कविता

इसरु लागली कशी ही नाती,
कधी काळी रगताची जी व्हती,
मायबापानं ज्यानला आपल मानलं,
तिच नाती बघ निघाली खोती,
तिच नाती बघ निघाली खोती ..

फोडा परीस बघ जपल हो जीनं,
बोट धरुन चालाया शिकिवलं ओ तीनं
तीच माय आता रडाया लागली,
भिताड धरुन बघ चालाया लागली ..

इसरु लागली अशी ही नाती ..

खाऊसाठी रोज रुपाया दिला हो जीनं,
हिशेब प्रेमाचा न्हायी मागितला ओ तीनं,
आतुरलेली माय ती नातवांच्या भेटीसाठी,
महाग झालीय बघ साद्या औषिदासाठी ..

इसरु लागली अशी ही नाती ..

पाय सरावले रस्त्याला

मी चाललो, चाललो इतका की
रस्ता ओळखीचा झाला
दुसरी वाट धरावी तर
पाय सरावले रस्त्याला ||ध्रू||

खाच खळगे नेहमीचे झाले
नवे नव्हते वाटले
अडथळे तसेच होते
पायात काटे खुपसले
काट्यांनी तरी जावे कोठे
त्यांना कोण सोबती मिळाला?
पाय सरावले रस्त्याला ||१||

अडचणी अनंत आल्या
उभ्या राहील्या समोर
नेट लावून सामोरी गेलो
प्रश्न अनेक पुढे कठोर
जंजाळ पसरले समोर असता
एक पक्षी अचूक उडाला
पाय सरावले रस्त्याला ||२||

द्वारका

नसोत अंधाराचे मिणमिणते सांजदिवे हे
नकोत करपवणारी आठवांची संध्याछाया
घनगर्द क्रुष्णमेघांची नकोच दाट ही वस्ती
अशी द्वारका माझी स्वप्नांची कोवळी नाती

नात्यांना अर्थ देणारी ही गूढरम्य स्तोत्रे
गुणगुणता काहि ओळी थरथरती ओली गात्रे
नवलाख दिव्यांनी होई नित्य जिथे आरती
अशी द्वारका माझी स्वप्नांची कोवळी नाती

नवा व्यासहि स्तब्ध ,असे काव्य जेथे
बालांच्या ओठि गीता क्रुष्णास पडे साकडे
कर्त्याच्या मोक्षासाठी कर्माची नच आहुती
अशी द्वारका माझी स्वप्नांची कोवळी नाती

सिमेंटच्या जंगलात येण्याची नाही हौस
भरपूर पर्यटनाची मज नाही सोस
माणसा सोबत संघर्षात नाही मौज
भरपेट भोजन सुद्धा मिळत नाही रोज

सोसायटीत ओळखीचे कुणीच नाही
म्हाडात तर घर सुद्धा घ्यायचे नाही
नाशिक पाहण्यात तर मला रस नाही
माणसं भेटण्याचा मला आनंद नाही

शोधतो व्यक्तीला, जो प्रश्न सोडवेल
शोधतो स्वतःला, जिथे आनंद पसरेल
शोधतो स्वप्नांना, तिथे आसरा भेटेल
शोधतो जागेला, जिथे भोजन मिळेल

सारे काही मुक्याने...

०१.. अपरिपक्व मी आततायी
बेताल उद्रेक माझा
परि शांत राहुनि ती
तोल साधते मुक्याने…

०२.. होताच भांडणे ती
अद्वैत विस्कटे आमूचे
नाही चकार शब्द
ती द्वैत सांधे मुक्याने...

