कविता

तुझ्या आठवांचं संचित
'आपल्या' असणाऱ्या सगळ्या क्षणांच्या
मऊशार अशा रेशमी रुमालात गुंडाळून
माझ्या मनाच्या
खोल, अंधाऱ्या तळघरात
जपून ठेवलंय मी
युगानुयुगं
शरीर जीर्ण झालं असलं
तरी त्या क्षणांवर एक
सुरकुती हि नाही
का त्या आठवांवर
कुठलेही तरंग उठलेले नाहीत
अंतरीची भळभळती जखम
सातत्याने वाहतेय
नव्यानं तयार होणारं रक्त
त्या तळघराच्या जमिनीला
अखंड ओलावा देतंय
हृदयाच्या भिंतींना
अजून हि चिरा गेलेल्या नाहीत
पण त्यावर काही युगांची पुटं मात्र
आता चढू लागलीयत

फुलपाखरांचे ब्युटी पार्लर

एक होता सुरवंट
होता तो गलेलठ्ठ

दोनच कामे त्याला आवडत
झोपावे किंवा असावे मस्त हादडत

खाऊन खाऊन वजन वाढले
चालणे गेले वळवळणे राहिले

आई त्याला रागवत असे
चांगल्या गोष्टी सांगत असे

झालास लठ्ठ खाऊन खाऊन
चारदा झाली त्वचा बदलवून

खा खा खातोस पाने फुले
बघून तुला घाबरतात मुले

जाणे जरुरी लठ्ठोबा आता तुम्हाला
निसर्ग देवीच्या ब्युटी पार्लरला

असे आयुष्य कुठवर कंठणार
बनून नुसतेच खुशालचेंडू

वळवळ करीत सुरवंट गेला
कोशातील ब्युटी पार्लरला

पंढरीच्या गावा| वैष्णवांचा मेळा|
भक्तीचा उमाळा| अपरिमित ||

सोहळा कीर्तनाचा| नामाचा गजर|
श्रद्धेचा महापूर| अखंडित||

पांडुरंग ध्यानी| पांडुरंग मनी|
नाम संकीर्तन| प्रवाही||

टाळांचा नाद| मृदुगांचा हुंकार|
विणेची झंकार| संगीतमय||

विटेवरी पांडुरंग| अठ्ठावीस युगं|
भक्तांची रांग| अविरत||

सुस्नात तू ओलेती

सुस्नाऽत तू गं ओलेऽती
केसऽही तुझे ते ओले...
अन् थेंब उष्ण तव गाली
परि मन माझे ते भिजले...

अंगावर ओले वसन
बिलगे तनुला तव ओल्या...
कासाविस करुनी सोडी
माझ्याच मनाला खुळ्या...

तनु पुसतानाचा बांक
अन हलके हलके झोके...
मृदू वस्त्र टिपे तव काया
मन माझे परि ओथंऽबे...

हलकेच बांधिशी केस
उचलुनी दुमडुनी कर...
पाहूऽनी अदा जिवघेणीऽ
माझाच धडधडेऽ ऊर...

आरऽसा बिलोरी दावे
तव पुष्ट सघन प्रतिबिंब...
तो लोभस नाजूक बांधा
पाहुऽनी होई मन चिंब...

प्रश्न आणि प्रश्न..

मनातील गुंता
हा नात्याचा
सोडवु कसा मी?
तुझ्याशी असणारे
बंध तोडु कसे मी?

आहेत फक्त
प्रश्न खुपसारे,
उत्तरे तयांची
शोधु कशी मी?
उत्तरे अपेक्षित
नसतील तर
काय करु मी?

सांग तुच मला आता
तुझ्याशी असणारे
बंध तोडु कसे मी?
तुझ्यावीना एकटी
राहु कशी मी?
नात्यांचे जुळू
पाहणारे बंध
स्विकारु कसे मी?

