नमस्कार लेखक मित्र-मैत्रिणींनो,
'सुचेतस आर्टस' आपले स्वागत करत आहे एका नवीन उपक्रमात…
आपण विनोदी साहित्य लिहीत असाल...जसे की विनोदी कथा, चुटकुले, नाटुकले इत्यादी तर आपण आपले स्वलिखित 'अप्रकाशित साहित्य' आम्हांला देऊ शकता. (फार ओढून ताणून केलेले विनोद नकोत, तसेच व्हॉट्सअप विनोद नकोत. कुठलेही कमरेखालचे विनोद नकोत.) निखळ फॅमिली ड्रामा हवा. उदा. वागळे की दुनिया, तारक मेहता का उल्टा चष्मा...आपल्या पुलंचं साहित्य.
त्याच काय झालं होत कि, नेहमी प्रमाणे एकदा सर्दी झाली. दोन दिवसांनी कानठळी बसली! औषधाने आठवड्यात आणि बिनऔषधाने सात दिवसात सर्दी कमी होते, हा आजवरचा अनुभव होता. आम्ही या अनुभवावर विसंबून रेटून नेलं. 'जो इतरावरी विसंबला, त्याचा कार्यभाग बुडाला!' या युक्तीची सत्यता पटली! येथे मला माझ्या अनुभवानेच दगा दिला. कानाला ऐकू येईना! सर्दी यथाअवकाश कमी झाली. पण कानांनी आपले कार्य बंदच ठेवले. त्यात भर म्हणजे दोन्ही कानातून, म्हणजे आतूनच आवाज येऊ लागले, तेही वेगवेगळे! कानात बोळे घालून उपयोग नव्हता! म्हणजे डाव्या कानात रातकिड्यांची किरकिर तर, उजव्या कानात भिस्मिला खा यांची शहनाई! २४x ७ चालूच!
डॉक्टर आणि शिक्षकी पेशा हे दोन थोर व्यायसाय आहेत. याना नोबल व्यवसाय म्हटलं जात. माझा एक मोठा भाऊ इंजिनियरला होता. त्याकाळच्या अपेक्षेप्रमाणे एक पोरगा इंजिनियर आणि एक डॉक्टर असावा हि आमच्या घरच्यांची पण इच्छा होती. पण 'आशा हे दुःखाचे मूळ कारण आहे!' हे तत्व, ते जरी विसरले असले तरी, नियती विसरली नव्हती! आणि मलाच मुळात 'शिक्षक' व्हायचे होते!
माझ्या मोठ्या भावाने, मला डॉक्टर करण्याचा चंग बांधला. तेव्हा मी आकरावीला होतो. तो इंजिनियरिंगच्या परीक्षा देऊन सुटीत आला होता.
ओबामांना भेटणार होते आणि हिलरी क्लिनंटना मी भेटले... हे लिहिताना मी अमेरिकेतली भारताची राजदूत वगैरे असल्यासारखं वाटतंय. एक दिवस काय झालं लेकाचा मित्र जेवायला आला. डॉर्टन. तो ओबामा प्रशासनात काम करायचा. लेक त्याला आणायला गेला होता तेव्हा त्याने त्याला काय सांगितलं काय माहित. जेवता, जेवता डॉर्टनने विचारलं,
"ओबामांना भेटायचं आहे का? तसेही ते येणारच आहेत शार्लटला." मी लाख भेटेन पण आलोच आहोत तर भेटू मोहनाला असं ओबामांनाही वाटेल का असा प्रश्न डॉर्टनला विचारावा की नाही ते समजेना. मुलगा, देवाची भेट घडवून देतोय आता मला देव मान या थाटात माझ्याकडे बघत होता.
