प्रेम

कित्येकदा वाटलं, सत्वर निघून माझं प्रेम व्यक्त करावं
कित्येकदा वाटसरू होऊनही दारावरून मी परतावं.

कित्येकदा वाटलं, तु नाही येणार, फार उशीर झाला आता,
कित्येकदा वाट एकाकी बघता मम अंतरंग अमृत व्हावं.

कित्येकदा वाटलं हिशोब करावा, उरले मोजकेच तुकडे,
कित्येकदा वाटलेल्या मर्माचं तु मूल्य चुकतं करावं.

कित्येकदा वाटलं, पुन्हा नको तो चौक आपल्या नात्यात,
जिथून वाटांनी भिन्न दिशा धरण्यास अगतिक व्हावं.

कित्येकदा वाटलं अनैसर्गिक आहे, नित्याचे भांडणे,
कित्येकदा वाटघाट म्हणून तु शिळ्या प्रपंचानामी खपवावं

ईथे आपल्या नावडत्या खाद्यपदार्थांची लिस्ट बिलकुल लिहायची नाहीये. त्यासाठी तुम्ही आय हेट टिंब टिंब खाद्यपदार्थ म्हणून एक वेगळा धागा काढू शकता.

या धाग्यात मी माझ्या परीने लोकांना अमुकतमुक खाद्यपदार्थांचा तिटकारा का वाटतो हे जाणून घ्यायचा प्रयत्न केला आहे. तुम्ही आपली मते मांडू शकता.

म्हणजे बघा एखादा पदार्थ नावडता असणे वेगळे. पण त्याचा तिटकारा असणे वेगळे. नावडते पदार्थ कैक असतात. पण तिटकारा असा एखाद्या पदार्थाचाच वाटतो. काय कारणे असावीत...

आठवणींच्या कपाटात तुझी प्रत्येक आठवण
मी फार जपून ठेवलीय
तु नाहीस च रमली माझ्यात कधी पण माझी मात्र
प्रत्येक आठवण तुझ्यापासून च बनलीय..
आज ही डोळे मिटताच तुझी तस्वीर रुंजी घालू लागते
आवाज पडतात तुझे कानी नी आठवण च संवाद साधू लागते..
आठवत आहेत मला ती मोग्ऱ्याची फुले ज्याचा गंध तु श्वासात भरून घेतला होता
आयुष्यात पहिल्यांदा च माझ्या मनात खोल कुठतरी प्रेमाचा वणवा पेटला होता..
माझ्या या प्रेमाला तू किती छान पण मैत्री च नाव दिलेस
नाकारले नाहीच तू माझ्या प्रेमाला फक्त प्रियकरा ऐवजी मित्र केलेस ..

“मी जास्त कमावतो तुझ्यापेक्षा मग घरातील कामे खरंतर तूच करायला हवी सर्व तरीही मी भांडी घासायला मदत करतो तुला“ संचितच्या या वाक्याने वृंदाला खूप वाईट वाटलं.टचकन डोळ्यांत पाणी आलं तिच्या.मनात विचारांचं वादळ फेर धरू लागलं.”घर दोघांचे आहे मग घरातील कामेही दोघांची आहेत इथे कोणी कोणाला मदत करण्याचा प्रश्न येतोचं कुठे.पण कधी कळेल ह्याला.मी जास्त कमावतो म्हणे,परी अजून लहान आहे म्हणून मला पार्टटाईम नोकरी करावी लागतेय ना तिच्याकडेही लक्ष देता येतं.हे असं हल्ली नेहमी बोलतो हा म्हणुन फुलटाईम नोकरी शोधायची ठरवलं मी पण मधेच हा लॉकडाऊन आला आणि सगळं प्लानिंग,बोंबललं.पण संचित इतका कसा बदलला?लग्न ठरताना मी जे

काचेवरच्या दवबिंदूंचे स्वप्न पाहिले कुणी
अन् काचेवरच्या दवबिंदूंवर स्वप्न रेखिले कुणी

कोणी जगती गत काळातच, बघती स्वप्ने जुनी
लढती काही मार लढाया, तर प्रेम सजवते कुणी

कोणी जगती स्वप्नीच नुसती, कोणी त्या मारती
अन् कुणाच्या स्वप्नांनाही वाहवा मिळते जनी

स्वप्न रंगते ज्याचे त्याचे, नसते सीमा जरी
जो तो पाही स्वप्ने जितकी उर्मी वसते मनी

