सुजित नोकरीनिमित्त त्या शहरात आला तेव्हापासून तो एका पीजीमध्ये राहतो. पीजी म्हणजे जिथं नोकरी शिक्षणानिमित्त एखाद्या शहरात आलेली माणसं राहतात. जिथं तुम्ही चार जुजबी ओळखीच्या माणसांबरोबर राहणं जमवता.
माणसं येतात, राहतात काही काळ. मग निघून जातात. त्यांच्या जागी दुसरे येतात. जगण्याची ही अशी एक टेंपररी अवस्था असते. सुजितची दहा वर्षांपासून तशी ती आहे. गावाची आणि शहराची अशा दोन्ही पार्श्वभूमी असलेल्या त्याला कशाबद्दलही स्ट्रॉंगली काय वाटत नाही. पुस्तकांबद्दल वाटतं. पण तो ही सवयीचा भाग.
हलकेच दरवाजा पुढे लोटून राजाभाऊंनी घरात प्रवेश केला. त्यांच्या मागून जरा दबकतच सोनाली व प्रिया आत आल्या. हॉलच्या मध्यभागी श्री मघाशी प्रमाणेच पद्मासन घालून डोळे मिटून बसला होता ; पण आता उलट्या बाजूने. मघाशी प्रवेशद्वाराच्या बाजूने पाठ करून बसलेला तो आता दरवाजाकडे, म्हणजे पूर्व दिशेला तोंड करून बसला होता. पुढे जमिनीवर मेणबत्ती मंदपणे, स्थिरपणे तेवत होती. तिच्या पलीकडे भस्माने बऱ्यापैकी मोठ्या आकाराचे रिंगण केले होते.
कुणी काही बोलण्याच्या आधी श्रीने स्वतःहूनच हळूवारपणे डोळे उघडले. प्रियाकडे नजर वळवून तो शांतपणे म्हणाला -
वेळ हळू हळू पुढे सरकत होता. अस्वस्थता... चित्त विचलित करणारी. शिवाय या अस्वस्थतेसोबत काहीशी भीतीही होतीच. ' करावं तरी काय ?' - राजाभाऊंना उमजत नव्हतं. ते फक्त तिकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न करत होते. निष्फळ प्रयत्न. परिणाम काही नाही. उलट हे मळभ कणाकणाने दाटतच चाललं होतं.
जणू काहीच वेगळं घडत नाही अशा अविर्भावात, संथ बेफिकीरपणे श्री पायऱ्या चढून वर आलाआला. राजाभाऊ ही मनाची तयारी करीत मागून आले. अगदी सहजगत्या श्री कडी बाजूला सरकवून दरवाजा पुढे लोटला. आजूबाजूच्या पूर्ण शांततेत तो दरवाजाचा करकरण्याचा आवाज राजाभाऊंना पुढील भयानकतेचा सूचक वाटला ; पण त्यांनी तो विचार झटकून टाकला. एव्हाना दिव्यांची झकपक थांबली होती. दारं कडे कडेला आत गेली. तसा आतला काळोख एका नव्या, निराळ्या अधिकच गडद रूपात त्यांच्यासमोर साकार झाला. हात मागे घेऊन श्री जागेवर उभा राहिला त्याचे टप्पोरे, निळे डोळे त्या अंधारावर खिळलेले.
लांबून येणारी पिकअप व्हॅन. त्यावर चार पाच तरूण. वाघावर सवार झाल्यासारखे. व्हॅन बंदिस्त नसते, हे सोयीचं आहे. पटापट चहुदिशांना उड्या टाकाव्या लागतात. बाईक्स उचलण्यासंबंधी जलद हालचाली कराव्या लागतात. थांबायला वेळ नसतो. गयावया ऐकायला टाईम कुणाकडं आहे ?
उचल की टाक. उचल की टाक. एकदम चोख काम. कर्तव्यापुढं कुणाचं काही चालत नाही.
प्रिया रागारागाने ताडताड पावलं टाकत रूममध्ये आली. आणि तिने सरळ आपली बॅग भरायला घेतली.
" प्रिया.. प्रिया थांब. काय करतीयेस ? " तिच्या पाठोपाठ घाईघाईने खोलीत येत सोनालीने विचारलं.
" मी जाते आहे." प्रिया.
" अगं कुठे जाणार आहेस ? "
" कुठे म्हणजे ? माझ्या घरीच. मला माझ्या पपांना भेटायचं आहे. मी दुखावलं त्यांना. " प्रिया भावूक होत म्हणाली. " आजही रात्री येतील ते नक्की मला भेटायला.
" प्रिया अगं अशी अविचाराने घाई करू नकोस. तुला काही माहित नाहीये. तिथे धोका आहे."
१. आठ सिझन्स. त्र्याहत्तर एपिसोड्स. आठ वर्षे चाललेली सिरीज.
वेस्टरॉसच्या सेव्हन किंग्डमच्या राजधानीचं शहर -किंग्ज लॅंडिंग.
सगळ्या कटकारस्थान्यांच्या बजबजपुरीनं माजलेलं. तिथं आहे एक आयर्न थ्रोन. हजारो शत्रूंना नमवून त्यांच्या तलवारींच्या जोरावर घडवलेलं सिंहासन.
त्यासाठी चाललेला सगळ्या राजघराण्यांचा सत्तासंघर्ष, शह काटशह. पण त्याअनुषंगाने केवढं विशाल मानवी जीवन कवेत घेतलंय..! आणि माणसांच्या स्वभावांचे विपुल पैलू..! राग लोभ द्वेष ईर्ष्या क्रौर्य घृणा ढोंग पिसाटपणा सूड हेवेदावे शौर्य नीतीमूल्यं महत्वाकांक्षा स्खलनशीलता शहाणीव प्रेम दया माणुसकी सचोटी निष्ठा सभ्यता शालीनता.