कविता

ऋतू हा हवासा, हवा ही गुलाबी
तुझा हात हाती असा राहूदे -२

तुझा हात हाती गुंफूनिया मी
जरी टाकते हे पाऊल नवे
वाटा नव्या या, खुणवी मला; पण
मनी हुरहुरी का उगा दाटते

तुझी साथ असता, तुझ्या सोबतीने
मिटवीन साऱ्या शंका प्रिये
तुझा स्पर्श होता, स्पर्शातूनीया
मुक्यानेच सारे मला आकळे

तुझे स्वप्न हलके बिलगले मला अन्
अता काही दुसरे मला ना दिसे
अनवट सुरांच्या किनाऱ्यावरी या
तुझ्या भावनांचे उमटले ठसे

हे यांचे गाणे आहे

बाबा

निद्रादेवीची आराधना
रोजच मी करत असतो
कारण झोपलो तरच पडतात स्वप्नं
आणि स्वप्नात आपण दोघे भेटतो...

तुम्ही घेऊनच गेलात माझी
रात्रीची झोप सारी
त्याची मला खंत नाही पण,
जागेपणी तुम्ही भेटत नाही...

विचारायचे असतात अनेक सल्ले,
मारायच्या असतात खूप गप्पा,
सांगा बरे कसा घालवू
आयुष्याचा हा टप्पा...?

इकडे तिकडे शोधू लागतो
मिळतो का तो आधार तुमचा,
निराशाच पदरी पडते
सारेच संपल्याची उरे भावना...

कंठ कोरडा पडतो आणि
नेत्रही अश्रू पीती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

आठवणी या अशा अतिथी
सांगावे नसतात
जरी नकोश्या तरीही येवून
बीनडंखी डसतात
तोच डंख अन् त्याच वीषाने
गुंगावे तरी किती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

वर्तमानाला हादरुन सोडे
बीतलेली एक घटका
आठवणीमध्ये लपून लावते
पुन्हा मनाला चटका
नको दिवस तो परतून यावा
नको पुन्हा ती तीथी
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

डोळ्यांत दोष वाटे हर्षात अश्रू गळला
तो डाव पापणीचा तेव्हा मला न कळला

वेशीत शब्द खोटे रस्ते नवीन होते
तो गाव लेखणीचा तेव्हा मला न कळला

गाफिल सर्व काटे न सांगता उमलल्या
ठराव त्या कळ्यांचा तेव्हा मला न कळला

तोडले अंग लचके वाटे मला पिशाच्च
घेराव "माणसांचा" तेव्हा मला न कळला

बाजार लोकशाही त्यांनीच मांडलेला
तो "भाव" भाषणांचा तेव्हा मला न कळला

चपळाई अंगी होती तरीही ससेच हरले
सराव कासवांचा तेव्हा मला न कळला

ठेवून खूश त्यांना अवघा दबून गेलो
भराव मागण्यांचा तेव्हा मला न कळला

तुला गजलेसारखी
नाही वाटली जरी
कविता बनूनी मला
तीच दाटली उरी

नाही शब्द भारदार
नाही वृत्त अलंकार
पण शस्त्र भावनेचे
हाती तिच्या धारधार

साधी सोपी तीची भाषा
चिंता ना , होईल हाशा
मनामध्ये जन्म घेता
दूर पळते निराशा

आहे नवख्या चालीची
कळी शब्दांच्या वेलीची
दर्दी रसिक थोडेसे
आस नाही मैफिलीची

कल्पनेची स्वारी असे
बोलावून येत नसे
माग घेता विचारात
माझ्या ओठांवर हसे

नऊरस सोबतीला
अर्थ गंध भुक जिला
तंत्र नियम जाळ्यात
अडकवू नका तिला

तो आहे निळ्या रंगासारखा,
आणि लाल माझा रंग..
माझी चाल थोडी वेगळी,
आणि त्याचा फारच वेगळा ढंग..

