गझल

.......... शेवटी

- स्वच्छंदी

तू मला भेटायला ये...शेवटी

पण खरे सांगायला ये...शेवटी

नाव घेउन कोण मज बिलगायचे ?

तू तरी बिलगायला ये...शेवटी

घाव तू जमतील तितके दे मला

पण जखम बांधायला ये...शेवटी

जिंदगीचा साज सुंदर जाहला

ये प्रिये, उतरायला ये...शेवटी

तो म्हणाला की,"कुणी नाही तुझे."

चल गड्या मोजायला ये...शेवटी

एक होती रात्र, बोलण्यात गेली
लाख होते तारे, मोजण्यात गेली

मुकी ती, मुका मी, भावना बोलक्या
आसवे जाणिवांची पुसण्यात गेली

नभांचा किनारा, होता जरा पुसटसा
कित्येक पावसाळे, विसरण्यात गेली

नजरा चोरून आम्ही, बघितल्या कितीदा
ओल भावनांची, लपवण्यात गेली

तशी होती परि, अंतरे कोटींची
तरी का इज्जत, जनसामान्यात गेली

हवी आहे ‛प्रति’ , एक रात्र नव्याने
पुन्हा म्हणेल मी, बोलण्यात गेली
©प्रतिक सोमवंशी

रोज रात्रीला असते, एक गजल उश्याला
ती फक्त माझीच, सांगू तुम्हास कश्याला

तशी ती अजूनही होती तशीच आहे
जशी कोरत असते लाट त्या किनाऱ्याला

मी तिच्यात राहून करतो हलके ओझे
ती वाहते घेऊन तिला लिहिणाऱ्याला

दावताना वाट चालते मला घेऊन
संपतो मीही क्षितिजावर पुन्हा उदयाला

नसला कुणी वाली हा ‛प्रति’ उभाच आहे
ती नाहीच साद घालत कुणा दुसऱ्याला

वाट्याला माझ्या आले हे रिते पेले किती
स्वप्न पाण्याविन तडफडूनी हे मेले किती

उसावलेल्या धाग्यांचा गुंता सोडविताना
तलम रेशमी हे माझे फाटले शेले किती

बघतो तर दिवसाला ग्रासतो अंधार आहे
उजेडाचे दिवे भरून हे त्याने नेले किती

उगा थैमान घालतो माजलेला हा वारा
मी घातललेे साकडे याने पुरे केले किती

जागताना रात्रीला ‛प्रति' ला प्रश्न पडतो
माझ्याच डावातले फरेबी हे चेले किती
©प्रतिक सोमवंशी
insta @शब्दालय

असलेल्या नसलेल्या सरणाच्या वाटा
भेदरलेल्या सगळ्या मरणाच्या वाटा

या मुखकमलावर किरण निजावे सारे
का ठाऊक मला या तिमिराच्या वाटा

शुभ्र असो चांडाळ जरी त्रिकोणाचा
नाही धरल्या उलट्या रोगाच्या वाटा

चाचपडत सापडली ती रेषा काळी
विरलेल्या होत्या पाषाणाच्या वाटा

आता साग्र संगीत उश्याला घेऊ
कुठवर नेऊ एकट्या जगण्याच्या वाटा

(शुभ गंगा वृत्त - गा गा गा गा गा गा गा गा गा गा गा )

तोडली मी नाळ जेव्हा प्राक्तनाची
जन्मली जाणीव तेव्हा जिंकण्याची

सोडला निःश्वास मी आता सुखाने
रीत लागे मज कळाया जीवनाची

बंद दाराने दिली का साद मजला
काय होती खूण ती मज थांबण्याची

पत्थराला पूजिले तू नेहमी रे
याद आली ना कधी तुज माणसाची

सारले मी दूर थोडे त्या बटांना
आस होती चंद्र माझा पाहण्याची
आनंद खांदेवाले

चालताना शीळ मी घालीत गेलो
सोसलेले घाव मी जाळीत गेलो

शोधली माझ्यात मी माझीच ओळख
पूर्वजांचे नाव मी टाळीत गेलो

काळ होता लागला मागे कधीचा
जीवनाशी वेळ मी पाळीत गेलो

वृत्त मी सांभाळता गझलेस लिहिता
नेमकेसे शब्द मी चाळीत गेलो

तृप्त होता जीवनाचे विष पिऊनी
तू दिलेले श्वास मी गाळीत गेलो

-काव्य सागर

फुटो ऊर अथवा तुटो आतडे
चला संकटांनाच चारू खडे

जरी मोडला जिंदगीचा कणा
उभारू नव्याने मनाची शिडे

पुरेसा भरु जोम धमन्यांत अन्
उभे ठाकुया मग नशीबापुढे

स्विकारून कोलंबसाचा वसा
दिमाखात देऊ जगाला धडे

उभे गाव हरले तरी आजही
लढा देत आहे जुने झोपडे

असा घाव देऊ पहाडास की
चितारून जावे नभाला तडे

खरी वाट शोधू चला यार हो
तिमीराकडोनी प्रकाशाकडे

- स्वच्छंदी/महेश मोरे

रात्र
***
आज पुन्हा चांदण्यांनी
बहरून रात्र गेली
रातराणीच्या फुलांनी
उमलून रात्र गेली

सरल्या शंका कुशंका
मूक व्यर्थ रुष्ठताही
विरहात अंध दीप
पेटवून रात्र गेली

कळले कुणास आज
जीव प्राण वाहीलेला
भरुनी डोळ्यात कुणाच्या
पाझरून रात्र आली

नियती सदैव देई
डाव अर्धा हरलेला
तव हाती बदलून
उजळून रात्र गेली

मन शुभ्र अंगणात
कोजगरी ही नटली
रित्या जगण्यास माझ्या
सजवून रात्र गेली

पुन्हा त्याच गावात आलो
- स्वच्छंदी/महेश मोरे

तुझी भेट घ्याया लिलावात आलो
कळालेच नाही न् प्रेमात आलो

जणू काय जादूच स्वप्नात झाली
दिला हात हाती न् ह्रदयात आलो

जुना फाटका कोपरा पेपराचा
तुला भेटलो चारचौघात आलो

भ्रमंती जगाची जरी खूप केली
फिरूनी पुन्हा त्याच गावात आलो

असा जिंदगीचा लळा लागला की
पुन्हा श्वास घेऊन देहात आलो