कूटप्रश्न

नव्हते जेव्हा पाहत कुणिही ...
रडलो होतो

झगमगताना पायतळीच्या अंधारी...
तगमगलो होतो

बेमालुमसा प्रतिमेमागे...
दडलो होतो

उजेड नाकारून अंधारा...
भिडलो होतो

श्रेयस प्रेयस तुंबळात..
सापडलो होतो

रुजताना उन्मळलो...
आतून किडलो होतो?

का कुणास ठाऊक पण नभ दाटून आले होते आणि
वारा तुफान वहात होता.
आभाळाच्या छताखाली एक कागद उंचच उंच उडत होता.
मी त्याच्याकडे बराच वेळ पाहत बसलो. मग शेवटी कंटाळलो.

नंतर बऱ्याच वेळाने पुन्हा बाहेर आलो. एक कुत्र्याचं लहानसं पिल्लू रस्त्यावर मनसोक्त बागडत होतो. मी बराच वेळ पाहत बसलो. पण शेवटी कंटाळलो.

तसा फारसा वेळही जात नव्हता. आणि मी आळसावलो होतो.
गेल्या दोन दिवसांत काहीच न लिहीता आल्याने पुरता वैतागलो होतो.

#दिग्याच्या_लेखणीतून
दि. २६.०३.२०२०
Self Quarantine Day ६

खालील कोडे सोडवता आले तर पहा:

एकाएकी कुठून कैशी
कल्लोळातुन उमटे ऐशी
हीन स्वरांची शुभ्र रेष ती

अजाणत्या त्या विहरी वेली
क्षत्रपतीच्या कुरणावरुनी
रविकुहरातील बनुनी छाया

सरसावुनी मग येई रावा
मरुभूमीकणघृत रगडाया
जराजीर्ण त्या जरासंध-सम
लचके समस्त एकवटाया

नाद जोडुनी प्रतिपदमात्रे आरंभीचा
ही कविता मग अधर दिशेने बोधे वाचा

(२०१० मध्ये इतरत्र प्रकाशित)

धर्म इथे बेताल झाला

उठतासुटता जहाल झाला

वापरले कैक रंग त्याने

कोथळा बाहेर येताना मात्र लालच झाला ...

किती चढले सुळावर त्याच्यानावे ,

मारणारे गनीम आणि मरणारेही ..........

पाळणारे , जाळणारे , बघणारे अन भडकवणारे

पण .........जो तो हलाल झाला

जन्नत नसीब झाली कुणा

तर कुणी स्वर्गात पोहोचले

अरे पण त्यांचे काय झाले असेल ?

ज्यांच्या जाण्याने , उभे घर पोळले

अपराध कुणाचा , कुणी भोगला

कामकऱ्याला जागेवरी ठोकला

मर्दुमकीचा झेंडा मिरवुनी

हिरवा भगवा पुढे नाचला

हिजडे हरामी धर्मवेडे

सतत व्हाट्सप/फेसबुकवर कुणाचे तरी मेसेज यावेत, फेसबुकवर आपल्या पोस्टला रिप्लाय यावेत, लाईक यावेत असे वाटत असते. सातत्त्याने व्हाट्सप फेसबुकवर चेक करणे सुरु असते. फेसबुकवर दोन तीन अकौंट ओपन केली आहेत. वेगवेगळे टाईमपास ग्रुप्स जोईन केलेत. एक झाले कि दुसरे अकौंट लोगिन करतो. कुठे कुठे पोस्टी टाकतो. सगळे झाले कि व्हाट्सअप बघतो. मग पुन्हा फेसबुक. मग अधूनमधून मायबोली. तोवर पंधरा वीस मिनटे जातातच. कि मग पुन्हा फेसबुक .... असे चक्र सुरु आहे. धड पंधरा मिनटेसुद्धा फोन पासून दूर राहता येत नाही. अगदी ठरवून राहिलोच जास्त वेळ बाजूला तर बेचैनी वाढते. कश्यातच लक्ष लागत नाही. मग डोके दुखायला लागते.

फिटेल का हे ऋण माझे

विवंचना आत दाटली

याच काळजीने मीच माझी

वर जागा शोधली

रोप मीच लावले

बघून स्वप्न उद्याचे

काय ठावं , याच जागी

इथेच सुळी चढायचे

रोज रोज तोच सूर्य

तीच आग ओकतो

रोज रोज मीच का पण ?

तेच तेच भोगतो

मीच जर का अन्नदाता

रिक्त का रे चूल माझी ?

घेतला नांगर हाती

हीच का रे भूल माझी ?

ऐकतो सरकारनामे

अभय कर्जांना दिले

फासली पाने पुन्हा ती

भाव तैसेच राहिले

================================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

धाग्यावर विनोदी प्रतिक्रिया अपेक्षित आहेत. आत्ता भयंकर झोप येत असल्यामुळे धागा उघडला आहे. कृपया या गहन समशेवर उपाय सुचवावा. गंभीर प्रतिसाद अमलात आणले जाणार नाहीत