या कविता माझ्या नाहीत,
या कविता तिच्या आहेत
जी मी लिहायला बसल्यावर
माझ्या हातातलं पेन नकळत ओढून घेते,
समोरचा कागद शब्दांनी भरभर व्यापते,
तिच्या कवितांना यमक नसतं, ताल नसतो, लय नसते,
फक्त शब्दांच्या फटीमध्ये लपलेलं भय दिसते,
या कविता माझ्या नाहीत, तिच्या आहेत
जिला काहीही आठवलं, सुचलं तरी लिहायचं असतं,
काही काळ बुडण्याची चिंता सोडून अलगद वाहायचं असतं,
विचारांना शब्द आपोआप येऊन बिलगतात आणि ती फक्त मांडत राहते,
अनुभवांची बरणी नकळत कलंडते आणि वेदना कागदावर सांडत जाते,
पेशी दुंभगतात आणि जोडून राहतात
असे काही तुकडे.
शिवण घालून जोडले जातात, अंगचेच होतात
असे गोधडीसारखे काही तुकडे.
माझे आणि माझ्या जगाचेही.
जगाचा एक तुकडा माझ्या एका तुकड्याला ओळखतो.
दुसरा दुसर्‍याला.
जग तुकड्यापुरतं
मीही तुकड्यापुरतीच
अनोळखी तुकड्यांची वाट दिसत नाही,
बघाविशी वाटत नाही
जगाला आणि मलाही.
जगाला मी कळलेली असते आणि मला जग.
- नी
कधी काळी पुलं 'मराठी साहित्याचा गाळीव इतिहास' लिहून गेले. आता गाळीव इतिहासाचे दिवस संपले. सध्याच्या काळात इतिहास 'पाळीव' झाला आहे. पर्यायी तथ्यांच्या गोठ्यात सत्तेच्या दावणीला बांधून घेऊन तो रवंथ करत असतो. ते एक असो. पण स्वतःची कुवत आणि अभ्यास ह्यांची नम्र जाणीव असल्याने मी काही इतिहास वगैरे लिहू शकत नाही. तो रसिकांसाठी एक 'छळीव' इतिहास ठरेल. ह्याची जाण ठेवूनही इतिहासकाराच्या थाटात म्हणतो, की महाराष्ट्र अगदी आधीपासूनच बालप्रतिभांच्या प्रेमात बुडालेला देश आहे.
काही बोलायाचे आहे
गीतकार - कुसुमाग्रज
काही बोलायाचे आहे, पण बोलणार नाही
देवळाच्या दारामध्ये, भक्ती तोलणार नाही
माझ्या अंतरात गंध कल्पकुसुमांचा दाटे
पण पाकळी तयाची, कधी फुलणार नाही
नक्षत्रांच्या गावातले मला गवसले गूज
परि अक्षरांचा संग त्याला मिळणार नाही
मेघ जांभळा एकला राहे नभाच्या कडेला
त्याचे रहस्य कोणाला कधी कळणार नाही
दूर बंदरात उभे एक गलबत रुपेरी
त्याचा कोष किनाऱ्यास कधी लाभणार नाही
या देशात नेमक चाललं तरी काय?
***************************
स्वातंत्र्य त्यांनी मांडीखालीच
काय गांडीखाली
लपून ठेवलं.
नि
धर्मनिरपेक्षतेच्या मखमली
झुलीत ते लोकशाही
जातीवादाच्या उबीत
उबवीत बसलेत.
मग
ते तांडेची तांडे निघालेत
उरात जाती जातीची धग
पेटती ठेऊन....
द्वेवेषाच्या आवेशान
ओठाओठातून भंयकर ज्वाला फेकीत
एखादया दैत्यासारखी ....
स्वातंत्र्याचा सूर्य गिळायला
आणि ...
मानवतेची ,समतेची छान छान फुलपाखर
कुठचं कशी दिसत नाहीत ?
भूर्र उडून गेलेत की
आजच सकाळी मला श्रीहरी कृपेने काही ओळी सुचल्या, त्या देत आहे. माझी ही पहिलीच कविता आहे त्यामुळे कशी वाटली, काय सुधारणा हव्या ते नक्की कळवा.
हरे कृष्ण...हरे कृष्ण...
ब्रम्ह, आदिमाया, महेश।
इंद्र, सूर्य, गणेश।
सर्व एकच श्रीविष्णुंचे अंश।
नित्य हरीनाम मुखी, दूर ठेवी भय सर्प दंश।।
म्हणत हरे कृष्ण हरे राम।
हरीचे झाले ज्ञानोबा, तुकाराम।
पीताच विष्णू भक्तीचे जल।
प्रल्हादाने आटवले दैत्यांचे बल।।
ना भावनेचा हुंकार, ना श्वसनाचा अंहकार
ना शब्दाचे उच्चार, ना इच्छेचा आविष्कार
खोली सुनसान, अडगळीचे सामान
कोपर्‍यात छायाचित्र, मुक्तीचे साधन
श्वास अडकला होता, कोंडले होते क्षण
तुटले होते व्यासपीठ, सांडले सोन्याचे कण
जीर्ण झालेली गादी, शांत निजलेले मन
आजही शोधतात डोळे, मात्र स्मृती छान
खोलीची आठवण, का आठवणीची खोली
आसवाची लबाडी, की डोळ्यात आसवाची खोली
जात हे पाप आहे, मानवतेला शाप आहे
अंधाऱ्या विहिरीत फुत्कारणारा विषारी साप आहे.
लाज बाळगावी तिथे गर्व आणि माज आहे
जात नाही जात ही स्वतःलाच मारलेली विखारी थाप आहे.
झेंडा कोणाचा निळा, भगवा तर कोणाचा पंचरंगी आहे
धमन्यांतून वाहणाऱ्या रक्ताचा रंग प्रत्येकाचा लालच आहे.
कुठून आलं हे सारं आणि कुठे घेऊन जाणार आहे
का माणूस असाच 'कुत्ते कि मौत' मरत राहणार आहे?.
मन सैराट झालं आहे, आक्रोश मूक झाला आहे
हलकट गिधाडांचं मात्र चांगलच फावतं आहे.
कार्तिकातल्या पहाटे
म्हैस विते,
इनकॅन्डेसन्ट पिवळ्या उजेडात
कडब्यावर पडलेलं
ओलसर वासरू दिसतं, ते
अप्रूप डोळ्यात साठवतो मी दोन तीन क्षण
सैरभैर म्हशीच्या उष्ण उछ्वासानं भंगते ती तंद्री,
पाठीवर थंडीच्या चांदण्या शिरशिरतात.
अचानक आठवतात ते पाच दहा सेकंद
हातसन डेअरीच्या बॅलन्सशिटा चाळता चाळता
आरशासमोर मी उभी निरखीत भाव चेहर्‍यावरचा
माझा आणि माझ्या मनातल्या अनेकांचा!
सारा प्रवासच रंजक होता
बालपणातच प्रारंभ दडला होता!
लहानपणीच लागलं जमायला
शब्दफुलांचा वापर करायला!
स्वार्थ कुणाला चुकलाय
त्यातच परमार्थ दडलाय!
मग मला छंदच लागला,
चेहर्‍यांच्या आतलं धुंडाळायचा!
स्वत:च्या मनातलं लपवत
दुसर्‍याच्या मनातलं ढोंग ओळखायचा!
काळ आता थकला, आरशापुढे नग्न झाला
चेहर्‍यावरचं ओझं बाजूला करत अंतरंगात डोकावला!
कधीतरी बरसलेलं निरागसत्व
शोधत शोधत शांत झाला!
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