०३.. प्रत्येक विवादा अंति
जाति ताणली नाती
शतशब्द व्यर्थ माझे
ती जिंकते मुक्याने…

०४.. ऐकून सर्व या बाबी
मी भासे तुम्हांस पापी
या आशेने भांडतो मी
ती भांडते मुक्याने…

ती

पानांवर अलगद थेंबी ती आरसपानी होते
.......ती अशीच उमटत जाते

कुसुमांच्या बहरातूनही काटेही पेरीत जाते
......ती अशीच वेडी असते

सुंदरता हाती धरुनी ओंगळास थारा देते
......ती सदा मनस्वी असते

सुंदरासुंदरापलिकडली व्यक्तता केवळ असते
....... ती कधीही कृत्रिम नसते

प्रिय स्पर्शाने अनामिक भावना मनी उमटते
....... ती अशीच बहरत जाते

जावळातून तान्हुल्याच्या ती गंधीत होत रहाते
.......ती अशीच शब्दी येते

भाकरीत दिसते कधी ती, भुई सारवताना येते
.....ती कविता अविरत असते

आभाळभर माया, आठवणींच्या सुरकुत्या
प्रखर बुद्धीची प्रभा, अंगी विशिष्ट कला
आज्जी माझी...

मायेची पाखर, उडून गेली दूरवर
परी आठवण नाही पुसली कदापि
आज्जी माझी...

संवादातून प्रेमाचे ऋणानुबंध जोडले
भेटीत स्नेहच जपले, हेच संचित साधले
आज्जी माझी...

कधी प्रसंगातून शब्दाविनाच सुटले,
डोळ्यातून अश्रु अर्धवट ओघळले,
प्रयत्नांत कधी धडपडले, घडले
परी मी किंचित नाही घाबरले
आज्जी माझी...

आप्तांना भेटण्यास जीव कासावीस
दिसताच पाणावले डोळे आठवणीने
आज्जी माझी...

*निरोप*

केलीस फार तू निरोप घेण्या घाई
मन:पटलावरचे पुसलेसुद्धा नाही
ही आठवणींची गलबललेली चित्रे
सोडू का माझ्यासोबत कुण्या प्रवाही

चेहरा असा पारा पुसलेला ऐना
ना बिंब कोणते वा काही उमटेना
भवताली रंगबिरंगी सजते दुनिया
अन् मला सफेदीमध्ये या करमेना

काळासोबत गळतील मनाची पाने
ना पुन्हा बहरणे कुठल्या हिरवाईने
देहास फरपटत नेऊ पैलतीराला
की गाऊ माझे गाणे आनंदाने

मी जरा मोकळे बोलू जाता येथे
शब्दांचे धागे दुनिया ओढत नेते
अवघ्या प्रश्नांचा गुंता गुंता होतो
उत्तर पहिले काळीज काढुनी घेते

तुझ्या आठवांचं संचित
'आपल्या' असणाऱ्या सगळ्या क्षणांच्या
मऊशार अशा रेशमी रुमालात गुंडाळून
माझ्या मनाच्या
खोल, अंधाऱ्या तळघरात
जपून ठेवलंय मी
युगानुयुगं
शरीर जीर्ण झालं असलं
तरी त्या क्षणांवर एक
सुरकुती हि नाही
का त्या आठवांवर
कुठलेही तरंग उठलेले नाहीत
अंतरीची भळभळती जखम
सातत्याने वाहतेय
नव्यानं तयार होणारं रक्त
त्या तळघराच्या जमिनीला
अखंड ओलावा देतंय
हृदयाच्या भिंतींना
अजून हि चिरा गेलेल्या नाहीत
पण त्यावर काही युगांची पुटं मात्र
आता चढू लागलीयत

फुलपाखरांचे ब्युटी पार्लर

एक होता सुरवंट
होता तो गलेलठ्ठ

दोनच कामे त्याला आवडत
झोपावे किंवा असावे मस्त हादडत

खाऊन खाऊन वजन वाढले
चालणे गेले वळवळणे राहिले

आई त्याला रागवत असे
चांगल्या गोष्टी सांगत असे

झालास लठ्ठ खाऊन खाऊन
चारदा झाली त्वचा बदलवून

खा खा खातोस पाने फुले
बघून तुला घाबरतात मुले

जाणे जरुरी लठ्ठोबा आता तुम्हाला
निसर्ग देवीच्या ब्युटी पार्लरला

असे आयुष्य कुठवर कंठणार
बनून नुसतेच खुशालचेंडू

वळवळ करीत सुरवंट गेला
कोशातील ब्युटी पार्लरला