संस्कृती

आज शनिवार. सकाळीच उठून आमच्या इथल्या नदिवरच्या नेचर वॉकवर फिरायला जायच हे मी काल रात्रीच ठरवल होतं. आणि चक्क नवरापण यायला तयार झाला होता. नाहीतर माझी एकटीचीच जायची तयारी होती. हा नदीच्या बाजूने केलेला ग्रीनवे कॉरीडॉर फारच सुंदर आहे. निरनिराळी जवळपासची सबर्ब्ज ह्याने जोडली आहेत. सुरेख झाडित लपलेला हा रस्ता फक्त चालण्यासाठी आणि सायकलस्वारांसाठी ठेवलेला आहे. बाहेर कार पार्कींगची मोफत व्यवस्था आहे. साऊथला रहाण्याचा मोठ्ठा फायदा. दुतर्फा मोठी झाडं आणि त्यांची डोक्यावर झालेली कमान त्यामुळे उन्हाळ्यातही चालताना गारवा जाणवतो. तर आम्ही सकाळीच निघालो. घरापासून १० मिनिटांवर एक ट्रॅक सुरु होतो.

खेळिया

खेळ मांडूनि पुढ्यात
गेला कळेना कोणास
खेळामधे दंग सारे
माथी एक कासाविस

कधी हासूनी मजेत
कधी रडती जोरात
त्याच सार्‍या विवंचना
एकरूप त्यात मस्त

धन्य धीराचे ते कोणी
खेळ देती भिर्काऊन
विचारती अांत अांत
कोण खेळिया महान

खेळियासी ओळखता
मनी कौतुक दाटले
रूप मनींचे अाघवे
उभे पुढ्यात ठाकले

खेळियाने विचारले
कोण व्हावे सांगा फक्त
हासोनिया संत बोले
देव तूचि, मी तो भक्त....

प्रेमतीर्थ

कर कटावरी । उभा तो पंढरी । भक्तांसी हाकारी । प्रेममूर्ति ।।

भक्तांसी केवळ । वाटतो निर्मळ । गोड प्रेमजळ । मुक्त हस्ते ।।

होवोनी सुस्नात । पावन तीर्थात । भक्त अानंदात । विरालेचि ।।

भक्तांची मिराशी । एक प्रेमराशी । प्रपंच विनाशी । नाठविती ।।

देव सुखावला । भक्तांसी फावला । प्रेमभाव भला । अासमंती ।।

सत्संगे अाकळे । येरव्ही नाकळे । भक्तांसी सोहळे । प्रेमतीर्थी ।।

जय हरि विठ्ठल जय जय विठ्ठल....

मिराशी - परंपरागत हक्क

बॉलिवूड मध्ये सतत आपण बघत आलो आहोत की हिरो हिरॉइनीचा पाठलाग करत असतो, तिला त्रास देत असतो, "ना का मतलब हा होता है" असे म्हणतो. आधीपासून हे सुरू आहेच पण ९० च्या दशकात "खुद को क्या समझती है" , "खंबे जैसी खडी है" वगैरे गाण्यांनी या गोष्टींना अधिकच हातभार लावला. आता खरं तर हे स्टॉकींग चूकीचे आहे. असे करायला नको. नो म्हणजे नो असे काही पिक्चर्स येत होते. पिंक सारख्या चांगल्या चित्रपटातून साध्या आणि स्पष्ट भाषेत हे समजवून सांगत होते.

महालक्ष्मी विरुद्ध अंबाबाई....
असे शीर्षक मी कालच्या क्षणापर्यंत वाचले असते तर "भारत विरुद्ध हिंदुस्तान" असे काहीतरी गंमतीने लिहिल्यासारखे वाटले असते.
पण आताच हा लॉंग विकेंड संपता संपता लोकसत्ता चाळत असताना या बातमीवर नजर पडली..

महालक्ष्मी एक्स्प्रेसचे नाव खोडून ‘अंबाबाई एक्स्प्रेस’, शिवसेनेचे कोल्हापुरात आंदोलन
http://www.loksatta.com/maharashtra-news/mahalaxmi-express-named-ambabai...

