नमस्कार.
'पुस्तकगप्पा' या नव्या उपक्रमाची ओळख करून देण्यासाठी हे टिपण.
लायब्रऱ्या, कागदी पुस्तकांची दुकानं, वर्तमानपत्रातली मराठी पुस्तकांची जागा आक्रसत जात असताना, मराठीतल्या महत्त्वाच्या, लोकप्रिय, रंजक, अनवट, नव्याजुन्या पुस्तकांवर गप्पाटप्पा करण्यासाठी या कार्यक्रमाची कल्पना सुचली. प्रत्यक्ष भेटणं दुरापास्त होण्याचं एक सकारात्मक फलित म्हणजे कार्यक्रम करण्यासाठी जागा आणि तिथवर सदेह पोचण्यातल्या अडचणी हे दोन्ही प्रश्न रद्दबातल होणं. ते पथ्यावर पडल्यानं ही कल्पना ऑनलाईन राबवायची ठरवली.
जागतिकीकरणाचा ‘रेटा’ आणि मराठी साहित्य
नमस्कार मायबोलीकर,
खूप दिवसांतून आज गझल केलेली आहे 
आणि वैभव जोशीचा आदर्श घेऊन मींग्लिश मध्ये लिहिण्याचा पहिलाच प्रयत्न केलेला आहे.
शीर्षक : फोनच्या स्टोरेजमध्ये...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
माझा मुलगा स्वयम 9 वर्षांचा आहे. त्याने घरातील साहित्य वापरून वेगवेगळे गणपती बनवले आहेत.
'रोमिओ ज्युलिएट' पासून 'ब्युटी अँड द बीस्ट' पर्यंत
'गॉडफादर' पासून 'सेक्रेड गेम्स' पर्यंत,
'सिंहासन' पासून 'गेम ऑफ थ्रोन्स' पर्यंत
'लॉर्ड ऑफ द फ्लाईज' पासून 'लॉर्ड ऑफ द रिंग्ज' पर्यंत आणि
'शायनिंग थ्रू' पासून 'राझी' पर्यंत
त्या बोलण्यानंतर आज पहिल्यादाच तिने स्वत:हून मला भेटायला बोलवले-
“आज भेटशील? खूप दिवस झाले, निवांत भेटलो नाही” तिच्या अशा स्वत:हून बोलवण्याने मला खरंच खूप आनंद व्हायचा- बरं वाटायचं. मी तयार झालो-
“कधी भेटायचं?”
“संध्याकाळी कामावरुन सुटल्यावर?
मी बरोबर सात- सव्वा सातला स्टेशनला येते. आल्यावर तुला फोन करते त्यावेळी ये”
“ओके चालेल” मी बोललो. फोन ठेवला.
2 मे 2013....
वेळ- संध्याकाळची, बरोबर- 7 वाजून 22 मिनिटे!
तिचा टेक्सट् आला-
‘मी आले भायंदर ला तू कुठे आहेस..’
खरं तर आयडीया तिचीच होती. तिला थिएटरमध्ये सिनेमा पहायला जायचं होतं. कधी काळी तिच्या घरच्यांनी तिला सिनेमाला नेली होती, तेवढंच. त्यानंतर कोणी तिला नेली नव्हती. इतक्या वर्षांनी आज तिला सिनेमा बघायची खूप इच्छा होत होती. तिनं ती मला बोलून दाखवली. मीही तिला टोला मारत म्हणालो-
“आंम्ही मस्त नेऊ, तुला वेळ असायला पाहिजे ना!”
“नाही रे, यावेळी नक्की येईन- तू सांग फक्त कधी जायचं” बस्स.. त्या एका क्षणात मला आकाश ठेंगणं वाटू लागलं.
ती माझ्याबरोबर जास्त बाहेर येत नव्हती. आत्ताच नाही याच्या अगोदरही.
कधीही कुठे ये म्हटलं तर तिचं आपलं, नको घरी जायचं आहे, उशीर होईल, पप्पा काय बोलतील?
अगं कधीतरी हो म्हण!
आणि हो, कंटाळा!
हा तर तिला उपजतच देवाने गिफ्ट म्हणून दिला असावा. मी काहीही ठरवावं आणि हीला कंटाळा आला नाही असं कधी झालंच नाही.
एकदा तिनं क्लासला दांडी मारली होती. मी समोरच्या एका पब्लिक बुथवरुन तिला फोन लावला. चार वेळा रिंग वाजल्यानंतर एकदाचा तिचा पार आळसाटलेला आवाज आला-
“हॅल्लो..”
“हॅलो*** कुठे आहेस?”
“घरी. झोपलेय”
“आत्ता?”
पुस्तकाचे नाव - थिओडोर बून (स्कँडल) लेखक - जॉन ग्रीशाम
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
