प्रवास

प्लॅटफॉर्मवर ट्रेन अाल्याचा अावाज एेकल्यावर, ट्रेनचा द्वितीय श्रेणीचा दरवाजा जिथं ज्या जागेवर येउन थांबतो, तिथं मी माझ्या मोठ्या बहिणीसोबत जात होतो. मी १७ वर्षाचा होतो. अामच्या पाठीमागून गरदुल्ल्यांचा गट केविलवाणा अावाज करत येत होता. माझ्या सोबत बहिण अाणि मी बळकट नसल्यामुळे मी थोडा घाबरलो. अाम्ही प्लॅटफॉर्मवर उभे असल्यापासूनच त्यांचं माझ्या बहिणीवर वाईट नजरा होत्या. त्या गटांचं एक जण बहिणीच्या बाजूला अाला व तिच्या हाताला एकदा स्पर्श केला. बहिण सुद्धा घाबरली. मान खालती घालून चालत होती. मला राग अाला. तरीही भीती अजून होतीच. त्याने पुन्हा स्पर्श केला व थोडा अामच्यापासून पुढं चाळू लागला.

मायबोलीकर, सध्या मी या गावात असेपर्यंत मला प्लीज माफ करा. खूप इच्छा असूनही फोटो अपलोड होत नाहीयेत. आठवड्याभरात तो प्रश्न सुटेल आणि मग मी फोटो टाकत जाईन.
---------------

एव्हाना आम्ही रॉकी माउंटन नॅशनल पार्क पर्यंत पोहोचलो होतो. रात्र असल्यामुळे काहीच दिसत न्हवते. डेनवर प्रसिद्ध आहे त्याच्या तापमानातील फरकासाठी. हा आम्ही या आधीही डिसेंबर मध्ये अनुभवलं होतं. हि आमची एका वर्षातली दुसरी भेट होती डेनवरला.त्या ट्रिप मध्ये आम्ही डेनवर ला जरी असलो तरी आम्ही डेनवर मध्ये न राहता मोआब, उटाह येथे आर्चेस नॅशनल पार्क आणि कॅयॉन्सलँड नॅशनल पार्क ला भेट दिली होती. त्याचा सविस्तर वृत्तांत परत कधी तरी. तर, त्या ट्रिप नंतर बरेच दिवस प्रवास झाला न्हवता. कुठे जायचे ठरवत असतानाच कॅलिफोर्निया च्या मित्राचा फोन आला आणि परत डेनवर कोलोरॅडो निश्चित झाल.

“तुझी खास माणसं ग्रीसमध्ये असताना तू अनोळखी घरी राहून काम का करत्येस? हवं तिथे फिर, हवं तितकं लिही, पण आमच्याच घरी राहा.” अरिस्तेयाचे बाबा म्हणाले. अरिस्तेयाशी दहा वर्ष मैत्री असूनही मी भलत्याच गावात जाऊन राहायचं ठरवलं ते त्यांना रुचलं नाही. त्यांच्या घरी राहायला मी एका पायावर तयार झाले असते! का नाही आवडणार एकामागोमाग एक संग्रहालयं, शहरं, दऱ्या-डोंगर आणि भग्न वास्तू पालथ्या घालायला आणि दिवसाच्या शेवटी प्रेमाने आपली वाट बघणाऱ्या चार माणसांमध्ये परत यायला… पण सुरेख निसर्ग, इतिहास आणि जेवण जगात सगळ्याच देशांना मिळालंय.

ऑटो रिक्षात तर मी रोजच बसते पण ऑटो रिक्षा पुराण लिहायचा साक्षात्कार मला आजच झाला. सर्व कृपा त्या ऑटो रिक्षा महाराजांची. बोला ऑटोरिक्षा महाराज की जय.
तर मंडळी ऑटो रिक्षातील प्रवास म्हणजे एकदम झक्कास सवारी असते बघा. ऑटोरिक्षा चे आणि आपले अतुट नाते आहे. तशी मला आवडणारी सवारी आहे. कारण एकतर हवेशीर दुसर म्हणजे रस्त्यानी जाताना आजुबाजुच्या निसर्ग सौंदर्याचा आस्वाद घेता येतो. तुम्ही म्हणाल निसर्ग सौंदर्य मुंबईत कुठे. इमारती सौंदर्य म्हणू या हव तर. तर चला मग ऑटोतून एक चक्कर मारून येऊ या. ऑटोरिक्षातील ऑटो चालका पासून ते ऑटोरिक्षात बसणाऱ्यापर्यत विविध अनुभव तुम्हाला येतील.

८ (अंतिम): पिथौरागढ़वरून परत

एका लहान मुलीने मला तिच्या मैत्रिणींबरोबर समुद्रावर बोलावलं. अगदी पोचल्या दिवशीचीच गोष्ट. मी सगळा जामानिमा बरोबर घेतला. स्विमिंग सूट घातला, पाण्यापाशी जाईपर्यंत वरून घालण्यासाठी जवळपास शरारा वाटेल असा स्कर्ट चढवला, पंचे वगैरे गोळा केले... मग त्या मुलीचे आई-वडील शोधून तिला समुद्रावर नेत्ये असं सांगायचं आणि फटावळ पोहायला न्यायची असं ठरवलं होतं. आवरून मी खाली उतरले तेव्हा तिच्या आईनेच मला तिचा निरोप कळवला : “तू येईपर्यंत आम्ही पोहत जिथवर पोचलो असू तिथे येऊन भेट!” त्या मासळ्या कधीच पाण्यात उतरल्या होत्या.