प्रेम

" तिला काहीं सांगायचंय " या नाटकाचा टी वी वरचा प्रोमो पाहिलाय?
" यश, माझ्याशी बोलना," आपली तेजू म्हणते.
" असं बोल म्हंटल्यावर काय बोलणार, सुचायला हवं ना काहीतरी…" अस्ताद उत्तरतो.
" जोडीदाराशी काय बोलावं हे सुचायची गरज पडली, की समजावं संवाद संपत चाललाय.." तेजश्री म्हणते.

पहिलं प्रेम

तुझा निष्पाप चेहरा
ते खळखळून हसणं
अघोरी वाटतं मनाला
क्षणभरही तुझं नसनं

कळतं का तुला
चोरून का मी बघतो?
आठवणीत रोज तूझ्या
तारे मोजीत का निजतो?

कधी कधी मी तुला
उगीच टाळतो
न भेटण्याची शपथ
प्रत्येक वेळी मीच का मोडतो?

एकदा तरी विचार मला
काय आपलं नातं?
टोकावरचे दोन ध्रुव
मग तुझं माझंच का जुळतं

नातं नसून तुझ्याशी
का मी असा वागतो?
कारण तुझ्यात कुठे तरी
मी मलाच शोधतो ***

गजानन बाठे..

माझ्या ऐकेरी जीवनातील तु दुहेरी किरण,
आज पुन्हा झाले मला तुझे गं स्मरण...
स्मरणात होती तु आणी तुझ्या त्या आठवणी,
सांग ना सखे का केलीस तु मला शिकवणी..

तुझ्या शिकवणीत शिकतांना स्वतः ला विसरुन गेलो,
सांग ना सखे कशामुळे मि तुझा नाही झालो...
कितीही केला मि प्रयत्न तरी तुझा नकार,
का नाही समजला सखे तुला माझ्या जगन्याचा होकर..

आज पुन्हा आठवलीस वर्गात झुरतांना,
खुप एकट वाटत होत गं मंदिरासमोर फिरतांना...
आज मंदिरासमोरच्यांना पण अश्चर्य झाल होत,
घरटं बनण्याआधी आपलं तुटत होत...

कातरवेळ..

अंबरात नाना रंगाची
उधळण होते तेव्हा
अंतरी अनामिक अशी
चाहुल लागते

क्षणाक्षणाला मन
हिंदोळ्यापरी झुलते
तुझ्या आठवांनी
डोळा आसवांची गर्दी होते

रोज कातरवेळी
मना याद तुझी येते
तुझ्या आठवणींत
मन असे विरु लागते

मन माझे वेडे
तुझ्या स्वप्नी रंगते
तु दुर असला तरी
तुजपाशीच विसावते

(Dipti Bhagat)

श्रेया च्या मनमोकळ्या स्वभावामुळे वेदांत आणि त्याच्या नवीन झालेल्या मित्रांमध्ये लगेच मैत्री झाली..  जसजसे दिवस जात होते, त्यांचा खूप छान ग्रुप बनत होता... सोबतच श्रेया आणि सार्थक चीही मैत्री फुलत होती... 
श्रेयाला वाटला होता तसा सार्थक अजिबात नव्हता... तो खूप समंजस, आणि साधा भोळा होता... दिसायला जरी जेमतेम असला तरी त्याच्या मध्ये एक charm होता...  पण श्रेया चा स्वभाव आणि सार्थक चा स्वभाव ह्यांच्यामध्ये जमीन असमान चा फरक होता...त्यामुळे त्यांच्याकध्ये तसे वारंवार खटके ही उडायचे... पण तेही हे सगळं enjoy करायचेत..  

त्या लग्नसोहळ्यात गेल्यापासून सारंगची नजर भिरभिरत होती. त्याला माहित होते की संगीता या लग्नाला नक्की येईल. काॅलेज ग्रूप मधल्या एका मित्राच्या मुलीचे लग्न होते. संगीता ह्या ग्रूपमधे सक्रीय आहे हे त्याला माहित होते. ग्रूपच्या एकदोनदा भेटीगाठी, संमेलन वगैरे झाले होते. पण तेव्हा तो जाऊ शकला नव्हता. पण आजच्या ह्या सोहळ्यात तिची भेट होणे जवळजवळ नक्की होते. आणि अचानक ती त्याच्या समोर आली. अठ्ठावीस वर्षांनंतर. एकेकाळच्या अनुपम सौंदर्याच्या खाणाखुणा अजुनही तिच्या चेहर्‍यावर दिसत होत्या. तेच सुंदर, भावपूर्ण डोळे. तेच लोभस हास्य. तीच खळाळती ऊर्जा व आत्मविश्वास.

"कुठे भेटतोय? मला उद्या दुपारी जमेल. अगदी थोडा वेळ."
त्याच्या इ-मेलला जवळपास दोन आठवड्यांनी आलेला तिचा रिप्लाय वाचून त्याच्या मनात चाललेली चलबिचल थोडी कमी झाली.

"ट्रॅव्हल कॅफे. एस बी रोड. दुपारी तीन ?"

"मी आलेय."
त्यानं धावत रस्ता क्रॉस केला आणि तो आत शिरला. एका कोपऱ्यातल्या बेंचवर ती पाठमोरी बसली होती. तो तिच्या समोर जाऊन बसला.
"का बोलावलंयस मला ?"
"मी बोलावलं, आणि तू आलीस.. का आलीस?"

"काय बोलायचंय तुला?"

तुझी आठवण
किती विलक्षण
मजला सोडून
जात नाही ॥
मनी भरलेले
झुकलेले डोळे
स्मरणी भिजले
येत राही ॥
तुझे बोलावणे
तुझे थांबवणे
तुझे ओढावणे
मुग्ध किती ॥
धुक्यात दडले
दवात सजले
अर्थ नसले
वेडे गाणे ॥
तरीही म्हटले
देही आसावले
अतृप्ती सजले
पुन्हा पुन्हा ॥
जरी आता नाही
घेणे गाठी भेटी
मन तळवटी
फुलांची तू ॥
००००००

© डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.in

. . .ना चि
**********
त्याचे प्रश्न तिला
तिचे प्रश्न त्याला
उत्तर कोणाला
सुचेनाचि

आवडला खेळ
निसटली वेळ
परी ताळमेळ
लागेनाचि

काही देहावरी
काही मनावरही
सुखाच्या लहरी
थांबेनाचि

कळेल जगाला
घराला दाराला
शब्द बोलण्याला
धजेनाचि

इतकाच काळ
इतकाच वेळ
मन रानोमाळ
थांबेनाचि

निरोपी भिजले
शब्द ओठातले
हात हातातले
सुटेनाचि

आजचा उद्याला
देऊन हवाला
प्रश्न जडावला
मिटेनाचि