प्रेम

काचेवरच्या दवबिंदूंचे स्वप्न पाहिले कुणी
अन् काचेवरच्या दवबिंदूंवर स्वप्न रेखिले कुणी

कोणी जगती गत काळातच, बघती स्वप्ने जुनी
लढती काही मार लढाया, तर प्रेम सजवते कुणी

कोणी जगती स्वप्नीच नुसती, कोणी त्या मारती
अन् कुणाच्या स्वप्नांनाही वाहवा मिळते जनी

स्वप्न रंगते ज्याचे त्याचे, नसते सीमा जरी
जो तो पाही स्वप्ने जितकी उर्मी वसते मनी

मी ही जपतो माझी स्वप्ने, अलवार माऊली परि
मीच असतो तिथला ईश्वर, नव सृष्टि घडते मनी

- रोहन

विषय मराठी युवकभारती (प्रथम भाषा), इयत्ता: बारावी

महाराष्ट्रीय राज्य पाठ्यपुस्तक अवलोकन व टिप्पणी संशोधीत खाजगी मंडळ, पुणे-१२
अशासन निर्णय क्रमांक - नअभ्यास-१२१३/ (प्रअ ८६२) एएसडीएफ/४ दिनांक ३१/०४/२० अन्वये विस्थापन करण्यात आलेल्या समितीच्या दिनांक ३०/०२/२० रोजीच्या बैठकीत हा पाठ या अशैक्षणीक (कोरोना काळ) वर्षापासून निर्धारीत करण्यात येत आहे.

विद्यार्थी तसेच शिक्षकांसाठी सुचना: सदर पाठ आपल्या स्मार्ट फोनमधील दक्षशिक्ष या अ‍ॅपद्वारे पाठावरील क्यू. आर. स्कॅनरद्वारे स्कॅन केल्यास अध्यापनास उपलब्ध आहे.

बेल वाजली.
तो बेडरूम मधून गडबडीत बाहेर आला आणि त्यानं दार उघडलं.
समोर जित्या उभा होता.
"आधी हे तुझं जॅकेट घे बाबा. खूप दिवस झाले नेलं होतं, त्यावरून तुझ्या वहिनीनं माझं किती डोकं खाल्लं सांगू.." - जित्या हसत म्हणाला.
"अरे आत तर ये.. बाबा आहेत आतमध्ये..थांब बोलावतो"
"हम्म.. तुमची स्वारी कुठे?"
"असंच बाहेर चाललोय जरा.." - जित्याला उत्तर देणं टाळत तो आवरण्यासाठी आतमध्ये निघून गेला.

तो आहे निळ्या रंगासारखा,
आणि लाल माझा रंग..
माझी चाल थोडी वेगळी,
आणि त्याचा फारच वेगळा ढंग..

पण काहीतरी आहे त्यात,
दुसर्यांपेक्षा फार वेगळं..
त्याच्या निळ्या रंगांच्या धाग्यांनी,
माझं अंतरंग व्यापलय सगळं..

त्याला कदाचित माहितीही नसेल,
माझ्या लाल धाग्याचं जग..
एकाच प्रश्न सतावतोय फक्त,
त्याने हे लाल धागे पहिलेच नसले मग..

लाल माझ्या पडद्यावरती,
निळी नक्षी बहरतेय..
पण त्याचे निळे पडदे मात्र,
अजूनही निळेशारच दिसतायत...

एक काळ होता तेव्हा मी "मनोगत" वर पडीक असायचो. आयटी मधील नवी नोकरी आणि इंटरनेटची सुविधा. ऑनलाईन वाचन हि संकल्पना माझ्यासाठी नवीन होती. मला मजा यायची ऑनलाईन वाचायला. सतत काही छान वाचायला मिळतंय का ते बघायचं.
छान म्हणज, जे मला छान वाटतं ते.

असंच एकदा चाळत असताना तुझी 'कॉफी' दिसली. म्हटलं बघूया कशी वाटतीये !
कॉफी हा प्रकारच वेगळा आहे. कॉफी म्हंटलं कि येतं प्रेम आणि सोबतच विरह सुद्धा !
कॉफीचा कडवटपणा जितका जास्ती, तितकी तिची नशा जास्ती !
तुझी 'कॉफी' वाचताना अगदी असंच काहीसं वाटलं.

