन.
तुमचे काय आहे?

29 मार्च 1987
सकाळी १० वा.

कॉलेजचा शेवटचा दिवस. लीला, पार्वती आणि विशाखा तिघीही आपला निकाल बघण्यासाठी घाई घाई ने आपल्या वर्गाजवळ येऊन पोहोचल्या..
वर्ग मुलांनी गच्च भरला होता आपापला नंबर शोधून निकाल बघण्यासाठी सर्वांची धावपळ सुरू होती. ती गर्दी बघून पार्वती लीलाकडे डोळ्याने खुणवत म्हणाली
पार्वती : आता काय करायचं ?
लीला : काय म्हणजे.. तू हो बाजूला

लीला पार्वतीला डाव्या हाताने मागे सारत वर्गामध्ये शिरली आणि एका कर्कश आवाजात ती ओरडली..
लीला : ए....

'अमेय ने जोरात शीला च्या कानाखाली वाजवली. त्याचा राग शिगेला पोहोचला होता. डोक्यात राग आणि मनात द्वेष घेऊन तो तसाच बाहेर पडला. शीला मात्र त्याच्याकडे सुन्न होऊन बघतच राहिली. कारण त्या दोघांमध्ये झालेला ते पहिलाच भांडण होतं.'
वाचत वाचत माधवी ने पान बदललं. इतक्यात दाराची घंटी वाजली, तिने उठून दार उघडलं. सारंग आला असणार हे तीला माहीत होतच.

मी काढलेली दसऱ्याची रांगोळी

लाल मखमलीवर सँटिन रीबननी केलेले भरतकाम
1

2

आवडल्यास जरुर सांगा

शून्य असे मी ओढुनताणुन
नुसता पोकळ रिक्ताकार
पोकळीत कण भरण्यासाठी
कुर‌त‌ड‌तो अंत‌री विचार‌

रिक्त भासते परी तिथे मग
राजस तामस तगमग नूतन
कशास पुनरपि रेटा द्यावा
नव्या दमाने प्राणच ओतुन?

शून्य म्हणुनी का व्यर्थ जगावे
का शून्यातच विरूनि जावे
शून्यभावनें राख कुडीची
व्योमाकाशी विखरत जावे?

पण..

क्षुद्र तृणावर सावरलेला
दवबिंदू जणु प्रकाशयात्री
अस्तित्वाचे अगम्य उत्तर
नित्य वसतसे त्याच्या गात्री

काही कामानिमित्ताने भोपाळला जाणे झाले गेल्या तीनचार दिवसात. आज पहाटे निघून उद्या पहाटे परत अशी घाईगर्दीचीच ट्रिप होती. पण तिथल्या संयोजकांच्यामुळे भोपाळचे बहुचर्चित जनजाति संग्रहालय (ट्रायबल म्युझियम) बघता आले. जेमतेम २-३ तास मिळाले. त्यामुळे त्यात तिथली माहिती वाचू की फोटो काढू असे झाले होते.
मध्य प्रदेश आणि छत्तीसगड या भागातल्या विविध आदिवासी जमातींचे जीवन, कला, समज, धारणा अश्या अनेक गोष्टींचा तिथे समावेश आहे. संग्रहालय म्हणले की आपण आणि वस्तू यामधे एक काचेचा पडदा आणि माहिती लिहिलेला एक ठोकळा असा एक साचा आपल्याला माहिती असतो. हे संग्रहालय या संकल्पनेला छेद देते.