साहित्य

--बहार--

आले येथे बहार सारे उधळूनी गेले,
अंधारलेले रस्तेही असे उजळूनी गेले..।

कुठे गेले देव सारे दिवेलागणीला,
आले गनीम सारे,दिवे विझवूनी गेले..।

दुर अशा सांजवेळी फुलेही आता बहरली,
बहरलेल्या या फुलांना सारे चुरडूनी गेले..।

नभवरी चांदण्यांचा घोर कोप झाला,
टिमटिमते हे चांदणे असे निखळूनी गेले..।

हा खेळ वाटे पोरखेळ फुले फुलण्याचा,
आले येथे बहार सारे उधळूनी गेले..।

--निलेश पाटील,--
--पारोळा,जि-जळगाव--
--मो-९५०३३७४८३३--

भाग १ ची लिंक : https://www.maayboli.com/node/65732
भाग २ ची लिंक : https://www.maayboli.com/node/65789
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--मशाली--

उगाच हातात घेतल्या त्या मशाली,
वादळ आणि वाऱ्याने विझल्या त्या मशाली..।

उजेड दाखवण्यासाठीच सरसावले होते हात,
पण,अंधारात नच टिकल्या त्या मशाली..।

नेल्या झुंडीने जपून पण तरीही,
पावसात साऱ्या भिजल्या त्या मशाली..।

पेटणाऱ्या,भडभडणाऱ्या झाल्या आता शांत,
सतत वाऱ्याच्या घावात शमल्या त्या मशाली..।

मृत देहासाठी सरसावल्या,पुढे आल्या,
राख करण्यासाठी पुन्हा, पेटल्या त्या मशाली..।

--निलेश पाटील,--
--पारोळा,जि-जळगाव--
--मो-9503374833--

" मावशी, जाऊ का गं मी? सगळे माझी वाट बघत असतील." स्वाती
तिच्याकडे रागाने बघत मावशी कडाडली, " जा की! नाहीतरी आम्हाला दुसरं काय काम आहे?दिवस रात्र राबायचं, आणि तुमचे नखरे पुरवायचे! तुझ्याशिवाय काय तो शाळेतला नाच थांबणार आहे काय? कशाला नसते ताप डोक्याला?"
१२ वर्षांची पोरगी ती. पार कोमेजून गेली. कॉटवर जाऊन मान गुडघ्यात घालून रडू लागली. तिच्या कडे बघून मावशीच्या पोटात कालावलं.तिची माया नव्हती काय? पण परिस्थिती तसं वागायला भाग पाडत होती.
ती जवळ गेली स्वतीच्या.तिची मान वर करून म्हणाली,

भाग १ ची लिंक : https://www.maayboli.com/node/65732
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
पुढे काय होणार हे माहित असलेला तो टपरीवाला चहा देणारा मात्र भयाण रीतीने फ्लॅट कडे बघून हसत होता !!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

सकाळ सकाळचं उन्हं चटकतं होतं. रायबानं दोन तीन पोती कांदयाची आणली होती. रातचं त्यानं कोठयावर आणून ठेवली होती.आज आठडयाचा बाजार.आठ दिवसा पासून त्यानं कांद काढून ठेवलं होतं. तसचं चांगलं चांगलं निवडून ठेवलं होतं. लालजरीत कांदं.. चमकत होतं. लयचं प्यूअर कांदा आला होता. बरं ते पोसला भी चांगला होता.खाताडाचा जोर होता. आंवदा त्यानं कारखान्याची गाडी बंद केली.. शेतातच डोकं लावलं होतं.दोघ नवरा बायको आणि एकुतली एक पोरगी. सारचं शेतात राबत होतं. उषीची शाळा म्हणजे नावला साळा. परीक्षा बीरीक्षा असली की त्यावढया पुरतं साळात जायचं. नाहीतर सारख रानातच खपायचं. मास्तरं भी चांगलेत.

'हजारो ख्वाहिशें ऐसी......'. माणसाच्या आयुष्यात अनेक अधुरी स्वप्नं, आकांक्षा असतात, काही पूर्ण होतात तर काही अस्तित्वात आहेत हेही आपल्याला माहित नसतं. मागच्या वर्षी मी 'प्रेमपरीक्षा' ही पत्रमालिका लिहायला सुरुवात केली होती, 'न लिहिलेली पत्रे' या फेसबुक पेजवर. तेव्हा फक्त एकच इच्छा होती, कुणाला तरी पत्रं लिहायची. पण ती इच्छा हळूहळू एक कुतूहल आणि मग एक आव्हान बनली. कारण पत्रातून एक आयुष्य उभं करायचं. त्या पात्राच्या अवतीभवती होणाऱ्या सर्व गोष्टी पत्रातूनच व्यक्त करायच्या आणि तरीही कथानक कुठेही थांबू द्यायचं नाही, हे आव्हान. जेव्हा पत्रमालिका संपली तेव्हा एक सुंदर गोष्ट बनली होती.

दुपारची वेळ होती. मुलांची मधली सुट्रटी ची वेळ झाली होती. खिचडी तयार झाली होती.घंटी वाजली.तसा मुलांचा लोंढा बाहेर पडला.सारी किलबील सुरू झाली.भातावाली बाई तयार झाल्या होत्या.

मी जेव्हा जेव्हा पहाटे अंगणात पाऊल टाकायचे, मला मोहवायचा तो नुकत्याच उमलणाऱ्या प्राजक्ताचा सुगंध...त्याच्या फुलांना वरदान लाभलेलं, कधी देवाच्या चरणी लीन होण्याचं..तर कधी कुणा एका वेड्या मुलीच्या ओंजळीत दरवळण्याचं, आपल्या नाजूक स्पर्शानं तिला मोहरून टाकण्याचं...त्याच्याकडे पाहिलं की त्याच्यासारखीच एक नाजूक जाणीव मनात उतरायची...जणू पानांवर अवतरलेल्या, लुकलूकणाऱ्या शुभ्र चांदण्याच... ज्यांना मी स्पर्श करताच हळुवार माझ्या हातावर उतरतील...

२१ मार्च ला विश्व कविता दिवस होता, त्यानिमित्याने मला महाकवी कालीदास ह्यांच्या बद्दल आणि उज्जयनी बद्दल लिहावेसे वाटले.
उज्जैन, मध्यप्रदेशात दर वर्षी कार्तिक शुक्ल एकादशी पासून कालिदास समारोह सुरु होतो. कालिदासांच नावं घेतल कि मला माझ माहेर आठ्वत! मध्यप्रदेश च शहर उज्जैन हे कालिदासांच शहर आहे, मी माझी मास्टर्स डिग्री इथूनच केली होती. इथे राहूनच मला कालिदासांच वैयक्तिक जीवन आणि त्यांच्या कार्याची माहिती मिळाली.