आत्मविकास

आशा नाम मनुष्याणां काचिदाश्चर्यशृंखला|
यया बद्धा: प्रधावन्ति मुक्तास्तिष्ठन्ति पंगुवत||
.
आशा ही मनुष्याची खरोखर आश्चर्यकारक अशी बेडी आहे. जे लोक या बेडीमध्ये बद्ध असतात, ते (ध्येय गाठण्यासाठी) धावत असतात आणि जे आशेपासून मुक्त असतात, ते एखाद्या पांगळ्याप्रमाणे (कृतीशून्य) थांबून रहातात.

बकेट लिस्ट वगैरे शब्द माहीतही नसल्याच्या काळात, म्हणजे मी १९-२० वय असण्याच्या, बी एस सी ला असण्याच्या तारुण्याच्या, ध्येयाने झपाटले जाण्याच्या काळात अगदी लसलसून, म्हणजे अत्यंत तीव्रतेने, एक स्वप्न मनात उमलत होतं. त्याबद्दल पुढे येइलच लवकर.

सात आठ महीने झाले अ‍ॅपल वॉच घेउन. बरेच उपयोगी आहे.
आठवडा झाला जिम जॉइन करुन. अचानक अ‍ॅपल वॉचवरती नोटिफिकेशन्स येऊ लागली - कार्डीओ फिटनेस लेव्हल अति कमी (Poor) आहे.
https://www.whyiexercise.com/VO2-Max.html
इथे वाचनात आले माझ्या वयाला, स्त्रियांची कार्डिओ फिटनेस लेव्हल अगदी Poor - २१-२४ आहे.
माझी तर १९ दाखवते. त्यामुळे हादरले आहे.
---------------------------------------------------------

आज भारताच्या केंद्रीय मंत्रीमंडळाचा विस्तार होतो आहे. २०१९ मध्ये कार्य भार संभाळ ल्यावर आज प्रथमच मंत्री मंडळात महत्वाचे बदल होत आहेत. काही मंत्री राजीनामा देउन पाय उतार झाले आहेत . काही नवे चेह रे आले आहेत. शपथ विधी आज सात तारखेला संध्याकाळी आहे.

आपण माझ्या दोन्ही लेखाला जे प्रतिसाद आणि प्रेम दिलेत, त्याबद्दल अगदी मनापासून धन्यवाद. आता आपल्या भेटीसाठी चाणक्य series चा ३रा भाग घेऊन येत आहे, मला खात्री आहे, की हा भागही आपल्याला पहिल्या दोन भागांप्रमाणेच आवडेल.
चाणक्य भाग -1 चाणक्यांचा जन्म आणि राजकारणात प्रवेश - https://www.maayboli.com/node/79173
चाणक्य भाग -2 चाणक्य आणि चंद्रगुप्त मौर्यांची भेट - https://www.maayboli.com/node/79209

'सुचेतस मल्टी स्पोर्ट्स अँड आर्ट्स लर्निग इन्स्टिट्यूट'

व "रुद्रंग, पुणे" यांच्या संयुक्त विद्यमाने आयोजित एक अभिनव

'ऑनलाईन अभिवाचन कार्यशाळा'

मार्गदर्शक: श्री. अशोक अडावदकर (ज्येष्ठ रंगकर्मी, अभिनेते)

श्री. रमेश यशवंत वाकनीस (ज्येष्ठ रंगकर्मी, लेखक, कवी )

व रुद्रंगचे अनुभवी, गुणी रंगकर्मी

दिनांक: 25 ते 27 जून 2021

वेळ: संध्या. 5.30 ते 6.30

कालावधी: तीन दिवस, रोज एक तास ( नंतर प्रश्नोत्तरे / वैयक्तिक मार्गदर्शन केले जाईल.)