दार वाजलं म्हणून काकूनं दार उघडलं. समोर सत्तर पंच्याहत्तर वय असणारी एक व्यक्ती उभी होती.
"ओळखलंस का मालती काकू? " तो हसून म्हणाला.
कापऱ्या हातानं काकूनं चष्मा लावला. पाठीचा कणा वाकल्यामुळे तिला त्याच्या उंच देहाकडे नीट बघतासुद्धा येत नव्हतं. तिनी नकारार्थी मान हालवली.
"काकू, मी शरद.. शरद सगरे, साताऱ्यात होतो तुमच्याकडे तीन वर्ष.. आता तरी आठवतंय का काही? "
काकूच्या डोक्यातल्या आठवणींची धावपळ सुरू झाली.
'शरद सगरे' हे नाव आज खूप वर्षांनी कानावर पडलं होतं. फक्त नाव नव्हे तर साक्षात ती व्यक्ती समोर उभी होती.

खूप काही अनाउन्समेंट कानावर पडतायत...
त्यात फेरीवाल्यांचे आवाज वेगळेच...
ट्रेनचा डबा तसा फारसा भरला नाहीये पण नजरेला कोणी भावत नाहीये ...खिडकीतून पाऊस दिसतोय .. ofcourse मला विंडो सिट यासाठी तर आवडते ...खूप दिवसांनी गावाला जातेय ..एक्साईटमेंट होती ..पण आता कमी होत चालली आहे कारण ट्रेन अर्धा तास झाला आहे तिथेच आहे ....
स्टेशन फारसं ओळखीचं नाहीये म्हणून खिडकीतून जमेल तेवढा जमेल तसा पाऊस जमा करतेय मग तो ओंजळीतून निसटताना चा असो की डोळ्यात भरून घेतानाचा ....
घडी बघून बघून डोळे थकले होते .. त्याचे काटे पुढे सरकत होते पण माझी ट्रेन नाही...

तेवढ्यात....

मी आपला त्याच एका प्रश्नात अडकलेला - "लग्न करायचं की नाही"?
मग आयुष्यात तू आलीस.
तरीही पूर्वग्रहदूषित ह्या मनाचा प्रश्न कायमच ! पुढे जावं की नाही, जावं तर का जावं? नाही जावं तरी का नाही?

प्रचंड विचार, वाचन आणि चर्चा झाल्यावर निर्णय झाला.
आपलं लग्न झालं.
तूसुद्धा केलाच असशीलच की असा विचार. तुलाही पडले असतील असले प्रश्न.
मला आठवतचं नाही कधी आपण ह्याबद्दल चर्चा केली असेन.

लग्न झाल्यावर सुरुवातीला सगळे किती कौतुक करायचे आपलं. पण सोबत टोमणेही मारायचे. "नवीन लग्न आहे, सुरुवातीला कौतुक होणारच. नंतर आहेच आपलं, सर्वां सारखंच !"

तुझे ते नयन भोळे
      त्यात साठवले सागर निराळे।
त्या सागराच्या उसळणाऱ्या
         अथांग लाटा ।
त्यात शोधीत होतो
    मी प्रेमाच्या वाटा।
वाट शोधीत असताना
     भिजलो मी मनोमनी।
तुझ्या नजरेच्या
     एका कटाक्षानी,
वाटलं मला सोडिले तु
      प्रेमाचे बाण त्या छणी।
बाणांनी भेदताच मनाला
      झालो मी घायाळ राणी।
या घायाळ मनाला
       औषध एकच असावं।
आयुष्यात नाही जरी,
      स्वप्नात तुझं रूप दिसावं।

त्या स्वप्नांना..

काय करु? समजत नाही..
मनास माझ्या मी
कसा आवर घालु?
हे मज आता उमजत नाही..
झोपी गेलेल्या त्या स्वप्नांना
आता मी जागवाया जात नाही..

स्वप्न आहेत ती
काही श्रावणातल्या पावसाची
तर काही बहरलेल्या वसंताची..
झोपी गेलेल्या
स्वप्नांना
मी आता जागवाया जात नाही..

स्वप्न आहेत ती
घोटभर चहाची
अन् भरपुर गप्पांची..
झोपी गेलेल्या त्या स्वप्नांना
आता मी जागवाया जात नाही..