मी मुस्लिम मोहल्ल्यात लहानाची मोठी झाले. घराभोवती पाच मशिदी होत्या. शिवाजी रोड, भाऊसिंगजी रोड, गंजी गल्ली, आझाद गल्ली, शिवाजी मार्केट, महानगरपालिका, जेल ते पार मटण मार्केट एवढ्या परिसरात पसरलेल्या. बोहरी समाजाची एक मशीद तर घराच्या अगदी समोर. त्यामुळे पहाटे पाच ते रात्री आठ, अशी नियमित अजान कानावर पडायची. तीही एकोनं. कारण सगळ्या मशिदींची बांग एकानंतर एक सुरू व्हायची. त्यापैकी काही अत्यंत अत्यंत सुरेल, ऐकताना ब्रह्मानंदी लागावी, इतक्या.

सगुण ब्रह्म

वारकरी होऊ चला
तुळशीच्या कंठी माळा
तुका—माऊली साथीने
निघे गोपाळांचा मेळा

भावे गाऊया भजने
एकमेका लोटांगणे
नामघोष सप्रेमाने
टाळ वीणा संकीर्तने

धन्य संत संगतीत
दोष गेले, शुद्ध चित्त
विठू मावेना मनात
येतो अापैसा वाणीत

चंद्रभागा उचंबळे
भक्त सागर हेलावे
ब्रह्म सगुणता पावे
युगे अठ्ठावीस उभे.....

आरती घरी आली तरी डोक्यातून विचार जातंच नव्हते.
आल्या आल्या अमितने विचारलंच,"काय गं इतका उशीर झाला आज?".

"अरे ते क्वार्टरली रिपोर्ट रिव्ह्यू चालू आहे ना म्हणून. अमु कुठेय?" तिने स्वतःला सावरत विचारलं.

"झोपली ती मघाशी. "

"काय अरे शी. इतका उशीर झाला. सॉरी."

"इट्स ओके. झालंय तिचं नीट जेवण, होमवर्क. चल जेवून घेऊ.", म्हणत त्याने दोघांचं ताट वाढून घेतलं.
तिचं जेवणात लक्षही नव्हतंच. कसंबसं जेवण उरकून तिने पुन्हा लॅपटॉप सुरु केला.
अमितच्या चेहऱ्यावर जरा आठ्या पडल्याच.

"इतक्या उशिरा येऊनही अजून काम आहेच?", त्याने विचारलं.

खरं तर धागा काढण्याएवढं मटेरियल या विषयात नाही, फक्त वादंग तयार करायचं सामर्थ्य आहे. पण राहावलं नाही म्हणून काढते आहे. मी कुठल्याही एका राजकीय विचारसरणीचं अथवा पक्षाचं समर्थन करत नाही. पण टोकाचे विचार करणारे सगळ्याच पक्षांमध्ये असतात, त्यातून मोठे आणि छोटे कुणीच राजकारणी, नेते सुटत नाहीत एवढंच मला म्हणायचं आहे.

(अनुभव खरा, नावे खोटी)

त्या नोटांच्या बंडलातून सराईतपणे एक एका नोटेवर अंगठ्याचे बोट फिरत होते. ती दहाची नवी कोरी करकरित नोट हळुवार निसटली. अंमळ झटका घेऊन तीच्या डोक्यावरुन खाली घरंगळली. मऊसूत खांद्यावरुन येऊन उभारलेल्या वक्षावर क्षणभर स्थिरावली, पुढच्या क्षणी फिरून खाली ओघळली. घागर्‍याच्या निर्‍यांमधून लपत-छपत कार्पेटवर पडली. त्या निर्जीव नोटेवरल्या हसर्‍या गांधीजीच्या चष्म्यावर तिच्या टोकदार हायहिलची टाच पडली. गांधींचा चष्मा फुटला नाही पण माझ्या आतमधे खोल कुठेतरी, काहीतरी खळ्ळंकन फुटलं.

................................................