कविता

महानदाचा प्रतिकार
उभा प्रबळ साक्षात्कार
शून्य शक्त बाहू ठरती
प्रवाह अंतिम सत्य त्रिवार

ऐक मृतकांचा हुंकार
आयुष्य क्षणांचा व्यवहार
विलगणे मिसळणे अविभाज्य
प्रवाह अंतिम सत्य त्रिवार

विरक्त नावाडीच हुशार
ओघ न्हेतो प्रपंचापार
अस्तित्वाचे गूढ उमलती
प्रवाह अंतिम सत्य त्रिवार

ही कविता इथे टाकताना थोडी मनात भीती चुरचुरत आहे. विषय सगळ्यांना पटेल असा नाही. पण एका बदलत्या युगाची ही एक बदलती गाथा. १८ वर्षा खालील वयोगटासाठी अनुचित. धन्यवाद.

मार्ग खडतर, लक्ष्य दुर्धर होत गेले
आणि अंतर आत्मनिर्भर होत गेले

शब्द जितके आत्मनिर्भर होत गेले...
अर्थ सारे अस्थिपंजर होत गेले

सुख जगू शकलेच नाही त्या ठिकाणी...
दुःखसुद्धा फक्त जर्जर होत गेले

बांधण्यासाठी नवे सेतू फुकाचे
माणसांचे स्वस्त पत्थर होत गेले

चालणे नशिबात होते का म्हणू मी...
राहण्यासाठी कुठे घर होत गेले?

प्रश्न पुसणे बंद केले मी कधीचे
मौनही माझे निरुत्तर होत गेले

- कुमार जावडेकर

अलीकडेच मी फ्लॅमिंगो पक्षी पाहिले. त्यांचा देह, त्यांचा प्रवास आणि खुल्या आभाळातलं उडणं पाहून, माझ्या मनात काही विशेष भाव तरळले आणि मला मनात कुठेतरी पटलं कि हे पक्षी ह्या लोकातील नाहीतच. त्यांना अनुभवायचा जो आंतरिक आनंद होता, त्यावर आधारित हि कविता. फ्लॅमिंगो पक्षी ला मराठी मध्ये रोहित किंवा अग्निपंखी म्हणतात.
-----
फ्लॅमिंगो

आतुर क्षितिजाशी पहाट भिडली
सूर्य लाली साठवून आला
रोजचेच ते उजाडणे होते
पण काही न्यारा अंश त्याला.

लोकं शहरांसारखी की शहरं लोकांसारखी
लोकं शहरांमध्ये राहतात आणि शहरं लोकांमध्ये
माझ्यात एक शहर आहे
तसं तुझ्यातही एक शहर आहेच की ....

आज बहुत दिनो बाद अलमारी खोली तुम्हारी
और अंदरसे यादों की खुशबू आ गयी..
खुद को रोक न सकी तो देखा
की अंदर कुछ पुरानी किताबे तो है,
मगर उन पन्नो पर लिखे तुम्हारे लफ्झ आज भी उतनेही जवान
एक तसबीर मिली है और उसमे तुम भी,
तसबीर मे रंग उतनेही नए लगे जितने तुम बुढे
नीचे कुछ रखा है
एक डिब्बा, जिसमे एक पुराना शिशा है
देखा तो पता चला की अब मै भी बूढी लग रही हू
इतने मे मेरे पीठपर रखे हाथ को मेहसूस किया
और देखा तो तुम खडे हो मुस्कुराहते हुए
तुमने वो हाथ मे छुपा हुआ फूल मुझे दे दिया
और मेरे नजदीक आकर खडे हो गये

जणू पतंग मी आई, तुज हाती धागा धरी,
तुझ्या शिकवणीने मज, नेई उंच त्या अंबरी

तुझी मूर्ती अंतरात, तुझे शब्द या बोलात,
तूच दिलेस ही बोली, ती गातो मी स्वरात,
तू आहेस सागर, ज्यात माया चराचरी...,

तूच सांगितले मज, मोल जीवनाचे,
तूच दाखविले मज, मार्ग जगण्याचे,
तुझ्या संस्कारांनी झालो, मी तुझा अज्ञाकरी,

तू दुर न जावी कुठे, आस ही मनाची,
कधी वेळ न यावी, तुझ्याविन जगण्याची,
जरी मालक जगाचा, आई विन तो भिकारी...,

-अनिकेत बालाजी येमेकर

जरा ऐक ना
मना ऐक ना
कसे सावरु?
कसे आवरु?
मला सांग ना
मना ऐक ना !

कुठूनी येतसे
वादळ वारे,
कसे शोधू मी
स्तब्ध किनारे
मलाच माझी
वाट दिसेना
डुबकी मारुनी
आले तरीही
ठक्क कोरडी
कशी? कळेना
मना सांग ना

जरा दूरशी
किनाऱ्यावरी
अंग चोरुनी
बसले असता,
तुषार उडले
उगा जरासे
चिंब भिजले
माझे मी पण
कसे? कळेना
जरा सांग ना

जरा ऐक ना!
मना ऐक ना!

काय सांगू तुझ्या स्पर्शाचे
हे कसले वणवे पेटलेले
गात्रांत जे गुंफलेले
अन् तनुवरी फुललेले

ही काय अशी मोहकता
जी गवसली तुझिया सवे
माझीच मला पटलेली
जणू ओळख ही नव्याने

होता स्पर्श तुझा,
हरपते भान सारे
क्षणात जग ही विरते
माझी न मी उरते

ग्रीष्मात इंद्रधनु ही
दिसते मला नव्याने
थवे अन् काजव्यांचे
चमकती उन्हाते

हा स्पर्श नसे सोवळा,
ही माया अद्भुत वेडी
तुझिया ठायी गुंतलेली
माझी, काया मंतरलेली.

बोटात जेव्हा येते तान्हे तुझे बोट
भान हरपते सारे मृदुल तुझा स्पर्श
व्यर्थ झाली मनातील अनेक ती द्वंद्व
अर्थहीन ते सारे अहंकार आणि गर्व

निरागस त्या हास्याने मोहून मी जातो
क्लेश सगळे तनाचे विसरून मग जातो
त्रास जीवनातील सुसह्य चांगले ते बघतो
क्षणात एकाच मी नैराश्य झटकून टाकतो

आशेवर, अनुकंपेवर जे चांगले त्या साऱ्यावर
परत एकदा विश्वास वाटतो करावा त्यावर
पुन्हा मग माणुसकीचा अभिमान मला वाटतो
माणूस मी असण्याचा साजरा उत्सव करतो

दिलीप फडके