पुणे

तू एक माऊली,
तुझ्यात देवाची सावली .

सूर्यासारखी तेजस्वी,
चंद्रासारखी मावळ.

सर्वांना प्रकाश देणारी ज्योती,
चमकणारा मोती.

तुझा सहवास जणू,
देवाचा भास.

भक्तांच्या हाकेला धावणारी ,
आणि नवसाला पावणारी .

सर्वांना सावरणारी ,
सर्वांच्या मनात वावरणारी .

वादळ पावसात,
असतो तुझा आधार.

घेऊन हातात हात,
मिळेल तुझी साथ.

सर्वांच्या मदतीस धावणारी,
मानवरूपी देवी तू.

काय सांगू तुझी कीर्ती,
शब्द अपुरे पडतील.

-- आरती शिवकुमार

एक आला झोका ,
सगळ्यांच्या हृदयाचा वाजला ठोका .

पाखराने केली किलबिल,
त्यांच्या जीवाची झाली चिलबिल .

झाडांना राहिले नाही भान ,
त्यांच्या वर टिकले नाही पान .

वाऱ्याची वाढली गती ,
फुल फळांची झाली वाईट स्थिती .

मच्छी मरानी केली लगबग ,
त्यांच्या नौकाची झाली डगमग .

नदीने पकडला सूर,
माशांना लागली हुर हुर.

शेतकऱ्यांची वाढली चिंता ,
पिकांची वाटू लागली त्यांना खंता .

नदीला आला पूर ,
पाखरे उडाली भूर भूर .

जोरात वारा देखील सुटला ,
आमचा दरवाजा पण तुटला.

आईने बनवला प्रेमाचा चहा,
आणि म्हणाली लाडकी पिऊन तरी पहा.

यात मिसळली सौंसाराची गोडी,
गोड-कडू चव असेल कधी थोडी थोडी.

दुधात साखर विरघळल्या प्रमाणे,
तुला सौंसारात विरघळल्याचे,
आपल्या परिवारासोबत एकजूट राहायचे.

तुझ्या प्रेमाची गोडी त्यात येऊ दे आणि,
तुझ्या सौंसाराची गाडी दूरवर जाऊ दे .

तुझ्या प्रीतीचा सुगंध सर्वत्र पसरू दे,
तुझ्या आपुलकीचा रंग त्यात उतरू दे .

सतत वाहू दे तुझी माया,
त्यांच्यावर राहू दे तुझी छाया.

तू परिवारासाठी खूप वाहू दे,
तुझी छाप दुसऱ्यावर राहू दे.

झाडाने दिली वेलीला संगत,
सुरू झाली त्यांच्या प्रेमाची रंगत.

एकमेकांना दिला त्यांनी प्रीतीचा दोर ,
बदलला त्यांच्या जीवनाचा मोड.

सर्वत्र पसरला त्यांच्या प्रीतीचा सुगंध ,
एकमेका सोबत ते होऊन गेले दंग.

दिली त्यांनी एकमेकांना साथ ,
अनेक वादळा वर केले त्यांनी मात .

झाडाने घातला वेलीला मोत्याचा हार,
वेलीला बहरला फुलाचा बहार.

वेलीला लागली सुगंधित फुले ,
झाडाला आली खूप सारी फळे.

झाडांनी दिली पक्षांना संगत ,
बसू लागली पाखरांची पंगत .

आली तेथे फुलपाखरे,
सगळ्यांना दिले त्यांनी आश्रय.

कोरोनाच्या संकटातही कामासाठी बाहेर पडतोस तू,
स्वतःच्या खांद्यावर सर्व जबाबदारी घेतोस तू,
माझी काळजी करू नका सतत बोलतोस तू,
पण सर्वांची काळजी घेतोस तू .

कोरोनाच्या संकटातही कष्टाने काम करतोस तू,
संकटाला धैर्याने सामोरी जातोस तू,
कामासाठी आपली भूक सुद्धा मारतोस तू,
कष्टाने काम करून आपला घाम गाळतोस तू.

दुःखामध्ये सुद्धा हसायला शिकवतोस तू,
सुखाची चाहूल देतोस तू ,
आम्हाला आधार देतोस तू,
प्रत्येक संकटावर मात करायला शिकवतोस तू .

न भेटता भेटते तुला
पुन्हा पुन्हा नव्याने......
हळवासा तो शब्द तुझा
दरवळतो अनोख्या प्रेम रंगाने.......

Rudra.....

मायबोलीकर सदस्यांच्या गझला वाचत वाचतच , गझल पहिल्यांदाच लिहिण्याचा प्रयत्न केला आहे.यावर
सुधारणेसाठी जाणकारांच्या सूचना याव्यात,म्हणून टाकत आहे.

आयुष्याची याही वर्षी नवी डायरी आली आहे..
तुझ्यावीना जगायचीही माझी तयारी झाली आहे..

नव नव्या संकल्पांच्या शपथा घेऊन झाल्या आहेत..
मुद्दाम या ही वर्षी तुला त्यातून सूट दिली आहे !

तसं माझं भविष्य मी आधीच लिहून ठेवलंय बघ !
प्रत्येक दिवशी फक्त तुझीच आठवण लिहिली आहे!

आधी जेव्हा तू नसायचीस तेव्हा त्रास व्हायचा..
पण आता रेटत जगायची मात्र सवय झाली आहे..!

होतं असं कधी कधी !...

जे बोलत आहेस ती ज्ञानाची देवघेव नाही
तू चांगदेव नाही अन मी ही ज्ञानदेव नाही

ह्या जगात सगळ्यांना नशिबाने छळलेले आहे
प्राक्तनास तळतळ देणारा तू एकमेव नाही

चक्रवाढ व्याजाने नेले जे होते तू दुःखा
मज जातमुचलका देण्याला कसलीच ठेव नाही

उदासीनसे रक्त धावते नाडी लागत नाही
कुठलाच जोश नाही मजला कुठलाच चेव नाही

अस्सल नाटक झोपेच्या सोंगाचे वठले आहे
बेशुद्धपणाइतकी जालीम कुठलीच टेव* नाही

(टेव - लत, व्यसनासारखी सवय. मूळ शब्द हिंदी असल्याने ही सूट घेता येते का हे जाणकारांनी सांगण्याची विनंती)