सोडूनी चिंता उद्याची सारी
बाळ होऊनी पुन्हा जन्मावे
अन् पदराच्या अभायाखाली
डोळे घट्ट मिटून पुन्हा निजावे
वाटता भीती जराशी अंधाराची
ओढुन घ्यावी रजाई जरतारीची
अन् धडधड तुझ्या हृदयाची
ऐकत गुपचूप पडून रहावे
घरभर बागडावे इवल्या पावलांनी
मनसोक्त हसावे खोड्या करुनी
अन् मिळता ओरड जरासा
तुझ्या पाठीमागे हळूच लपावे
- अक्षय समेळ.

'तांबूस तपकिरी सुर्यकिरणे काचेच्या तावदानावरती पसरली होती. झिरपून गेलेल्या जलसरींचे थेंब त्यावर पाझरू लागले. त्याबरोबर आतल्या गडद निळ्या पडद्याची लवलवं सुरू झाली. एखादा चुकार कवडसा आत डोकावू पहात होता. त्याचा एक तिरकस कटाक्ष पडताच तो पडदा स्वतःच्या जागी निश्चल झाला आणि किरणांनी आपली दिशा बदलली. कोणीही आतमध्ये डोकावून पाहणे त्याला मान्य नव्हते, अगदी वार्यानेही...
"आरू! तुझे काम थांबव आता आणि चल, नाहीतर आपल्याला वेळेत पोहचता येणार नाही." संयुक्ता आरवची बालमैत्रिण आणि पत्नी आधिकार वाणीने आरावला म्हणाली.
"हो, अगं एवढे संपले की निघू आपण. थांब जरा!" आरव आगतिकिने संयुक्ताला म्हणाला.
"ठीक आहे! तू कर तुझे काम; मी निघते." संयुक्ता थोड्या लटक्या रागाने उत्तरली.
"बरं! चल निघू आपण!" आरव खुर्चीतून उठून आपले जॅकेट, लॅपटॉप सोबत घेत नाराजीच्या सुरात म्हणाला.
आरव आणि संयुक्ता दोघे ऑफिसच्या बाहेर उभ्या असलेल्या काळया मर्सिडिज गाडीमध्ये बसले आणि संयुक्ताने ड्रायवरला गाडी मंत्रा रिसॉर्टकडे घेण्यासाठी सांगितले.
कला मॅडम...!!
" तडप तडप के इस दिल से आह निकलती रही...
मुझको सजा दी प्यार की...
ऐसा क्या गुन्हा किया...
तो लूट गये .. हाँ लूट गये हम ...तेरी मोहब्बत में..!!
' आपकी फर्माईश' ह्या विविध भारतीवरच्या कार्यक्रमात वाजणारं; प्रेमभंग झालेल्या सलमानच्या चित्रपटातलं गाणं ऐकत, घरासमोरच्या बाजेवर एक हात कपाळाला लावून अन् दुसऱ्या हातात दारूची बाटली घेऊन बसलेल्या दत्ताच्या घश्यात , रेडिओवर वाजणाऱ्या त्या गाण्यातल्या प्रत्येक कडव्यावर हुंदका दाटून येत होता.
'मुलगा झाला हो...
चाळीत हाळी दिली गेली, आणि जल्लोष झाला.
मात्र मुलाचा बाप कुठेतरी तर्र होऊन पडला होता.
आई चार घरी धुणीभांडी करून याला आणि याच्या बापाला पोसायची.
मिळेल ते खायची, खाऊ घालायची.
याला शाळेत टाकलं. मन लावून शिकत होता, पण त्या दिवशी...
न जाणे का, शेजारच्या मुलांनी याला खूप मारलं. खारच खाऊन होती.
मग याने एकाचं डोकं फोडलं...
त्या दिवसापासून हा कधीही शाळेत गेला नाही.
जर गांजाची एक पुडी इथून तिकडे पोहोचवली, तर पाच रुपये मिळतात, हा शोध त्याला फार लवकर लागला.
दिवसाला पन्नास रुपये तो सहज कमावू लागला.
"तोच तोच तोच तोच तोचपणा!!!!! दुसरं काही सुचत नाही का तुला?"
"लोकांना हे असलंच आवडतं.'
'तुला लोकांच्या आवडी निवडीशी काय घेणं देणं? स्वतःच्या मनाचं कर कधीतरी. लोकप्रिय व्हायची तुला काहीही गरज नाही."
"लोकप्रिय? मला कुणी ओळखतही नाही..." ती निराशेने म्हणाली.
तोही जरा वरमला.
"पण तेच तेच काय? एकच कथा नेहमी, वर्षानुवर्ष तेच. आणि प्रत्येक कथेत तोच सरधोपटपणा. एक बाळ आलं, मोठं झालं, नोकरीला लागलं, लग्न झालं, त्याला मुले झालीत, त्यांची लग्ने, हा मेला. दॅट्स इट?"
"माणगाव आलंय, ज्यांना उतरायचं आहे त्यानी पटकन उतरा. गाडी जास्त वेळ स्टॉपवर थांबणार नाही." कंडक्टर नेहमीच्या सवयीने ओरडला.
त्या आवाजामुळे अजिंक्य खडबडून जागा झाला आणि घाई घाईने आपले सामान उतरवू लागला.
"तुम्हाला इथे उतरायचे आहे का?" अजिंक्यच्या शेजारील प्रवाशी उठून बाजूला होत विचारू लागला.
"हो." अजिंक्यने स्मितहास्य करत उत्तर दिले आणि उतरण्यासाठी दरवाजा जवळ जाऊ लागला.
"अहो! लवकर उतरा चला, गाडीला जास्त वेळ थांबता येणार नाही" कंडक्टर थोडा नाराजीच्या सुरात म्हणाला.
अजिंक्य उत्तर न देताच खाली उतरला आणि सवयीप्रमाणे स्टॉपवर असलेल्या नवनाथ रसवंती गृहात शिरला.
Attached for your reading pleasure is an article from my Marathi eBook
https://www.bookganga.com/Preview/BookPreview.aspx?BookId=280721062030&P...
ग्रेस
मुळात ग्रेस म्हणजे एक मोठे गारुड आहे. एखाद्या आरसे महालात गेल्यावर एकाच व्यक्तीच्या प्रतिमा वेगवेगळ्या कोनांतून दिसाव्यात की प्रत्येक प्रतिमेचा भिन्न भिन्न भास व्हावा, आपल्याच मनाला भुरळ पडावी की खरी प्रतिमा सुंदर की ती व्यक्ती? असेच काहीसे घडते पुष्कळदा. आठवणींना अंत नाही हेच खरे.
माझे प्रेरणा स्त्रोत असलेले महाकवी ग्रेसना ही कविता समर्पित.
अथांग साहित्याच्या सागरात
एक माणिक खास चमकून गेला
आपल्या शैलीशी तडजोड न करणारा
एक महाकवी असाही होऊन गेला
अर्थाचे जाळे त्याला शब्दांची किनार
त्याचे काव्य जणू विश्वाचा आकार
गहन अन् गंभीर विषयाला गुढतेचे वलय
कवी ग्रेस म्हणजे कोणी साधा कवी नव्हे
एक एक शब्द जणू परका वाटावा
अगदी विद्वाना देखील अर्थ न लागावा
असेच आहे काहीसे ग्रेस चे साहित्य
वाचकांना मंत्रमुग्ध करणारी भाषेची किमया
- अक्षय समेळ.