#कविता

एक कोवळी पोर
वारसा हक्काने अंथरलेल्या
मखमली पायघड्यांवर
नाजूक पावले टाकत;
गोंदवून घेते अंगभर
कोडकौतुकाचा गंध वर्षाव,
दुसरी फाटक्या बापाच्या
रापल्या हातांनी वाजवलेल्या
जीर्णविदीर्ण ढोलाच्या तालावर
सांभाळते दोरावर तोल; घेते-
श्वास रोखून धरलेल्या
बघ्यांच्या काळजाचा ठाव

एक स्वाक्षरी संदेशासाठी
सरसावलेल्या वह्यांवर
लफ़्फ़ेदार सराईतपणे
वडीलांचे नाव लावते; दुसरी-
चिरमटल्या देहाची कमान करून
मातीत रोवलेली सुई
डोळ्यांच्या पापणीने अल्लाद उचलते

एरवी भिणभिणणारा वारा
आज संथ वाहतो आहे,
संतापलेला सूर्य काहिसा
स्तब्ध पाहतो आहे,
तसं सारं काही खुशाल
पण मनात अनामिक दुःख दाटतंय
आज काहीतरी वेगळंच वाटतंय..

चेहऱ्यावर नेहमीचीच प्रसन्नता
पण मनातून खिन्नता,
शून्यात नजर रोखून कुठे
डोळ्यांतही सून्नता,
ऋतू कुठला त्याचा मागमूस नाही
फक्त तुझ्या आठवणींचं धुकं मनात दाटतंय,
आज काहीतरी वेगळंच वाटतंय..

या कंपत्या दिव्याला
कुणी तेल द्याल का रे?
उजळेन मग असा की
हे लाजतील तारे!

ना आस मज घडाची
तिळभरही फार आहे,
पुन्हा प्रकाशण्याचा
माझा विचार आहे!

फडफडलो मी जरीही
विझणार आज नाही,
अंधार झटकल्याची
ही एक मुक्त ग्वाही!

दिलेत वादळांचे
त्यांनी मला इशारे,
वणव्याचे रक्त माझे
मज जोर देती वारे!

या रुक्ष माळरानाची जाणीव असमंती,
घेऊन गंध फिकट, वाळलेल्या गावताचा
भिनतो वारा निंबोणीच्या अंगी.

ऋतुबदलात जाणवते पानांना,
इछा तरुची,
पुन्हा मोहरण्याची,
नव्या पलवीची.

सोडून भार वाऱ्यावर,
कातरलेली पाने,
मद्यधुंदीत, घेत हिंदोळे,
जातील तिथे,
वारा घेऊन जाईल जिथे

अथांग अंथरलेला सुवर्ण गालीचा,
सयंकाळी संभ्रमात रंगांच्या.
सोडूनं अट्टाहास हिरवा,
उरतो रंग सावळा-पिवळा,
मौसमात पानगळीच्या.

रात्रीस पौर्णिमेच्या ,
निंबोणीआड तडकलेला,
तरल लहरींवर जळाच्या,
निखळला चंद्र जरासा.

एक धुंद सकाळ
प्रकाशाने सजलेली
अंधार मागे सारता सारता
दवबिंदुंनी भिजलेली..

एक तप्त दुपार
उन्हामध्ये विरलेली
झाडाखालील सावलीच्या
शोधामध्ये सरलेली..

एक हळवी संध्याकाळ
अस्ताकडे झुकलेली,
अंधाराची सोबत करण्या
प्रकाशास मूकलेली..

एक अकेली रात्र
काळोख विणण्यात जूंपलेली,
उजेडाची वाट बघत
अंधारातच संपलेली..

एक सूखी माणूस
हसताना दिसलेला,
अन् एकांतात डोळ्यांचे
काठ पुसत बसलेला..

डोळ्यात तुझिया दिसले आज
माझेच प्रतिबिंब मला,
परी न दिसला भवती एकही
प्रेमाचा तरंग मला..

प्रतिबिंब ही कसे म्हणावे?
हे तर केवळ रेखाटन!
आकृत्यांची रटाळ जुळवण
नाही कुठली रंगकला..

रेघाही सोडून संहती
झाल्यात पुसट जराश्या,
तुझ्या रंगांनी कधी श्रीमंत
वाटे आज भणंग मला..

बरं हार मानुनी; खंबीर मनाची
घ्यावी थोडी सोबत तर;
तोही बापुडा, आठवांत तुझ्या,
दिसे आज दंग मला!

आभाळातून आल्या दोऱ्या
सरसर सरसर पाण्याच्या
अन् हलकेच लगेच उमटल्या
मनात ओळी गाण्याच्या

हितगूज करण्या सूर्याशी
ढग आड तयाच्या आले
आनंदाश्रू अन् या भेटीचे
पृथ्वीवर बरसून गेले

पानांचे घेत थांबे
थेंब ठिबकत खाली आले
मातीचीच ओढ मनात
मातीतच मिसळून गेले

थेंब टपोरे पडता खाली
सूक्या मातीतही जीव आला
अन् मृद्गंध जो दरवळला
ओढ पृथ्वीची लावी नभाला

वीज बेधुंद नाचे आभाळी
अन् झाडांची तिला साथ
हिरवळलेले डोंगर माथे
देती ढगांच्या हातात हात

मना मानूनी कधी स्वच्छंद होतो
जना मानूनी कधी पाबंद होतो
परि अंती नशिबावरी सोपवूनी
जशी वाट नेते तसा जात राहतो..

मनासी न पटता कधी क्रुद्ध होतो
कधी मतलबी तर कधी शुद्ध होतो,
कधी वाटते द्यावे दुनियेस काही
कधी फक्त मिळण्याची का वाट पाहतो..

कधी लागते सहप्रवाशांची रांग
कधी जिंदगी देते विरहाची बांग,
किती आले गेले जरी जीवनात
तरी कुणी येण्याची का वाट पाहतो..

कधी चालता चालता थकतो फार
अन् मग येते डोळ्यांतूनी संथ धार,
कधी होते ओठावरी हास्य स्वार
कधी सून्न होउनी दूनियेस पाहतो..

अंधाराच्या आडूनही
धुंडत होतो प्रकाश मी,
मिट्ट झाले काहीदा पण
झालो नाही हताश मी!

प्रतिकुलतेच्या अरण्यातही
चालत होतो खुशाल मी,
नैराश्याची ठिणगी पडता
त्याची केली मशाल मी!

श्वापदांचे जत्थे भोवती
पण झालो नाही शिकार मी,
किंकाळ्यांनी गुंजले अंबर
पण मनातूनी निर्विकार मी!

तारांगणही विस्कटले जेव्हा
माझाच ठरवला ध्रुवतारा मी,
उत्तरेच्या शोधार्थ फिरवला
दक्षिणेचा वारा मी!