प्रश्न असंख्य आहेत.
उत्तरेही असतील..
ती उत्तरे शोधण्यास
साथ मला देशील?
एवढीच एक अपेक्षा
पुर्ण करु शकशील?

आयुष्याच्या वाटेवर..

आयुष्याच्या वाटेवर
अनेकजण भेटतात
काही विस्मृतीत
जातात ; तर
काही मनात घर
करतात..
आयुष्याच्या वाटेवर
अनेकजण भेटतात..

मनात घर करणारे
खोलवर रुजतात;
त्यांची साथ
हवीहवीशी वाटत
असताना मात्र
साथ सोडुनिया जातात.
आयुष्याच्या वाटेवर
अनेकजण भेटतात..

आडरानी दाट
भग्न शिवालय
उध्वस्त पाषाण
तयाचेही...

खुल्या प्रांगणात
सोसे उन्ह ताप
नंदी पाषाणाचा
धष्टपुष्ट...

पसरी आवारे
पाला नि पाचोळा
सुखे विहरती
नाग सर्प...

वन्य श्वापदांचा
अवचित डेरा
वाघाचाही फेरा
कधिमधी...

कधी काळी कोणी
एखादा पांथस्थ
आणिक भाविक
तुरळक...

योगी साधकांचा
कधी पदस्पर्श
परी अशा वेळा
कवचित...

गाभारी विलसे
सदा ही अंधार
जागे गूढ भाव
अंतरीचा...

मा‍झ्याच स्वप्नांना लावला मी सुरूंग
संकल्प सोडला अर्धवट पुन्हा एकदा

शर्थीचे प्रयत्न सत्यात आले नाहीत
निश्चयाचे संपले बळ पुन्हा एकदा

स्वप्नांची लचके तोडली मी स्वत:
पराभवाने दिली मात पुन्हा एकदा

कष्टाची घागर भरली पुन्हा संपूर्ण
अपयशाचे भरले रांजण पुन्हा एकदा

प्रयत्नाचा डोंगर उभारला मी स्वत:च
नियतीनेच दिला घाव पुन्हा एकदा

सुखांना जिंकण्याचा भास मला झाला
दु:खाने केले गर्वहरण पुन्हा एकदा

काळेकुट्ट ढग अन दाटलेल आभाळ
संकल्पाचा सोडला बाण पुन्हा एकदा

तिचा प्रियकर तिचा जराही विचारच करत नाहीये, आणि तिची फक्त एकच अपेक्षा आहे की, त्यानं तिला समजून घ्यावं. म्हणून ती म्हणतेय की

तो दुअर्थ बघ जरासा
मी होऊन बघ जरासा
वाटे हवी मज साथ अन तू
जवळून बघ जरासा

मोहित मी तुला अन
तू होऊन बघ जरासा
जे सांगून टाकलेले
समजून बघ जरासा

आता पिसाटलेले
आवरून बघ जरासा
रंगीत लगाम त्याची
आवळून बघ जरासा

आहे तुझीच मी जर
जा थांबुन बघ जरासा
दुसऱ्या जगात माझ्या
हरवून बघ जरासा

मना रे मना

मना रे मना, का तुला कळेना
हितगुज श्वासांचे
धुंदी कळ्यांना, धुंदी फुलांना
रानमाळ वार्याचे..

कधी येणार रे साजणा
कशी साहू मी विरहवेणा

सुटी पाकळी, झुरते वेळी
बंध ओल्या पापण्यांचे
मना रे मना...

सांज शिंपित दूर थवे
नभी रंगती नित्य नवे

दूर किनारी, चांद रूपेरी
स्वप्न झुले माडांचे
मना रे मना...

कुठे रूजतील रे चांदण्या
लेण्या सजतील रे गोंदण्या

ओल्या पागोळ्या, श्रावण वेळा
गुपित मनमोराचे
मना रे मना..

झणी गंधाळली चांदणी,
प्रीतमोहरल्या या मनी