एडवर्ड स्नोडेननं २०१३ साली केलेल्या गौप्यस्फोटाबद्दल मला जुजबी माहिती होती. तेव्हाच्या पेपरात आलेल्या बातम्या काही दिवस मी फॉलो केल्या असतील, नसतील. मात्र नंतर त्याबद्दल विसरायला झालं होतं.
पण माझ्या मुलाच्या रेकोवरून नुकतंच हे पुस्तक वाचलं.
मला पुस्तक आवडलं.
या पुस्तकाचं नाव पहिल्यांदा ऐकलं तेव्हापासून शीर्षकाचा अर्थ मी वेगळाच लावत होते. गोठणे हे क्रियापद मानून abstract शीर्षक असावं अशी समजूत करून घेतली होती. (मनं गोठतात त्याच्या गोष्टी, वगैरे.)
जेव्हा कधीही चीन बद्दल एखादी बातमी येते तेव्हा या देशाबद्दल जाणुन घ्यायची इच्छा होते. एक असा देश ज्याची दर दिवसाला आपण एक तरी बातमी वाचतोच, आज काय तर चीन एक महाप्रचंड धरण बांधतोय ज्याच्यामुळे पृथ्वीच्या प्रदक्षिनेवर परिणाम होईल, कधी साऊथ चायना सी वर आपली मक्तेदारी सिद्ध करण्याबाबत असेल, एकाच वेळेस बऱ्याच देशांशी पंगा घेण्याबाबत असेल तर कधी ऑलिंपिक मध्ये खोऱ्याने मेडल मिळवण्याबद्दल असेल. सगळीकडे चीनची चर्चा.
असं काय वेगळ केलं या देशाने की आज जगातल्या प्रत्येक देशात यांचे प्रोडक्ट्स मिळतात, अगदी सुई पासुन ते स्पेसक्राफ्ट पर्यन्त सर्व काही कसं काय बनतं या देशात?
'मधसूर्यछाया' - रोन्या ओथमान (अनु. राजेंद्र डेंगळे)
१. 'डाय सोमर' या मूळ जर्मन कादंबरीचा हा मराठी अनुवाद आहे. ('डाय सोमर' या जर्मन शब्दाचा अर्थ 'उन्हाळा' असा होतो.)
१ . ‘द गर्ल ऑन द ट्रेन’- पॉला हॉकिन्स (अनु. उल्का राऊत)
ही एक अतिशय नजाकतीने रचलेली सायकॉलॉजिकल थ्रिलर कादंबरी आहे. लेखिकेला थ्रिलर कादंबरीच्या आडून एक उत्तम साहित्यकृती कशी लिहायची हे माहित आहे, असं दिसतं. अतिशय सुपरफास्ट, चित्तवेधक, जागेवरून हलू न देणारं कथन. वास्तववादी, समकालीन, आणि डार्क ह्युमरचा मुक्त वापर. सोप्या सोप्या वाक्यांमध्ये अर्थांचे/ भावनांचे बरेच थर. ही काही वैशिष्टयं.
एखाद महिन्यापूर्वी इकडील (अमेरिकेतील) एका वाचनालयात, तेथील परदेशी भाषा विभागात डोकावले. तर मराठी विभागात 50-100 पुस्तक दिसली. त्यातील “स्मरणगाथा” मी घरी येऊन आले. या पुस्तकाची प्रथम आवृत्ती 1973 मध्ये निघाली होती. पुस्तकामध्ये 1920 नंतरचा काळ दाखवला आहे.
ही स्मरणगाथा म्हणजे गोनिदांचे (गोपाळ नीलकंठ दांडेकर) आत्मचरित्र. ही गाथा त्यांच्या वयाच्या 13 व्या वर्षी म्हणजे साधारणता 1929 मध्ये सुरू होत. जेव्हा ते स्वातंत्र्यसंग्रमात सहभाग घेण्यासाठी घरातून पळाले तिथपासून ते पुढची सलग सतरा वर्षे - हा १७ वर्षांचा प्रवास ५०० पानांत वाचायला मिळतो.
लोकसत्ता रविवार दि.१३ एप्रिल २००३ लोकरंग पुरवणी त "ज्योतिषाकडे जाण्यापुर्वी...........प्रश्नोत्तरातून सुसंवाद" या माझ्या पुस्तकाचे प्रो.जयंत नारळीकर यांनी लिहिलेले परीक्षण
तुरुंगवासातील अनुभवांवर बेतलेली काही चांगली पुस्तकं; उदाहरणार्थ दोस्तोवस्कीचं 'द हाऊस ऑफ डेड्स', कोबाड गांधींचं 'फ्रॅक्चर्ड फ्रीडम', अज्ञेय यांचं 'शेखर एक जीवनी', बु-हान सोनमेझ यांचं 'इस्तंबूल इस्तंबूल', कोसलरचं 'डार्कनेस ॲट नून' अशी काही प्रतिभावंत लेखकांची पुस्तकं वाचनात आली होती.
या पार्श्वभूमीवर अलीकडे आलेलं संजय राऊत यांचं 'नरकातला स्वर्ग' वाचलं. अनपेक्षितरीत्या हे एक चांगलं वाचनीय पुस्तक आहे, असं वाटलं. एरव्ही टीव्हीवर बाईट्स देणाऱ्या राऊतांचे इतर वेगवेगळे पैलू यात दिसतात. वर्तमानपत्रीय अल्पजीवी लिखाणाहून अधिक गांभीर्याने केलेलं हे आत्मवृत्तपर निवेदन आहे.
हे तीन मोठ्या कथांचं छोटंसं पुस्तक आहे.
कथा, लघुकथा, दीर्घकथा – यांची नक्की व्याख्या कशी करायची याबाबत माझ्या मनात कायम गोंधळ असतो. माझ्या मते या पुस्तकातल्या तीनही कथा दीर्घकथा म्हणायला हव्यात. असो.
