गूढ

सकाळची वेळ. Mr. वर्मा, ऑफिसला निघण्याच्या तयारीत होते. का कोण जाणे, ते जरासे गंभीर दिसत होते.तोच त्यांच्या फोनची रिंग वाजते.

पलिकडून घोगऱ्या, जरबेच्या आवाजात शब्द येतात -
"तुमची मुलगी सोनालीला, आम्ही किडनॅप केलंय. ती सुरक्षित हवी असेल, तर दोन दिवसांत ५ कोटी रुपये तयार ठेवा. आणि पोलिसांना काही कळलं, तर तुमची मुलगी कधीच घरी येणार नाही. लक्षात ठेवा!"

"अरे देवा!" Mrs. वर्मा भीतीने किंचाळल्या.

Mr. वर्मांनी आवाज स्थिर ठेवत विचारलं. "मी विश्वास कसा ठेवू, की ती तुमच्याच ताब्यात आहे?"

रक्तपिपासू
भाग ८

आपल्याच गावातील व्यक्तीला तिनं आजपर्यंत कधी बघितलेलही नाही या गोष्टीचं सीमाला आश्चर्य वाटत होतच. आणि तरीसुद्धा त्याच्यासोबत यायला तयार झाली, याबद्दल ती स्वत:लाच दोष देऊ लागली. अशा काळोख्या रात्री, सुनसान रस्त्यावर आपण उभ्या आहोत, आणि आपल्याजवळ... या विचारानेच सीमाच अवसान गळाल. काय कराव सुचेना. शेवटी धीर एकवटून ती विसाजीकडे वळाली ; पण समोरील दृश्य पाहून घाबरून किंचाळत मागे सरकली व डोळे गच्च मिटून घेतले. तिला घाबरवण्यासाठी तोंडाजवळ धरलेली बॅटरी बाजूला करीत विसाजी म्हणाला.

मला माझ्या ज्योतिषछंद जोपासताना एक वाईट सवय आहे. एखाद्या संदर्भ वा माहिती साठी त्याच्या मागे हात धूवुन लागण्याची. तसे ही अनुत्तरीत प्रश्न मला अस्वस्थ करतात त्यामुळॆ मी त्या प्रश्नांच्या मागे लागतो. . तेव्हा मी मुंबईला नोकरीला होतो. मी पॅंटच्या मागच्या खिशात एक छोटी डायरी ठेवत असे. त्यात मी माहिती, संदर्भ असे संकीर्ण टिप्पण ठेवत असे.ग्रंथालयात गेलो वा एखाद्या भाषणाला गेलो व तिथे काही दुर्मिळ माहिती मिळाली की मी ती डायरीत लिहित असे. अगदी आता आता पर्यंत ती सवय होती. मुंबई मराठी ग्रंथसंग्रहालयात जुने ग्रंथ चाळताना एकदा मला रा.ज.

" बाई कसलं भयानक आहे ना हे सगळं "
' हो ना, अगं तू कुठे वाचतेस असलं ?"
' मी तर अजिबात सुद्धा हात लावत नाही "
" अगं , आमच्या यांना फार घाणेरडी सवय आहे असल्या भूताखेताच्या सिरीयल्स बघायची. स्वतः बघतात आणि मुलालाही बसवतात. ते पण बघत बसतं "
" हो ना, आमच्या कडे पण सेमच, आणि माझ्या सिरीयल्सचा काय राग येतो कुणास ठाऊक ? त्यात हे असलं काही नसतं "
" पण हिने सांगितलं नाही, ही कशी काय वाचायला लागली हे सगळं ?"
"ही माझी नाही. बहुतेक सानपांची कथा आहे"
" कोण ते रामानंद सानप ? मला तर त्यांचं नाव वाचून सुद्धा भीती वाटते. पण बहुतेक का म्हणालीस ?"

हा विरंगुळा धागा नाही. आणि हा अमानवीय अनुभवांचा धागा नाही.

आपल्याला सुरवातीला गूढ, अनाकलनीय असे वाटलेले, पण त्याचा नंतर आपसूक झालेला अथवा आपण छडा लावून केलेला उलगडा - म्हणजे सापडलेले / शोधलेले शास्त्रीय कारण - अशा अनुभवांबद्दल लिहायचे आहे. अशा उलगड्या अभावी कुणाला ते अमानवीय वाटले असण्याची शक्यता आहे.
अशा अनुभवांची देवाण घेवाण केल्याने कुणाला असे अनुभव येत असतील तर त्या व्यक्तीला त्याचे कारण कदाचित लक्षात येईल अथवा शोधायला दिशा मिळेल, हा या धाग्याचा मुख्य उद्देश आहे.

कृपया आपले असे अनुभव इथे गंभीरपणे मांडावेत.

`ती` लेखणी

साडेअकरा-बाराची वेळ. रात्रीचा नुकताच डोळा लागला असेल नसेल आणि मोबाईलची रिंग वाजली. आमच्या क्षेत्रात वेळी-अवेळी, दिवस-रात्र न पाहता फोन येणे ही तशी नेहमीचीच गोष्ट. त्यामुळे त्याची सवय झालेली.

फोन उचलला. समोरून आवाज आला, ``पक्या सिरीयस आहे. तुला बोलवतोय. ताबडतोब सिटी हॉस्पिटलला ये.``

☆☆☆☆☆मातृत्व☆☆☆☆☆

●○●○ बिर्यानी○●○●

कुठे जायचे ठाऊक नाही. कसे जायचे ठाऊक नाही. 
प्रवास माझा सुरूच आहे, फलीत याचे ठाऊक नाही.

प्रवासात या किती सोबती. प्रत्येकाची वाट वेगळी. 
भाव आगळे आस निराळी, ध्येय तयांचे ठाऊक नाही.

मी वाटाड्या मीच प्रवासी, नाही नकाशा फक्त माहिती 
सतत पाहणे सतत चालणे, उगा थांबणे ठाऊक नाही

कसोट्यांची रम्य ठिकाणे, सिद्धांतांची अचूक दालने
गौप्य येथले समजून घेण्या, वेळ किती तें ठाऊक नाही

मनमौजी मी या वाटेवर, लुटत राहतो कण ज्ञानाचे
प्रवासीच नीत रहायचे मज, गंतव्याचे अप्रूप नाही

© मनीष पटवर्धन
मो. ९८२२३२५५८१