साहित्य

मी घरी आलो. रात्री लीनाला त्या भिकाऱ्याबद्दल सांगितल्यावर ती थोडी गंभीर झाली. तिचं म्हणणं मी त्याला धक्काबुक्की करून घालवायला नको होतं. भीक म्हणून काहीतरी देऊन घालवायला पाहिजे होतं. त्याने फेकलेल्या धान्याने तिचा चेहरा ढगाळल्यासारखा झाला.

याच ठिकाणी त्या अघोरीने सैतानाच्या संतुष्टीसाठी निष्पाप जीवांचे बळी दिले होते, एके काळी प्राणदायी मंदिर समजली जाणारी ही जागा आज जीवघेण्या स्मशानात परावर्तित झाली होती.

ईतके बळी दिल्यानंतर तरी आपली इच्छा पूर्ण होणार, हवे असणारे पुण्यफळ प्राप्त होणार या वेड्या आशेने तो अघोरी पुन्हा एकदा आपल्या साधनेत मग्न झाला.

परंतू, हव्यासापोटी तो निसर्गाचे नियम विसरला होता, 'स्मशानात पुण्यफळ नाही तर केवळ भूत-प्रेतच उत्पन्न होतात, आणि ते कोणाचंच कोणत्याही प्रकारे भलं नाही करू शकत!'

डिस्क्लेमर-

या भागाचा कथेशी काहीही संबंध नाही.

वादळी रजनीत तो सुधाकर तेजाने तळपत होता. आपल्या सहस्र किरणांनी तो या भूभागाला तेजोभूमी बनवत होता.

आणि याच तेजोभूमीत एक मर्त्य मानव आगेकूच करत होता. तर वाचकहो! हा मानव मर्त्य असला तरी त्याचे तेज भानूला सुध्दा लाजवेन असं होतं. त्याचा मुखचंद्रमा अतिशय तेजस्वी होता. त्यावर एक विलासी तेज विराजत होतं. मात्र हा मुखचंद्रमा असा का काळवंडला बरे? चला वाचकहो, आपण यामागचं कारण जाणून घेऊयात.

बसचा प्रवास लीना आणि मुलांना अतिशय आवडला. मुलं बसमध्ये कधी न बसल्याने खिडकीतून बाहेर पाहण्यात त्यांचा बराच वेळ गेला. पावसामुळे झालेली हिरवी गार शेते , जंगले आणि डोंगर दऱ्या पाहताना त्यांच्या डोळ्यांचे पारणे फिटत होते. अधून मधून हे गाव कोणतं , ते गाव कोणतं असं विचारत होते. मला काहिच माहिती नसल्याने ते नाराज होत होते. रात्रीचे नऊ वाजत होते. आम्ही रामनूरला उतरलो. पावसाची झोंड उठली होती. आम्ही आमच्या छत्र्या उघडून स्टँड वर पाऊस कमी होण्याची वाट पाहत बसलो होतो. बराच वेळाने पाऊस थोडा कमी झाला.

फडताळ आठवणींचे

काही क्षण अगदी आपल्या आसपास वावरून पसार होतात. आठवणींच्या दावणीला त्यांना बांधावे म्हटले तर कधी ए कदम घट्ट निरगाठ बसते, जी सुटता सुटत नाही.

कधी निसर गाठ बनते जी काळाच्या थोड्याश्या हिसक्यानिशी सुटून जाते. मग असे क्षण कुलूपबंद करण्यासाठी माझ्यापाशी एकच मार्ग राहतो, तो फडताळात बंदिस्त करण्याचा.

फडताळ म्हटल्यावर डोळ्यांसमोर उभा राहतो तो कपाटसदृश्य,3 किंवा 4 खणांचा भिंतीच्या अंगातला कप्पा. लाकडी कपाट किंवा गोदरेजचं कपाट ही फार नंतरची चैन असण्याच्या काळातील हे भिंतीतील कपाट 

मी घराचा दरवाजा लावून घेतला आणि वेळ पाहिली. आठ वाजत होते. कामगार आणि त्यांची कामे यामुळे दुपारी विश्रांती मिळाली नव्हती. रात्रीचा स्वैपाक तयार होता. बाहेर पावसाने गुधडा घालायला सुरुवात केली होती. बरोबरीने वीजही साथ देतअसल्याने एक प्रकारचा राक्षसीपणा वातावरणात पसरला होता. दिवाणावर बसण्यासाठी मी गेलो , तिथे मला उदीचे खडे आणि त्यांची रेव दिसली. त्यातले काही खडे उजेडात चमकत होते. पिवळसर तांबुस रंगाचे खडे मी गोळा केले . एका पेपरात गुंडाळून त्याची पुडी बनवली आणि ती समोरच्याच खुर्चीवर ठेवली मला अचानक फकिराची आठवण झाली. तो म्हणाला ते किती विरोधी होतं हे आठवलं.

केसर रंगी स्तब्ध तरंगी

क्षण
घड्याळाची टिकटिक वाजते आहे न माझ्या हातातून निसटणार्या वेळेची मला आठवण करून देत आहे. टिक टिक म्हणता म्हणता मुठीत घट्ट धरून ठेवलेला तो क्षण टिकता टिकत नाही, न आयुष्य पुढे सरकत राहतं.अश्याच छोट्या छोट्या क्षणांनी ते घडत राहतं, आकार घेत राहतं.
किती छोट्या छोट्या तुकड्यानी बनलेलं हे आपलं जगणं, क्षणांच्या कुपितून दरवळणाऱ्या आठवणींवर तर तग धरून असतं.

हात तुझा एकदा,हातात हवा होता
इशकाचा डाव जुना, पण घाव नवा होता
कोऱ्या काळजाचा, हा गुंता सुटला नाही
तू झाली दुसऱ्याची, मला प्रेमच "पटले" नाही
©कवी - वेडा फकीर

गंधावाचून आहे फुल,इथे कोणाला रुचले का ?
अन्न आहे नाही चव,इथे कोणाला पचले का ?

प्रीत त्यांनी खरी जळवली,देह गिळून खचले का ?
बऱ्याच झाल्या भूलथापा,अजुनही त्यांना सुचते का ?

पाऊस माझा सखा सोयरा,आता तोही सुकला का ?
नभात दाटुनी येते वीज,अश्रू सोबतीस बसला का ?

नको नको हे तुमचे लालच,असे म्हणुनी फसलात का ?
नकारघंटा ऐकू आली,आयुष्यावर रुसलात का ?

अरे किती रे करशील हाल जिवाचे,आनंद ओंजळी रुतला का ?
तूच म्हणाला हेच सुख ते,मग असा पळत तू सुटला का ?
©कवी - वेडा फकीर