प्रवास

बघता मानस होते दंग ५: राजापूर- देवगड (५२ किमी)

बघता मानस होते दंग (सायकलीवर पुणे- सातारा- कराड- मलकापूर- आंबा घाट- लांजा- राजापूर- देवगड- कुणकेश्वर) १: प्रस्तावना

बघता मानस होते दंग (सायकलीवर पुणे- सातारा- कराड- मलकापूर- आंबा घाट- लांजा- राजापूर- देवगड- कुणकेश्वर) २: पुणे ते सातारा (१०५ किमी)

बघता मानस होते दंग ४: मलकापूर- आंबा घाट- लांजा- राजापूर (९४ किमी)

बघता मानस होते दंग (सायकलीवर पुणे- सातारा- कराड- मलकापूर- आंबा घाट- लांजा- राजापूर- देवगड- कुणकेश्वर) १: प्रस्तावना

बघता मानस होते दंग (सायकलीवर पुणे- सातारा- कराड- मलकापूर- आंबा घाट- लांजा- राजापूर- देवगड- कुणकेश्वर) २: पुणे ते सातारा (१०५ किमी)

सकाळी ९ च्या सुमारास भुकेच्या जाणीवेने जाग आली. बऱ्याच दिवसांनी मस्त झोप झाली होती. ब्रेकफास्ट ची वेळ सकाळी ८ ते १० पर्यंतच असल्याने आधी तो उरकून घ्यावा म्हणून ब्रश करून सव्वा नउला रुफ-टॉप रेस्टॉरंट मध्ये पोचलो. कदाचित हॉटेल मधले बाकीचे पर्यटक सकाळी लवकर नाश्ता करून साईट सीईंगला बाहेर पडले असल्याने तिथे मी, आणि तिथली व्यवस्था बघणारा जोसेफ सोडून ईतर कोणीच नव्हते.

'दिवाळीचा काय प्लॅन आहे रे बंड्या?'.. अष्टपुत्रेंनी आठव्यांदा विचारल्यावर बंड्या 'पुण्याला जायचा विचार आहे' असं गुळमुळीतपणे पुटपुटला. त्याला कारण तसंच होतं. अष्टपुत्रेंना विषय मिळायचा अवकाश की ते त्यावर तासनतास ब्रेथलेस गाण्यासारखे बोलू शकायचे. पण त्यांना टाळता येणं शक्य नव्हतं. कारण त्याच्या गावात मराठी टाळकी कमी असल्यामुळे कुठल्याही समारंभात तीच तीच पुनःपुन्हा भेटायची. इंग्लंडातली मराठी मंडळी चक्क एकमेकांना धरून असतात हे समजलं तर अखिल महाराष्ट्रातले कट्टर मराठी झीट येऊन पडतील. असो! पण बंड्याच्या चावीमुळे लंडन पुणे प्रवासावरचा त्यांचा हातखंडा एकपात्री प्रयोग सुरू झाला!

सकाळी पावणे आठला रूम मधला इंटरकॉम खणखणला, पाचव्या मजल्यावर असलेल्या रुफ-टॉप रेस्टॉरंट मध्ये सकाळी ८ ते १० ह्या वेळेत ब्रेकफास्ट करून घेण्याची सूचना द्यायला रिसेपशनीस्टने फोन केला होता.

ब्रश वगैरे करून वरती गेलो, जोसेफ नावाच्या कर्मचाऱ्याने इथे सगळीकडे कॉमन असा खुबुस किंवा ब्रेड, उकडलेलं अंड, बटर, जाम, योगर्ट, ज्यूस, सलाड आणि चहा/कॉफी असे ठराविक पर्दार्थ असलेला कॉन्टिनेन्टल ब्रेकफास्ट आणून दिला व अजून काही हवं असल्यास समोरच्या बुफे काउंटर वरून घेऊ शकता असे सांगितले.

सकाळी ६:०० वाजता जाग तर आली, पण ती नक्की कशामुळे आली हे सांगणे अवघड आहे, कारण तेव्हा साईड टेबलवर ठेवलेल्या फोनचा अलार्म आणि चर्चची घंटा दोन्ही एकाचवेळी वाजत होते. थंडी चांगलीच होती. उबदार रजई मधून बाहेर पडायची इच्छा होत नसली तरी उठणे भाग होते.

ब्रश करून कालच्याप्रमाणेच स्वतःच चहा बनवून आणला. मग आरामात तयारी करून ६:५० ला रूम मधून बाहेर पडलो.