आपण माझ्या पहिल्या लेखाला जो प्रतिसाद दिलात, तो पाहून माझा लिहिण्याचा हुरूप अजूनच वाढला. मला खात्री आहे, दूसरा भागही आपण पसंद कराल. या लेखात मी चाणक्यांचा उल्लेख काही ठिकाणी 'आचार्य' म्हणून केला आहे.
चाणक्य भाग -1 चाणक्यांचा जन्म आणि राजकारणात प्रवेश - https://www.maayboli.com/node/79173

दुसर्‍या भागाची सुरुवात .......................

धनानंदला शह देणं हे काही तेवढं सोपं नव्हतं, कारण धनानंद जरी अत्यंत लुच्चा व क्रूर राजा होता, तरीही भारतामध्ये त्याचे मगध साम्राज्य सगळ्यात मोठे होते. देवगुप्त आणि कातेयनसारखे कूटनीतिज्ञ त्याचे खास मंत्री होते. त्याकाळी भारतामध्ये कोणत्याही राजाची टाप नव्हती धनानंद राजाला मात देण्याची. त्याच्याकडे अफाट सैन्यबळ होते. जवळजवळ दोन लक्ष पायदळ, वीस हजार घोडदळ, दोन हजार रथ आणि तीन हजार हत्तींची महासेना होती. धनानंदला शह देण्यासाठी आचार्य चाणक्यांना गरज होती ती एका वीर योध्याची, शक्तीशाली सैन्याची आणि प्रजेच्या पाठिंब्याची.

अभ्यास केला पण भोकात गेला

शिकून काय झाले

मोठ्या मोठ्या पदव्या मिळूनही

ओझे तसेच राहिले

लहानपणी मी खिडकीतून

मुले खेळताना बघितली

हाती पुस्तक धरूनही

वीतभर फाटत राहिली

साहेब साहेब करूनहि माझे

कल्याण नाही झाले

पुस्तक माथी मारूनही

माझे बालपण हरवले

आज छकुला निरागसपणे

अहोरात्र खेळत राहतो

मी मात्र इथं कामावरती

दिवसभर चोळत राहतो

चोळण्यासाठी जन्म नव्हे हा

हे कळतेय मजला आज

स्वच्छंदी आयुष्य जगण्यासाठी

अंगी असावा लागतो माज

कसं पटवावं पोरीला ?

शोधत होतो लवगुरु

अथक प्रयत्नांनी एक मिळाला

ज्याची लफडी होती सुरु

माग काढुनी भेट घेतली

पण वाटला तो थकलेला

प्रेमरसात तो न्हाउनी डुंबुनी

असेल कदाचित पिकलेला

मी पण होतो आसुसलेलो

एक पोरगी पटवण्यासाठी

सांगेल ते मी करणार होतो

माझ्या मधल्या काठीपोटी

पदस्पर्श करून मी त्याला म्हणालो

मलापण प्रेम करायचंय

तुमच्यावानी रुबाबात पार

पोरींना घेऊन फिरायचंय

ऐकून माझा उद्देश गुरुचे , हरपले सारे भान

जुन्या आठवणींनी रडू कोसळले, कंठाशी आले प्राण

सर्वांना नमस्कार. सर्व जण कसे आहेत? सर्व जण आणि आपले जवळचे लोक ठीक असतील अशी आशा करतो. सध्याच्या दिवसांमध्ये आपण सर्व जण ज्यातून जात आहोत, त्या संदर्भात काही विचार शेअर करतो. सध्या आपण सतत मृत्युचा सामना करत आहोत. आपल्यापैकी अनेकांनी जवळचे लोक गमावले आहेत. आपल्यापैकी अनेकांनी मरणप्राय यातना सहन केल्या आहेत. आपल्याला शक्यतो कधीच मृत्यु हा डोळसपणे बघायला शिकवलं जात नाही. शक्यतो लहानपणापासून आपल्याला मृत्यु ही गोष्टच कळू दिली जात नाही. स्मशानसुद्धा गावाच्या बाहेर असतं आणि आपण हा विषय कधी आपल्या बोलण्यातही आणत नाही.