कविता

कार्तिकातल्या पहाटे
म्हैस विते,
इनकॅन्डेसन्ट पिवळ्या उजेडात
कडब्यावर पडलेलं
ओलसर वासरू दिसतं, ते
अप्रूप डोळ्यात साठवतो मी दोन तीन क्षण
सैरभैर म्हशीच्या उष्ण उछ्वासानं भंगते ती तंद्री,
पाठीवर थंडीच्या चांदण्या शिरशिरतात.
अचानक आठवतात ते पाच दहा सेकंद
हातसन डेअरीच्या बॅलन्सशिटा चाळता चाळता

आरशासमोर मी उभी निरखीत भाव चेहर्‍यावरचा
माझा आणि माझ्या मनातल्या अनेकांचा!
सारा प्रवासच रंजक होता
बालपणातच प्रारंभ दडला होता!

लहानपणीच लागलं जमायला
शब्दफुलांचा वापर करायला!
स्वार्थ कुणाला चुकलाय
त्यातच परमार्थ दडलाय!

मग मला छंदच लागला,
चेहर्‍यांच्या आतलं धुंडाळायचा!
स्वत:च्या मनातलं लपवत
दुसर्‍याच्या मनातलं ढोंग ओळखायचा!

काळ आता थकला, आरशापुढे नग्न झाला
चेहर्‍यावरचं ओझं बाजूला करत अंतरंगात डोकावला!
कधीतरी बरसलेलं निरागसत्व
शोधत शोधत शांत झाला!

" पण होउ दे पागल मला "

एक एक दगड फेकून मार डोक्यावरती माझ्या
मनात येतील शिव्या दे तू
तोंडावरती माझ्या
पण होउ दे पागल मला
लोक म्हणतील मजनू झाला ...

ये कुत्र्या ये डोम्बळया
आरशात बघून घे तू
कुठून आला मेला साला
काहुन माग लागला
अश्याच गोड़ गोड़ शिव्या दे तू
अड़वु नको मला
पण होऊ दे पागल मला
लोक म्हणतील मजनू झाला ..

प्रथम तुज पाहता क्षणी
काळजाचा ठोका चुकला
प्रीतीच्या रंगात रंगूनी
जीव माझा भुलला
न दिसता तू
जीव होई कासावीस
दिसता क्षणी तू
फिरे अंगावरी मोरपीस
टाकावा तू प्रेमळ कटाक्ष
लाभावा तुझा सहवास
रहावीस तू मजसमीप
हीच या मनीची आस
जवळी असता तुला
एकटक पहावस वाटत
डोळ्यात माझ्या तुला
साठवून घ्यावस वाटत
मोहक तुझ्या हास्यान

***************************
*काव्यांजली
*विषय - अवकाळी*
*********************
घामाच्या धारांनी
फुलविले शेत हिरवेगार
पाऊस मुसळधार
अवकाळी

मातीमोल झाले
स्वप्न उद्याचे पाहिलेले
रक्त आटलेले
कष्टात

कर्जाचा डोंगर
वाढत गेला डोईवर
कोसळे भुईवर
शेतकरी

कालवली माती
भरल्या ताटात साऱ्या
हाती शेतकऱ्यां
धत्तूराच

मावळतीचा गंध त्यात
प्रकाशाचा अंधुक दिवा
जगणे जीवन समग्र हे
सावरून साऱ्या जीवा

उगवतीचे रंग सुन्न
त्यात कोळशाची छटा
टिपूसाची झाली वाफ
सावरून साऱ्या बटा

आडोशाचा काजवा मंद
नभोनिळे आवाहन मग
बुबुळी तरंगे उत्कर्ष की
सावरून जळे हीमनग

श्वेत बोचरी केतकी
थांबे शिवालयाच्या पायथी
सुगंधावा जीव सारा
सावरून संसार माथी

कविता: मुन्नी

माणसाच्या मनातून निघणा-या ज्वालामुखीचा तिरस्कारमय लोळ
तुला अजून स्पर्शायचाय, मुन्नी!

शुभ्र सूर्यप्रकाशाप्रमाणे जीवनात सरपटताना भेटणारी सगळीच
जेव्हा ओकत होती विश्वासघाताची नागेरी गरळ

आणि

माझ्या श्रद्धेच्या समुद्राला रक्तरंजित करणारा कालवा
फसवणुकीच्या तीव्र आसुडांमुळे जेव्हा ओसंडून जात होता

तेव्हा रखरखत्या उन्हात अनवाणी जळालेल्या तळव्यांना
दुधाच्या सायीइतक्या मऊ बर्फाचा थंडावा
मुन्नी, तू कुठून बरे आणलास?

गद्दारीच्या भीषण डंखानी करपण्याची भिती वाटत नाही का ग?