काव्यलेखन

कंठ कोरडा पडतो आणि
नेत्रही अश्रू पीती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

आठवणी या अशा अतिथी
सांगावे नसतात
जरी नकोश्या तरीही येवून
बीनडंखी डसतात
तोच डंख अन् त्याच वीषाने
गुंगावे तरी किती
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

वर्तमानाला हादरुन सोडे
बीतलेली एक घटका
आठवणीमध्ये लपून लावते
पुन्हा मनाला चटका
नको दिवस तो परतून यावा
नको पुन्हा ती तीथी
कधी मनाला वाटून जाते
आठवणींची भीती

डोळ्यांत दोष वाटे हर्षात अश्रू गळला
तो डाव पापणीचा तेव्हा मला न कळला

वेशीत शब्द खोटे रस्ते नवीन होते
तो गाव लेखणीचा तेव्हा मला न कळला

गाफिल सर्व काटे न सांगता उमलल्या
ठराव त्या कळ्यांचा तेव्हा मला न कळला

तोडले अंग लचके वाटे मला पिशाच्च
घेराव "माणसांचा" तेव्हा मला न कळला

बाजार लोकशाही त्यांनीच मांडलेला
तो "भाव" भाषणांचा तेव्हा मला न कळला

चपळाई अंगी होती तरीही ससेच हरले
सराव कासवांचा तेव्हा मला न कळला

ठेवून खूश त्यांना अवघा दबून गेलो
भराव मागण्यांचा तेव्हा मला न कळला

काव्यपंक्ती सजविण्या
शब्दरुपी साज दे
ताऱ्यासम तेज माझ्या
लेखणीस आज दे

ताल शोधे ओळ अशी
वाद्यरुपी बाज दे
रसीक मन भेदे असा
गोड तीरंदाज दे

शब्दाला या ग्लानी आली
स्फुर्तीचा ईलाज दे
शब्दपदर ओढणाऱ्या
लेखणीस लाज दे

नव्या दाद सागरात
लिनता जहाज दे
श्रोते मंत्रमुग्ध करे
मधुमय आवाज दे

मन स्वस्थ बसू नये
ध्येय नवे काज दे
काव्यरूपी मुद्दलास
कौतुकाचे व्याज दे

जवळ येऊनही हे असे दुरावणे आले
जेव्हा तुझ्याच शब्दांत तुला मोजणे आले

आभाळाकडे मागितली माऊली मी
तसे मागून तुझ्या सावलीचे येणे आले

फाडूनी टाकली पाने जरी माझ्या गझलांची
नको असतानाही त्यांत तुला वाचणे आले

तोडूनी सारे पाश तुला भेटायला येण्याआधी
माझ्याच दाराच्या उंबर्‍यात तुझे नाकारणे आले

(माफी असावी मी माबो वर कथा/ कादंंबरी विभागात एका कादंंबरीचे भाग लिहीत होतो...अजूनही लिहीतो आहे त्यात गझलेकडे जरासे दुर्लक्ष झाले.
गझले माफ कर बाई--/\-- ! जे शिकायला आलो त्याकडेच दुर्लक्ष झालं... ध्येयाकडेच दुर्लक्ष झालं... )

उपभोगाया मजला आता सुख हे फुरसत नाही
देवा राहू दे दु:खातच त्याविण करमत नाही

आवड मजला ना पुष्पांची का पसरवली अफवा
होती ती काट्यांची सवयच फूलहि धरवत नाही

हसतो बघुनी परका कोणी स्नेही जणु समजोनी
रस्त्यावर सामोरी दिसता अपुला फिरकत नाही

आवडतो मज माळायाला गजरा ग सखे तुजला
नाही बघवत तो सुकल्यावर यास्तव माळत नाही

रंगत चढते भान विसरुनी लोकांना हसवाया
आनंदी खोटाच मुखवटा कोणा समजत नाही

पथ काटेरी पायाखाली मज सवयीचा आहे
हिरवळ सुखदच बागेमधली मजला वाटत नाही ..
.
........... विजयकुमार देशपांडे

बोलतो मी जास्त जेव्हा चुप बसवती का मला
गप्प असतो मात्र तेव्हा बोल म्हणती का मला

वाटते ना कायद्याची आजही भीती कुणा
लाच देता काम होते ते हुडकती का मला

ओळखीचे चांगले ते समजुनी मी भेटता
विसरुनी उपकार माझे दूर करती का मला

सांगतो सर्वास माझी जात मी माणूसकी
घेउनी बाजूस कानी परत पुसती का मला

चार येती कौतुकाचे शब्द कानी ऐकण्या
दोन डोळे मत्सराचे हाय दिसती का मला ..
.

चांगला होता जरी हा "त्या"स कधि ना भावला
"चांगला असणे"च ह्याचा दोष "त्या"ला घावला ..

आज पटली त्या यमाला फार माझी थोरवी
श्वासही माझाच तो का पळवण्याला धावला ..

एक सदरा मी सुखाचा माणसाचा घातला
फाडण्याचा घाट त्यांचा का अती सोकावला ..

हाय ना मी फेडला पहिला नवस त्याचा कधी
क्षण सुखाचा मज मिळेना देवही रागावला

लेउनीया साज आली कामिनी थाटात ती
तेज बघुनी कामिनीचे साजही भारावला
.

'
(चाल- दिवस तुझे हे फुलायचे )

दिवस माझे हे फुगायचे
तिकिटावाचून रुसायचे ...

तुरुंगात आनंदी राहणे
तिथेच भेटती पाहुणे
पाहुण्यात रंगत रहायचे ..

पाजावी देशीची बाटली
करावी गळ्याशी ओली
नेत्याचे स्वप्न ते पहायचे ..

थरार मिळाले जर
आनंदे तिकिटाचा भार
इतरांनी द्वेषच करायचे ..

माझ्या या तुरुंगापाशी
थांबली गाडी दाराशी
पक्षात स्वागत व्हावयाचे ..
.

जीव जाई, जीव जाई, कंत्राटदारा
थैली झटकुन खड्डेदुरुस्ती करा ||

साटे लोटे तुमचे जमले असेल
आगाऊ रक्कम घेतली असेल
लाज शर्म थोडी शिल्लक असेल
नैतिकता काही ध्यानीमनी धरा ||

पावसाळ्यात नेमके खड्डे पडावे
सगेसोयरे तुमचे त्यात धडपडावे
विरोधी प्रतिनिधीनी गृही ओरडावे
खाल्लेल्या पैशावर उपकार करा ||

अपचन अजीर्ण होऊ देऊ नका
डोळ्यावर कुणाच्या तुम्ही येऊ नका
आयकरवाले पहा घालतील डाका
घरच्या लक्ष्मीची आठवण करा ||
.

.
(चाल : प्रिया आज माझी नसे साथ द्याया -)

बया आज माझी नसे वात द्याया
असो बंद डोळे मिटो पापण्या या..

नको गाणी आता जरा झोपतो मी
सुरांची तिच्या आज ती हूल नाही
बयेवीण ना त्रास होईल आता..

किती छान म्हटले तरी त्रास होतो
जरी कान बंदी तरी बोल येतो
शिरा त्या गळ्याच्या फुगाव्या किती त्या..

न भांडी धुवाया, न कामा उशीर
कसा आज हातास येईल जोर
मुखी यातना रात्र जागेल गाया..

किती आठवू मी अशा भांडणांसी
पुरे लाटण्यावीण शब्दांस खाशी
कशाला उभी ती मनीं महामाया.. !
.