ती,मी आणि बरंच काही : ७
कॉलेजला जायचं म्हणून जात होतो, तिचं कॉलेज संपल्यापासून आम्ही बसायचो त्या जागी मी एकटाच तिच्या आठवणी आठवत बसून राहायला लागलो.
हालत अतिशय भयंकर झाली होती, जेवायची इच्छा होत नव्हती, जगावंसं वाटत नव्हतं. आमचं बोलणं पूर्णपणे बंद झालं होतं.
तिची काय स्थिती झाली असेल ह्या विचाराने तर मी कासावीस व्हायचो.
ती,मी आणि बरंच काही :६ . . .
त्या नकार देतील हे मी मनात बिंबवून आलो होतोच, पण त्या पेक्षा अजून काय वाईट होईल ह्याची देखील तयारी करून आलो होतो म्हणजे कसं वेळेवर मनाला धक्का बसायला नको.
मला हाकलवून लावणार, आधी एक कानाखाली वाजवणार, किंवा जास्तीत जास्त दोन लोकांना बोलावून माझी चांगलीच इज्जत वैगेरे काढणार.
ती,मी आणि बरंच काही : ५ . . .
"कैसे सुख सोवे निंदरिया श्याम मुरत चित्त चढी"
इथे रचानाकराच्या चित्ती त्या कृष्ण सावळ्याची मूर्ती तर माझ्या चित्ती समोर डोळे मिटून बसलेल्या ह्या सावलीची मूर्ती रूढ होती.
ती, मी आणि बरंच काही : ४ . . .
ह्या एकतर्फी पूर्णपणे एकतर्फी प्रेमाला चारच महिन्यात दुतर्फी साथ लाभणार होती हे जर मला माहित असतं तर ते चार महिने मी अतीव विरहाच्या वेदनेने रडत कुढत घालवले नसते. . .
कोणाच्या होकाराने किंवा नकाराने मनात खोलवर रुजलेलं प्रेम आतल्या आत कधीच मरत नसतं, एकदाका मनापासून रुजलं मग ते रोपटं होऊन मनात वाढत राहतंच.
तिचा नकार मला आधीपासूनच माहित होता तरीही दुखलं मनात, हेलावलं काहीतरी व्याकुळ होतं राहिलं.
ती, मी आणि बरंच काही :२ . . .
दुपारी १.३२च्या झपाझप येणाऱ्या ट्रेनच्या आवाजाने ती पुन्हा भानावर आली. बॅग उचलून घरी निघून गेली.
मी मात्र विचारात तिथेच हरवून बसलो.
वेळेवर येणे याला जमणारच नाही ! संतापाने पुटपुटत सोन्या , शंकुच्या नावाने शिमगा करत येरझारा घालत होता. त्याला कसलिशी चाहूल लागली आणी त्याने वळुन डावीकडे पाहीले. डोळे भक्कन मोठे झाले, तोंडाचा आ झाला, हातपाय थरथरु लागले . समोरुन ती तिच्याच धुंदीत चालत येत होती. उजळ वर्ण, वार्‍यावर उडणारे मऊशार केस, डौलदार चाल चेहेर्‍यावर आत्मविश्वास झळकत होता. सोन्या स्तब्ध होऊन तिला नजरेने पित होता.
काय रे? मला उशीर झाला ना ! असे म्हणत शंकु मागुन आला आणी तो पण नजर विस्फारुन त्या सौंदर्यवतीकडे बघु लागला.
तिचे त्याच्या जीवनात डोकावणे
म्हणजे बागेत भटकणे असते
चार घटका थिजल्या जगात
एक स्पार्क पेटवणे असते
ते चार शब्द मैत्रीचे
ते चार शब्द प्रेमाचे
यातून खरतर
काहीच निष्पन्न होणार नसते
तरीही ते रिझणे मनाचे
हुरहूरणे क्षणांचे
देह मनास मिळणारे
एक संजीवन असते
कदाचित जग त्याला
एक उद्दीपनही म्हणेल
खच्चून मारलेल्या कश सारखे
त्या धुरात त्या क्षणात
हरवून जाते वर्तमान
विसरते सर्व भान
अस्तित्व गुदमरून टाकणारे
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.