आज पहाटे तीन वाजताच्या साखरझोपेत अस्मादिक बिनघोरी घोरत असताना, माझ्या विपुल केशसंभाराशी ( उच्च लिखाणासाठी घेतलेली स्वायत्तता... मराठीत सिनेमॅटिक लिबर्टी हो! बाकी प्रत्यक्षात त्या दिल से मधल्या ' तू तो नही है मगर, तेरी आहटे है' असा भास माझ्या घरच्यांना देण्याचा चंग बांधल्यागत इथे तिथे पण माझं डोकं सोडून सगळीकडे स्वतःला टाकून घेणाऱ्या केसांचं काय करावं हा प्रश्न मला छळतो. पण ते असो.) तर माझ्या विपूल केशसंभाराशी कुणीतरी खेळत आहे असा भास झाला. 'अग्गोबाई, इतकी कसली आता लाडीगोडी!' असा विचार करत हलकेच डोळे किलकिले करत, ओठांवर अर्धोन्मिलीत का काय म्हणतात तसे स्मित आणण्याचा प्रयत्न करत पाहिले!
सूरजच्या अज्याची येंगेजमेंट
मंगेश, अमोल,अमरीश,सूरज, पराग व अजय हा आमचा मित्र परिवार... प्रत्येकाची वेगळीच एक गोष्ट.. अजयच खूप दिवसानी जुळलेलं लग्न, सूरज व अजयची जवळची मैत्री.. त्यातही सूरज PhD झाल्यामुळे त्याच पण लग्न अजूनही न झालेलं... अमरीश ने नुकतीच घेतलेली कार... परागची मीटिंग नेमकी अजयच्या engagement च्याच दिवशी... अमोल व मंगेश यांचं तऱ्हेवाईक वागणं..... अशा सर्व गोष्टीतून व प्रसंगातून जनमलेली ही कविता...
सूरजच्या अज्याची येंगेजमेंट
खुप दिवसांनी जुयल
अज्या मेघेच लग्न
सुरजच मात्र आमच्या
स्वप्न झालं भग्न
(या कथेतील पात्रे व घटना काल्पनिक आहेत.)
हल्लीच मी ठरवलं घटस्फोट घ्यायचा. इतरांनी काही केलं की मला पण तसंच करावंसं वाटतं. वाटलं घेऊन पाहू आपणही. बाकीच्यांना जमतं मग मला का नाही हा प्रश्न मी स्वत:ला विचारते आणि लागते कामाला. वरातीमागून घोडं होतं दरवेळेस. पण ठीक आहे नं, वरातीत शिरल्याशी कारण. तसंच हे घटस्फोटाचं. बाकीच्यांचे झाले पण माझा का होत नाही हे काही कळेना. खरं तर मी येता जाता म्हणतंही होते की मला घटस्फोट घ्यायचाय. नवराही तत्परतेने ’घे’ म्हणायचा. आता त्याने एखादी गोष्ट कर म्हटली तर त्याचा छुपा हेतू साध्य होईल असं मला वाटतं त्यामुळे त्याने सांगितलेलं कुठलंच काम मी लगेच करत नाही.
खरंच! म्हणजे झालं काय की तसा तो यावा असं मला बरेच दिवस वाटत होतं. मध्ये एकदा शेजारी येऊन गेला तेव्हापासून. काय तो तेव्हा गहजब, प्रसिद्धी आणि गोंधळ. फारच आवडलं होतं बाई मला. शेजारीण तर हिंदी सिनेमातल्या नटीसारखी हवेत तरंगत होती काही दिवस. मलाही तिच्यासारखाच तरंगण्याचा अनुभव घ्यावासा वाटायला लागला. पोहायला गेलं तर मला तरंगताच येत नाही निदान असं तरी. तर झालं ते असं. चोराला दाराची उघडी फट दिसली. घर इतकं शांत दिसत होतं की घरात कुणी असेल असं त्याला वाटलंच नाही. शेजारणीला वाटलं, आला वाटतं नवरा. दोघं एकमेकांसमोरच आले. शेजारीण किंचाळली तशी तोही जोरात ओरडला.