पुणे

मी मनात होतो तुझ्या तु दगडात शोधत राहिलास.
मी तर मित्र होतो तुझा तु उगाच घाबरलास....
तु कोंबड्या बकऱ्यांचे नैवद्य देवून मला आपलेसे करू पाहत होता.
मला तर फक्त तुझ्या मनातील भोळा भाव हवा होता.
पण तू अंधश्रद्धेच्या इतका आहारी गेलास .
की स्वतःलाच संपवून बसलास..
तु इतका क्रूर झालास.
की स्वतः मधील देवत्व च विसरून बसलास.
मी मनात होतो तुझ्या तु दगडात शोधत राहिलास.
मी तर मित्र होतो तुझा तु उगाच घाबरलास....
तू मला अर्पण करण्या मुक्या प्राण्याला कापत होतास..
कसं सांगू तुला माझा जीव किती तुटत होता.

पावसानं घातलं थैमानं
नद्यांना आलंया उधाणं
काय करावं कळंना कुणाला
जनता झाली हैराणं

आत्ताच काही दिवसापूर्वी
व्हता ह्यो भलताच रूसला
किती वाट पाहिली सार्‍यांनी
तरी ह्यो बाबा नव्हता बरसला

हैराण होती जनता सारी
चिंतेत होता शेतकरी
मग एकेदिवशी आगमन झाले
ऐटीत याचे धरतीवरी

हा आला अन् सुखावले सारे
आनंदित झाले मनातूनी
बरसत गेला भरली धरणे
तरीही पेटला जिद्दीनी

आता मात्र नको नको
म्हणण्याची वेळ आली आहे
वरूणराजाने आता थोडे
थांबण्याची वेळ आली आहे

स्वाती पोतनीस
द डेथ ट्रॅप
भाग १

स्वाती पोतनीस
नाते जन्मांतरीचे
..१..

वर्ष २०१५ जानेवारी ०९ वेळ रात्री ११ वाजता भेटलो ते थंडीचे दिवस होते .व अचानक दुसर्‍या दिवशी शिर्डीला बाईक वर जायचे ठरले.त्यानुसार आम्ही सर्वजण ( ४ मित्र) १० तारखेला दुपारी १:३० मिनी.मोटारसायकलवर शिर्डीला जाण्यास सज्ज झालो व बाबांचे नाव घेऊन मोटारसायकल सुरु करुन आम्ही निघालो.जाताना रुबी हॉल (पुणे स्टेशन ) इथे नाष्टा करुन मग पुढे निघालो वाघोली नगर रोड मार्गे.मजल दर मजल करीत गप्पाटप्पा करित कधी आम्ही संध्या.५:०० ते ५:३० च्या सुमारास नगरमध्ये पोहचलो ते कळले पण नाही.मग नगरला चहापाण्यासाठी थांबुन आम्हीमग शनिशिंगणापुर मार्गे शिर्डीला जाण्याच नगरवरुन निघालो.शनिशिंगणापुरला संध्याकाळी ७:०० ते ७

मासिकपाळी पुरुषदेहप्रधान मानसिकतेला पटत नाही की काय? ज्यातून आपला देह निर्माण झाला ती प्रोसेस इतकी अपवित्र का वाटावी? स्वत:च्या जन्माच दु:ख इतक जिव्हारी लागाव की ती प्रक्रिया (मासिकधर्म/मासिकपाळी) च घाणेरडी,अस्वच्छ, असुरक्षित (अगदी इतकी की तो धारण करणारा देहच कमजोर वाटून त्या देहाला सुरक्षा देण्याच्या नावाखाली बंधनाच्या जोखडात अडकवून ठेवला/ टाकला.) समजून वेगवेगळ्या प्रकारच्या शुद्धीकरणाची जणू रेलचेलच सुरू झाली आहे.तेही वेगवेगळे नवे-जूने दाखले/उदाहरणे देत,सांगत!!!!! श्रद्धेच भांडवल करत!!! विज्ञान, तत्वांचे खेळ, गणित मांडत!!!!!
हे कितपत योग्य आहे? व का ????

राधिका … एक हसमुख आणि अति-उत्साही व्यक्तिमत्व. तिची आणि माझी ओळख योगा क्लास मध्ये तीन वर्षांपूर्वी झाली. काही दिवसांत कळलं कि तिला ट्रेकिंग ची आवड आहे आणि ती अधून मधून जाते. मीही अशा सोबती च्या शोधात होते. पण काही ना काही कारणाने तिच्या बरोबर जाणे होत नव्हते. दरम्यान वर्षभरा पूर्वी मला दुसरा छान ग्रुप मिळाला आणि माझी हौस लहान सहान गडांवर जाऊन भागू लागली. मग राधिका चे सगळे प्रस्ताव अवघड हि वाटायचे म्हणून टाळू लागले.

मी काल एक मराठी विनोदी नाटक बघितले, या नाटकामध्ये टीव्हीवर येणारे प्रसिद्ध कलाकार आहेत, हे नाटक बऱ्यापैकी हाउसफ़ुल्ल होते, प्रेक्षक सर्व वयोगटातले होते. पण या नाटकातला सत्तर ते ऐंशी टक्के विनोद व्यक्तीचा रंग, अंगकाठी आणि बाह्य स्वरूप यावरच होता, या विनोदावर थिएटर मधले सगळेच हसत, दाद देत होते, माझ्या शेजारी एक शाळकरी मुलगा त्याच्या आईवडीलांबरोबर आला होता, त्याला ही हे विनोद आवडत होते. आपण जर अजूनही व्यक्तीचा रंग, अंगकाठी, बाह्य स्वरूप यावरच विनोद करत असू, हसत असू, दाद देत असू तर हे दुर्देवी आहे का?

उशी...
कोणाला लागते... कोणाला नाही...
असेच ते दोघेही...
.
तिला उशी शिवाय झोप नाही यायची...
आणि त्याला उशीची कधी गरजच नाही भासायची...
.
रोज रात्री उशी सोबत, हितगुज ती करायची...
सर्वात जवळच्या मैत्रिणी सारखी, उशी तिला वाटायची...
दिवसभर काय काय झालं, हे न-बोलताच उशीला सगळं सांगायची...
का झालं, कसं झालं, हे उशीलाच पुन्हा पुन्हा विचारायची...
.
पण तो, अगदी शांत झोपायचा रोज...
कारण त्याला कधी उशीची गरजच नाही भासायची...
.
कधी डोक्याखाली, कधी मिठीत घेऊन उशीला ती झोपायची...