पूर्वी , म्हणजे ३~४ वर्षापूर्वी पर्यंत चांगल्या लेखांना मनापासून वाचून, विश्लेषण - उहापोह करणारे ५~५० उत्तम प्रतिसाद येत. मूळ लेखाइतकेच तेही वाचनीय असत.
आता असे खुसखुशीत लिखाणही कमी झाले आहे आणि
आता बहुसंख्य प्रतिसाद एक-दोन शब्दांचे असतात.. जसे की
छान
सुंदर
आवडले
लिहीत रहा
आणि ते ही कथांना येतात..
तुम्हालाही हे जाणवले आहे का ?
असे होण्याची काय कारणे असावीत ?
डायरेक्ट मुद्द्यावर येतो.
त्याचं झालं असं की बरेच दिवस धागा काढला नाही म्हणून खूप जण अस्वस्थ होते. त्यांना नक्कीच हे वाटत असणार की याला काय झालंय ?
तर मित्रांनो मला तुम्हाला खूप सांगायचं होतं की मी एकदम व्यवस्थित आहे पण खूप बिझी आहे.
बिझी होण्याचं कारण म्हणजे म्हणजे धाकट्या गफ्रेने हट्टच धरला की तिच्या समुद्रकिनारी असलेल्या नवीन बंगल्यात रहायला जायचं.
तसा मी एकदम सभ्य म्हणून सर्व पंचक्रोशीत प्रसिद्ध आहेच.
आजपर्यंत कधीच कुणाच्या इनबॉक्सात जाऊन जे१ झाले का असे सुद्धा विचारलेले नाही.
मी मासेखाऊ आहे हे तिला माहिती आहे.
समोर समुद्र.
कित्येक तास झाले, धागाखईसाचा नवीन धागा नाही. काय बिनसलंय नेमके मायबोलीवर?
जबाबदार माबोकर आणि प्रशासन या समस्येवर वेळीच उपचार करतील ही वेडी आशा आहे.
साधनाने गौरीच्या खोलीचे दार उघडून आत पाऊल टाकले. एक प्रकारची उदास, निराश शांतता तिच्या मनाला भिडली. गौरीला जाऊन आज पंधरा दिवस झाले होते. साधनाने तिचे कपड्यांचे कपाट उघडले. त्याबरोबर गौरीबद्दलच्या आठवणी तिच्या मनात दाटून आल्या. तिने तिच्या अश्रूंना वाट करून दिली. गौरी गेल्यापासून तिला एक प्रश्न सारखा सतावत होता, "अवघ्या सतरा वर्षांची माझी लेक, असे काय झाले की तीला स्वतःला संपवून घ्यावेसे वाटले?"
धाग्याचे शीर्षक काहीच्या काही वाटले तरी विषय विवाहीत पुरुषांसाठी गंभीर आहे प्लीज !
काल संध्याकाळची वेळ होती. कानाला हेडफोन लाऊन गाणी ऐकत माझे वर्क फ्रॉम होम चालू होते. अचानक गाण्याचे बीट्स वेगळे वाटले म्हणून हेडफोन काढला तर ते खालून गार्डनमधून ऐकू येत होते. वॉssव नवीन सोसायटीतले पहिले भांडण म्हणून लगेच किचनच्या बाल्कनीच्या आडोश्याला ऊभा राहून मजा लुटू लागलो.
ऐन करोना काळात आम्ही पुण्यात शिफ्ट झालो. शिफ्ट व्हायची तयारी तशी होती पण लेकीला शाळा बघायला वेळच मिळाला नाही.
आलो ऑगस्ट मधे तेंव्हा मिड इयर म्हणून चांगल्या शाळा ऍडमिशन देईनात. कसे बसे एका नवीन शाळेत घालून वर्ष सुरु केलं. हे वर्ष असं तास जातंय पण आता
पुढील वर्षाच्या विंडो कधीच बंद झाल्या. हव्या त्या शाळेसाठी अजून किती वर्ष प्रयत्न करत राहायचे ?
कुठल्या शाळेचे कसे review आहेत हे बघायला सुद्धा शाळा उघड्या नाहीत. आपण कसे काही न ठरवता पुण्यात आलो याचा पश्चाताप होत आहे .
मुलीचे तब्बल २ वर्ष वाया घातले या जाणिवेने guilt येतंय.
लिफ्टमधून बाहेर येऊन अमृताने तिच्या आठव्या मजल्यावरील फ्लॅटचे दार लॅच कीने उघडले. भराभर सगळे लाइट्स लावून, बेडरूमचा एसी चालू करून ती रेस्टिंग चेअरवर रिलॅक्स होऊन रेलली. डोळे मिटून ती आशुतोष बद्दलच्या विचारांत हरवली. "काय करत असेल अाशु? एव्हाना पोहोचला असेल का बंगलोरला?? उद्या त्याला आपल्या फ्लॅटचा ताबा मिळेल. पुढच्या विकेंडला जाऊया बेंगलोरला फ्लॅट बघायला म्हणजे इंटेरिअर डिझाइनर सोबत बोलून, ठरवून, लग्नाआधीच फ्लॅट डेकोरेट करून घेता येईल."
(या आधीच्या भागासाठी कृपया इथे टिचकी मारावी )
बाबू मंडल फक्त सरकारी कहाणी लिहीत होते.
जी सर्व नियमांमधे बसेल. यात हाताखालच्या कर्मचा-यांचीही काळजी ते घेत होते. त्यांच्या तोंडी असे कोणतेही वक्तव्य ते देत नव्हते ज्यामुळे पुढे त्यांना खाकी डोक्याच्या चौकशी अधिका-याला तोंड द्यावे लागेल. एकदा काळ्याचं पांढरं झालं की मग ते नाकारणे सुद्धा मुश्कील होते.
(याआधीच्या भागासाठी कृपया इथे टिचकी मारावी )
स्टेशन मास्तर बाबू मोंडल हे आलेल्या ट्रेन्सवर काय काय सामान चढवलं उतरवलं याचा हिशेब टॅली करत बसले होते.
इतक्यात सिग्नलम नरेन कुंडू समोर येऊन थांबला. त्याची फक्त चुळबूळ चालू होती. स्टेशनमास्तर कामात असल्याने विषय कसा काढावा हे त्याला समजत नव्हते.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
