भाग ६
मंगेश त्याच्या कामात खरच बेस्ट असावा. लकी त्याच्याकडे रिलॅक्स होता. सिद्धीने "गो चॅम्प!" म्हंटल्या म्हंटल्या तो मंगेशच्या मागोमाग घरात आतल्या बाजूला गेला देखील न कुरकुरता.
"बघ म्हंटलं होतं ना मी he is the best"
"खरय. He is the best" तिला उत्तर देताना मनात मात्र येऊन गेलं, "ही माझ्याबद्दल कधी, म्हणेल असं?”
भाग ५
पुढल्या दोन मिनिटात ओला कार गेट मधून आत आली.
कारमधे मागच्या बाजूला सिट कव्हर पसरुन पाठ टेकतो तिथे त्याच्या ब्लॅंकेटची चौघडी ठेवून लकी महाराजांना खिडकीजवळ स्थानापन्न केले. त्याच्या बाजूला मधल्या सीटवर सिद्धी बसली. दुसऱ्या खिडकीजवळ लकीची प्रवासी बॅग ठेवून मी ड्रायव्हरच्या बाजूला बसलो.
गाडी एसी असल्याने खिडकीच्या काचा बंद होत्या. लकीने बाहेर डोकं काढलं तर? बाहेर निघायचा प्रयत्न केला तर? या माझं बिपी वाढवणाऱ्या शंकांना त्यामुळे सध्या पूर्णविराम मिळाला होता.
भाग ४
शनिवारची सकाळ म्हणून गजर बंद करुन ठेवला होता. पण चिन्याच्या कॉलने झोपमोड झालीच.
"विकेंडला सकाळी ६ वाजता कोण कॉल करतं? आता कारण तसंच काही महत्वाचं नसेल ना चिन्या तर तिथे येऊन बदडेन तुला." मी फोन उचलून बेसिनपाशी जात म्हंटलं.
“अव्या यार एक इमर्जन्सी आलेय. मदत हवी होती. ताईच्या कारला अ‍ॅक्सिडेंट झालाय. जिजूला पण बराच मार लागलाय.”
“ओह! मॅन. फार लागलय? नीट सांग मला सगळं. काकांना सांगितलं? मी येऊ तिथे?”
भाग 3
"अव्या आज तुझी वकिलीण बाई बरोबर डेट नाही ना?" किर्तीच्या प्रश्नावर मी, ‘नाहीये’ म्हणून उत्तर देऊन पुढे काही मेसेज करणार इतक्यात तिचाच मेसेज आला.
"कूल. मग आज काही इतर प्लॅन करुही नको. उद्या पहाटेच्या फ्लाईटने मी परत जातेय. मी आजचा दिवस तुम्हाला भेटायला फ्री ठेवलाय. तू आणि चिन्या मला साडेसहा वाजता भेटताय मॉकिंगबर्ड कॅफेत." तिने ऑर्डरच सोडली.
"बरं चिन्याला कळवलयस ना? साहेब हल्ली व्यग्र असतात वेगवेगळ्या कामात" मी ऐकवलं.
भाग २
घरी नकार कळवून एक आठवडा झाला आज. आईने पहिल्या दिवशी नकाराबद्दल ऐकलं तेव्हा एकच प्रश्न विचारला, “नकारच देणार होतास तर एव्हढा वेळ तरी का वाया घालवलास?”
“अरेच्या! मी माझी मतं सांगितली होती ना आधी तुला? तूच म्हणालीस एकदा भेटून तर ये.”
“मला वाटलं होतं कदाचित भेटल्यावर मतं बदलावी वाटू शकेल तुला. आणि गेल्यावेळी तू अर्ध्या तासात काही तरी कारण काढून आलायस ना घरी.”
“तू काय घड्याळ लावून वॉच ठेवतेस काय माझ्यावर?”
कारण .....
“अवि काय विचार केलायस?”
“कशाबद्दल?”
“तुला माहिती आहे कशाबद्दल बोलतेय मी. तृप्ती मावशीच्या रेफरन्सने आलेल्या स्थळाबद्दल बोलतेय मी. काय ठरवलं आहेस? कधी भेटणार आहेस तिला?”
“हे बघ आई, तू अशी दंडूका घेऊन मागे नको लागूस माझ्या. मी बघतो एकदोन दिवसात म्हंटलं ना तुला. सध्या जरा काम खूप आहे ऑफीसमधे. मला घरी यायलाही उशीर होतोय रोज, तू बघत्येस ना.”
“अरे! पण भेटायला ना नाही ना तुझी? ते तर सांग. कालच तृप्ती “काय ठरलं?” विचारत होती. तू हो म्हणाल्याशिवाय मुलीकडच्यांना काही कमीट करु नकोस म्हंटलंय मी तिला”
हा एक अगदी वेगळा प्रसंग आहे. तो घडल्यानंतर त्याचा अर्थ लावायला वेळ लागला. पण नंतर त्याचा अर्थ आणि अन्वयार्थ उलगडत गेला. ह्या प्रसंगाचा किस्सा आपल्यासोबत शेअर करत आहे. आजवर इतके रन आणि वॉक केले होते, पण ह्या प्रसंगाइतकं विचित्र आणि भयाण कधी धावलो व सैरावैरा चाललो नव्हतो! तर झालं असं होतं...
एकदा अकबराने विचारले की सत्य आणि असत्य यामधला फरक थोडक्यात स्पष्ट करा. बिरबलाने उत्तर दिले "चार बोटे" कारण डोळे आणि कान यांच्यात चार बोटांचे अंतर असते. गर्भितार्थ जरी "ऐकलेल्या गोष्टींची शहानिशा करणे श्रेयस्कर" असा असला तरी वरकरणी अर्थ, "जे डोळ्यांना दिसते ते नेहमी सत्यच असते", सर्व संस्कृतींमध्ये प्रचलित आहे. सीइंग इज बिलिव्हिंग, येनजिआन वेइ शी, ह्याकुबुन वा इक्केन नि शिकाझु - जवळपास प्रत्येक भाषेत या अर्थाची म्हण सापडतेच. तसे असेल तर प्रत्यक्षदर्शी साक्षीदार हाच एकमेव विश्वासार्ह पुरावा नाही का?
~*~*~*~*~*~
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.