मी ही जपतो माझी स्वप्ने, अलवार माऊली परि
मीच असतो तिथला ईश्वर, नव सृष्टि घडते मनी

- रोहन

विषय मराठी युवकभारती (प्रथम भाषा), इयत्ता: बारावी

महाराष्ट्रीय राज्य पाठ्यपुस्तक अवलोकन व टिप्पणी संशोधीत खाजगी मंडळ, पुणे-१२
अशासन निर्णय क्रमांक - नअभ्यास-१२१३/ (प्रअ ८६२) एएसडीएफ/४ दिनांक ३१/०४/२० अन्वये विस्थापन करण्यात आलेल्या समितीच्या दिनांक ३०/०२/२० रोजीच्या बैठकीत हा पाठ या अशैक्षणीक (कोरोना काळ) वर्षापासून निर्धारीत करण्यात येत आहे.

विद्यार्थी तसेच शिक्षकांसाठी सुचना: सदर पाठ आपल्या स्मार्ट फोनमधील दक्षशिक्ष या अ‍ॅपद्वारे पाठावरील क्यू. आर. स्कॅनरद्वारे स्कॅन केल्यास अध्यापनास उपलब्ध आहे.

बेल वाजली.
तो बेडरूम मधून गडबडीत बाहेर आला आणि त्यानं दार उघडलं.
समोर जित्या उभा होता.
"आधी हे तुझं जॅकेट घे बाबा. खूप दिवस झाले नेलं होतं, त्यावरून तुझ्या वहिनीनं माझं किती डोकं खाल्लं सांगू.." - जित्या हसत म्हणाला.
"अरे आत तर ये.. बाबा आहेत आतमध्ये..थांब बोलावतो"
"हम्म.. तुमची स्वारी कुठे?"
"असंच बाहेर चाललोय जरा.." - जित्याला उत्तर देणं टाळत तो आवरण्यासाठी आतमध्ये निघून गेला.

तो आहे निळ्या रंगासारखा,
आणि लाल माझा रंग..
माझी चाल थोडी वेगळी,
आणि त्याचा फारच वेगळा ढंग..

पण काहीतरी आहे त्यात,
दुसर्यांपेक्षा फार वेगळं..
त्याच्या निळ्या रंगांच्या धाग्यांनी,
माझं अंतरंग व्यापलय सगळं..

त्याला कदाचित माहितीही नसेल,
माझ्या लाल धाग्याचं जग..
एकाच प्रश्न सतावतोय फक्त,
त्याने हे लाल धागे पहिलेच नसले मग..

लाल माझ्या पडद्यावरती,
निळी नक्षी बहरतेय..
पण त्याचे निळे पडदे मात्र,
अजूनही निळेशारच दिसतायत...

एक काळ होता तेव्हा मी "मनोगत" वर पडीक असायचो. आयटी मधील नवी नोकरी आणि इंटरनेटची सुविधा. ऑनलाईन वाचन हि संकल्पना माझ्यासाठी नवीन होती. मला मजा यायची ऑनलाईन वाचायला. सतत काही छान वाचायला मिळतंय का ते बघायचं.
छान म्हणज, जे मला छान वाटतं ते.

असंच एकदा चाळत असताना तुझी 'कॉफी' दिसली. म्हटलं बघूया कशी वाटतीये !
कॉफी हा प्रकारच वेगळा आहे. कॉफी म्हंटलं कि येतं प्रेम आणि सोबतच विरह सुद्धा !
कॉफीचा कडवटपणा जितका जास्ती, तितकी तिची नशा जास्ती !
तुझी 'कॉफी' वाचताना अगदी असंच काहीसं वाटलं.

दार वाजलं म्हणून काकूनं दार उघडलं. समोर सत्तर पंच्याहत्तर वय असणारी एक व्यक्ती उभी होती.
"ओळखलंस का मालती काकू? " तो हसून म्हणाला.
कापऱ्या हातानं काकूनं चष्मा लावला. पाठीचा कणा वाकल्यामुळे तिला त्याच्या उंच देहाकडे नीट बघतासुद्धा येत नव्हतं. तिनी नकारार्थी मान हालवली.
"काकू, मी शरद.. शरद सगरे, साताऱ्यात होतो तुमच्याकडे तीन वर्ष.. आता तरी आठवतंय का काही? "
काकूच्या डोक्यातल्या आठवणींची धावपळ सुरू झाली.
'शरद सगरे' हे नाव आज खूप वर्षांनी कानावर पडलं होतं. फक्त नाव नव्हे तर साक्षात ती व्यक्ती समोर उभी होती.