ती आणि मी
इथे कसं बरं वाटतंय. शांत,निवांत. इथे कोणी ओरडायला नाही की लाथ घालून हाकलायला नाही. जागाच तशी आहे इतकी दाट झाडी की दिवसासुद्धा माणसं इकडं यायला घाबरतात आणि रात्री तर म्हणे इथल्या झाडांवर भुतं लटकलेली असतात, मला अजून तरी दिसली नाहीत ती. जाऊद्या त्यामुळं का होईना पण इकडे कोणी फिरकत तर नाही. इथं मी एकटाच असतो. पाचोळ्यावर पाठ टेकवली की शांतपणे पडता येतं. असं शांत पडून डोळे बंद केले की ती आठवते, खरं तर आठवायला अगोदर तिला विसरायला तर हवं ना! जेव्हापासून ती भेटली होती तेव्हापासून असा एकही क्षण गेला नाही की मी तिला विसरलो असेल.