प्रवास

(मि प्रथमच मायबोलि मध्ये लेख लिहतेय, भुलचुक माफ असावि.)

सकाळी साधारण 4 च्या दरम्यान कसल्याशा गोंधळामुळे जाग आली, टेंट मधून बाहेर आलो तर पाहिलं एका ग्रुप चा धांगडधिंगा सुरू होता, पुन्हा झोपायचा प्रयत्न केला पण ते काही जमलं नाही. शेवटी पुन्हा शेकोटीजवळ ऊब घेत बसलो. सकाळी 5 पर्यंत सगळे उठले कारण आम्हाला सूर्योदय बघायला जायचे होते ते म्हणजे सह्याद्रीतल्या सर्वात उंच शिखरांपैकी एक असणाऱ्या तारामती शिखरावर.

2016 च्या जानेवारी पासून ट्रेक करायला सुरुवात केली. तेव्हा पासून आत्ता पर्यंत वीस-एक ट्रेक केलेत. सगळे एक-से-एक होते पण मला खरी ओढ होती ती पंढरीची, अर्थात ट्रेकर्स ची पंढरी समजल्या जाणाऱ्या हरिश्चंद्र गडाची.
हरिश्चंद्र गडावर जाण्याच्या अनेक वाटा आहेत असं ऐकून होतो पण त्यातही सर्वात कठीण समजली जाणारी वाट म्हणजे नळीची वाट. जेव्हा हरिश्चंद्र गडाबद्दल आणि नळीच्या वाटेबद्दल ऐकलं तेंव्हाच ठरवलं, हरिश्चंद्रगड हजारदा करू पण सुरुवात करायची ती नळीच्या वाटेनेच.

"माझं ऐक, लडाखला १०० सीसी बाईकवरुन कोणी जात नाही. तिथे कमीतकमी १५० सीसीची बाईकतरी पाहीजेच."
"तुझी २४ वर्षं जुनी यामाहा नेण्यात काय पॉईंट आहे कळत नाही!"
"तू माझी बुलेट का घेउन जात नाहीस?"
"ईतक्या जुन्या बाईकला वाटेत काही झालं तर सगळ्या ट्रीपचा विचका होईल."
"काही नडलंय का पण?"

२८ ओगस्ट ला सिम्गापूराला निघायचा बेत आहे. पण तो पर्यंत विसा मिळणे कठीण आहे असे पुणे थोमस कूक चे म्हणणे आहे कारण येत्या आठवड्यात मुम्बैतल्या सिंगापूर कॉन्सुलेटला बर्‍याच भारतीय सुट्या असल्याने २७ पर्यन्त मिळण्याची गॅरंटी नाही . थॉमस कूक हे सिंगापूर कॉन्सुलेटचे अधिकृत विसा एजन्ट आहेत....
बरे ,होणारच नाही असेही सांगत नाहीत
काय क्रावे ब्रे ?

भाग ४: कांडा गावाकडे प्रस्थान

पिथौरागढ़मध्ये भ्रमण भाग १: प्रस्तावना
पिथौरागढ़मध्ये भ्रमण भाग २: पर्वतात वसलेलं एक गांव- सद्गड
पिथौरागढ़मध्ये भ्रमण भाग ३: एक सुंदर ट्रेक: ध्वज मन्दीर

“हो ते तसं होणं स्वाभाविक आहे... पूर्ण आयुष्य आपण नाकाने श्वास घेण्यासाठी ट्रेन झालो आहोत. अचानक तुला कोणी सांगितलं तोंडाने श्वास घे आणि तेही पाण्याखाली तर थोडा त्रास होणारच!
हे बघ, स्कुबा डायविंग सर्वांसाठी नसतं...पण मी म्हणेन ते प्रत्येकाने आयुष्यात एकदा तरी करून बघावं...
आपण अजून १-२ दा ट्राय करू. नाही जमलं
तर you can always say no!”
माझा स्कुबा डायविंग ट्रेनिंग इंस्ट्रक्टर ऍशली मला सांगत होता. आम्ही जवळजवळ ५ फूट पाण्यात उभे होतो. आणि मला स्कुबा डायविंग च्या air regulator ने श्वास घ्यायला तो शिकवत होता.

ईमेल वाचल्या वाचल्या आधी जाऊन मम्मीच्या पाया पडलो. किती दिवस झाले वाट बघत होतो या न्यूज ची. मिळेल कि नाही हि धास्ती होतीच. म्हणजे किती तरी जणांना मिळत नाही. न मिळायला तसं काही कारण नव्हतं पण तरीही धाकधूक असतेच! पण शेवटी मिळालीच गुड न्यूज! खास काही नाही म्हणजे, ऑस्ट्रेलियाला जायचा व्हिसा मिळाला! ते झालं असं कि मार्को ने PhD करायला बोलवलं होतं म्हणून सगळे हे उपद्व्याप. मी छान मोकळा बसलेलं बघवलं नाही त्याला! व्हिसा मिळाल्यावर घरच्यांनी आता तयारी सुरु केली.... म्हणजे खरंतर कायच नाही केलं, उगीच दर तासाला फक्त जायची वेळ जवळ आली असं म्हणायचं आणि हाश हुश करत बसायचं असा उपक्रम आरंभला!