चित्रपट

Everything Everywhere all at once
या चित्रपटाने जिंकलेल्या ऑस्करची हवा तयार होण्यापूर्वी मी हा चित्रपट पाहिला होता.
सामान्यत: मी, सिनेमॅटोग्राफी, ध्वनी, संवाद, अनुक्रमण, क्लायमॅक्ससाठी कथा तयार करत नेणे, दृश्यांमध्ये काहीतरी विचार करायला लावणे इत्यादी गोष्टींसाठी चित्रपटांचे कौतुक करतो. अशा प्रकारची चित्रपट निर्मिती मला आकर्षित करते. तरी हा चित्रपट मला अशा प्रकारे आवडला नाही. त्यामुळे मी चित्रपटगृहातून मंत्रमुग्ध होउन बाहेर पडलो नाही (जसा कंतारा पाहिल्यानंतर झालो होतो).

मन काळोखाची गुंफा, मन तेजाचे राऊळ
मन सैतानाचा हात, मन देवाचे पाऊल
सुधीर मोघेंच्या या ओळी पडद्यावर अक्षरश: वास्तवात आणणारा पुराना मंदीर हा प्युअर रामसेपट आहे आणि त्यांच्या चित्रपटातला सर्वात यशस्वी सुद्धा.

PS l आणि ll : काही rants

मी कादंबरी वाचली नाही. त्यामुळे पुढील टिपणे फक्त चित्रपटावरच अवलंबून आहेत. कदाचित तामिळ माणसाला कल्कीकृत पोन्नीयन सेल्वनबद्दल अस्मिता असतील आणि त्यांच्यासाठी चित्रपट एक चांगला अनुभव असेल त्यामुळे मूळ कथेला मी कमी लेखू इच्छित नाही. चित्रपटातून समजलेल्या कथेपुरतेच मी मर्यादित लिहितो. हलक्यात घ्याव्यात.

धागा काढायचा असं काही खरंतर ठरवलं नव्हतं, अमांच्या सांगण्यावरूनकाढत आहे.

जर तुम्ही एखाद्या दगडाखालीच राहात असाल तरच " बहरला हा मधुमास नवा" हे गाणे व त्यावरील रील्स बघितली नसतील. प्रत्येक जण व त्याच्या काकूने व काकांनी सुद्धा ह्या गाण्यावर नाचून घेतले आहे तर कश्यातला आहे हा गोड प्रकार ह्या कुतुहलाने शोध घेतला तर शाहीर साबळे ह्यांच्या जीवनावर, कला प्रवासावर आधारित महाराष्ट्र शाहीर साबळे हा चित्रपट म. दिनाच्या लांबवीकांतालाच प्रदर्शित होणार आहे असे समजले.

काही जुन्या चित्रपटांचे इतके जबरदस्त गारुड आहे की चित्रपट सुरु असताना जुना चित्रपट आणि त्याची फ्रेम टु फ्रेम कथा झरझर डोळ्यासमोर उतरु लागते.

युट्युब वर काही तरी सर्च करताना मला हा चित्रपट सापडला. खर तर मी शोधत होतो प्रसाद ओक चा चंद्रमुखी आणि हाताला लागला तु.का. पाटील ( मेनका उर्वशी )

हा चित्रपट पहायला सुरवात केला आणि एक जुनाच सिनेमा मला दिसु लागला ज्याचे नाव सांगते ऐका. खर तर इतका चांगला चित्रपट रिमेक करावा का ? असा प्रश्न मला पडला पण या साठी ज्या निर्माते मंडळींनी पैसे गुंतवले त्यांना का प्रश्न पडला नाही याचे आश्चर्य वाटते.

“तुम जैसे भी हो, काफी हो..!”
हे छोटसं वाक्य खूप अर्थपूर्ण आहे. मी ऐकलं तेव्हा वाटलं ठीक आहे, एवढं काय आहे ह्यात?!
पण “द ब्रोकन टेबल” ह्या शॉर्ट फिल्म मधलं हे वाक्य विचार करायला लावतं.
आठवणी पुसता येत नाहीत... चांगल्या वाईट सगळ्याच आठवणी खोल आपल्यातच कुठेतरी दडून राहतात.
काही गोष्टी विसरता येत नाही म्हणून आपण दु:ख करत बसतो. पण Alzheimer’s सारखा आजार असणाऱ्या लोकांचं काय? त्यांना कितपत लक्षात राहतं? कसं वाटत असेल त्यांना रोज?

"कर्ज"
२००८ साली हा रिमेक आला होता. ह्यातली हिमेशची दोन गाणी मला आवडतात. हा एक कबूलीजबाब मी आधीच देतो.

बाकी, ॲक्टींगच्या बाबतीत हिमेशचा प्रॉब्लेम आहे. डीनोकडूनही काही अपेक्षा करण्यात अर्थ नाही. आणि श्वेता कुमार(टीना) तर ॲक्टिंगचा साधा प्रयत्नही करत नाही.‌ आपल्याला हे जमणार नाही, हे तिला कळलंय.
हा 'कळण्याचा क्षण' तिच्या आयुष्यात शूटिंगच्या पहिल्याच दिवशी अवतरलाय. त्यामुळे आधीच सगळी शस्त्रं टाकलीयत तिनं. तर मग ॲक्टिंगचं सगळं कर्ज मुख्यतः उर्मिला आणि डॅनीला फेडत बसावं लागतं..!

परवाच जितूजींचा बड्डे झाला. मधे त्याची काही गाणी बघत होतो. तीही त्यात जितू आहे म्हणून नाही तर इतरच कारणांनी. (थांबा थांबा. मी हिम्मतवाला, मवाली बद्दल म्हणत नाहीये. 'ये मुलाकात एक बहाना है' सारखी गाणी ऐकायला छान आहेत म्हणून लावली होती). तेव्हा जाणवले की जितेंद्रच्या पिक्चर्स मधे असंख्य पिक्चर्स असे होते की त्याचे जिच्याशी प्रेम जमले तिच्याशी त्याचे क्वचितच लग्न व्हायचे. त्यामुळे एखाद्या आनंदी गाण्यात ती "एक्स" रडताना दिसते.

वास्तविक हे चित्रपट समीक्षण मी खूप आधी लिहिलं होतं... पण प्रकाशित करायचा मुहुर्त आत्ता लागलाय असं म्हणायला हरकत नाही...

             खरंतर चित्रपट समीक्षण हा व्यक्तिपरत्वे भिन्न मत दर्शवणारा लेख आहे.. पण तरी एखादा चांगला चित्रपट आणि त्याच समीक्षण करणं आणि मास कम्युनिकेशन साधून एखादा जनुईन चित्रपट पाहण्यासाठी प्रोत्साहित करणं... दॅट्स दि अल्टिमेट एम्...

तर मग....