पण काहीतरी आहे त्यात,
दुसर्यांपेक्षा फार वेगळं..
त्याच्या निळ्या रंगांच्या धाग्यांनी,
माझं अंतरंग व्यापलय सगळं..

त्याला कदाचित माहितीही नसेल,
माझ्या लाल धाग्याचं जग..
एकाच प्रश्न सतावतोय फक्त,
त्याने हे लाल धागे पहिलेच नसले मग..

लाल माझ्या पडद्यावरती,
निळी नक्षी बहरतेय..
पण त्याचे निळे पडदे मात्र,
अजूनही निळेशारच दिसतायत...

आयुष्याच्या वळणावर…. !
आयुष्याच्या वळणावर भेटती कित्येक चेहरे
किती खोटे किती खरे मना पडे संभ्रम रे.. ll
कुणी स्वागत करतं हसून
कुणी जातं डंख मारून
स्वागत दोघांचे करावे हसून
असतं आपल्या मनावर हेच खरे जीवन रे
आयुष्याच्या वळणावर भेटती कित्येक चेहरे… ll
कुणी फसवी गोड बोलून
तर कुणी जाणून बुजून
बोलावं अशांशी मोजून मापून
नाचू नये त्यांच्या तालावर स्वतःला सावरी रे
आयुष्याच्या वळणावर भेटती कित्येक चेहरे… ll
नाती-गोती सुद्धा असून
तपासणी करिती कसून
प्रसंगी जाती निसटून

ही बागही माझी नाही हा बहरही माझा नाही

हा चैत्र कधीचा आला अजुनि वसंत आला नाही
ही बागही माझी नाही वा हा बहरही माझा नाही...

ती सावज होती माझे पण ती हसुनी कोवळे पाही
मी पारधी आता नाही अन् हा बाणही माझा नाही...

अलवार स्पर्श तव होता रोमांच तरारे अंगी
माझे ह्रदयही माझे नाही अन् मी ही माझा नाही...

पलिकडल्या तीरावरती माझे सौख्य थांबले होते
पण ही नौका माझी नाही अन् नावाडी माझा नाही...

होकार दिलास न मजला वा नकार दिला नाही
उपेक्षा जगू देत नाही प्रतिक्षा मरु देत नाही...

आज खूप दिवसांनंतर कविता ऐकली किंवा त्यासाठी वेळ मिळाला असे म्हणेन..मधुराणी प्रभूलकर यांच्या कवितेचे पान या सदरातील ही कविता..कविता अशी आहे..
चहाच्या कपासोबत त्याने मैत्रीचा हात पुढे केला.
फ्रेंडस! ती भांबावली..
लग्न झालंय, मुलं मोठी, सगळे छान चाललंय म्हणाली.
तो हसला आणि म्हणाला, मी मैत्री म्हणतोय तुला,
ती पुढे म्हणाली, आणि कसं आहे मला असे हे आवडतच नाही. मी बरी, माझे काम बरं, ह्या असल्या गोष्टी न साठी माझ्याकडे वेळच नाही.
तो पुन्हा हसला आणि म्हणाला अग मी मैत्री म्हणतोय तुला,

लपून रहात नाही...

आनंदाचा बुरखा
पांघरुनही माझ्या
चेहऱ्यावरचे दु:ख
लपून रहात नाही...

मित्र-सख्यांच्या सहवासात
हास्यविनोदाच्या कल्लोळात
काळवंडलेला माझा चेहरा
लपून रहात नाही...

कामाच्या धबडग्यात
स्पर्धेच्या या जगात
माझी निरिच्छता
लपून रहात नाही...

नातेवाईकांच्या घोळक्यात
त्यांनी दिलेल्या आधारात
माझे अनाथपण
लपून रहात नाही...

जगायला तर हवेच
हसायला तर हवेच
त्या हसण्यातले माझे अश्रू
लपून रहात नाहीत...

*